Αναμφίβολα, ο AIM-9 είναι ο πιο γνωστός και επιτυχημένος πύραυλος αέρος-αέρος που παράγεται σε μεγάλη ποσότητα σήμερα, σχεδόν 60 χρόνια μετά την εισαγωγή του. Το όπλο έχει χρησιμοποιηθεί από πολλές διαφορετικές εναέριες δυνάμεις και πάνω από χίλιοι πύραυλοι έχουν εκτοξευτεί, καταρρίπτοντας σχεδόν 300 αεροσκάφη. Ο αμερικανικός στρατός πιστεύει πως λόγω του χαμηλού του κόστους, της πολυχρηστικότητάς του και της αξιοπιστίας του, ο Sidewinder μπορεί να υπηρετεί μέχρι και τα τέλη του 21ου αιώνα.
Η αρχή του όπλου ξεκινάει πίσω στο 1946, με σχεδιαστή και εμπνευστή τον William B. Mclean. Το πρόγραμμα θεωρήθηκε επίσημο πρόγραμμα του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού το 1952. Η αμερικανική αεροπορία είχε όμως το δικό της πρόγραμμα πυραύλου, το οποίο κατέληξε στον AIM-4 Falcon. Και οι δύο πύραυλοι χρησιμοποιούσαν σύστημα πλοήγησης βασιζόμενο στην υπέρυθρη ακτινοβολία που εξέπεμπε ο στόχος. Την περίοδο αυτή, ήταν ήδη γνωστό πως ο AIM-9 του ναυτικού ήταν ανώτερος του AIM-4 της αεροπορίας. Επίσης, για πολιτικούς λόγους το ναυτικό δεν ήθελε να εξαγοράσει ούτε να χρηματοδοτήσει ένα όπλο της αεροπορίας. Οπότε καταλαβαίνετε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί ο Sidewinder.
Λόγω του ολοκληρωμένου σχεδιασμού του, η ανάπτυξή του ξεκίνησε σχετικά γρήγορα. Οι πρώτες δοκιμαστικές εκτοξεύσεις ξεκίνησαν το 1951, ενώ η πρώτη εκτόξευση από αεροσκάφος έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1952. Ένα χρόνο μετά, ο Sidewinder πέτυχε την πρώτη του ισχυρή και κατευθυνόμενη εκτόξευση εναντίων ενός στόχου drone, στις 11 Σεπτεμβρίου 1953. Το 1955, το ναυτικό ενέκρινε την παραγωγή του πυραύλου, μετά από περαιτέρω επιτυχημένες δοκιμές. Τον επόμενο χρόνο ο Sidewinter θεωρήθηκε πλήρως λειτουργικός και ξεκίνησε να υπηρετεί. Ο AIM-4 Falcon ξεκίνησε να υπηρετεί την ίδια χρονιά, αν και η παραγωγή του απαιτούσε διπλάσιο χρόνο από τον AIM-9 πύραυλο.
Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός πως αν και ο Sidewinder είναι γνωστός για χρήση σε jet αεροσκάφη, τότε εκτοξεύονταν από τα AD4 Skyraiders, ενώ τα 'drones' στόχοι ήταν τροποποιημένα F6F-5K Hellcats.
Το σώμα και τα πτερύγια του Sidewinder είναι κατασκευασμένα σχεδόν εξ' ολοκλήρου από αλουμίνιο. Η άτρακτος περιέχει μία μεγάλη σωλήνα με τουλάχιστον δύο μέρη. Τα μπροστά πτερύγια είναι μεταλλικά, ενώ τα πίσω έχουν μια παχιά μεταλλική επίστρωση. Όλοι οι Sidewinder λειτουργούν χάρις σε πυραυλοκινητήρες.
Σχεδόν όλοι οι AIM-9 Sidewinder πύραυλοι διαθέτουν σύστημα πλοήγησης υπέρυθρων, αν και ο AIM-9C ήταν μία εξαίρεση. Ο πύραυλος εξ αρχής ονομάστηκε έτσι λόγω του Sidewinder είδους δηλητηριώδη φιδιών, τα οποία έχουν παθητική υπέρυθρη όραση. Ο AIM-9C λοιπόν διαφέρει από όλους το υπόλοιπους αφού χρησιμοποιεί ημι-ενεργό ραντάρ πλοήγησης αντί για υπέρυθρη πλοήγηση. Αυτό το χαρακτηριστικό έκανε τον πύραυλο το μόνο της σειράς που ήταν ικανός να χτυπήσει εχθρικό στόχο μετωπικά. Φυσικά, για να γίνει αυτό απαιτούνταν αεροσκάφος εκτόξευσης με ραντάρ!
Η AIM-9B είναι η πιο διαδεδομένη έκδοση του πυραύλου με πάνω από 80.000 παραγόμενες μονάδες. Συνολικά, περίπου 200.000 Sidewinders έχουν παραχθεί στις ΗΠΑ και στην ανατολική Ευρώπη. Βέβαια είναι άγνωστο πόσοι AIM-9A έχουν κατασκευαστεί. Μπορεί το ποσό των 80.000 να τους περιλαμβάνει και αυτούς μέσα. Ωστόσο, μόνο 1.000 AIM-9C και AIM-9D κατασκευάστηκαν, πράγμα που τους κάνει από τους πιο σπάνιους πυραύλους της οικογένειας.
Ο AIM-9A και AIM-9B ζυγίζουν σχεδόν 70 κιλά και έχουν εμβέλεια 4,8 χιλιομέτρων. Από την άλλη, οι AIM-9C και AIM-9D πύραυλοι έχουν βάρος 88 κιλών και διαθέτουν μέγιστη εμβέλεια 18 χιλιομέτρων.
