Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αναμφισβήτητο να δηλώσει ότι σε οποιαδήποτε ξένη σύγκρουση στην οποία συμμετέχουν οι ΗΠΑ, το Πεντάγωνο και ο Λευκός Οίκος θα έκαναν αντανακλαστικά δύο πράγματα:
- να θέσουν στόχους που ωφελούν τη χώρα τους και
- έχουν λογικές πιθανότητες επιτυχίας.
Θα πρέπει να ανησυχεί κάθε Αμερικανός να μάθει ότι, δυστυχώς, η τρέχουσα στρατηγική της Ουάσιγκτον που σχετίζεται με τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας δεν κάνει τίποτα από τα δύο, γράφει στο 19FortyFive ο Ντάνιελ Λ. Ντέιβις (Daniel L. Davis), Ανώτερος Συνεργάτης για Αμυντικές Προτεραιότητες και πρώην Αντισυνταγματάρχης στον Στρατό των ΗΠΑ, ο οποίος αναπτύχθηκε σε ζώνες μάχης τέσσερις φορές.
Σε μια επίσκεψη στην πόλη Ιζιούμ τον περασμένο μήνα, αφού τα ουκρανικά στρατεύματα είχαν ανακαταλάβει το πληθυσμιακό κέντρο στο πλαίσιο της επίθεσης τους στο Χάρκοβο, ο Ουκρανός Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι (Volodymyr Zelensky) είπε ότι τα στρατεύματά του βαδίζουν «προς τη νίκη» και ότι η ουκρανική σημαία που κυμάτισε ξανά στο Ιζιούμ σύντομα θα κυματίσει, «σε κάθε πόλη και χωριό της Ουκρανίας».
Δύο μέρες αργότερα ο Μπάιντεν φάνηκε να συμφωνεί με αυτόν τον στόχο, λέγοντας στο 60 Minutes ότι «η είσοδος στον πόλεμο στην Ουκρανία είναι να βγάλει τη Ρωσία εντελώς από την Ουκρανία και να αναγνωρίσει την [ουκρανική] κυριαρχία». Τη Δευτέρα, ως απάντηση σε ένα νέο κύμα πυραύλων που εκτοξεύτηκαν σε πολλές ουκρανικές πόλεις, ο Μπάιντεν είπε ότι οι επιθέσεις «θα ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τη δέσμευσή μας να είμαστε δίπλα στον λαό της Ουκρανίας για όσο διάστημα χρειαστεί».
Η επικίνδυνη στρατηγική του Μπάιντεν για την Ουκρανία
Από τα συμφραζόμενα φαίνεται ότι η υπόσχεση του Μπάιντεν «όσο χρειαστεί» σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα στηρίξουν την Ουκρανία μέχρι να κερδίσει η Ουκρανία, η οποία ορίζεται από την εκδίωξη της Ρωσίας από όλα τα εδάφη – και εκεί βρίσκεται το στρατηγικό πρόβλημα της Αμερικής.
Τον Μάιο, ο διευθυντής της CIA, Γουίλιαμ Μπερνς, είπε ότι πίστευε ότι ο Πούτιν ήταν «σε ένα πλαίσιο σκέψης στο οποίο δεν πιστεύει ότι έχει την πολυτέλεια να χάσει». Τον περασμένο μήνα, ο Tobias Ellwood, Πρόεδρος της Επίλεκτης Επιτροπής Άμυνας του βρετανικού κοινοβουλίου, πρόσθεσε ότι «ο Πούτιν βρίσκεται τώρα σε μια γωνία. Αυτό αναμφισβήτητα τον κάνει πιο επικίνδυνο».
Το να σπρώχνεις σε μια γωνία τον άνθρωπο με αποκλειστική εξουσία για μια χώρα που διαθέτει το μεγαλύτερο οπλοστάσιο πυρηνικών κεφαλών στον πλανήτη δεν είναι σοφή πορεία δράσης. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα έχει προφανώς χαθεί σε ορισμένους από τους ανώτατους αξιωματούχους και τους απόστρατους στρατηγούς στη Δύση.
Σε συνδυασμό με την ανακοίνωσή του ότι η Ρωσία θα προσαρτήσει μονομερώς τμήματα της ανατολικής Ουκρανίας, ο Πούτιν δήλωσε ότι δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εάν πίστευε ότι η ρωσική επικράτεια απειλείται. Η απώθηση από τη Δύση ήταν κατανοητή και άμεση. Ωστόσο, δεν ήταν καλά μελετημένη.
Ο πρώην στρατηγός και διευθυντής της CIA Ντέιβιντ Πετρέους υποστήριξε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ηγηθούν μιας «προσπάθειας του ΝΑΤΟ που θα απομακρύνει κάθε ρωσική συμβατική δύναμη που μπορούμε να δούμε και να αναγνωρίσουμε στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία και επίσης στην Κριμαία και κάθε πλοίο στη Μαύρη Θάλασσα». Ο επικεφαλής πολιτικής της ΕΕ Josep Borrell προειδοποίησε ότι εάν η Ρωσία χρησιμοποιήσει ποτέ πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία, η συλλογική Δύση θα απαντούσε με μια «ισχυρή απάντηση» με συμβατικά όπλα, έτσι ώστε «ο ρωσικός στρατός να εκμηδενιστεί».
Πώς θα μπορούσε να ξεκινήσει ένας πυρηνικός πόλεμος
Για να υπογραμμίσει την απειλή για την κυριαρχία του Πούτιν, ο πρώην διοικητής του Στρατού των ΗΠΑ, Μπεν Χότζες είπε ότι η Δύση θα πρέπει να βοηθήσει την Ουκρανία να νικήσει όλα τα ρωσικά στρατεύματα στο ουκρανικό έδαφος, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, λέγοντας ότι «ο στόχος, φυσικά, είναι η συνολική αποκατάσταση της ουκρανικής κυριαρχίας». Υπάρχει μια περίεργη και ανησυχητική αποσύνδεση μεταξύ των στρατηγικών στόχων που επιδιώκουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και της αναγνώρισης του τι θα μπορούσε να παράγει η «νίκη».
Εάν ο υπό συζήτηση εχθρός ήταν ισοδύναμος με τους Ταλιμπάν, την ιρακινή εξέγερση, το ISIS, τη Λιβύη του Καντάφι ή τους τρομοκράτες της al-Shabaab, τότε η Δύση θα μπορούσε να επιδιώξει οποιονδήποτε στρατιωτικό στόχο της επιλογής της (ανεξάρτητα από τη σοφία μιας τέτοιας ενέργειας) και θα δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα η αντιπολίτευση για να αποτρέψει την άσκηση μιας τέτοιας εκστρατείας. Η δυτική στρατιωτική δύναμη μπορεί τελικά να μην πετύχει –όπως συνέβη με τους Ταλιμπάν– αλλά, όπως σε κάθε ένα από αυτά τα ιστορικά παραδείγματα, δεν θα διακυβεύονταν ποτέ περισσότεροι από μικροί τακτικοί κίνδυνοι.
Ωστόσο, αυτό που πάρα πολλοί από τους σημερινούς ηγέτες μας και τα ενθουσιώδη γεράκια της Ουάσιγκτον κατά κάποιο τρόπο αδυνατούν να αναγνωρίσουν είναι ότι σε αντίθεση με όλους τους στρατιωτικούς αντιπάλους μας τις τελευταίες δεκαετίες, η κατοχή πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία σημαίνει ότι μπορεί, σε μια στιγμή απόγνωσης ή φόβου, να ξεκινήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο που θα μπορούσε κυριολεκτικά να εξαφανίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό: εάν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ παρέχουν τελικά αρκετή δύναμη πυρός, πληροφορίες και εκπαίδευση στα ουκρανικά στρατεύματα που θα τους επιτρέψουν να διώξουν σωματικά τις ρωσικές δυνάμεις εντελώς έξω από όλη την ουκρανική επικράτεια – ειδικά τις έντονα φορτισμένες συναισθηματικές περιοχές του Ντονμπάς και Κριμαία – ο Πούτιν θα αναγκαστεί να μπει σε μια γωνία όπου θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ του να επιτρέψει σε ολόκληρη τη δύναμή του να ηττηθεί πλήρως ή να κλιμακωθεί στη χρήση πυρηνικών όπλων.
Επιτρέψτε μου να δηλώσω κατηγορηματικά αυτό που θα έπρεπε να είναι προφανές: δεν υπάρχει τίποτα στη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας που να αξίζει την απώλεια μιας πόλης του ΝΑΤΟ ή της Αμερικής από μια πυρηνική έκρηξη. Τελεία.
Αυτή η πραγματικότητα θα πρέπει να ενημερώσει αμέσως για την επανεκτίμηση των πολιτικών της Ουάσιγκτον και την υιοθέτηση νέων στόχων. Το Σύνταγμα δεν επιβάλλει καμία μεγαλύτερη υποχρέωση στο Κογκρέσο και στον Πρόεδρο από το να υπερασπιστούν τη χώρα και να προστατεύσουν την ικανότητά να ευημερούν οι ΗΠΑ ως έθνος. Η ενασχόληση με μια πυρηνική καταστροφή που μπορεί να αποφευχθεί –ειδικά όταν δεν απειλείται η αμερικανική ασφάλειά – δεν πρέπει ποτέ να βρίσκεται στο τραπέζι.
