Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν αποτελεί σοβαρή πρόκληση τόσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και για την περιοχή, γράφει ο έγκριτος αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν, του American Enterprise Institute, στην Washington Examiner.
Δύο δεκαετίες μετά την αποκάλυψη του τότε κρυφού προγράμματος πυρηνικού εμπλουτισμού του Ιράν, η Τεχεράνη είναι κοντά σε ένα πυρηνικό όπλο, ακόμη και με δική της παραδοχή. Οι Φρουροί της Επανάστασης υποστηρίζουν το συριακό καθεστώς, τη Χεζμπολάχ, τους Χούτι και διάφορες ιρακινές πολιτοφυλακές. Το καθεστώς επιδίδεται ανοιχτά σε διπλωματία ομήρων. Εν τω μεταξύ, η πολιτική των ΗΠΑ για το Ιράν έχει γίνει ένα πολιτικό ποδόσφαιρο, με τον κομματισμό να υπερισχύει κάθε ειλικρινούς αξιολόγησης του τι λειτουργεί και τι όχι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
“Υπηρέτης” της Ρωσίας η Τουρκία-Ιρανικό αεροσκάφος προσγειώθηκε στην Α.Θράκη στην πορεία του για Μόσχα
Υπάρχουν όμως τρεις στρατηγικές, μερικές φορές με ανοιχτή υποστήριξη και μερικές φορές διεισδύουν ακριβώς κάτω από την επιφάνεια σε συζητήσεις εσωτερικής πολιτικής και think tanks, που εγγυημένα θα αποτύχουν. Εάν οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πραγματικά να ελέγξουν την αυξανόμενη απειλή της Ισλαμικής Δημοκρατίας και να δώσουν τη δυνατότητα στον ιρανικό λαό να αγκαλιάσει ένα μετριοπαθές μέλλον, τότε είναι καιρός για συναίνεση σχετικά με το τι δεν πρέπει να κάνουμε.
Η πρώτη στρατηγική
Πρώτον, είναι καιρός να αποσυρθεί οποιαδήποτε υποστήριξη για τους Mujahedin-e-Khalq, γνωστούς και ως MEK. Στην καλύτερη περίπτωση, η ομάδα είναι μια ανατριχιαστική λατρεία, στη χειρότερη, είναι τρομοκρατική ομάδα. Αυτό που δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ είναι λαϊκό ή δημοκρατικό. Η Maryam Rajavi, ηγέτης της ομάδας και «εκλεγμένη πρόεδρος» του πολιτικού της μετώπου, είναι ό,τι πιο κοντινό έχουν οι Ιρανοί στον αείμνηστο Αμερικανό θεωρητικό συνωμοσίας και χάκερ Lyndon LaRouche. Οι Ιρανοί που ζουν στο Ιράν μπορεί να μην συμφωνούν σε πολλά, αλλά περιφρονούν το MEK με βάση την τρομοκρατία και τις προηγούμενες συμμαχίες με τον Αγιατολάχ Χομεϊνί πρώτα και μετά, αφού έπεσαν σε διαμάχη μαζί του, τον Σαντάμ Χουσεΐν.
Το ότι η ομάδα μερικές φορές αποκαλύπτει πληροφορίες δεν αποτελεί μέτρηση της επιρροής ή της διείσδυσής της στο ιρανικό σύστημα. Πρώτον, οι πληροφορίες του είναι συχνά λανθασμένες. Δεύτερον, ακόμα και όταν είναι σωστό, απλώς αντιπροσωπεύει πώς οι Ισραηλινοί, οι Σαουδάραβες ή ίσως ακόμη και η CIA χρησιμοποιούν την ομάδα για να ξεπλένουν πληροφορίες στο κοινό, ώστε να μην εκτίθενται τα πραγματικά δακτυλικά αποτυπώματα όσων τις συνέλεξαν. Οποιαδήποτε υποστήριξη ή εναγκαλισμός της ΜΕΚ είναι ένα δώρο στην Ισλαμική Δημοκρατία, καθώς επιτρέπει στο καθεστώς να συσπειρώσει ένα κατά τα άλλα απαθές κοινό γύρω από τη σημαία.
Η δεύτερη στρατηγική
Δεύτερον, ξεχάστε κάθε διαίρεση του Ιράν σε εθνοτικές γραμμές. Το Ιράν είναι μια εθνοτικά διαφορετική χώρα: Πέρσες, Αζέροι, Κούρδοι, Άραβες, Μπαλούτσι, Λορ και άλλοι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μια τεχνητή κατάσταση που αποσπάται στις ραφές. Ενώ πολλά κράτη προέκυψαν στο πλαίσιο του εθνικισμού τον 19ο ή τον 20ο αιώνα, η ταυτότητα του περσικού κρατισμού προϋπήρχε χιλιετιών.
Οι προσπάθειες να πυροδοτήσουν εθνοτικές αποσχίσεις στο Ιράν από τους Σοβιετικούς μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ή το Ιράκ το 1979 απέτυχαν, αλλά σε κάθε περίπτωση, η αντίδραση είχε ως αποτέλεσμα μια ισχυρότερη ιρανική δικτατορία.
Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι Αζέροι μπορεί να φωνάζουν συνθήματα σε αγώνες ποδοσφαίρου και οι Άραβες να διαδηλώνουν ενάντια στη διαφθορά του καθεστώτος, αλλά σε κάθε περίπτωση, το ευρύτερο κίνητρο είναι η αντιπάθεια προς ένα διεφθαρμένο καθεστώς και όχι η επιθυμία για ανεξαρτησία.
Σκεφτείτε το Tabriz: Μπορεί να είναι εθνικά Αζέρικο, αλλά είναι επίσης μια πρώην πρωτεύουσα του Ιράν, η παραδοσιακή έδρα του διαδόχου και το επίκεντρο του συνταγματικού κινήματος του Ιράν. Το να φέρουμε το Ιράν στη διεθνή κοινότητα σημαίνει να κερδίσουμε τους Ιρανούς όλων των εθνοτήτων και αιρέσεων, όχι να τους δίνουμε σήμα ότι ο στόχος είναι η καταστροφή του Ιράν.
Η τελική στρατηγική
Η τελική στρατηγική που εγγυάται ότι θα αποτύχει είναι η ατελείωτη διπλωματία.
Οι παρτιζάνοι κάνουν λάθος που λένε ότι η «Μέγιστη πίεση» δεν λειτούργησε. Ένας τέτοιος ισχυρισμός, ωστόσο, δεν αποτελεί απόδειξη ότι η παροχή πόρων στο καθεστώς του Ιράν είναι σοφή. Λόγω της ασφυξίας των Φρουρών της Επανάστασης στην οικονομία, οποιοδήποτε απροσδόκητο κέρδος από την ελάφρυνση των κυρώσεων ενισχύει τα πιο αντιδραστικά στοιχεία του καθεστώτος.
Το πιο σημαντικό, η δέσμευση για χάρη της αγνοεί τα κίνητρα της Ισλαμικής Δημοκρατίας: τόσο ιδεολογικά όσο και τακτικά. Για τον Λευκό Οίκο, η διπλωματία μπορεί να αφορά την αναζήτηση μιας λύσης που θα ωφεληθεί. Για το Ιράν, είναι μια στρατηγική ασύμμετρου πολέμου για να αποσπά την προσοχή του αντιπάλου ενώ οι φυγόκεντροι περιστρέφονται και οι τρομοκρατικές ομάδες οπλίζονται.
Δεν υπάρχει μαγική φόρμουλα για την επίλυση διαφορών με το Ιράν, ούτε συντομεύσεις. Θα χρειαστεί δικομματική αλληλεγγύη, μια αξιόπιστη στρατιωτική απειλή, μέγιστη πίεση και μια στρατηγική για να σπάσει η σιδερένια λαβή της Επαναστατικής Φρουράς στην κοινωνία. Αλλά πρώτα, είναι σημαντικό να εγκαταλείψουμε τις στρατηγικές που κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό.
