Τα κινητικά προβλήματα σε άτομα με Νόσο του Πάρκινσον (Parkinson) είναι κοινά, αλλά μια πρόσφατη μελέτη στην οποία συμμετείχαν 4.000 άτομα με τη νόσο, κατέληξε σε κάποιες στρατηγικές που μπορούν να βελτιώσουν το περπάτημα των ασθενών, σύμφωνα με το Wikihealth.
Όπως εξήγησαν οι ερευνητές, Anouk Tosserams, MD και Jorik Nonnekes, MD και οι δύο του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Radboud στην Ολλανδία, η Νόσος του Πάρκινσον μπορεί να προκαλέσει προβλήματα, όπως η ανισορροπία και οι στρατηγικές της παρούσας μελέτης μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Πώς μπορεί να βελτιωθεί το βάδισμα των ασθενών με Νόσο του Πάρκινσον;
Οι Tosserams και Nonnekes, εξήγησαν ότι η έρευνά τους στηρίχθηκε στην δημιουργικότητα των ατόμων με Πάρκινσον, οι οποίοι έχουν καταλήξει σε μια μεγάλη ποικιλία στρατηγικών, στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν με το βάδισμά τους.
Όπως εξήγησαν, η βελτίωση του περπατήματος με μη επεμβατικές μεθόδους είναι πολύ σημαντική, διότι οι επεμβάσεις και τα φάρμακα καμία φορά δεν είναι επιτυχημένα.
Για τους σκοπούς της μελέτης, οι ερευνητές έστειλαν 8.000 ηλεκτρονικά ερωτηματολόγια σε άτομα 18 ετών και άνω με Πάρκινσον που δυσκολεύονταν να περπατήσουν. Από αυτούς απάντησαν οι 4.324. Σημειώνεται ότι τα στοιχεία των συμμετεχόντων αντλήθηκαν από την ομάδα Fox Insight και συγκεκριμένα από μια μελέτη με επικεφαλής το ίδρυμα Michael J Fox και από το ParkinsonNEXT.
Η έρευνα χωρίστηκε σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος περιελάμβανε πληροφορίες σχετικά με το φύλο, την ηλικία, τον χρόνο που πέρασε από τη διάγνωση, την ικανότητα βάδισης και το ιστορικό πτώσεων κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους.
Στο δεύτερο μέρος, οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν για το πόσο εξοικειωμένοι είναι με επτά στρατηγικές, όπως αυτές αναφέρονται πιο κάτω:
- Εξωτερική ένδειξη (περπάτημα σε συγκεκριμένο ρυθμό, χρήση δονήσιμων καλτσών)
- Εσωτερική ένδειξη (αυτοπροτροπή ή διανοητικό μέτρημα)
- Αλλαγή ισορροπίας (σωστή μετατόπιση βάρους πριν ξεκινήσει το βάδισμα, προσεκτικές και ευρύτερες στροφές, χρήση βοηθημάτων βάδισης)
- Αλλαγή της ψυχικής κατάστασης (ασκήσεις αναπνοής ή άλλες προσεγγίσεις για τον περιορισμό του άγχους ή του φόβου για ενδεχόμενη πτώση)
- Παρατήρηση δράσης (μίμηση άλλων ανθρώπων που περπατούν ή οπτικοποίηση της επιθυμητής κίνησης)
- Προσαρμογή σε νέο μοτίβο βάδισης (ψαλίδι, άρση γόνατος, άλμα, τρέξιμο ή βάδισμα προς τα πίσω)
- Άλλες μορφές χρήσης των ποδιών (ποδήλατο, skateboarding ή crawling)
Το τρίτο μέρος της έρευνας επικεντρώθηκε στο ενδιαφέρον των συμμετεχόντων να μάθουν περισσότερα για τις πιο πάνω στρατηγικές, που ενδεχομένως να μην γνώριζαν μέχρι τώρα ή να μην εφάρμοσαν ποτέ.
Μετά την ανάλυση των δεδομένων που είχαν στη διάθεσή τους, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το ένα πέμπτο των ερωτηθέντων δεν είχε δοκιμάσει ποτέ οποιαδήποτε στρατηγική βάδισης, αλλά οι περισσότεροι είχαν δοκιμάσει τουλάχιστον μία. Η πιο συχνά δοκιμασμένη στρατηγική ήταν η προσαρμογή σε ένα νέο μοτίβο βάδισης.
Συνολικά, σχεδόν το 65% των ερωτηθέντων χρησιμοποιούν τουλάχιστον μία στρατηγική στην καθημερινή τους ζωή, συνήθως όταν περπατούν σε εξωτερικούς χώρους ή όταν ο χρόνος τους πιέζει. Η πιο ευρέως χρησιμοποιούμενη στρατηγική ήταν η αλλαγή ισορροπίας, ακολουθούμενη από την εσωτερική ένδειξη και την αλλαγή της ψυχικής κατάστασης. Μάλιστα, ενδιαφέρον προκάλεσε το γεγονός ότι η εξωτερική ένδειξη χρησιμοποιήθηκε λιγότερο από κάθε άλλη στρατηγική (μόνο από το 55% των συμμετεχόντων).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Υπ. Υγείας: Στόχος η αποσυμφόρηση του ΕΣΥ- Πιθανά νέα μέτρα και επέκταση υποχρεωτικότητας εμβολιασμού
Συμπερασματικά
Η Rebecca Gilbert, MD, αντιπρόεδρος και επικεφαλής της Αμερικανικής Ένωσης για τη νόσο του Πάρκινσον, υπογράμμισε ότι η συγκεκριμένη μελέτη μπορεί να βοηθήσει, τόσο τους γιατρούς, όσο και τους ασθενείς να διευρύνουν τις στρατηγικές που χρησιμοποιούν για να βελτιώσουν το βάδισμά τους. «Ενώ πολλές από τις στρατηγικές χρησιμοποιούνται ήδη, η μελέτη, μπαίνοντας σε περισσότερες λεπτομέρειες, κάνει αυτές τις πρακτικές πιο ξεκάθαρες και μπορεί να βοηθήσει τους γιατρούς να προτείνουν νέες στρατηγικές στους ασθενείς τους, αλλά και τους ίδιους τους ασθενείς να κατανοήσουν καλύτερα το τι πρεπει να κάνουν για να βοηθήσουν τον εαυτό τους», εξήγησε η Gilbert.
