Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έφερε στο τραπέζι μια σειρά από συζητήσεις που παρέμεναν αδρανείς μέχρι τώρα. Οι επενδύσεις στην Άμυνα είναι ένα από τα βασικά σημεία που οδηγούν τους νέους οδικούς χάρτες παγκοσμίως. Αυτά τα σχέδια συνοδεύονται τώρα από το ερώτημα: Είναι αρκετή η τρέχουσα επένδυση στην άμυνα για την αντιμετώπιση των σημερινών συγκρούσεων; Αυτό που ήταν ένα από τα ζητήματα που απορρίφθηκαν περισσότερο από τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να μην χαρακτηριστούν ως μιλιταριστικά, και τώρα έχει τοποθετηθεί ως μία από τις κύριες προτεραιότητες στην ατζέντα.
Η Ουκρανία ήταν το ιδανικό σκηνικό για αυτό το ζήτημα, ώστε να κάνει το άλμα η πολιτική πραγματικότητα. Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που τα ρωσικά στρατεύματα άρχισαν εισβολή στην Ουκρανία με στόχο την αποναζιστικοποίηση της χώρας. Οι επιθέσεις διατηρούνται σταθερά εναντίον ενός ουκρανικού στρατού που έχει επιδείξει αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα, λαμβάνοντας υπόψη την ανωτερότητα του ρωσικού στρατού. Υπό αυτή την έννοια, οι Ουκρανοί κατάφεραν να δώσουν μια εικόνα αντίστασης που έχει ήδη κάνει τον γύρο του κόσμου και ενθαρρύνονται από μια φιγούρα που έχει κερδίσει τον παγκόσμιο θαυμασμό και την αναγνώριση παρά την αμφιλεγόμενη συνεργασία με στοιχεία του νεοναζιστικού χώρου: τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Ο ίδιος ο Ζελένσκι είναι εκείνος που ακούραστα ζήτησε διεθνή βοήθεια σε θέματα όπλων, ένα περίπλοκο ζήτημα γιατί, εάν μια χώρα του ΝΑΤΟ αποφάσιζε να δράσει άμεσα στη σύγκρουση, θα σήμαινε έναν πόλεμο σε υψηλότερο επίπεδο, που θα οδηγούσε σε θάνατο περισσότερων ανθρώπων και καταστροφών, ακόμη περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι η Ρωσία διαθέτει το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο.
Ακόμα κι έτσι, οι χώρες της Συμμαχίας αποφάσισαν να στείλουν όπλα στο Κίεβο με στόχο να αντισταθούν, εκτός από ανθρωπιστική και οικονομική βοήθεια. Στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 21 από τις 27 χώρες έχουν στείλει όπλα στην Ουκρανία, αυτή είναι η πρώτη φορά που η Ένωση αποφασίζει να στείλει όπλα σε μια χώρα που δέχεται επίθεση, γεγονός που σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής στην ευρωπαϊκή στρατηγική όπλων. Έτσι, η Ευρώπη πέτυχε την υψηλότερη αύξηση στον προϋπολογισμό των όπλων τα τελευταία πέντε χρόνια, μια τάση που στοχεύει να επιταχυνθεί στις υπόλοιπες χώρες, έτσι ώστε η Ευρώπη να περάσει από μια περικοπή προϋπολογισμού σε αυτόν τον τομέα σε μια συνεχώς αυξανόμενη επένδυση.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενεργοποίησε ένα στοιχείο 500 εκατομμυρίων ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ειρήνης, το οποίο περιελάμβανε 450 εκατομμύρια για επιθετικό υλικό και 50 εκατομμύρια για προμήθειες και μη θανατηφόρο υλικό. Την επένδυση της Επιτροπής ακολούθησαν ορισμένες από τις χώρες της Ένωσης που έχουν ήδη ανακοινώσει την αύξηση του προϋπολογισμού στις αμυντικές δαπάνες.
Αυτή είναι η περίπτωση της Γερμανίας, μιας χώρας που δεν είχε στείλει ποτέ όπλα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκτός από αυτή την αποστολή, το Βερολίνο ανακοίνωσε ότι θα αυξήσει τις στρατιωτικές του δαπάνες «έως και 2%», ένα βασικό στοιχείο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ που σηματοδοτεί τη δέσμευση των μελών της Συμμαχίας με την αμυντική του πολιτική. Η νέα αυτή επένδυση εντάσσεται σε ειδικό ταμείο 100.000 εκατομμυρίων ευρώ με το οποίο προορίζεται να φτάσει σε αυτό το νούμερο ρεκόρ για τη γερμανική χώρα.
«Με την εισβολή στην Ουκρανία μπήκαμε σε μια νέα εποχή», διαβεβαίωσε ο Γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σολτς, «οι άνθρωποι δεν υπερασπίζονται μόνο την πατρίδα τους. Αγωνίζονται για την ελευθερία και τη δημοκρατία τους. Για αξίες που μοιραζόμαστε μαζί τους», πρόσθεσε πριν από αυτή την απόφαση.
Ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι αυτή η αντίδραση ήταν άμεση συνέπεια της τρέχουσας ρωσικής επιθετικότητας, πριν από την εισβολή της Μόσχας, οι στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν παγκοσμίως το 2020 φτάνοντας σχεδόν τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, ποσοστό αύξησης 2,6% σε σύγκριση με το έτος 2019 , σύμφωνα με την έκθεση που δημοσίευσε το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI).
Αυτή η αύξηση χαρακτηρίστηκε επίσης από το γεγονός ότι σημειώθηκε τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, οπότε το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 4,4%, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, συμπίπτοντας με τις οικονομικές επιπτώσεις που προκαλεί ο COVID-19.
Την ίδια χρονιά, οι Ηνωμένες Πολιτείες ηγήθηκαν των δαπανών σε αυτόν τον τομέα, φτάνοντας τα 778 δισεκατομμύρια δολάρια, οπότε ήταν η τρίτη χρονιά κατά την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες ηγήθηκαν αυτού του τύπου κατάταξης μετά από επτά χρόνια συνεχών μειώσεων. Η ερευνήτρια του προγράμματος SIPRI Arms and Military Expenditure, Alexandra Marksteiner, δήλωσε ότι αυτές οι αυξήσεις από τις ΗΠΑ «μπορούν να αποδοθούν κυρίως στις ισχυρές επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη και σε ορισμένα μακροπρόθεσμα έργα όπως ο εκσυγχρονισμός του πυρηνικού τους οπλοστασίου και την απόκτηση όπλων σε μεγάλη κλίμακα».
Δήλωσε επίσης ότι «το γεγονός αυτό αντανακλά την αυξανόμενη ανησυχία για την αντίληψη μιας απειλής από στρατηγικούς ανταγωνιστές όπως η Κίνα και η Ρωσία, καθώς και η στροφή της κυβέρνησης Τραμπ να ενισχύσει αυτό που θεωρούσε ότι ήταν μειωμένες στρατιωτικές δαπάνες».
Δύο χρόνια μετά, η Ευρώπη είναι το σκηνικό μιας ανοιχτής σύγκρουσης που έχει προκαλέσει την αντίδραση και την κινητοποίηση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο οπλικό της πρόγραμμα, κάτι που μόνο ο Πούτιν πέτυχε. Στη Γερμανία προστέθηκαν περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ήδη καταφέρει να φτάσουν το 2% επένδυση που έχει ορίσει το ΝΑΤΟ, όπως η Γαλλία, με επενδύσεις 2,01%, η Κροατία (2,78%), η Εσθονία (2,28%), η Πολωνία (2,1%) ή η Λετονία (2,27%), χώρα στην οποία η Ισπανία συμμετέχει στην αποστολή του ΝΑΤΟ στο eFP Battlegroup. Φυσικά, στην κατάταξη συνεχίζουν να ηγούνται οι ΗΠΑ με επένδυση 778.000 εκατ., που μεταφράζεται σε 3,42% του ΑΕΠ τους.
Ωστόσο, ο αριθμός αυτός δεν φαίνεται να είναι αρκετός για την προεδρία του Τζο Μπάιντεν, ο οποίος ζήτησε να αυξήσει τον προϋπολογισμό του το 2022, που σημαίνει 2% περισσότερο από τον προϋπολογισμό που επενδύθηκε το έτος 2021. Επιπλέον, σύμφωνα με το «2022 προοπτική αεροδιαστημικής και αμυντικής βιομηχανίας» αυτή η επένδυση θα διατεθεί για την απόκτηση μη επανδρωμένων πολεμικών αεροσκαφών και πληροφοριών, έναν βασικό τομέα στους νέους τρόπους διεξαγωγής πολέμου. Μαζί με αυτό, προβλέπουν ότι ο παγκόσμιος αμυντικός προϋπολογισμός θα αυξηθεί κατά περίπου 2,5%
Η Ισπανία, μια από τις χώρες που επένδυσε τα λιγότερα στην άμυνα μόνο πάνω από το Λουξεμβούργο, ανακοίνωσε ότι θα εφαρμόσει νέα μέτρα για να φτάσει αυτό το 2%. Έτσι, ο πρόεδρος της κυβέρνησης, Pedro Sánchez, υποσχέθηκε να αυξήσει το ΑΕΠ στην άμυνα έως και 2%, ένα πολύ φιλόδοξο μέτρο και για το οποίο ορισμένοι οικονομολόγοι είναι πολύ δύσπιστοι. Το μέτρο αυτό, εξάλλου, δεν έχει την υποστήριξη όλων των κοινοβουλευτικών ομάδων, όπως συμβαίνει με το Ενωμένοι Μπορούμε, ένα πολιτικό κόμμα που αντιτίθεται σθεναρά σε αυτό το μέτρο και συγκεκριμένα το 62% αυτών των ψηφοφόρων.
Ομοίως, η ισπανική κοινωνία διχάζεται σχετικά με αυτό το νέο μέτρο. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε η 40db, ενώ το 47,5% των Ισπανών που ερωτήθηκαν είναι υπέρ της, το 42,2% ήταν κατά.
Προς το παρόν και σε εθνικό επίπεδο, η Ισπανία διατήρησε ένα σχέδιο εκσυγχρονισμού που εγκρίθηκε το 2018 και σε ισχύ μέχρι το 2022. Από αυτή την άποψη, ο ισπανικός στρατός έχει επίγνωση της απαρχαιότητας πολλών από τα όπλα του και από τους στρατούς ζητούν μεγαλύτερη επένδυση υπέρ του στοιχήματος στην εθνική και διεθνή άμυνα και ασφάλεια. Το σχέδιο αυτό αποσκοπούσε στον εκσυγχρονισμό των ελικοπτέρων H-135 (με σχέδιο 178 εκατ. ευρώ), του EF-2000 falcon (2.044 εκατ. ευρώ), του ελικοπτέρου Tiger MKIII (1.185 εκατ. ευρώ) και του πλοίου υποβρύχιας επέμβασης δράσης (183 εκατ. ευρώ). ευρώ), μεταξύ άλλων.
Από την πλευρά της, σε συνάντηση με τη Γαλλίδα ομόλογό της, Florence Parly, η υπουργός έδειξε ότι η νέα στρατηγική δεν πρέπει να επικεντρωθεί μόνο στην αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού, αλλά στην «καλή» εκτέλεση. Στην περίπτωση της Γαλλίας, είναι διαβόητο ότι παρέχουν σημαντική υποστήριξη στη βιομηχανική διπλωματία. Με 5.000 εταιρείες και 400.000 θέσεις εργασίας σε αυτόν τον τομέα, η βιομηχανία αυτής της χώρας συγκεντρώνει το ένα τέταρτο όλων των ευρωπαϊκών δυνατοτήτων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τεκτονικές αλλαγές! WSJ: Οι ΗΠΑ χάνουν το καθεστώς τους ως παγκόσμιος εγγυητής ασφάλειας λόγω της Ουκρανία- Στροφή Αράβων στα πυρηνικά;
Υπό αυτή την έννοια, η Γαλλία είναι υπέρμαχος της υποστήριξης αυτού του τύπου διπλωματίας και συνεργασίας για την εμφάνιση μιας πραγματικής ευρωπαϊκής ταυτότητας όπλων, κάτι που προβλέπεται στο σχέδιο Στρατηγικής Πυξίδας. Σε αυτές τις γραμμές, η γαλλική χώρα είναι σταθερός υποστηρικτής του «συντονισμού των ευρωπαϊκών πολιτικών απόκτησης όπλων» ως «φυσικού και ουσιαστικού συμπληρώματος της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας».
Όλα αυτά έρχονται τη στιγμή που η ΕΕ ανακοίνωσε μια επένδυση 200 δισεκατομμυρίων ευρώ σε μια προσπάθεια «να εφαρμόσει ισχυρότερη, ταχύτερη, πιο ισχυρή και αποφασιστική δράση, μεταξύ άλλων για την αντίσταση της Ένωσης και τη βοήθειά μας και την αλληλεγγύη μας» ως συνέπεια των ρωσικών επιθέσεων.
Οι περιορισμοί της ήπιας ισχύος
Υπάρχουν δύο τρόποι επίλυσης μιας στρατιωτικής διαφοράς, ένας που επιλύεται με διαπραγματεύσεις και ένας που επιλύεται με τη βία. Εφόσον το πρώτο είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων και το δεύτερο για τα θηρία, πρέπει να καταφύγουμε στο δεύτερο μόνο εάν δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το πρώτο. Πριν από περισσότερους από 10 αιώνες, ο Κικέρων έκανε σαφή διάκριση ανάμεσα σε αυτό που τυπικά γνωρίζουμε ως ήπια δύναμη και σκληρή δύναμη με αυτή τη φράση.
Η ήπια δύναμη προσπάθησε να εδραιωθεί στις χώρες με αυτή την ιδέα να πείσει άλλα κράτη, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσει πόλεμο. Αυτή η νέα δύναμη έχει αποφύγει και αποφεύγει στρατιωτικές συγκρούσεις που περιλαμβάνουν άμεση αντιπαράθεση μέσω βίας και καταστροφής.
Ωστόσο, στο σημερινό τοπίο, αυτή η ήπια δύναμη έχει αποδειχθεί ότι έχει περιορισμούς. Προς το παρόν, αυτή η δύναμη δεν είναι σε θέση να σταματήσει την προέλαση της Ρωσίας. Παρά το γεγονός ότι οι διαπραγματεύσεις για ένα πιθανό τέλος βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη, η Μόσχα δεν έχει πάψει να επιτίθεται στρατιωτικά στην Ουκρανία, προκαλώντας όλη τη ζημιά που συνεπάγονται οι πόλεμοι.
Η αλήθεια είναι ότι η άμυνα συνεπάγεται ασφάλεια, τόσο εθνική όσο και διεθνή. Υπό αυτή την έννοια, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση (στην οποία ξεχωρίζουν η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία και η Σουηδία) κατάφεραν να καθιερωθούν ως ένας από τους υψηλότερους εκπροσώπους αυτής της ήπιας δύναμης, αν και στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών απέχει πολύ από το να το εφαρμόσει στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Από αυτή την άποψη, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βιώσει μια εσωτερική διπλωματική κρίση που επηρέασε την περικοπή των θέσεων εργασίας που προορίζονται για αυτόν τον σκοπό. Ακόμα κι έτσι, η διπλωματία προσπάθησε να επιβιώσει και να διατηρήσει τον εαυτό της. Ότι ναι, δεν καταφέραμε να γιορτάσουμε διαρκή διπλωματικά επιτεύγματα, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια.
Παρά το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ένωση κατάφεραν να είναι σύμβολα αυτής της δύναμης, η ρωσική προέλαση με τις επιθέσεις της έδειξε ότι μερικές φορές αυτή η δύναμη είναι περιορισμένη και επομένως είναι απαραίτητο να υπάρχει υποστήριξη που θα καταφέρει να σταματήσει τη βία και τις ένοπλες επιθέσεις και αυτή είναι η άμεση επένδυση στην άμυνα.
Αύξηση του πυρηνικού οπλοστασίου
Η αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού έχει επίσης προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Αντιμέτωπες με νέες ρωσικές επιθέσεις, οι χώρες εξέτασαν το ενδεχόμενο να αυξήσουν τις δαπάνες για πυρηνικά υλικά. Αυτό αναφέρεται σε έκθεση που δημοσίευσε η Allied Market Research που αναφέρει ότι η παγκόσμια αγορά πυραύλων και πυρηνικών βομβών θα πρέπει να ξεπεράσει τα 126.000 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε δέκα χρόνια, κάτι που συνεπάγεται εκθετική αύξηση 73% σε αυτόν τον τομέα σε σύγκριση με τα επίπεδα του 2020.
Επισημαίνουν ότι αυτή η αύξηση θα αντανακλά την όξυνση των τρεχουσών γεωπολιτικών συγκρούσεων, ένα πλαίσιο που έχει αυξήσει τον στρατιωτικό προϋπολογισμό για να φτάσει σε ένα σύνθετο ετήσιο ποσοστό 5,4% έως το 2030. Έτσι, αυτή η έκθεση προβλέπει τη ζήτηση για πυρηνικές κεφαλές που μπορούν εκτοξεύονται από μαχητικά αεροσκάφη και πυραύλους εδάφους.
Αν και η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι επί του παρόντος οι χώρες που επενδύουν περισσότερο σε αυτήν την πυρηνική αγορά, η έκθεση δείχνει ότι η ταχύτερη ανάπτυξη θα προέλθει από τις χώρες της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού, όπως η Ινδία, το Πακιστάν και η Κίνα. Από την Allied Market προειδοποιούν ότι «οι διεθνείς συνθήκες και οι κοινοπραξίες συμβουλεύουν κατά των πυρηνικών δοκιμών», οι οποίες θα παρεμπόδιζαν «την ανάπτυξη της αγοράς».
Ομοίως, ο Τζο Μπάιντεν ζήτησε μόλις πριν από μια εβδομάδα ένα αμυντικό σχέδιο με το οποίο σκοπεύει να δώσει προτεραιότητα στην πυρηνική του «τριάδα», που αποτελείται από υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων, βομβαρδιστικά και πυραύλους ξηράς, κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ και αποτελεί σημείο καμπής σε αυτό. περίγραμμα.
Αυτή η πυρηνική επέκταση έχει πλέον εγκατασταθεί στο AUKUS, ένα σύμφωνο στο οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εργαστούν τώρα για την ανάπτυξη υπερηχητικών όπλων με δυνατότητα πυρηνικής ενέργειας. Αυτό το σημείο, που εγκρίθηκε μετά τη χρήση θανατηφόρων πυραύλων υψηλής ταχύτητας από τη Ρωσία σε αεροπορικές επιδρομές, θα έχει ως στόχο να επεκτείνει «μια νέα τριμερή συνεργασία σε υπερηχητικά και αντιυπερηχητικά όπλα».
Η ιδιαιτερότητα αυτών των υπερηχητικών πυραύλων είναι ότι έχουν την ικανότητα να ταξιδεύουν τουλάχιστον πέντε φορές γρηγορότερα από την ταχύτητα του ήχου και έχουν ένα ευέλικτο σχέδιο, το οποίο τους επιτρέπει να αποφεύγουν τους εμπορικούς αντι-αμυντικούς πυραύλους.
Όπως ανέφερε ο ίδιος ο Τζο Μπάιντεν, η Ρωσία θα είχε χρησιμοποιήσει τον υπερηχητικό πύραυλο Kinzhal εναντίον ουκρανικών στόχων και αποκάλεσε τον πύραυλο ένα «ασταμάτητο (...) σχεδόν αδύνατο να σταματήσει» όπλο. Άλλοι, όπως ο Υπουργός Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών, Lloyd Austin, ήταν πιο δύσπιστοι αφού επεσήμαναν ότι αυτός ο πύραυλος "δεν θα τον έβλεπε ως αλλαγή παιχνιδιού" ενώ τρίτα μέρη τον βλέπουν ως τροποποιημένες εκδόσεις των ρωσικών βαλλιστικών πυραύλων Iskander.
Παρά τα δεδομένα αυτά, οι διεθνείς δυνάμεις γνωρίζουν ότι ένας πιθανός πυρηνικός πόλεμος θα ήταν το τέλος. Αυτό υπογράφηκε σε κοινή δήλωση από χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Γαλλία και η Ρωσία στις αρχές του τρέχοντος έτους. Αυτή η υπογραφή βρίσκεται τώρα στο τραπέζι σε μια εποχή που η πυρηνική αποτροπή συνεχίζει να επικρατεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μόνιμη.
