Εκεί ο ήρωας του Δραγατσανίου γνωρίζει την 10χρονη ξανθούλα Αγνή Σεμπέστ (1813 – 1870), της οποίας η χήρα μητέρα ειργάζετο στο φρούριο. Στις πικρές ημέρες της απομόνωσης, η παρουσία της χαριτωμένης παιδούλας ήταν η ανθρώπινη νότα που έλειπε στον μακροχρόνιο εγκλεισμό του αρχικού ηγέτη της Ελληνικής Επανάστασης, αμέσως σχεδόν μετά την καταστροφική μάχη στο Δραγατσάνι, τον Ιούνιο του 1821.
Έτσι στις τυχαίες συναντήσεις με την Αγνή και την μικρότερη αδελφή της, ο Έλληνας πρίγκιπας διεπίστωσε το φωνητικό ταλέντο της μικρούλας Αγνής και με την μεσολάβησή του στον Ιερέα του χωριού η παιδούλα αργότερα τραγούδησε ανήμερα των Χριστουγέννων τον σχετικό ύμνο στην εκκλησία του χωριού και φανέρωσε το έκδηλο ταλέντο της.
Λίγο αργότερα με προτροπή του Υψηλάντη η Αγνή μετέβη στη Δρέσδη για τις απαραίτητες μουσικές σπουδές.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
1821 - Ο κλεφτοκαπετάνιος Μήτρος Πέτροβας
Το 1857, 30 χρόνια μετά τον θάνατο του Αλεξ. Υψηλάντη, η Αγνή Σεμπέστ, μετά μια λαμπρή καριέρα στις όπερες της Ευρώπης, ως δραματική σοπράνο, διετήρησε άσβεστη την ανάμνηση του Έλληνα πρίγκιπα και στα απομνημονεύματά της, εκδοθέντα τότε, με τον τίτλο «από την ζωή μια καλλιτέχνιδας», έγραφε νοσταλγικά, τρυφερά και με ευγνωμοσύνη για τον μονόχειρα πρίγκιπα των παιδικών της χρόνων.
«…Πόσο πόνο αισθανόμουν για τον γενναίο και ευγενικό πρίγκιπα που είχε δείξει τόσο φιλικά αισθήματα και μάλιστα απέναντι σ’ ένα φτωχό κοριτσάκι» και για την τελευταία συνάντησή τους, «την άλλη μέρα μας συνάντησαν πάλι οι Έλληνες οπότε μου χάρισε ο πρίγκιπας ένα κοσμηματάκι, μια καρφίτσα μ’ ένα θαυμάσιο δουλεμένο πετράδι, που το είχε για μένα πολύ καιρό μαζί του. Για να τον ευχαριστήσω για το δώρο του του φίλησα το χέρι και του είπα ότι θα γίνω τραγουδίστρια κι ότι σε μερικές ημέρες φεύγω για τη Δρέσδη για να δώσω εξετάσεις».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 στον ρωσικό τύπο της εποχής
Σημειώνει ο αείμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, από κείμενο του οποίου αλιεύσαμε όλα τα παραπάνω: «Ακολουθεί η πορεία της Αγνής Σεμπέστ προς τη δόξα και του Αλέξανδρου Υψηλάντη προς το θάνατο».
Από το ΑΡΔΗΝ
