Η Ρω ή Άγιος Γεώργιος, η αρχαία Ρώγη ή Ρόπη, είναι νησίδα που βρίσκεται στα δυτικά του Καστελόριζου, σε απόσταση... αναπνοής από τις τουρκικές ακτές(είναι στα 5.600 μ). Μετά τις τελευταίες προκλήσεις των Τούρκων γειτόνων μας βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο των ΜΜΕ και η νησίδα και η ξακουστή κυρά του, η κυρά της Ρω που δεν πρόκειται άλλη από την κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτου. Ποιο είναι αυτό το νησάκι και ποια ιστορία κρύβεται στα βάθη των αιώνων;
Ένα μικρό οχυρό
Το νησί χρησίμευε ως κρίκος στην αλυσίδα στρατιωτικών παρατηρητηρίων του Ροδιακού κράτους. Μικρό οχυρό αποτελούμενο από κεντρικό ορθογώνιο πύργο, αρχικά διώροφο, βρίσκεται κτισμένο στην κορυφή μικρού λόφου. Σώζεται σε ύψος 4μ. περίπου, κτισμένο με το ισόδομο σύστημα. Στην εσωτερική πλευρά των τείχων υπάρχει ενίσχυση από μικρότερους αποστρογγυλευμένους λίθους ενώ επισκευές και συντήρηση πρέπει να έγιναν κατά τη βυζαντινή και ιπποτική εποχή.
Σημαντική στρατηγική θέση
Ο διπλός εξωτερικός περίβολος μαζί με τους ισχυρούς τοίχους μαρτυρεί ότι το οχυρό δεν ήταν απλή φρυκτωρία αλλά σημαντική στρατηγική θέση. Στο εσωτερικό βρίσκουμε την δεξαμενή επενδυμένη με υδραυλικό κονίαμα (κουρασάνι). Χρονολογείται από τον 4ο αι. π.Χ. Στα νεώτερα χρόνια ο θρύλος αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Λάμπρο Κατσώνη ως ορμητήριο.
Εκεί βρίσκεται το μνημείο της Δέσποινας Αχλαδιώτη. Η ξακουστή Κυρά της Ρω, μοναδική κάτοικος του νησιού, η οποία για πάνω από 4 δεκαετίες ύψωνε την Ελληνική σημαία, μέχρι το 1982 οπότε και απεβίωσε. Αντίγραφο του μνημείου βρίσκεται στη Μεγίστη. Η νησίδα Ρω διαθέτει δύο παραλίες, τον Άγιο Γεώργιο και τη Στρογγύλη.
Σήμερα κατοικείται ουσιαστικά από μικρό απόσπασμα του Ελληνικού Στρατού, το οποίο έχει ως κύριο μέλημα να υψώνει κάθε μέρα και να προστατεύει την Ελληνική σημαία, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση της Κυράς της Ρω.
Η ξακουστή κυρά της Ρω
Η Κυρά της Ρω (1890-1982), Δέσποινα Αχλαδιώτη, υπήρξε μέλος της Αντίστασης κατά την περίοδο της κατοχής και επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου. Στη Ρω είχε εγκατασταθεί με τον άντρα της και την τυφλή μητέρα της από το 1924. Στις 13 του Μάη του 1982 η Δέσποινα Αχλαδιώτη, γνωστή σε όλους με το όνομα: «Η κυρά της Ρω» φεύγει από τη ζωή. Ήταν μίαταπεινή, απλή, γυναίκα αγωνίστρια της ζωής.
"Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο…"
Η ίδια έλεγε πως « …Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο…» για τη ζωή της, κανείς άλλος όμως δεν είχε το θάρρος, τη δύναμη, την αντοχή να κάνει αυτό που εμείς πια θεωρούμαι πάρα πολύ σπουδαίο :Να αγαπάει την Ελλάδα και να το δείχνει, με τόσο απλό αλλά δύσκολο τρόπο.
"Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Γούρικες ακτές. Την ελληνική σημαία, θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου»…, είχε πει και τα λόγια της ακόμα και σήμερα προκαλούν ρίγη συγκίνησης.
Η βράβευση της Δέσποινας Αχλαδιώτου
Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.
Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η κηδεία της έγινε με τιμές δημοσία δαπάνη στο Καστελλόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
Το 1927, εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.
Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Άγγλους στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του. Οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ' αυτήν του Καστελόριζου.
Δεν έφυγε από το νησάκι ακόμα και όταν κινδύνεψε η ζωή της
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1943, για πρώτη φορά Ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», κατέπλευσε στο Καστελόριζο, όπου βομβαρδίστηκε μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από Γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.
Οι περιπέτειες μετά την απελευθέρωση
Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στη 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατάπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος «Γ. Πεζόπουλος» για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω. Όμως δεύτερη τουρκική σημαία τοποθετήθηκε αυτή τη φορά στη νήσο Στρογγυλή απέναντι στα νότια του Καστελόριζου.
Bίντεο: θρυλική συνέντευξη της Δεσποινα Αχλαδιώτου στο Φρέντυ Γερμανό
πηγή: onalert.gr
