Διασφάλιση του «Ποτέ ξανά» για την Ουκρανία: Ο Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι (Volodymyr Zelensky) έχει κάνει περισσότερα για να υπερασπιστεί τη φιλελεύθερη τάξη και να νικήσει τον φασισμό από οποιονδήποτε ηγέτη από τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ουκρανοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά πλήρωσαν υψηλό τίμημα.
Σε αντίθεση με τόσους πολλούς στη Δύση που είναι σχετικά μακριά από τις συγκρούσεις και την υπαρξιακή απειλή, κατανοούν το κόστος της ελευθερίας. Ενώ η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει συσπειρωθεί για να υποστηρίξει τους Ουκρανούς τις ώρες της ανάγκης τους, το έκαναν μόνο καθυστερημένα, δίνοντας ουσία στο αστείο του Τσόρτσιλ ότι οι Αμερικανοί κάνουν πάντα το σωστό, αλλά μόνο αφού δοκιμάσουν όλα τα άλλα πρώτα, γράφει ο ειδικός αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν (Michael Rubin) στο 19FortyFive.
Οι Ουκρανοί θα θριαμβεύσουν, ακόμα κι αν ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, απελπισμένος, επιτεθεί με τακτικά πυρηνικά όπλα. Προκειμένου να βραχυκυκλωθεί αυτή η πιθανότητα, πολλοί δυτικοί διπλωμάτες μπορεί να ζητήσουν συμβιβασμό: Αφήστε τη Ρωσία να διατηρήσει την Κριμαία ή τμήματα των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντόνιετσκ και του Λουγκάνσκ που είχαν απομακρυνθεί από το ουκρανικό έδαφος κατά τη διάρκεια της προηγούμενης επίθεσης της Ρωσίας. Αυτό θα ήταν λάθος.
Θα έστελνε το μήνυμα ότι η επιθετικότητα έχει μικρό κόστος και θα ενθάρρυνε τους μελλοντικούς επιτιθέμενους να συμμετάσχουν στο ίδιο είδος σαλαμοποίησης που χρησιμοποιεί η Κίνα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, το Αζερμπαϊτζάν χρησιμοποιεί τώρα στον Καύκασο και η Τουρκία αγκαλιάζει κατά μήκος των συνόρων της και την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
Η απειλή της χρήσης πυρηνικών όπλων είναι πραγματική
Ο Πούτιν είναι προϊόν της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τις επιρροές του: Αφού ανέλαβε το τιμόνι του υπουργείου Άμυνας της Πολωνίας, ο διανοούμενος και λόγιος Ράντεκ Σικόρσκι αποχαρακτήρισε τα σοβιετικά σενάρια που αφορούσαν τη χρήση πυρηνικών όπλων σε έναν χερσαίο πόλεμο στην Ευρώπη. Έδειξαν, προς μεγάλη ντροπή της Μόσχας, ότι οι Σοβιετικοί ηγέτες ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν Πολωνούς για να κερδίσουν και να καταλάβουν δηλητηριασμένα εδάφη. Ο Πούτιν πιθανότατα βλέπει τους Ρωσόφωνους Ουκρανούς στο Ντόνιετσκ και το Λουγκάνσκ ως ζωοτροφή για να βαδίσουν σε ραδιενεργό έδαφος εάν πρώτα χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα μικρής απόδοσης.
Η σωστή δυτική απάντηση σε ένα τέτοιο σενάριο είναι να μην παραδοθούμε στον φόβο. Το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση και η διάδοχός της Ρωσία έχουν επανειλημμένα θυματοποιήσει τους Ουκρανούς απλώς προσθέτει στην υποχρέωση. Οι Σοβιετικοί ηγέτες σκόπιμα λιμοκτονούσαν τέσσερα εκατομμύρια Ουκρανούς στο Holodomor, μια γενοκτονία που προϋπήρχε του Ολοκαυτώματος. Ότι ο Τζορτζ Μπους πρεσβύτερος στη συνέχεια προσπάθησε να καταδικάσει τους Ουκρανούς σε γάμο με τους βασανιστές τους παραμένει ένα μελανό σημείο στην κληρονομιά του εκλιπόντος προέδρου.
Ούτε η Δύση μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι, πριν από τον τρέχοντα πόλεμο, η Ρωσία κατέλαβε μεγάλα κομμάτια ουκρανικού εδάφους. Το γεγονός ότι ο Πούτιν το έκανε παρά τις προηγούμενες συμφωνίες δίνει λόγο για οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση του Κιέβου να φοβάται τη λέξη όχι μόνο της Μόσχας αλλά και της Ουάσιγκτον.
Η μεταπολεμική Ουκρανία θα απαιτήσει νέα αρχιτεκτονική, έτσι ώστε το Κίεβο να μην χρειάζεται ποτέ να θέσει την ασφάλειά του στην καλή πίστη των γειτόνων και των εταίρων των οποίων ο λόγος είναι φευγαλέος.
Ενώ η Ουκρανία δεν ήταν σοβαρή υποψήφια στο παρελθόν για ένταξη στο ΝΑΤΟ, παρά τις κατηγορίες Αμερικανών απομονωτών και Ρώσων απολογητών, θα έπρεπε να γίνει τώρα και με εσπευσμένο τρόπο. Η Ουκρανία θα έφερνε ήδη περισσότερα στο τραπέζι από ό,τι κάνουν πολλά άλλα μέλη του ΝΑΤΟ και, πράγματι, το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιο από το esprit de corps που έχουν επιδείξει οι Ουκρανοί. Σε ασκήσεις και κολέγια προσωπικού, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν σίγουρα να χρησιμοποιήσουν τις οδηγίες έμπειρων στη μάχη Ουκρανών αξιωματικών. Οι βόλτες του προσωπικού στις μάχες της Ουκρανίας θα πρέπει επίσης να γίνουν απαραίτητες για την εκπαίδευση των μελλοντικών αξιωματικών του ΝΑΤΟ από το Κάλγκαρι στο Χάρκοβο και από το Όσλο στην Οδησσό. Το Πεντάγωνο θα πρέπει να μεταφέρει τις Ομάδες Μάχης των Ταξιαρχιών όχι μόνο στην Πολωνία και τη Ρουμανία, αλλά και στην Ουκρανία.
Η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν θα είναι αρκετή για να αποτρέψει ρωσικές επιθέσεις
Σε τελική ανάλυση, ο Πούτιν ή οι διάδοχοί του μπορεί να επιδιώξουν να παραλύσουν τη συμμαχία για την ασφάλεια εκ των έσω αξιοποιώντας τους δεσμούς της (και ίσως μέσω καθαρής δωροδοκίας) με κράτη όπως η Τουρκία, το Μαυροβούνιο και η Κροατία.
Αντίθετα, είναι επίσης καιρός να επιτρέψουμε στους Ουκρανούς να ενδυναμώσουν τον εαυτό τους αντί να είναι ικέτες της δυτικής καλής θέλησης. Αυτό θα σημαίνει επανεξέταση της πυρηνικής στάσης της ίδιας της Ουκρανίας. Κατά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενθάρρυναν την Ουκρανία, μαζί με τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, να εγκαταλείψουν τα πυρηνικά της όπλα. Όπως σημείωσε ο Ρώσος αντιπολιτευόμενος και γκρανμάστερ του σκακιού Garry Kasparov, αυτό ενδυνάμωσε τη Ρωσία σε σχέση με άλλα πρώην σοβιετικά κράτη και δείχνει το κενό των παραπόνων του Κρεμλίνου ότι η Δύση ταπείνωσε τη Ρωσία μετά τη σοβιετική κατάρρευση.
Ο ίδιος ο Πούτιν διέλυσε τη μεταψυχροπολεμική αντίληψη ότι η Ρωσία θα στεκόταν μόνη στην κορυφή των πολλών πρώην σοβιετικών κρατών, αλλά δεν θα τα απειλούσε. Παραβίασε τις δεσμεύσεις της Ρωσίας για την κυριαρχία της Ουκρανίας στο Μνημόνιο της Βουδαπέστης. Η Δύση δεν πρέπει να επιτρέψει στη Μόσχα να το παίξει ξανά για ανόητους. Ο στόχος της Δύσης θα πρέπει να είναι η αποκατάσταση της πυρηνικής αποτροπής της Ουκρανίας και η θέση της υπό ουκρανικό έλεγχο. Αυτό δεν θα κινδύνευε απερίσκεπτα πυρηνικό πόλεμο. Μάλλον η απουσία τέτοιας αποτροπής από την πλευρά της Ουκρανίας είναι ο λόγος για τον οποίο η απειλή της χρήσης ρωσικών πυρηνικών όπλων έχει γίνει τόσο μεγάλη ανησυχία.
Είναι καιρός να προσαρμόσουμε τη στρατηγική στον κόσμο στον οποίο ζούμε αντί του οποίου οι παράμετροι διαμορφώνονται από ευσεβείς πόθους ή φόβο. Μετά από μια γενοκτονία υπό την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης και δύο ρωσικούς επιθετικούς πολέμους στην Ουκρανία, είναι καιρός να δώσουμε νόημα στη φράση «ποτέ ξανά», ακόμη κι αν αυτό γίνεται εις βάρος δεκαετιών πρακτικής μη διάδοσης.
