Από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Μόσχα αντιμετώπισε το Καλίνινγκραντ ως ένα σημαντικό ρωσικό προπύργιο στη Δύση—πρώτα υπό τον Μπόρις Γέλτσιν ως γέφυρα προς την Ευρώπη και στη συνέχεια ως προηγμένο σταθμό προβολής της ρωσικής ισχύος.
Πιο πρόσφατα, ως απάντηση στην απόφαση της Φινλανδίας να ενταχθεί στον Οργανισμό Βορειοατλαντικής Συνθήκης (ΝΑΤΟ), το Κρεμλίνο εξέφρασε την ελπίδα ότι μπορεί να μετατρέψει την Καρελία σε ένα «δεύτερο Καλίνινγκραντ», ένα κέντρο ρωσικής στρατιωτικής δύναμης που θα μπορούσε να ελέγξει οποιαδήποτε επέκταση της Δυτικής συμμαχίας στη Σκανδιναβία και την Αρκτική.
Επιπλέον, σε περίπτωση κρίσης, θα μπορούσε να εμποδίσει το ΝΑΤΟ να κόψει τη σιδηροδρομική γραμμή μονής τροχιάς που συνδέει την κεντρική Ρωσία και τη χερσόνησο Κόλα, όπου βρίσκεται μεγάλο μέρος των στρατηγικών όπλων της Ρωσίας, αναφέρει ανάλυση του Jamestown Foundation. Ένας τέτοιος υπολογισμός είναι απολύτως λογικός από τη σκοπιά της Μόσχας, αλλά οι ρωσικές αρχές αντιμετωπίζουν σοβαρά εμπόδια για την επίτευξη του στόχου τους - και, πιθανότατα ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας υπέρβασης, μπορεί να πυροδοτήσουν ακριβώς εκείνες τις φυγόκεντρες δυνάμεις στον Βορρά που τόσο φοβάται το Κρεμλίνο.
Ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου ανακοίνωσε αυτές τις προθέσεις νωρίτερα φέτος ως μέρος των σχεδίων του για την επέκταση του ρωσικού στρατού τα επόμενα αρκετά χρόνια. Καθώς η ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ θα σημαίνει ότι τα άμεσα σύνορα μεταξύ της Ρωσίας και της δυτικής συμμαχίας θα επεκταθούν κατά περισσότερα από 1.200 χιλιόμετρα, ο υπουργός Άμυνας τόνισε ότι η δημιουργία ρωσικής στρατιωτικής δύναμης εκεί είναι ζωτικής σημασίας. Αυτό θα συνεπαγόταν το σχηματισμό ενός νέου ρωσικού σώματος στρατού περίπου 100.000 ανδρών στην Καρελία. Αυτή η δύναμη θα αντιπροσώπευε την αναβίωση της 6ης Στρατιάς Παντός Δυνάμεων, η οποία υπήρχε στην περιοχή μέχρι το 1998 αλλά στη συνέχεια διαλύθηκε. Αυτός ο στρατός πεδίου θα βασιζόταν τόσο σε υποδομές που επιβίωσαν από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης όσο και στην κατασκευή νέων εγκαταστάσεων προς πληρωμή σχεδόν εξ ολοκλήρου από την κυβέρνηση της δημοκρατίας.
Τόσο ο Αρτούρ Παρφεντσίκοφ, Ρώσος επικεφαλής της κυβέρνησης της Καρελίας, όσο και Ρώσοι αναλυτές, όπως ο Βλαντιμίρ Κλιμάνοφ , επικεφαλής του Κέντρου Περιφερειακής Πολιτικής της Μόσχας, είναι αισιόδοξοι για αυτή την πιθανότητα, με τον Κλιμάνοφ να υποστηρίζει ότι ένα σώμα στρατού στην Καρελία θα γινόταν «οδηγός οικονομικής ανάπτυξης» στην περιοχή των 528.000 ανθρώπων.
Ωστόσο, άλλοι είναι πιο δύσπιστοι. Ο Πέτρι Μακέλα, ένας Φινλανδός στρατιωτικός εμπειρογνώμονας, είναι μεταξύ εκείνων που αμφιβάλλουν ότι η Μόσχα μπορεί να επιτύχει τους στόχους της. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο η υπάρχουσα υποδομή στην Καρελία είναι σε κακή κατάσταση, αλλά η δημοκρατία έχει χάσει επίσης μεγάλο αριθμό ανδρών στην Ουκρανία. Επιπλέον, οι αντιπολεμικές και αντιστρατιωτικές συμπεριφορές είναι ευρέως διαδεδομένες. Ο Καρελιανός ακτιβιστής Βασίλι Φόμιν προσθέτει ότι αυτές δεν είναι οι μόνες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Μόσχα, καθώς πολλοί στη δημοκρατία αμφιβάλλουν ότι αυτό για το οποίο μιλά το ρωσικό υπουργείο Άμυνας θα δημιουργήσει το έδαφος για οποιαδήποτε οικονομική ανάπτυξη για αυτούς. Αντίθετα, πιστεύουν ότι η Μόσχα θέτει τις προϋποθέσεις για την τελική ομογενοποίηση της δημοκρατίας ως ρωσικής περιοχής και μάλιστα θέτει τις βάσεις για έναν πιθανό νέο πόλεμο κατά της Φινλανδίας, κάτι που ήταν καταστροφή για την Καρελία και που κανείς εκεί δεν θέλει να επανάληψη.
Οι Καρελιανοί υποστήριξαν ενεργά την ευρωπεριφέρεια, η οποία τους συνέδεσε με τη Φινλανδία κατά την πρώτη δεκαετία αυτού του αιώνα και δημιούργησε ελπίδες ότι θα μπορούσαν τελικά να ζήσουν τόσο καλά όσο οι Φινλανδοί. Αλλά η αντιδυτική πορεία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν οδήγησε στην αναστολή της ευρωπεριοχής πριν από σχεδόν μια δεκαετία και η έναρξη ενός πλήρους πολέμου εναντίον της Ουκρανίας πέρυσι προκάλεσε την κατάρρευση της οικονομίας της Καρελίας. Κατά το πρώτο πλήρες έτος του πολέμου, η οικονομία της Καρελίας έπεσε περισσότερο από 10%, πέντε φορές περισσότερο από τη ρωσική οικονομία στο σύνολό της. Το κέντρο δεν έχει αποζημιώσει τους Καρελιανούς για αυτή την απώλεια και είναι θυμωμένοι. Ο αντιπολεμικός ακτιβισμός έχει εξαπλωθεί στην Καρελία και οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης της Καρελίας έχουν κάνει ακόμη και το αξιοσημείωτο βήμα δημιουργώντας μια σελίδα στο Facebook όπου μπορούν να συζητούν για τον πόλεμο και την αντίθεσή τους σε αυτόν. Ένα επιπλέον σημάδι αντιπολεμικής στάσης είναι αυτό του Πετραζαβόντσκ, της πρωτεύουσας της δημοκρατίας, η οποία είναι μια σπάνια περίπτωση ομοσπονδιακού υποκειμένου δυτικά των Ουραλίων που δεν έχει δει το άνοιγμα κέντρου στρατολόγησης του Ομίλου Wagner. Αυτό είναι μια ένδειξη ότι οι ηγέτες δεν πιστεύουν ότι θα έβρισκαν πολλούς νεοσύλλεκτους εκεί, παρά την εκτεταμένη φτώχεια στην Καρελία.
Οι προπαγανδιστές της Μόσχας που επικεντρώνονται στην Καρελία φαίνεται επίσης να έχουν παραιτηθεί. Πέρυσι, έπαιξαν στις αναφορές της Καρελίας ότι το ΝΑΤΟ θα είχε σύντομα βάση στη Φινλανδία. Ωστόσο, τέτοιες αναφορές έχουν μειωθεί σε αριθμό φέτος, παρά το γεγονός ότι η Φινλανδία είναι πλέον επίσημα μέρος της συμμαχίας.
Είναι θυμωμένοι για τη μείωση του πληθυσμού τους, που τώρα αποτελούν λιγότερο από το 6% του συνόλου των κατοίκων της δημοκρατίας. την απροθυμία της Μόσχας να αναγνωρίσει την καρελιανή ως κρατική γλώσσα, καθιστώντας τη μοναδική αυτονομία στη Ρωσία χωρίς η γλώσσα του τίτλου της εθνικότητας να έχει αυτό το καθεστώς· και ίσως κυρίως λόγω της τάσης της Μόσχας να τους αντιμετωπίζει σαν να είναι Φινλανδοί και όχι σαν ένα έθνος από μόνο του, μια θέση που σημαίνει ότι η Μόσχα βλέπει σχεδόν όλες τις ενέργειες των Καρελιανών ως αποσχιστικές και όχι απλώς ως προσπάθεια για την επίτευξη μεγαλύτερων δικαιωμάτων.
Τα σχέδια της Μόσχας να δημιουργήσει ένα σώμα στρατού στην Καρελία θα μπορούσαν εύκολα να αποδειχθούν ότι επιδεινώνουν τις εντάσεις, ειδικά αφού η ρωσική κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να πείσει την ίδια τη δημοκρατία να επωμιστεί το μεγαλύτερο μέρος του κόστους. Εάν ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχιστεί και οι απώλειες των Καρελιανών αυξηθούν, θα αυξηθεί η πιθανότητα να εμφανιστεί μια άλλη αποκατάσταση στη δημοκρατία—δηλαδή, αυτή του Λαϊκού Μετώπου της Καρελίας, που ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ως ανάλογο σώμα με τα μέτωπα του λαού στις χώρες της Βαλτικής. Η Μόσχα μπόρεσε να το καταστείλει την πρώτη φορά. Ωστόσο, αυτή τη φορά, ζητώντας τόσο κατάφωρα από τους Καρελιανούς να πληρώσουν για τους δικούς τους κατακτητές και για εκείνους που απειλούν τους δεσμούς τους με τη Φινλανδία, προτείνει ο Φόμιν, ένα νέο Μέτωπο μπορεί να πετύχει περισσότερα —και το νέο σώμα πολύ λιγότερα— από ό,τι πολλοί αναμένουν τώρα.
