Ένα περίεργο χαρακτηριστικό πολλών δικτατόρων είναι ότι είναι απελπισμένοι για τη νομιμότητα της δημοκρατίας ακόμη και όταν δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία. Για να συνεχίσουν αυτό το παράδοξο, διοχετεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στην πρόσοψη των εκλογών που είναι ουσιαστικά μπιχλιμπίδια για να αποσπάσουν την προσοχή από την εδραίωση της δικτατορίας.
Αυτό συμβαίνει εδώ και καιρό στο Ιράν, γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν για την Washington Examiner. Οι εκλογές της Ισλαμικής Δημοκρατίας ήταν από καιρό μυθοπλασία. Ένα Συμβούλιο Φύλακας αποκλείει πάνω από το 95% των υποψηφίων πριν καν ξεκινήσει η εκστρατεία. Το αποτέλεσμα θα έμοιαζε με εκλογές στη Σοβιετική Ένωση εάν επιτρεπόταν να είναι υποψήφιοι μόνο μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Παρόλα αυτά, οι ειδικοί μιλούν για σκληροπυρηνικούς και μεταρρυθμιστές σαν να ήταν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι και τους προβάλλουν στο Ιράν. Με παρόμοιο τρόπο, η ομάδα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τη Μέση Ανατολή μιλάει για φατρίες τόσο στη Χαμάς όσο και στη Χεζμπολάχ, λες και αυτές θα μπορούσαν να επιτρέψουν σε κάθε ομάδα να εγκαταλείψει τη θεμελιώδη ιδεολογία της. Στη διπλωματία που οδήγησε στο Συμφωνημένο Πλαίσιο του 1994, ορισμένοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Κλίντον σκέφτηκαν ακόμη και ότι θα μπορούσαν να παίξουν το παιχνίδι της φατρίας εντός της Βόρειας Κορέας.
Ο δικτάτορας της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αγκάλιασε τώρα παρόμοιο εκλογικό θέατρο. Ο Ερντογάν δεν είναι δημοκράτης. Πριν από πολύ καιρό, παρομοίασε τη δημοκρατία με τραμ: Οδηγήστε το στον προορισμό και μετά απελευθερώστε. Υπολόγιζε στους δυτικούς σχολιαστές να είναι τυφλοί απέναντι στις φιλοδοξίες του. Ο βοηθός υπουργός Εξωτερικών Ντάνιελ Φριντ παρομοίασε ακόμη και μια φορά το ισλαμιστικό κόμμα του Ερντογάν με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας. Μια τέτοια ανοησία έχει δώσει στον Ερντογάν χώρο. Πάντα ήθελε να είναι ο ανώτατος ηγέτης του σουνιτικού κόσμου. Σήμερα, πιστεύει ότι είναι. Στην τελευταία του προεκλογική εκδήλωση, δήλωσε ότι πήρε τις εντολές του μόνο από τον Θεό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Τούρκοι δεν θέλουν δημοκρατία. Ένας αριθμός ρεκόρ Τούρκων συρρέουν στις κάλπες την Κυριακή, πρόθυμοι να ψηφίσουν. Αυτό υπογραμμίζει την τραγωδία της Τουρκίας. Ο Ερντογάν έχει δώσει υπηκοότητα σε σχεδόν 3 εκατομμύρια Σύριους Σουνίτες Άραβες, την παρουσία των οποίων χρησιμοποιεί για να μειώσει την εξουσία των Κούρδων και των Αλεβιτών σε βασικές εκλογικές περιφέρειες. Έχει αφαιρέσει μηχανισμούς για να διασφαλίσει ότι τα ψηφοδέλτια καταμετρώνται δίκαια. Ενώ οι εσωτερικές δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου κέρδισε την πλειοψηφία, ο Ερντογάν χρησιμοποιεί πλέον κάθε μηχανισμό που έχει στην εξουσία του για να καθυστερήσει, να απορρίψει ή να ακυρώσει τα ψηφοδέλτια όσων κουράζονται από τη διαφθορά και την ανικανότητά του.
Πώς πρέπει λοιπόν να απαντήσει η Δύση; Ορισμένοι σχολιαστές προτρέπουν τη σιωπή, υποστηρίζοντας ότι η κριτική του Ερντογάν του δίνει μόνο τη δυνατότητα να συσπειρώσει τις εθνικιστικές δυνάμεις στο πλευρό του. Αυτό είναι λάθος για έναν απλό λόγο: το μονοπώλιο των μέσων ενημέρωσης του Ερντογάν διαδίδει τα ψέματά του ανεξάρτητα από το τι λένε ή κάνουν οι ξένοι. Το να υπολογίζεις στην καλή πίστη του Ερντογάν να συμπεριφέρεται με ειλικρίνεια στους αντιπάλους είναι ανόητο. Το να αντιμετωπίζει τις εκλογές ως νόμιμες δίνει στον Ερντογάν τη νομιμότητα που ποθεί. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι η Τουρκία δεν διαφέρει πολύ από το Ιράν ή τη Ρωσία: Είναι μια δημοκρατία του Ποτέμκιν στην οποία η ημέρα των εκλογών είναι θέατρο, αλλά δεν θα φέρει ποτέ την αλλαγή.
Για να υποστηρίξουμε τους Τούρκους που πραγματικά θέλουν δημοκρατία, το Σχέδιο Β πρέπει να επιβάλει κυρώσεις, και πολλές από αυτές, στον Ερντογάν, την οικογένειά του και τους φίλους του. Για νομιμότητα, δείξτε του τίποτα άλλο παρά περιφρόνηση.
