Στη Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ 2022, η Ρωσία αναφέρεται 14 φορές και η Κίνα 11. Αυτή η έντονη εστίαση στην επικίνδυνη συμμαχία μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου υπογραμμίζει το γεγονός ότι οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ γνωρίζουν καλά τους επικείμενους κινδύνους για τους οποίους πρέπει να προετοιμαστούν επειγόντως, γράφει η Deutsche Welle.
Η ανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ πρόκειται να ενισχυθεί με διάφορους τρόπους. Η Πολωνία και η Ρουμανία θα αναβαθμιστούν σε βασικούς πυλώνες του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Στρατεύματα υπό την άμεση διοίκηση των ΗΠΑ θα μετακινηθούν στην περιοχή προκειμένου να συγκρατήσουν τη Ρωσία. Το ΝΑΤΟ θα παραμείνει επίσης ανοιχτό σε νέα μέλη και τώρα περιγράφει τα δυτικά Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα ως «στρατηγικά σημαντικά».
Πολιτική αστάθεια και προβλήματα εμπιστοσύνης
Η νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ τονίζει ότι η συμμαχία δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα επίθεσης στην κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα των μεμονωμένων μελών της. Το έγγραφο παρουσιάζει την άβυσσο στην άκρη της οποίας στέκονται οι Ευρωπαίοι —και όχι μόνο οι Ευρωπαίοι. Η Συρία, η Βόρεια Κορέα και η Ρωσία έχουν ήδη χρησιμοποιήσει χημικά όπλα τον τελευταίο καιρό. Η Κίνα και το Ιράν αναπτύσσουν κρυφά πυρηνικές ικανότητες και επικίνδυνοι μη κυβερνητικοί παίκτες συνεχίζουν να οπλίζονται.
Πέρα από την καταθλιπτική συνολική εικόνα που περιγράφει η νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ, υπάρχουν αρκετές εσωτερικές απειλές που προέρχονται από το ίδιο το ΝΑΤΟ. Μέχρι στιγμής, η συμμαχία δεν φαίνεται να τους παίρνει στα σοβαρά. Ορισμένες χώρες του ΝΑΤΟ έχουν σοβαρά προβλήματα με την πίστη στις ευρωατλαντικές αξίες. Η πολιτική αστάθεια σε διάφορα κράτη μέλη βλάπτει την ενότητα της συμμαχίας και τα Βαλκάνια εξακολουθούν να αιφνιδιάζονται κάτω από το βάρος των ιστορικών περιφερειακών εχθροτήτων.
Το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι σε θέση να προστατεύσει τη Ρουμανία και την Πολωνία από μια ρωσική επίθεση, αλλά δεν μπορεί να τις προστατεύσει από το κακό που προκαλούν στον εαυτό τους. Και στα δύο αυτά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ της ανατολικής ΕΕ, το δικαστικό σώμα έχει σαφώς υποταχθεί στην πολιτική. Ωστόσο, αυτό το κακό, το οποίο ανατρέπει το κράτος δικαίου, αγνοείται - λόγω της απαραίτητης βοήθειας που παρέχουν η Ρουμανία και η Πολωνία στην Ουκρανία και τους Ουκρανούς πρόσφυγες.
Ο λαϊκισμός ακόμα πιο επικίνδυνος στα ανατολικά
Η Ουγγαρία φαίνεται στην πραγματικότητα πιο κοντά στη Ρωσία παρά στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία ακολουθεί τη δική της στρατηγική αύξησης της επιρροής της τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στα Βαλκάνια. Η Βουλγαρία κλυδωνίζεται σε μια ασταθή τραμπάλα, χάνοντας την ισορροπία της κάθε φορά που απομακρύνεται από τη Μόσχα.
Ομοίως, η κατεύθυνση προς τα δυτικά που ακολούθησαν η Σλοβακία και η Τσεχική Δημοκρατία δεν ήταν ποτέ μη αναστρέψιμη. Η Κροατία έχει μια έδρα εξουσίας που υποστηρίζει τη Ρωσία —τον πρόεδρο—και μία—τον πρωθυπουργό— που προτιμά τη Δύση. Η Βουλγαρία είναι απασχολημένη με την υπονόμευση των Σκοπίων, τα Τίρανα εξακολουθούν να ονειρεύονται μια Μεγάλη Αλβανία και οι πολιτικοί της Σερβίας στέκονται στο πλευρό της Ρωσίας ούτως ή άλλως. Όλα αυτά τα περιφερειακά ρήγματα λειτουργούν υπέρ της Ρωσίας: μπορεί να ταράξει τα ταραγμένα νερά και να αναζητήσει εκεί τα δικά της πλεονεκτήματα.
Στη Ρουμανία, ο πρωθυπουργός Νικολάε Τσιούκα (Nicolae Ciuca), ένας φιλοδυτικός στρατηγός, παραμένει ευάλωτος, παρά το γεγονός ότι το δικαστικό σώμα τον βοήθησε όταν κατηγορήθηκε για λογοκλοπή της διδακτορικής του διατριβής. Όχι μόνο το ρουμανικό κράτος γίνεται όλο και πιο πατερναλιστικό, αλλά τείνει επίσης προς την απολυταρχία: τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το δικαστικό σώμα, ακόμη και το συνταγματικό δικαστήριο, ελέγχονται από την πολιτική. Όλο και περισσότερο το μοντέλο της Ουγγαρίας του Βίκτορ Όρμπαν εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες.
Ο λαϊκισμός επιστρέφει δυναμικά παντού στην Ευρώπη. Αλλά αυτό το φαινόμενο είναι πολύ πιο επικίνδυνο στα ανατολικά παρά στα δυτικά, επειδή οι θεσμοί εκεί είναι ακόμη αδύναμοι και δεν έχουν καν τη διάθεση να αντεπιτεθούν. Σε αυτό το τμήμα της ηπείρου, η δημοκρατία, μέχρι στιγμής, ήταν κάτι περισσότερο από ένα ενδιάμεσο σε μια ιστορία που κυριαρχείται από δικτατορίες και απολυταρχίες. Το ερώτημα είναι: Μπορεί το ΝΑΤΟ να βασιστεί σε χώρες που απαλλάσσονται όλο και περισσότερο από τις δημοκρατικές ελευθερίες και καταπνίγουν το κράτος δικαίου;
