Το μέλλον είναι πάντα προ των πυλών, οπότε μπορούμε πάντα να περιμένουμε κάτι νέο. Μερικές φορές θα είναι μικρά βήματα προς τα εμπρός, ενώ άλλες φορές, θα είναι μεγάλα άλματα μπροστά. Με το στρατιωτικό υλικό, φτάσαμε πραγματικά σε ένα σημείο όπου οι περισσότερες από τις εξελίξεις είναι εξελικτικές, βασισμένες σε προηγούμενες επιτυχίες και αποδεδειγμένα χαρακτηριστικά και όχι επαναστατικές, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει τους σχεδιαστές σε μια εντελώς νέα κατεύθυνση.
Τέτοια είναι η περίπτωση του B-21 Raider , το οποίο βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη . Ομοίως, τα περισσότερα σχέδια μαχητικών έκτης γενιάς έχουν επικεντρωθεί σε αυτό που λειτούργησε με αεροσκάφη πέμπτης γενιάς και το έχουν προχωρήσει πολύ περισσότερο.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, τι μπορούμε να περιμένουμε με την «επόμενη γενιά» πέρα από αυτό που βρίσκεται ήδη, στο στάδιο του πρωτοτύπου; Ωστόσο, ακόμη και οι ειδικοί της αεροπορίας μπορούν μόνο να αναλογιστούν τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε να δούμε.
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ακούσει κανέναν να αναφέρει καν την έβδομη γενιά», εξήγησε ο Gareth Jennings, συντάκτης αεροπορίας στο Janes.
«Τα περισσότερα έθνη «Tier 2» που κατασκευάζουν αεροσκάφη – Τουρκία, Νότια Κορέα, κ.λπ. – κατασκευάζουν τα δικά τους τζετ πέμπτης γενιάς, ενώ τα έθνη Tier 1 (ΗΠΑ, ΗΒ (και εταίροι), Γαλλία (και εταίροι) αναζητούν στην έκτη γενιά. Η έβδομη γενιά δεν έχει γίνει πραγματικότητα ακόμα», πρόσθεσε ο Jennings .
Ωστόσο, ο Jennings συνέχισε περαιτέρω ότι ακόμη και η αντίληψή μας για τις γενιές τέτοιων δεν ήταν αποκαλυπτική. Στην πραγματικότητα, μέχρι την ανάπτυξη των πιο σύγχρονων μαχητικών του σήμερα, δεν γινόταν λόγος για συγκεκριμένο αεροσκάφος να έπεφτε σε μια συγκεκριμένη γενιά.
«Είναι σημαντικό να σημειωθεί πρώτα ότι, «γενιές» δεν υπάρχουν, στην πραγματικότητα έχουν δημιουργηθεί μόνο, ως τρόπος ταξινόμησης αεροσκαφών από τότε που η Lockheed Martin χρησιμοποίησε τον όρο «πέμπτη γενιά», για να περιγράψει το F-35 της και όλα τα παλαιότερα αεροσκάφη», αναφέρει ο Jennings .
Παρόλο που οι ονομασίες δημιουργήθηκαν στην πραγματικότητα μόνο αναδρομικά, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ έχει από τότε αναλύσει τις αντίστοιχες δυνατότητες των ονομασιών γενεών :
*Πρώτη γενιά: Αεριωθούμενη πρόωση
*Δεύτερη γενιά: Σαρωτά φτερά, ραντάρ εμβέλειας και πύραυλοι κατευθυνόμενοι με υπέρυθρη ακτινοβολία
*Τρίτη γενιά: Υπερηχητική πτήση, ραντάρ παλμών και πύραυλοι που μπορούν να εμπλακούν σε αντιπάλους πέρα από την οπτική εμβέλεια
*Τέταρτη γενιά: Υψηλά επίπεδα ευελιξίας, κάποιου βαθμού σύντηξη αισθητήρων, ραντάρ παλμικού doppler, μειωμένη υπογραφή ραντάρ, fly-by-wire, κατάρριψη πυραύλων και πολλά άλλα.
«Έτσι, το θέμα με τις γενιές είναι ότι κάθε νέα γενιά εστιάζει σε μια σειρά από βασικά χαρακτηριστικά απόδοσης, διατηρώντας παράλληλα τα βασικά χαρακτηριστικά απόδοσης που καθόριζαν τις γενιές πριν από αυτήν», αναφέρει ο Jennings.
«Επιπλέον, το αεροσκάφος τέταρτης γενιάς τα πήρε όλα αυτά και πρόσθεσε fly-by-wire και προηγμένα ηλεκτρονικά συστήματα, ενώ η πέμπτη γενιά τα πήρε όλα αυτά και πρόσθεσε stealth, σύντηξη αισθητήρων», σημειώνει ο Jennings.
«Η έκτη γενιά θα το λάβει αυτό και θα προσθέσει δυνατότητες που δεν έχουν ακόμη οριστεί δημόσια, αλλά που θεωρείται ότι περιλαμβάνουν ευέλικτα ωφέλιμα φορτία, ανίχνευση μεγάλης εμβέλειας, αναλύσεις και υπολογιστές, όπλα κατευθυνόμενης ενέργειας με λέιζερ, προηγμένα υλικά, έξυπνη συντήρηση, δυναμικά επαναδιαμορφώσιμη αρχιτεκτονική, προστασία στον κυβερνοχώρο, επανδρωμένη-μη επανδρωμένη ομαδοποίηση (MUM-T), συλλογισμός αξιόπιστης τεχνητής νοημοσύνης (AI), ενοποίηση εναέριου χώρου, τεχνολογίες υπερηχητικής πρόωσης, διαστημικές τεχνολογίες και ένα μελλοντικό «φορετό» πιλοτήριο», εξήγησε περαιτέρω.
Σχετικά με το αεροσκάφος έβδομης γενιάς
Τούτου λεχθέντος, είναι πιθανό ότι ορισμένοι στον αεροδιαστημικό τομέα σκέφτονται πολύ πέρα από το υπό ανάπτυξη αεροσκάφος, τι μπορεί να ακολουθήσει. Το ερώτημα είναι πώς θα μπορούσε να μοιάζει στην πραγματικότητα η επόμενη γενιά. Χρειάζεται μόνο να ανατρέξουμε, σε άλλες τεχνολογικές εξελίξεις στον αστικό μας κόσμο σήμερα για να δούμε τι θα μπορούσε να φέρει, το επόμενο μεγάλο άλμα προς τα εμπρός.
«Με την έλευση του Metaverse, την τρισδιάστατη εκτύπωση μετάλλων και τις αυξανόμενες δυνατότητες ρεαλιστικής προσομοίωσης, η ικανότητά μας να δημιουργούμε νέα όπλα, συμπεριλαμβανομένων των μαχητικών γρήγορα, προχωρά σημαντικά», εξήγησε ο τεχνολογικός αναλυτής Rob Enderle του Ομίλου Enderle.
«Ταυτόχρονα, η αυτόνομη τεχνολογία γίνεται πιο βιώσιμη και η ιδέα των ανθρώπινων ψηφιακών διδύμων, δημιουργεί την ευκαιρία για έναν μαχητή επόμενης γενιάς που δεν περιορίζεται από ανθρώπινες αδυναμίες», αναφέρει ο Enderle.
Επομένως, το μαχητικό έβδομης γενιάς μπορεί να μην έχει αναπτυχθεί εδώ και δεκαετίες, αλλά θα μπορούσε να είναι μια απάντηση, ακόμη και μια αντίδραση, σε ότι μπορεί να προσφέρει η έκτη γενιά.
«Μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε ότι, η έβδομη γενιά θα λάβει ξανά όλες αυτές τις πτυχές και θα προσθέσει μερικές ακόμη απροσδιόριστες/άγνωστες τεχνολογικές δυνατότητες, που θα την ορίσουν ως διαφορετική και πιο προηγμένη από όλα όσα έχουν προηγηθεί», είπε ο Jennings .
«Τι θα είναι αυτά είναι δύσκολο να ειπωθεί, καθώς οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε τώρα ως βιώσιμη και επιθυμητή τεχνολογία και ικανότητα αντιμετωπίζεται ήδη στην έκτη γενιά και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, τι δεν έχει ακόμη συλληφθεί ή εφευρεθεί. Η προσωπική μου αίσθηση, ωστόσο, είναι ότι μέχρι να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την έβδομη γενιά, η τεχνολογία θα είναι εκεί για να αφαιρέσει εντελώς τον πιλότο και η πλατφόρμα να είναι πλήρως μη επανδρωμένη (όχι μόνο τηλεχειριζόμενη, αλλά αυτόνομη σε δικό του δικαίωμα). Τα ζητήματα, ωστόσο, δεν θα είναι τεχνολογικά», αναφέρει.
Ωστόσο, αυτό που είναι επίσης πιθανό είναι ότι, ενδέχεται να απαιτηθούν πολυεθνικές προσπάθειες για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και, κυρίως, την παραγωγή της επόμενης γενιάς.
«Σε επίπεδο προγραμματισμού, όπως και με την τέταρτη, πέμπτη και έκτη γενιά, είναι πιθανό ότι οποιοδήποτε πρόγραμμα έβδομης γενιάς θα είναι μια προσπάθεια πολυεθνικής συνεργασίας (τουλάχιστον στη Δύση), λόγω κυρίως του κόστους που συνεπάγεται μια τέτοια επιχείρηση, καθώς και την ανάγκη για κοινές απαιτήσεις και τη μεγιστοποίηση των εξαγωγών που θα βοηθήσουν στην πληρωμή για αυτό», πρόσθεσε ο Jennings.
Ενώ ο Enderle πρότεινε ότι τα χρονικά κενά θα μπορούσαν να μειωθούν, ο Jennings δεν είναι τόσο σίγουρος. Είναι αλήθεια ότι η τεχνολογία αυξάνεται ραγδαία, γεγονός που μπορεί να επιτρέψει την εκτύπωση υλικών – προάγοντας την κατασκευή πρωτοτύπων και ακόμη και την παραγωγή – ενώ ο σχεδιασμός με τη βοήθεια υπολογιστή (CAD) μπορεί επίσης, να επιταχύνει την ανάπτυξη. Ωστόσο, το κόστος θα παραμείνει ένας παράγοντας.
Για τα χρονοδιαγράμματα, το χάσμα μεταξύ κάθε γενιάς έχει σταδιακά επιμηκυνθεί καθώς οι τεχνολογίες, έχουν γίνει πιο περίπλοκες (ταυτόχρονα γίνονται πιο σταθερές, τα μεγάλα άλματα που είδαμε στην τεχνολογία της αεροπορίας και την καινοτομία στην αυγή της εποχής των τζετ είναι πλέον πολύ πιο σταδιακά ), ενώ το κόστος ανάπτυξης, κατασκευής, προμήθειας, λειτουργίας και συντήρησης έχει αυξηθεί, σε βαθμό που τα περισσότερα έθνη θα προτιμούσαν να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν παλαιότερα αεροσκάφη, τα οποία μπορούν να αναβαθμίσουν με ταχύτερο ρυθμό και χαμηλότερο κόστος. «Ως εκ τούτου, δεν θα περίμενα η έβδομη γενιά να εισέλθει στη συζήτηση μέχρι πιθανώς τη δεκαετία του 2070 ή ακόμα και αργότερα», αναφέρει ο Jennings.
