Οι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι είναι τα πιο σημαντικά όπλα κάθε έθνους. Οι πύραυλοι αυτοί έχουν ελάχιστη εμβέλεια 5.500 χιλιομέτρων, χαρακτηριστικό που τους επιτρέπει να φθάσουν σχεδόν κάθε στόχο στον κόσμο. Τα όπλα αυτά έχουν ένα κύριο στόχο: την μεταφορά πυρηνικών κεφαλών!
Ο LGM-118 Peacekeeper ήταν ένας ιστορικός διηπειρωτικός πύραυλος των ΗΠΑ που υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα ο ικανότερος του αμερικανικού στρατού. Η ανάπτυξη του ξεκίνησε την δεκαετία του ΄70, γεγονός που αιτιολογεί την επιθυμία των ΗΠΑ να τον χρησιμοποιήσουν σε πιθανές συμπλοκές με την αντιμαχόμενη Σοβιετική Ένωση. Ευτυχώς για όλους εμάς, ο πύραυλος δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ...
Εισαγωγή
Το πρόγραμμα ανάπτυξης του Peacekeeper ονομάζονταν ανεπίσημα Missile Experimental ή MX Missile. Η ανάπτυξη του νέου πυραύλου ξεκίνησε το 1971, ενώ το όπλο δοκιμάστηκε για πρώτη φορά το 1983. Αρχικά, τα σχέδια των ΗΠΑ περιλάμβαναν 100 τέτοιους πυραύλους, ωστόσο τελικά ο αριθμός μειώθηκε στους 50 λόγων περικοπών στην χρηματοδότηση. Ο αμερικανικός στρατός ξεκίνησε να χρησιμοποιεί τον πύραυλο από το 1986, αφού το πρόγραμμα αντιμετώπισε τεράστιες καθυστερήσεις και αυξήσεις στο κόστος του. Ο Peacekeeper ήταν πολύ δύσκολο να συντηρηθεί και πολύ ακριβός να κατασκευαστεί. Το MX πρόγραμμα κόστισε πάνω από 25 δισεκατομμύρια δολάρια στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σχεδιασμός
Ο Peacekeeper σχεδιάστηκε με 12 οχήματα επανεισόδου (re-entry vehicles), εξοπλισμένα με τις W78 335-350 kT θερμοπυρηνικές κεφαλές και αντιπερισπασμούς (decoy). Ωστόσο, η αντιβαλλιστική συμφωνία (Anti-Ballistic Missile Treaty) που υπογράφηκε μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης το 1972 περιόριζε τα οχήματα επανεισόδου στα 10.
Tα οχήματα επανεισόδου, είναι μέρη του βαλλιστικού πυραύλου (κεφαλές), υπεύθυνες για την επανείσοδο του πυραύλου στην ατμόσφαιρα.
Ο πύραυλος είχε μήκος 21,8 μέτρων και διάμετρο 2,3 μέτρων.
Οι Συμφωνίες Μείωσης Πυρηνικών Όπλων Περιόρισαν τις Δυνατότητες Του Peacekeeper
Μετά την συμφωνία ο Peacekeeper κουβαλούσε 10 οχήματα επανεισόδου, εξοπλισμένα με 300 χιλιοτόνους W87 κεφαλών. Ο πύραυλος μπορούσε να προκαλέσει μία ολέθρια έκρηξη στη ενδοχώρα της Σοβιετικής Ένωσης και ήταν ουσιαστικά ικανός να νικήσει πυρηνικό πόλεμο με ένα μόνο χτύπημα. Το πρόγραμμα ακυρώνονταν και ξανά συνεχίζονταν αρκετές φορές, εξαιτίας προβλημάτων στην ενσωμάτωση των πυραύλων.
Πάντως, στα τέλη της δεκαετίας του '80, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση ήδη συζητούσαν την δεύτερη Συμφωνία Μείωσης Στρατηγικού Οπλισμού (START II). Υπό αυτήν την συμφωνία, οι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι επιτρέπονταν να κουβαλάνε μόνο μία κεφαλή. Ως αποτέλεσμα, ο Peacekeeper έχασε το πλεονέκτημα που είχε σε σύγκριση με τον μικρότερο και φθηνότερο LGM-30G Minuteman III πύραυλο. Εν τέλει, οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν να αφαιρέσουν τον Peacekeeper από το οπλοστάσιο τους.
Ο Peacekeeper είχε εμβέλεια 14.000 χιλιομέτρων και αρκετά υψηλή ακρίβεια. Ο πύραυλος είχε σχεδιαστεί για ακριβή πυρηνικά χτυπήματα εναντίων σοβιετικών πυραύλων και είχε πιθανότητα προσγείωσης σε ακτίνα μόλις 40 μέτρων από τον στόχο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Θα το πατήσει ο Κιμ; Αυτοί είναι οι 4 νέοι βαλλιστικοί πύραυλοι ενδιάμεσης εμβέλειας της Β. Κορέας
To Τέλος
Αν και οι ΗΠΑ υποχώρησαν από την Αντιβαλλιστική Συμφωνία το 2001 και η Ρωσία υποχώρησε από την δεύτερη συμφωνία (START II) το 2002, το πρόγραμμα του Peacekeeper εγκαταλείφθηκε επίσημα το 2003. Ο τελευταίος πύραυλος απενεργοποιήθηκε το 2005. Με την απόσυρση των Peacekeeper, ο Minuteman III ήταν ο μόνος διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος (που εκτοξεύονταν από έδαφος των ΗΠΑ) που έμεινε σε υπηρεσία.
Ο Peacekeeper ήταν από τα όπλα που τρόμαζαν εχθρούς αλλά και συμμάχους των ΗΠΑ. Μόνο στην ιδέα των συνεπειών που θα έφερνε η πυροδότησή του, κάθε χώρα του κόσμου 'παρακαλούσε' για τον πυρηνικό αφοπλισμό των ΗΠΑ. Για αυτόν τον λόγο, ο Peacekeeper είναι ίσως το σπουδαιότερο όπλο που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ!
