"Ποτέ δεν μπορέσαμε να μάθουμε με πλήρη λεπτομέρεια πόσο πολύ έχουν διεισδύσει οι ΗΠΑ στους κρατικούς θεσμούς στη χώρα μας, πώς κατευθύνουν τους στρατιώτες και την πολιτική κοινωνία και το αληθινό και βαθύ εύρος των δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα εμφανιζόταν πάντα μόνο στο περίγραμμα πίσω από μια πυκνή ομίχλη.", είναι ο πρόλογος άρθρου τουρκικού ΜΜΕ, του οποίου τα κυριότερα σημεία είναι τα ακόλουθα:
"Στο έγγραφο που συνέταξε στις 19 Νοεμβρίου 1980, η CIA ανακοίνωσε ότι υπήρχαν 40 στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Τουρκία, 26 από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως στρατιωτικές βάσεις (αναφέρεται από το αρχικό έγγραφο, Sinan Kayanç, «Βάσεις και εγκαταστάσεις των ΗΠΑ στην Τουρκία κατά τη διάρκεια του Ψυχρoύ Πολέμου», περιοδικό Atatürk Research Center, Άνοιξη 2020, τεύχος 101, σελ. 203-252)
Ο Mehmet Ali Aybar έθεσε το θέμα για πρώτη φορά. Στην ομιλία του στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση το 1965, επέστησε την προσοχή στην ύπαρξη αμερικανικών βάσεων. Σύμφωνα με τα πρακτικά της Βουλής (Β:7, 07.11.65), είπε, «Σήμερα, 35 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα πατρίδας βρίσκονται υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ» (θόρυβοι από τις σειρές του Κόμματος Δικαιοσύνης, φωνάζει «Αδιάντροπο κάθαρμα!»).
Ήταν εκείνη την εποχή που ο Süleyman Demirel επινόησε τη φράση «Δεν υπάρχει βάση, υπάρχει μια εγκατάσταση» (συνέντευξη με τον Abdi İpekçi, Milliyet , 06. 04. 66). Η διαμάχη κλιμακώθηκε.
Ο ΑΝΤ, ένα από τα σοσιαλιστικά περιοδικά της περιόδου, στο τεύχος του στις 12 Σεπτεμβρίου 1967, με τίτλο «Εξηγούμε τις αμερικανικές βάσεις στην Τουρκία», με βάση αμερικανικές πηγές, η αεροπορική βάση των ΗΠΑ στο Ιντσιρλίκ/Άδανα. και Çiğli/İzmir, Άγκυρα, İzmir, Adana, Diyarbakır, Manisa, ανακοίνωσε ότι έχουν ε εγκαταστάσεις υλικοτεχνικής υποστήριξης στο Erzurum, το Konya, το Kocaeli, την Trabzon και το Iskenderun.
Όμως ο λόγος του Ντεμιρέλ έμεινε χαραγμένος στη μνήμη της Πολιτείας. Σε ποιον κρατικό αξιωματούχο, συνταξιούχο ή ενεργό, στρατιώτη ή πολιτικό, λέγεται ότι "Είναι το Ιντσιρλίκ μια αμερικανική βάση;"
Αν ρωτήσετε, θα λάβετε την εξής απάντηση: «Όχι, αυτή είναι η 10η Διοίκηση Αεροπορικής Βάσης ιπτάμενων τάνκερ Δεν υπάρχει ξένη στρατιωτική βάση στην Τουρκία».
Ο Ντεμιρέλ ως απάντηση στο εμπάργκο όπλων που επέβαλαν οι ΗΠΑ μετά την ειρηνευτική επιχείρηση στην Κύπρο το 1974, έκλεισε 21 βάσεις και εγκαταστάσεις το 1975 με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Το 1978, η Γερουσία των ΗΠΑ ήρε το εμπάργκο. Μπροστά στην αυξανόμενη πίεση των ΗΠΑ στην Ιρανική Επανάσταση και την εισβολή της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, η κυβέρνηση Ντεμιρέλ υπέγραψε τη Συμφωνία Αμυντικής-Οικονομικής Συνεργασίας Τουρκίας-ΗΠΑ στις 29 Μαρτίου 1980 και οι βάσεις και οι εγκαταστάσεις άνοιξαν ξανά.
Σύμφωνα με τη συμφωνία, ο Διοικητής της δύναμης θα ήταν Αμερικανός και ο Διοικητής της εγκατάστασης θα ήταν Τούρκος. Ας σημειώσουμε επίσης ότι λίγο πριν από αυτή τη συμφωνία, ο Πρόεδρος Κάρτερ έγραψε μια επιστολή στον Ντεμιρέλ, υποσχόμενη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια σε αντάλλαγμα για το άνοιγμα των βάσεων (βλ. Kayanç, ό.π.).
Τέλος πάντων, ας μην το προχωρήσουμε...
Ας μην προχωρήσουμε περισσότερο, αν και το Μνημόνιο της 1ης Μαρτίου προβλέπει την αποδοχή από τη χούντα του σχεδίου Rogers, βασιζόμενη στον «λόγο του στρατιώτη» κατά την περίοδο της 12ης Σεπτεμβρίου, την επίθεση με πυραύλους του αεροπλανοφόρου Saratoga στο θωρηκτό Muavenet κατά την άσκηση του ΝΑΤΟ το 1992 και Εισβολή των ΗΠΑ στα νότια και ανατολικά της χώρας μας με 37 χιλιάδες στρατιώτες.
Την απόρριψη της Τουρκίας, που ήρθε με μικρή διαφορά στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της χώρας, ακολούθησε η συγχώνευση του Συμπροέδρου του BOP που διορίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με την κατασκοπευτική οργάνωση FETO και η εκκαθάριση των στελεχών των κεμαλιστών εθνικιστών αξιωματικών, η καταστροφή του Κοσμικού Επιμελητηρίου, η προσπάθεια του Παλατιού να παραμείνει στο δύναμη με το μάρκετινγκ της γεωπολιτικής της χώρας, την κρίση των S-400, την υπόθεση Halk Bank.
Ας έρθουμε στο σήμερα βλέποντας τις κυρώσεις CAATSA, τον αποκλεισμό από το έργο F-35, θα δούμε ότι η απόκτηση των F-16 απαιτεί κυρίως, την ευθυγράμμιση όλων των πολιτικών κομμάτων με το σύστημα του Ατλαντικού
Όταν εξεταστεί αυτή η σύντομη ιστορία σε όλες τις διαστάσεις και λεπτομέρειες, θα φανεί ότι είμαστε μια μοναδική χώρα στη γη που οι ΗΠΑ μπορούν να κρατήσουν υπό έλεγχο χρησιμοποιώντας «ήπια δύναμη».
Οι μεμονωμένες, οργανωτικές, ακόμη και μαζικές αντιδράσεις σε αυτή τη σοβαρή κατάσταση δεν έγιναν μόνιμες και δεν είχαν καμία επίδραση στην Πολιτεία.
Υπάρχει ένας χάρτης που δείχνει ότι η Τουρκία έχει περικυκλωθεί από βάσεις ΝΑΤΟ-ΗΠΑ τον τελευταίο καιρό.
Κοιτάμε τον χάρτη.
Οι βάσεις, που αντιπροσωπεύονται από τη σημαία των ΗΠΑ, ξεκινούν από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, περνούν από την Αλεξανδρούπολη, φτάνουν στο Ισραήλ, τη Συρία, το Ιράκ, μέσω του Αιγαίου και της Μεσογείου και μετά στρέφονται βόρεια προς τη Γεωργία και στην Ουκρανία.
Πλήρης πολιορκία! Αλλά η Τουρκία είναι καθαρή.
Δεν υπάρχει ούτε μια αμερικανική σημαία, στο Ιντσιρλίκ, όπου βρίσκεται η 39η Κύρια Αεροπορική Βάση της Πολεμικής Αεροπορίας των Η.Π.Α. Δεν βλέπουμε τις εγκαταστάσεις επιτήρησης, αποθήκευσης και επιμελητείας να εξαπλώνονται από την Άγκυρα/Ahlatlıbel στο Van και το Mardin, από το Bartın στο İskenderun, από το Çanakkale στο Ordu. Ακόμη και το μόνιμο αρχηγείο των Συμμαχικών Χερσαίων Δυνάμεων τους (Landcom) είναι εδώ, μέσα στον Στρατώνα General Vecihi Akın στο Buca της Σμύρνης!
Γιατί οι ΗΠΑ/ΝΑΤΟ να πολιορκούν την Τουρκία από έξω; Όταν οι σημαίες τοποθετηθούν πλήρως στον χάρτη, καταλαβαίνουμε ότι η μεγάλη στρατηγική του ατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι να περικυκλώσει τη Ρωσία, να ελέγξει την έξοδο της Μαύρης Θάλασσας και τη Μεσόγειο και τελικά να κόψει τους εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους της Κίνας.
Η Τουρκία δεν είναι ο στόχος αλλά το πιο σημαντικό μέρος αυτής της πολιορκίας.
Η έξοδος της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ
Η έξοδος της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και η απόδραση από την κατεύθυνση των ΗΠΑ μπορεί να είναι δυνατή μόνο με μια μεγάλη επανάσταση, με κινητοποίηση του λαού και με την ανανέωση του Συμφώνου της Συντακτικής Συνέλευσης που θα συγκληθεί με μια νέα Ιδρυτική Βούληση.
Ή, θα υπάρξει μια αντεπανάσταση της σαρία στον δρόμο που άνοιξε το AKP και τον στόχο που έχει θέσει, και η χώρα θα χωριστεί σε σέκτες και εκκλησίες, ή οι χώρες της ΕΕ ιδρύουν έναν νέο ευρωπαϊκό οργανισμό ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένων της Τουρκίας και της Ρωσίας, μετά τον Ερντογάν και τον Πούτιν, οπότε θα φύγουμε κι εμείς από το ΝΑΤΟ.
Κατανοούμε ότι το Saray, το οποίο προσπαθεί να παρατείνει τη διάρκεια ζωής του εξισορροπώντας τις παγκόσμιες δυνάμεις, έχει φτάσει στο τέλος του δρόμου στην εξωτερική πολιτική.
Το ανακτορικό καθεστώς, που κατέστρεψε το κράτος, κατέστρεψε την οικονομία, διέλυσε τον κοινωνικό ιστό, δίχασε τον λαό και έχασε τη φήμη του εντός και εκτός λεηλατώντας τη χώρα, δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε τη θέληση να χρησιμοποιήσει την κάρτα του βέτο εναντίον της Φινλανδίας και Σουηδία μέχρι τέλους.
Το θέμα του παζαριού του δεν θα είναι η ευημερία της Τουρκίας, αλλά η συνέχιση του ανακτορικού καθεστώτος.
Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο είναι είτε παράγοντες επιρροής ξένων χωρών είτε αγνοούν την πραγματική πολιτική.
Σε αυτό το κρίσιμο στάδιο, όπου η Ελλάδα κινείται προς την Κύπρο (ΕΝΩΣΙΣ) και τα νησιά του Αιγαίου, η Ανατολική Μεσόγειος, τα Στενά και η Μαύρη Θάλασσα αποκτούν σημασία και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δημιουργήσει έναν στρατό του PKK στο νότο μας με χιλιάδες και στρατιωτικό εξοπλισμό.
Η Τουρκία δεν μπορεί ούτε να φύγει από το ΝΑΤΟ ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να εξετάσουν το ενδεχόμενο να μας εκδιώξουν από τη Συμμαχία.
Ποια είναι λοιπόν η κατάσταση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ;
Ο στρατιωτικός διπλωμάτης, E. Air Pilot, Υποστράτηγος Beyazıt Karataş, ο οποίος γνωρίζει το ΝΑΤΟ μέσα και έξω, εξηγεί τη θέση της Τουρκίας, «Έχουμε δικαίωμα βέτο στο ΝΑΤΟ».
«Ως εκ τούτου, το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να λάβει καμία απόφαση εναντίον της Τουρκίας. Αν φύγουμε, μπορούν να ληφθούν κάθε είδους αποφάσεις εναντίον της Τουρκίας και θα καταστρέψουμε την ικανότητά μας να προστατέψουμε τους εαυτούς μας» (βλ. veryansintv int., 17. 05.22).
Τι πρέπει να κάνετε λοιπόν;
Ο κ. Karataş λέει, «…είναι απαραίτητο να απασχοληθούν στο εσωτερικό ,μέσα στο ΝΑΤΟ, επαρκείς και ισχυροί γραφειοκράτες και δημόσιοι αξιωματούχοι που βρίσκονται σε στρατιωτικοπολιτική ολοκλήρωση και έχουν γνώση των προβλημάτων παγκόσμιας ασφάλειας.
Έτσι, το πρόβλημα πηγάζει από την εκκαθάριση από το Παλάτι της παραδοσιακής στρατιωτικής και διπλωματικής συσσώρευσης της χώρας, προσπαθώντας να ασκήσει πιστά την εξωτερική πολιτική του με στοιχεία που δεν πληρούν τα προσόντα και βαλτώνοντας διατηρώντας την απλή διαπραγματευτική του στάση.
Όπως όλα τα προβλήματα της Τουρκίας, το αδιέξοδο στην εξωτερική πολιτική είναι δεμένο στο συνταγματικό καθεστώς και στη δομή της κυβέρνησης του Παλατιού."
Επίλογος
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι η τουρκική οπτική είναι:
1.Η Τουρκία δεν μπορεί και να θέλει στην παρούσα φάση να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ, αφού αν το κάνει αυτό διαβλέπει ότι θα ληφθούν αποφάσεις από τις ΗΠΑ, οι οποίες την έχουν περικυκλώσει με βάσεις τους που θα την καταστρέψουν.
2. Για τα τουρκικά δεινά ευθύνεται το καθεστώς Ερνογάν, το οπίο είναι διεφθαρμένο και ανίκανο και το μόνο που το νοιάζει είναι η καρέκλα της εξουσίας. Για τον λόγο αυτό παίζει το χαρτί του veto με την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας ο Ερντογάν και όχι για άλλους λόγους.
3. Ελλάδα και Κούρδοι κοινούνται επιθετικά σε βάρος της Τουρκίας χάρη στις ΗΠΑ.
4. Η Τουρκία δεν είναι ο στόχος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, αλλά ο πιό σημαντικός γεωγραφικός κρίκος της αλυσίδας περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ και αποκοπής του "δρόμου του μεταξιού" της Κίνας πρός την ΕΕ, για αυτό οι Δυτικοί την θέλουν στους κόλπους τους.
