Είναι γνωστό ότι η Τουρκία βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί στην προσέγγισή της με τη Ρωσία και τη Δύση αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία
Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Ρώσος ομόλογός του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι περίεργοι σύντροφοι, μερικές φορές στενοί στρατηγικοί εταίροι, αλλά μερικές φορές σκληροί περιφερειακοί αντίπαλοι.
Σύμφωνα με άρθρο-ανάλυση του politico.eu. , αναλύονται μεταξύ άλλων τα επτά βασικά στοιχεία που έχουν σφυρηλατήσει τις σχέσεις Άγκυρας-Μόσχας τα τελευταία 10 χρόνια , όπως παρακάτω:
"Προς το παρόν, ο Τούρκος ηγέτης θεωρεί τον εαυτό του ως μεσάζοντα και επισκέφτηκε το παλάτι Ντολμάμπαχτσε στην προκυμαία του Βοσπόρου την περασμένη εβδομάδα για να καλωσορίσει προσωπικά τους Ουκρανούς και Ρώσους διαπραγματευτές που συγκεντρώθηκαν για ειρηνευτικές συνομιλίες.
Αναλαμβάνοντας αυτόν τον ρόλο, ο Ερντογάν πατάει ένα λεπτό τεντωμένο σκοινί. Η σχέση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας είναι βαθιά περίπλοκη και είναι γεμάτη ιστορία. Είναι μια σχέση που έχει στοιχειωθεί από εντάσεις για τους Τατάρους της Κριμαίας, την ενεργειακή εξάρτηση και τους πολέμους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τη Συρία και τη Λιβύη.
Μόνο τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία έχει καταρρίψει ένα ρωσικό πολεμικό αεροπλάνο, οι ρωσικές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία έχουν σκοτώσει 33 Τούρκους στρατιώτες και ο πρεσβευτής της Μόσχας στην Άγκυρα έχει δολοφονηθεί.
Η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ έχει χαρακτηρίσει τη σύγκρουση στην Ουκρανία «πόλεμο», έχει μπλοκάρει τα ρωσικά πολεμικά πλοία από τη Μαύρη Θάλασσα και έχει πουλήσει καταστροφικά αποτελεσματικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar στις ουκρανικές δυνάμεις, προκαλώντας την οργή της Μόσχας.
Από την άλλη πλευρά, η Άγκυρα έχει επίσης ενοχλήσει το Κίεβο με την άρνησή της να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, με τον προεδρικό εκπρόσωπο Ibrahim Kalın να λέει ότι ο κόσμος δεν έχει την πολυτέλεια «να κόψει τις γέφυρες με τη Ρωσία».
«Είναι αρκετά διαφορετικό από άλλους συμμάχους του ΝΑΤΟ», δήλωσε ο Στίβεν Κουκ, ανώτερος συνεργάτης στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων και ειδικός στην τουρκική πολιτική. «Οι Τούρκοι προσπαθούν πραγματικά να τοποθετηθούν με τρόπο που να υποστηρίζουν την ουκρανική κυριαρχία, αλλά θέλουν επίσης να χρησιμοποιήσουν τις καλές τους υπηρεσίες και στα δύο μέρη για να προσπαθήσουν να μεσολαβήσουν».
«Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 10 ετών, οι Τούρκοι είχαν πραγματικά αηδιάσει με τη σχέση τους με τις ΗΠΑ , ήταν πολύ δυσαρεστημένοι με αυτήν», είπε, προσθέτοντας ότι η Ρωσία παρουσιάζει τώρα μια καλή εναλλακτική. «Έχουν μια αρκετά καλή εργασιακή σχέση».
Τα επτά βασικά στοιχεία που έχουν σφυρηλατήσει τις σχέσεις Άγκυρας-Μόσχας τα τελευταία 10 χρόνια.
1. Η προσωπική επαφή
Η σχέση μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν μετατράπηκε από εχθρότητα σε συντροφικότητα χάρη με την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του Ερντογάν το 2016.
Οι δυο τους διατήρησαν εγκάρδιους δεσμούς μέχρι τον Νοέμβριο του 2015, όταν ένα τουρκικό F-16 κατέρριψε ένα ρωσικό βομβαρδιστικό στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας. Ο Πούτιν κατήγγειλε με μανία το περιστατικό ως «μαχαίρι στην πλάτη». Μέσα από μια 10μηνη αντιπαράθεση, η Μόσχα επέβαλε οικονομικές κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένων προτροπών από τη Μόσχα να αποφεύγουν οι πολίτες της να ταξιδεύουν στην Τουρκία, η οποία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στους Ρώσους τουρίστες. Αυτό τελικά ανάγκασε τον Ερντογάν να ζητήσει συγγνώμη από τον Πούτιν.
Αλλά ήταν η απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου 2016 στην Τουρκία που θα έφερνε τους δύο πιο κοντά από ποτέ.
«Ενώ ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του ήταν σε αναμονή, ο Πούτιν έγινε αμέσως σωτήρας του και του υποσχέθηκε όλη την υποστήριξη που μπορούσε να δώσει», δήλωσε ο Kemal Kirişci, καθηγητής και ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο Brookings. «Και πάντα υπήρχαν φήμες ότι ήταν οι Ρώσοι που είχαν προειδοποιήσει τον Ερντογάν». Δεν είναι άδικο που ο Τούρκος πρόεδρος επέλεξε την Αγία Πετρούπολη ως το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό μετά το πραξικόπημα και όχι τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον.
«Η σχέση του με τη Δύση πήγε από το κακό στο χειρότερο», είπε ο Kirişci, «και οι αυταρχικοί είναι πολύ καλοί στο να συνενώνονται».
Στην πραγματικότητα, αυτή η κόλλα που έδενε τους δύο ηγέτες μεταξύ τους ήταν τόσο ισχυρή που οι ειδικοί λένε ότι βοήθησε να ξεπεραστούν γεγονότα που κανονικά θα κατέστρεφαν μια διμερή σχέση, συμπεριλαμβανομένου του πρεσβευτή της Ρωσίας στην Τουρκία που σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό εκτός υπηρεσίας στην Άγκυρα το 2016 και κατά τη διάρκεια μιας περιόδου των πυρετωδών εντάσεων σχετικά με τη συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο της Συρίας όπου δεκάδες τουρκικά στρατεύματα που σκοτώθηκαν από ρωσικές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία το 2020.
2. Τάταροι στην Κριμαία
Οι Τάταροι της Κριμαίας είναι επίσης ένα επαναλαμβανόμενο αγκάθι στα μάτια της Μόσχας και της Άγκυρας.
Η Τουρκία έχει ιστορικούς δεσμούς με τους Τατάρους της Κριμαίας, μια τουρκική εθνοτική ομάδα ιθαγενών της χερσονήσου, όπου κατοικούν σήμερα 300.000 από αυτούς. Με εντολή του Ιωσήφ Στάλιν το 1944, περισσότεροι από 200.000 Τάταροι απελάθηκαν βίαια στην Κεντρική Ασία, όπου οι μισοί πέθαναν.
Το 1989 επιτράπηκε να επιστρέψουν.Δεδομένου του εθνοτικού τους δεσμού και της μεγάλης διασποράς των Τατάρων στην Τουρκία, ο Ερντογάν σπεύδει συχνά να τους υπερασπιστεί.
Η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 η οποία αναβίωσε τους φόβους της κοινότητας από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης αποδείχθηκε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή για την Τουρκία.
Η Άγκυρα βγήκε αμέσως κατά της προσάρτησης, διατήρησε επαφή με τους ηγέτες της ομάδας εκεί, χρηματοδότησε ένα νέο Ταταρικό Κέντρο στο Κίεβο και αθόρυβα διαπραγματεύτηκε την απελευθέρωση δύο Τατάρων πολιτικών από τη φυλακή. Ο Ερντογάν υποσχέθηκε επίσης το 2014 ότι είχε λάβει διαβεβαιώσεις από τον Πούτιν ότι θα προστατεύονται.
Ο Kirişci υποστηρίζει ότι αυτή η υποστήριξη είναι μέρος ενός πολύ εγχώριου και εκλογικού λογισμού για τον Ερντογάν.
«Έχει να κάνει περισσότερο με την εσωτερική πολιτική στην Τουρκία», είπε. «Κάθε ψήφος μετράει για τον Ερντογάν, του οποίου η δημοτικότητα μειώνεται καθώς τα οικονομικά προβλήματα συνεχίζουν να συσσωρεύονται».
«Είναι σε συμμαχία με ένα εξτρεμιστικό τουρκικό εθνικιστικό κόμμα για να διαιωνίσει την κυριαρχία του και για αυτούς, οι Τάταροι είναι πολύ σημαντικοί», πρόσθεσε, υποστηρίζοντας ότι οι εθνικές εκλογές το 2023 βαραίνουν πολύ το μυαλό του Ερντογάν.
3. Η ασφάλεια της Μαύρης Θάλασσας
Στη Μαύρη Θάλασσα, η ρωσοτουρκική συνεργασία αυξήθηκε σταδιακά μετά την ανάκαμψη από το υψηλό σημείο της έντασης το 2016.
Η Τουρκία ελέγχει την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα μέσω των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων, αλλά σύμφωνα με τους όρους της Σύμβασης του Μοντρέ του 1936, πρέπει να εγγυηθεί την «πλήρη ελευθερία» στα πολιτικά πλοία που διέρχονται και επιτρέπεται να εμποδίζει στρατιωτικά πλοία μόνο σε περιόδους πολέμου.
Οι σχέσεις των δύο κυβερνήσεων στη Μαύρη Θάλασσα αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό την τροχιά της ευρύτερης σχέσης τους. Το 2016, καθώς οι εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών κλιμακώθηκαν, κυρίως λόγω των αντίθετων θέσεων τους στη Συρία, ο Ερντογάν ζήτησε μεγαλύτερη παρουσία του ΝΑΤΟ στη θάλασσα.
«Η Μαύρη Θάλασσα έχει σχεδόν γίνει ρωσική λίμνη», θρηνούσε τον Μάιο του 2016, ενώ υποστήριζε την κίνηση ενός κοινού βουλγαρορουμανικού-τουρκικού στόλου στην περιοχή.
Αλλά καθώς οι σχέσεις με τη Ρωσία θερμάνθηκαν μετά το πραξικόπημα και η Τουρκία απομακρύνθηκε από τις ΗΠΑ, οι δυο τους άρχισαν να συνεργάζονται στη Μαύρη Θάλασσα. Το 2017, η Άγκυρα έστειλε πολλά πολεμικά σκάφη στη βάση Novorossiysk της Μόσχας για άτυπες ασκήσεις, οι οποίες αργότερα ακολουθήθηκαν από πιο επίσημες κοινές ασκήσεις.
Εν μέσω σύγκρουσης στην Ουκρανία, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου ανακοίνωσε στις 28 Φεβρουαρίου ότι τα στενά θα αποκλειστούν στα πολεμικά πλοία. Όμως, όπως επισημαίνει ο Κουκ, όσα επιστρέφουν στη Ρωσία μπορούν ακόμα να επιστρέψουν στη βάση τους
«Τώρα το ερώτημα είναι, ποιος μπορεί να καθορίσει εάν αυτός ο ισχυρισμός είναι νόμιμος ή όχι; Απλώς θεωρείται ότι οι Ρώσοι λένε την αλήθεια;» είπε.
4. Ναγκόρνο-Καραμπάχ
Εν τω μεταξύ, στον Νότιο Καύκασο, η Ρωσία και η Τουρκία βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση μεταξύ τους, ασκώντας πίεση στη συμμαχία τους.
Στον μακροχρόνιο ανταγωνισμό μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ - ένα αποσχισμένο έδαφος που υποστηρίζεται από την Αρμενία αλλά αναγνωρίζεται διεθνώς ως αζέρικο - η Μόσχα και η Άγκυρα υποστηρίζουν διαφορετικές πλευρές.
Το Αζερμπαϊτζάν είναι ο πλησιέστερος διεθνής σύμμαχος της Τουρκίας και η Άγκυρα έχει προμηθεύσει στο Μπακού εδώ και καιρό τα ίδια μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar που πουλά στην Ουκρανία. Ομοίως, η Ρωσία έχει βαθείς δεσμούς με την Αρμενία και οι δύο χώρες μοιράζονται ένα σύστημα αεράμυνας και είναι μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας του Οργανισμού Συλλογικής Συνθήκης Ασφάλειας που υποστηρίζεται από τη Μόσχα.
Ακόμα κι αν η Άγκυρα εξομαλύνει τώρα τις σχέσεις με το Ερεβάν και η Μόσχα συμφώνησε πρόσφατα να εντείνει τη συνεργασία με το Μπακού, αναγκάζονται να υπερασπιστούν τους ιστορικούς εταίρους τους μόλις ξεσπάσουν οι εντάσεις.
Όταν η βία αυξήθηκε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ το 2016, οι δυο τους αντάλλαξαν βαριές εκφράσεις, με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ να αποκαλεί την τουρκική ρητορική «απαράδεκτη». Αλλά όταν ξέσπασε πλήρης πόλεμος για την επικράτεια τον Νοέμβριο του 2020, η κριτική ήταν πιο σιωπηλή, καθώς η Ρωσία παρενέβη ως μεσολαβητής και εξασφάλισε μια κατάπαυση του πυρός, ενώ επέτρεψε στο Αζερμπαϊτζάν να διατηρήσει τα εδαφικά του κέρδη.
«Αν και βρίσκονταν σε αντίθετα άκρα της σύγκρουσης και οι δυνάμεις που υποστηρίζονται από την Τουρκία ξεπέρασαν τις δυνάμεις που υποστηρίζονται από τη Ρωσία… βρήκαν έναν τρόπο να εγγυηθούν ότι η κατάπαυση του πυρός παραμένει», είπε ο Κουκ από το CFR.
«Οι δύο ηγέτες μπόρεσαν να διαχωρίσουν αυτές τις διαφορές και να μην αφήσουν τη σχέση τους να χαλάσει».
5. Συρία και κουρδικό ζήτημα
Η Συρία είναι ένα ακόμη μέτωπο όπου η Ρωσία και η Τουρκία συγκρούστηκαν μετωπικά αρχικά, για να επιστρέψουν στη συνεργασία παρά το γεγονός ότι παρέμειναν στις αντίπαλες πλευρές.
Μετά το ξέσπασμα του συριακού εμφυλίου πολέμου, η σύγκρουση επεκτάθηκε γρήγορα στα νοτιοανατολικά σύνορα της Τουρκίας, πυροδοτώντας τους φόβους της κυβέρνησης για μια αυτόνομη συριακή κουρδική περιοχή στα σύνορά της, καθώς και για ένα ρεύμα προσφύγων στην Τουρκία.
Με τη Ρωσία να παρεμβαίνει επίσημα για να βοηθήσει το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ ως μακροχρόνιο σύμμαχο το 2015, άρχισαν οι ρωσικές επιθέσεις στις δυνάμεις της Συριακής αντιπολίτευσης, βάζοντας τον Πούτιν και τον Ερντογάν σε αντίπαλες γραμμές.
Η ένταση κορυφώθηκε την ίδια χρονιά, με την Τουρκία να κατέρριψε ένα ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος που εισήλθε στον εναέριο χώρο της. Η Ρωσία συνέχισε να περιορίζει το εμπόριο και τα ταξίδια, με τον Πούτιν να κατηγορεί την Άγκυρα ότι υποστηρίζει το Ισλαμικό Κράτος και άνοιξε γραφείο αντιπροσωπείας για τους Κούρδους της Συρίας στη Μόσχα.
Αλλά μόλις ο Ερντογάν ζήτησε τη συγγνώμη του, οι δύο πλευρές άρχισαν να συνεργάζονται.
Αφού συμφώνησε σε μια ζώνη αποκλιμάκωσης στην Ιντλίμπ το 2018, η Ρωσία επέλεξε να μην παρέμβει στη στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας και στην ενδεχόμενη εισβολή στη Συρία κατά των Κούρδων μαχητών. Και παρόλο που η κατάσταση εντάθηκε για άλλη μια φορά αφού οι 33 Τούρκοι στρατιώτες σκοτώθηκαν σε αεροπορικές επιδρομές πάνω από την Ιντλίμπ το επόμενο έτος, το ζευγάρι κατέληξε σε συμφωνία για άλλη μια φορά.
Μια εκεχειρία που υποστηρίχθηκε και από τους δύο τέθηκε σε ισχύ το 2020 ,παρά τις κουρδικές δυνάμεις που έκαναν έκκληση στη Ρωσία για βοήθεια.
Η συμφωνία θέσπισε έναν διάδρομο ασφαλείας και κοινές περιπολίες, ενώ οι κουρδικές δυνάμεις έπρεπε να αποσυρθούν και η Τουρκία απέκτησε την ασφαλή ζώνη που ήθελε. Αν και η ευαίσθητη κατάπαυση του πυρός ισχύει προς το παρόν, η Συρία παραμένει ένα συνεχές σημείο πίεσης για τον Ερντογάν.
6. Προκλήσεις στη Λιβύη
Η σύγκρουση στη Λιβύη χρονολογείται από την πτώση του Μουάμαρ Καντάφι το 2011. Στον πόλεμο που ακολούθησε, τόσο ο Πούτιν όσο και ο Ερντογάν αύξησαν τη συμμετοχή τους για να γίνουν οι δύο βασικοί παίκτες της σύγκρουσης, ενώ για άλλη μια φορά υποστήριζαν αντικρουόμενους στόχους.
Η Μόσχα είχε εδώ και καιρό υποστηρίξει το καθεστώς του Χαλίφα Χάφταρ από την ανατολική Λιβύη, παρέχοντας όπλα και στρατιωτικό εξοπλισμό, με μισθοφόρους Βάγκνερ παρόντες στο έδαφος. Η Άγκυρα, από την άλλη πλευρά, τάχθηκε με την υποστηριζόμενη από τον ΟΗΕ Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA), στέλνοντας όπλα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, στρατιωτικούς συμβούλους και Σύριους μισθοφόρους, οι οποίοι έγειραν τη ζυγαριά καθώς ο αγώνας για την Τρίπολη κλιμακώθηκε.
Εκτός από την αυξανόμενη γεωπολιτική επιρροή, και οι δύο χώρες έχουν ελπίδες για οικονομικά οφέλη από τη Λιβύη, έχοντας χάσει προσοδοφόρα συμβόλαια πριν από τον πόλεμο. Ωστόσο, ο Ερντογάν στοχεύει επίσης να εξασφαλίσει τα τουρκικά συμφέροντα στην ανατολική Μεσόγειο, συμφωνώντας σε μια αμφιλεγόμενη συμφωνία με το GNA το 2019, χαράσσοντας νέα θαλάσσια σύνορα σε ύδατα πλούσια σε αποθέματα φυσικού αερίου κοντά στην Κύπρο.
Παρά το γεγονός ότι υποστήριξαν αντίπαλες φατρίες, ωστόσο, οι ηγέτες κατάφεραν να συνεννοηθούν ,όπως και στη Συρία. Ζητώντας από κοινού κατάπαυση του πυρός το 2020, επιβεβαίωσαν τη «δέσμευσή τους για την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ενότητα της Λιβύης»,αν και αυτή τη φορά, η συμφωνία δεν κράτησε.
7. Φυσικό αέριο
Παρά τις γεωπολιτικές πιέσεις, οι πολύ σημαντικοί ενεργειακοί δεσμοί μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας παρέμειναν σχετικά σταθεροί ,αν και άνισα ισορροπημένοι από το 2016.
Η Τουρκία είναι από καιρό μια μεγάλη αγορά για τη Ρωσία, λαμβάνοντας απευθείας φυσικό αέριο μέσω του αγωγού BlueStream μέσω της Μαύρης Θάλασσας από το 2005. Σήμερα, εξακολουθεί να εισάγει το 45 τοις εκατό του φυσικού της αερίου από τη Ρωσία, αν και αυτή η εξάρτηση μειώνεται. Ο Ερντογάν και ο Πούτιν έχουν υπογράψει συμφωνίες για το έργο του αγωγού TurkStream και τον πυρηνικό σταθμό Akkuyu που υποστηρίζεται από τη Μόσχα.
Ωστόσο, με στόχους να γίνει διαμετακομιστικός κόμβος και να αυξήσει την ενεργειακή της ανεξαρτησία, η Τουρκία έχει επίσης εξερευνήσει τους δικούς της πόρους και ανακοίνωσε μια ανακάλυψη φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα το 2020.
Ως επέκταση της ρητορικής της mavi vatan (μπλε πατρίδα), οι ίδιοι στόχοι κρύβονται πίσω από την εμπλοκή του Ερντογάν στη Λιβύη και τη συμφωνία που καταρτίστηκε για την πρόσβαση της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο για τη δημιουργία αποκλειστικής οικονομικής ζώνης.
Ενώ η Τουρκία θα συνεχίσει να αγοράζει ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο προς το παρόν, σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό Ενέργειας Alparslan Bayraktar, οι τρέχουσες προσπάθειες της Ευρώπης να μειώσει αυτές τις εξαγωγές μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μπορεί να θέσουν την Τουρκία μπροστά και κέντρο πιθανών εναλλακτικών οδών εφοδιασμού, είτε από το Αζερμπαϊτζάν, μέσω ο αγωγός φυσικού αερίου Trans-Anatolian, ή Ισραήλ, με συνομιλίες για έναν νέο αγωγό στο τραπέζι μετά την κατάρριψη του έργου EastMed τον Ιανουάριο."
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι Τουρκία και Ρωσία είναι δεμένες με πάρα πολλά συμφέροντα σε περιφερειακά μέτωπα. Αυτό ωθεί την Τουρκία να τηρεί φιλικές σχέσεις με την Ρωσία, χωρίς να ακολουθείτο ΝΑΤΟ στην επιβολή κυρώσεων αλλά και στη ρητορική σε βάρος του Πούτιν.
Ο Ερντογάν επικαλείται παράλληλα το ότι ανήκει στο ΝΑΤΟ, αφού αυτό διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα και ασφάλεια έναντι της Ρωσίας, δίνοντας του τη δυνατότητα να συνδιαλάσσεται εκ του ασφαλούς με τον Πούτιν σε περιφερειακά μέτωπα, σε Συρία και Λιβύη, εξυπηρετώντας τα τουρκικά συνφέροντα και όχι όμως της Δύσης.
Τα παραπάνω είναι αντιληπτά στη Δύση, η οποία θα πρέπει να δώσει στον Ερντογάν να καταλάβει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μετά τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, ότι η Τουρκία η θα είναι με το ΝΑΤΟ ή με τη Ρωσία.
