Για την ιστορική δράση της «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη» από την εκτέλεση του σταθμάρχη της CIA, Ριτσαρντ Γουέλς, παραμονές Χριστουγέννων του 1975, μέχρι και την περίοδο της εξάρθρωσης, το καλοκαίρι του 2002, μπορούν να γραφτούν πολλά. Πάρα πολλά. Άλλα τόσα είναι αυτά που δεν έχουν γραφτεί ακόμα. Είτε γιατί παραμένουν στο «σκοτάδι» είτε γιατί όσοι τα γνωρίζουν επιλέγουν – προτιμούν να μην τα εκθέσουν στη δημόσια σφαίρα.
Μέσα σε αυτά τα 27 χρόνια δράσης της «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη» υπάρχουν σίγουρα κάποιες στιγμές με ιδιαίτερη βαρύτητα και αυτό γιατί μέσα στην κρισιμότητα εκείνων των στιγμών ειπώθηκαν ή γράφτηκαν πράγματα τα οποία άφησαν το «σημάδι» τους μέσα στο χρόνο και μεγάλωσαν (ηθελημένα ή άθελα) το μυστήριο. Μια τέτοια στιγμή είναι και η εκτέλεση του βιομηχάνου Δημήτρη Αγγελόπουλου. Τα όσα ακολούθησαν εκείνης της ενέργειας προκαλούν ακόμα και σήμερα πολλές συζητήσεις. Έστω και χαμηλόφωνες...
Η εκτέλεση του Δημήτρη Αγγελόπουλου
Σύμφωνα με το reader.gr, o γεννημένος στην Αρκαδία το 1875, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ήταν ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας πριν καν αποκτήσει τη δική του... επιχείρηση. Έχοντας στο πλευρό του τους γιους του Δημήτρη, Παναγιώτη και Ιωάννη, το 1925, ξεκίνησε την εμπορία σιδήρου. Ο μόνος γιος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου που δεν ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις ήταν ο πρωτότοκος Άγγελος Αγγελόπουλος ο οποίος είχε μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα, ήταν φιλοΕΑΜικών αισθημάτων και διετέλεσε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Στη διάρκεια της κατοχής η «Χαλυβουργική» συνέχισε τις δραστηριότητές της (σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς κάνοντας και έργα κατόπιν παραγγελίας των ναζιστικών δυνάμεων) και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όταν, εν μέσω του εμφυλίου πολέμου, η Ελλάδα έγινε μέρος του «Δόγματος Τρούμαν» και κατ' επέκταση του «Σχεδίου Μάρσαλ», να κατευθυνθούν προς αυτή μεγάλα κεφάλαια καθώς τότε κρίθηκε πως η αμερικανική οικονομική βοήθεια θα πήγαινε με μορφή δανείων σε ήδη υπάρχουσες βιομηχανίες της χώρας.
Το 1953 ο πατριάρχης της οικογένειας έφυγε από τη ζωή χωρίς να προλάβει να δει την τεράστια ανάπτυξη που γνώρισε στη συνέχεια η «Χαλιβουργική». Εκείνη την «χρυσή περίοδο» τα ηνία της επιχείρησης τα είχε αναλάβει ο Δημήτρης Αγγελόπουλος, που κατά γενική ομολογία, θεωρούταν ο «ιθύνων νους» και φυσικός ηγέτης της επιχειρηματικής δραστηριότητας της οικογένειας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
36 χρόνια από την εκτέλεση Αθανασιάδη-Μποδοσάκη από την "17Ν"- Η μεγάλη απεργία στα Μαντεμοχώρια (Βίντεο)
Η πορεία του, ωστόσο, σταμάτησε απότομα το πρωί της Τρίτης 8 Απριλίου 1986. Εκείνο το πρωινό ο 79χρονος Δημήτρης Αγγελόπουλος, όπως συνήθιζε, έχοντας βγει από το σπίτι που διέμενε στο Κολωνάκι, κινούταν πεζός στην οδό Κανάρη. Στις 8:50 εμφανίστηκε μπροστά του ένας νεαρός, έβγαλε από το σακίδιο που είχε μαζί του ένα όπλο και πυροβόλησε τον βιομήχανο πέντε φορές στο στήθος και στην πλάτη. Στη συνέχεια επιβιβάστηκε στη μοτοσικλέτα που οδηγούσε συνεργός του και «εξαφανίστηκαν».
Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο αλλά ήταν ήδη αργά. Ήταν ο δεύτερος νεκρός της οργάνωσης μέσα στο «Τρίγωνο του Θανάτου» στο Κολωνάκι, μετά τον εκδότης της «Απογευματινής» Νίκο Μομφεράτο.
Στην προκήρυξη της η «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη» ανέφερε πως ο Αγγελόπουλος έγινε στόχος επειδή ως «τυπικός Έλληνας μεγαλο-καπιταλιστής», ενώ άφηνε σκόπιμα την επιχορηγούμενη από το κράτος βιομηχανία του να χρεοκοπήσει, την ίδια ώρα «έβγαζε λαθραία από τη χώρα τεράστια ποσά για να κάνει επενδύσεις στην Αγγλία». Από την πλευρά του ο Δημήτρης Κουφοντίνας στο βιβλίο του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» (εκδόσεις Λιβάνη) είχε γράψει: «Ο Δ. Αγγελόπουλος [...] έμενε στο Κολωνάκι, στην οδό Κουμπάρη. Κάθε πρωί ερχόταν ο οδηγός του με ένα διαφορετικό αυτοκίνητο κάθε φορά (χρησιμοποιούσε συνήθως ένα Πλίμουθ, ένα Μερσεντές, ένα Χόντα ή ακόμα και ένα Γκλοφ Φολκσβάγκεν) στις 9 και κατευθυνόταν στα κεντρικά γραφεία της Χαλυβουργικής. Δεν θέλαμε να χτυπηθεί ο οδηγός.
Ένα πρωινό συζητούσα ακριβώς αυτό με έναν από τους παλιούς συντρόφους της 17Ν, στην οδό Κανάρη. Πριν από λίγο είχε περάσει το Πλίμουθ του Αγγελόπουλου, με τον οδηγό μόνο μέσα. Δίπλα μας περνούσε ένα γνωστός μεγαλοδικηγόρος, επέστρεφε με μια μικρή σακούλα από ένα ακριβό σούπερ μάρκετ της περιοχής. Απέσπασε στιγμιαία την προσοχή μας και όταν κοιτάξαμε προς την πλατεία είδαμε ταυτόχρονα τον Κόμη (σσ: εννοεί τον Γιάννη Σκανδάλη ο οποίος σκοτώθηκε τον Δεκέμβριο του 1994 σε τροχαίο στο Γύθειο), με το γνωστό αναψοκοκκίνισμα της έντασης, και από την άλλη μεριά του δρόμου ένα νεαρό σύντροφο. Και οι δύο έκαναν έντονα, αλλά διαφορετικά σινιάλα. ''Προσοχή'' αλλά και ''Θέλω να μιλήσουμε''. Την ίδια στιγμή περνούσε, ακριβώς από μπροστά μας, με τα πόδια, ο Δ. Αγγελόπουλος.
Η ενέργεια θα γινόταν εκεί, στην οδό Κανάρη, αμέσως μετά την πλατεία Κολωνακίου, με διαφυγή από την οδό Μηλιώνη. Αφήσαμε να περάσουν λίγες ημέρες, επειδή από τις συνεχείς παρατηρήσεις είχαμε γίνει γνωστοί στην περιοχή – είχαμε διασταυρωθεί ακόμα και με ΚΥΠατζήδες που παρακολουθούσαν διπλωμάτες χωρών του ανατολικού μπλοκ».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ένα περίεργο σημείωμα του Αγγελόπουλου
Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος ήταν προσωπικός φίλος του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος την ημέρα που εκτελέστηκε στο Κολωνάκι ο βιομήχανος, βρισκόταν για επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο.
Ο Παπανδρέου ενημερώθηκε σχεδόν αμέσως για την εκτέλεση του φίλου του και η αντίδρασή του ήταν οργισμένη. Στο βιβλίο του «Το απόρρητο ημερολόγιο στο Καστρί», ο επί μια εξαετία αρχηγός της προσωπικής ασφάλειας του τότε πρωθυπουργού, Βασίλης Κεραμάς, έχει γράψει πως εκείνες τις στιγμές πόνου και οργής, ο πρωθυπουργός μιλούσε με έντονο ύφος για τη δράση της οργάνωσης.
Σύμφωνα πάντα με τον Βασίλη Κεραμά, τον ρώτησε: «Ως προς τη δολοφονία, ποιος άραγε νομίζετε ότι βρίσκεται πίσω, κύριε Πρόεδρε;».
Η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν άμεση και σοκαριστική: «Ο Τσεκούρας. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως αυτός είναι ο εγκέφαλος της 17 Νοέμβρη. Αυτός ήταν ο εγκέφαλος τον στρατιωτικού σκέλους τον ΠΑΚ και ήξερε καλά οικονομικά. Το χτύπημα αποσκοπεί στην αποσταθεροποίηση της οικονομίας…».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφερόταν στον σπουδαίο ακαδημαϊκό Γιάννη Τσεκούρα ο οποίος ήταν σύντροφος του τότε πρωθυπουργού από την εποχή του ΠΑΚ, ενώ ήταν ένας από αυτούς που συνέταξαν την ιστορική διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου με την οποία ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ! Η ρήξη ανάμεσα στους δυο άλλοτε συντρόφους είχε έρθει όταν ο Παπανδρέου είχε προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό του κόμματος την περίοδο 1975-1976.
Την εμπλοκή του Τσεκούρα με τη 17Ν διατράνωναν και στελέχη της δεξιάς και της ακροδεξιάς αναγκάζοντας τον ακαδημαϊκό να προχωρήσει σε δημόσια καταγγελία των όσων ακούγονταν. Ο Τσεκούρας επανήλθε στο ΠΑΣΟΚ μετά τον θάνατο του Ανδρέα και εκλέχθηκε βουλευτής Πρέβεζας στις εκλογές του 2000, ενώ ποτέ δε βρέθηκε το παραμικρό στοιχείο που να τον ενέπλεκε στη δράση της 17Ν.
Πέρα από την οργισμένη όσο και περίεργη αντίδραση του Παπανδρέου, ωστόσο, υπάρχει και ένα ακόμα σκοτεινό σημείο που έχει να κάνει με την εκτέλεση του Αγγελόπουλου. Τον Ιούλιο του 2003 ο Θεόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου παρέδωσαν στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη ένα ιδιόχειρο σημείωμα του βιομηχάνου το οποίο υπήρξε η αφετηρία εκτεταμένης έρευνας, που αφορά υποθέσεις εκβιασμών σε βάρος επιχειρηματιών, με «φόβητρο» τη δράση της οργάνωσης. Το ιδιόχειρο σημείωμα είχε ημερομηνία 3/4/85 και συνοδεύεται από υποσημείωση, με ημερομηνία 8/4/85. Γράφτηκε δηλαδή ακριβώς ένα χρόνο πριν από την εκτέλεση του Αγγελόπουλου.
«Ο κ. Γρηγόρης Μιχαλόπουλος δημοσιογράφος της Ελ. Ώρας με επισκέφθηκε σήμερα 3/4/ 1985 και ώρα 9.30 π.μ. και μου είπε εμπιστευτικώς ότι: η 17 Νοέμβρη με είχε ως το προσεχές της θύμα ως οικονομικόν παράγοντα, και ότι αυτός που τον ωδήγησαν σε ένα μέρος με κλειστά τα μάτια, επληροφορήθη ότι από τους οικονομικούς παράγοντας στον κατάλογον είναι ο B. Βαρδινογιάννης και ο Δημ. Αγγ. Οτι αυτός επενέβη ότι είναι συγγενής μου και διεγράφην από τον κατάλογον των εκτελέσεων. Κατά πόσον όλα αυτά είνε αληθή, άγνωστον. Ανέφερε όμως μερικές λεπτομέρειες. Οτι εκ της παρακολουθήσεως που έχουν κάνει αυτοί: γνωρίζουν ότι κυκλοφορώ με αυτοκίνητον Honda, γνωρίζουν την τακτικήν μου διαδρομήν καθημερινά. Με διαβεβαίωσε ο κ. Μιχαλόπουλος ότι στο εξής δεν υπάρχει κίνδυνος». Στην υποσημείωση, με ημερομηνία 8/4/85, συμπληρώνει: «Ο κ. Μιχαλ. μου έφερε το σημείωμα περί διαγραφής από τον κατάλογον (μυστήριον)».
Το σημείωμα αφορούσε τον εκδότη της ακροδεξιάς και φιλοχουντικής εφημερίδας «Ελεύθερη Ώρα», Γρηγόρη Μιχαλόπουλο και είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2003 η εφημερίδα «Καθημερινή».
Ο Μιχαλόπουλος οδηγήθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 18 ετών χωρίς αναστολή για απόπειρα εκβιασμού σε βάρος του επιχειρηματία Θεόδωρου Αγγελόπουλου και για εκβίαση κατ' εξακολούθηση σε βάρος του επιχειρηματία Γιάννη Λάτση (σε δεύτερο βαθμό η ποινή του μειώθηκε στο μισό). Είχε κριθεί, επίσης, ένοχος για το αδίκημα της πλαστογραφίας σε βαθμό κακουργήματος. Ο εκδότης της «Ελεύθερης Ώρας» κατηγορήθηκε ότι εκβίαζε επιχειρηματίες χρησιμοποιώντας ως απειλή δήθεν σχέσεις του και πληροφορίες για τις κινήσεις της 17Ν υποσχόμενος ότι θα τους βγάλει από τη «λίστα» της οργάνωσης.
Ο Μιχαλόπουλος, που μέχρι το τέλος του έμεινε πιστός στην τριανδρία Παπαδόπουλος – Παττακός – Ντερτιλής, πέθανε από ανακοπή καρδιάς τον Φεβρουάριο του 2013.
