Συνέντευξη στην Χριστίνα Κουτσουρίδου
Το έγκλημα της Πάτρας, όπως χαρακτηρίζεται η υπόθεση θανάτου των τριών μικρών κοριτσιών, προστέθηκε ήδη στην λίστα της φρίκης και των πλέον ειδεχθών εγκλημάτων με δράστες γονείς. Πρόκειται για μία τραγική ιστορία που μας έχει προβληματίσει, μας έχει στενοχωρήσει κι εξοργίσει. Πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα και ίσως, είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που θα έχουμε στη διεθνή βιβλιογραφία.
Ο Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και Συγγραφέας Δημήτριος Σιδεράκης, μιλά στο Πενταπόσταγμα, για το προφίλ της μητέρας, για την εμμονή της με τον σύζυγο αλλά περιγράφει και πώς μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά που μπορεί να έχουν παρακολουθήσει την υπόθεση.
Εάν έπρεπε να σκιαγραφήσετε την Ρ. Πισπιρίγκου, ποια στοιχεία θα απομονώνατε, δεδομένου του μέχρι σήμερα προφίλ της; Μπορεί να πάσχει από διαταραχές ή υφίσταται κάποιου είδους παραδοχή στην ψυχολογία για την περίπτωση του λεγομένου “κακού ανθρώπου”;
Έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης. Σχηματίζει αυτόματα άποψη την οποία υπερασπίζεται σθεναρά μέχρι τέλους.
Απάθεια. Έλλειψη ενδιαφέροντος και κατάσταση συμπεριφορικής αδράνειας. Πνευματική αναισθησία, απώθηση ενοχών. Αστάθεια συναισθηματική. Απαθής. Ψυχρή.
Θέλει να βρίσκεται στο επίκεντρο με κάθε τρόπο. Να έχει την προσοχή όλων. Την ανάγκη για λύπηση των άλλων. Να προκαλεί τον οίκτο των άλλων.
Τι μπορεί να δείχνει το ότι ένας γονέας επιλέγει να κάνει κακό στο ίδιο του το παιδί; Ποια μπορεί να είναι η οπτική ενός τέτοιου ανθρώπου περί μητρότητας ή πατρότητας;
Η εξάρτηση από τον σύζυγο της (φοβάται μην τον χάσει), προκαλεί έλλειψη μητρικού ενστίκτου (εργαλειοποίηση των παιδιών της). Έτοιμη ακόμη και να σκοτώσει προκειμένου να μείνει μαζί του. Κατάρρευση σχέσεων- ψυχική ασθένεια- οικογενειακή βία, είναι ένα σύνολο παραγόντων που οδηγούν στις παιδοκτονίες.
Τι ρόλο μπορεί να παίζει στη όλη διαμόρφωση αυτού του προφίλ ενδεχόμενη εμμονή με τον/την σύζυγο;
Ως σύγχρονη ''Μήδεια'' (που σκότωσε τα 2 παιδιά της τυφλωμένη από την προδοσία του Ιάσονα), προσπάθησε να κερδίσει την συμπάθεια μας. Θύμα του εαυτού της που δεν της αρέσει, που δεν είναι αποδεκτός (κυρίως από τον συζυγό της). Εγκλωβισμένη σε τραύματα, ίσως από την παιδική της ακόμη ηλικία. Ενηλικιώνεται με ''θαμμένα συναισθήματα''. Χρησιμοποιεί τα παιδιά της ως μέσω επιστροφής και επανασύνδεσης με τον σύζυγο της.
Μεταξύ άλλων η υπόθεση αυτή αναγέννησε και την ψυχολογία του όχλου με την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας να έχει βγάλει ήδη πόρισμα, όπως άλλωστε και η ίδια η σημερινή κατηγορουμένη είχε κάνει το 2015 κατακρίνοντας δημοσίως τους γονείς της μικρής Άννυ. Πώς το σχολιάζετε;
Η κοινωνία στο σύνολο της χρειάζεται με ψυχραιμία να παρακολουθήσει την υπόθεση. Όσο και αν η ψυχή μας γεμίζει με οργή και θυμό, θα πρέπει να δώσουμε χώρο στη λειτουργία της δικαιοσύνης και στην επιβολή των νόμων.
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να ανησυχούμε γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε». Είχε γράψει ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις.
Όσον αφορά την υπόθεση της Άννυς. Η σχέση με τον εαυτό της και τον σύντροφο της, επηρεάζει τον συναισθηματικό της κόσμο σε όλες τις περιόδους στις οποίες υπάρχει αναφορά. Πιθανόν να ''προτάθηκε'' από την ίδια η στάση αυτή.
Στην κατηγορούμενη έχει καταλογιστεί απάθεια μετά και τον τραγικό χαμό των τριών παιδιών της. Θα μπορούσε να αποδοθεί σε έλλειψη συναισθημάτων ή σε μια μορφή βουβού πόνου;
Παραμένει ψυχρή, ατάραχη, χωρίς συναίσθημα, χωρίς κάποιο ξέσπασμα, ακόμα και κατά την προσαγωγή της. Απαθής σε κάθε της εμφάνιση, άνετη να δώσει εξηγήσεις, χωρίς να δείχνει συνειδητοποιημένη για την δυστυχίας της (έχασε τρία παιδιά).
Εάν και εφόσον αποδειχτεί η ενοχή, πώς μπορεί κάποιος τέτοιος δράστης να οδηγηθεί στην λύτρωση;
Συγχώρεση, μια μεγάλη επώδυνη διαδρομή, δίχως πλάνο προσωπική διαδρομή. Τα χαρακτηριστικά, το ύφος, ο τρόπος και η κατεύθυνση, αυστηρά προσωπικά για την κάθαρση, για την προσωπική της ελευθερία.
Τέλος, πώς πρέπει να μιλούν οι γονείς στα παιδιά τους, που μπορεί να παρακολουθούν στην τηλεόραση την τραγική υπόθεση της Πάτρας;
Διατηρούμε την ψυχραιμία μας, παρόλη την αγανάκτηση, τον φόβο και την απέχθεια. Αποφεύγουμε την έκθεση των παιδιών σε κυρίαρχες λεπτομέρειες που αφορούν την υπόθεση. Αναφερόμαστε επιδερμικά, χωρίς να εμβαθύνουμε, εφόσον ζητηθεί. Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε φόβο και ανασφάλεια. Αναφερόμαστε στην υπόθεση ως μεμονωμένο και κακό περιστατικό της συγκεκριμένης μητέρας. Ως κακή πράξη που μας προβληματίζει. Επενδύουμε και αναδεικνύουμε το ασφαλές και λειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον προς όφελος όλων των μελών.
