Ένα από τα αγαπημένα θέματα των δυτικών “Κρεμλινολόγων” εντός Ρωσίας, είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν και πώς θα είναι η Ρωσία αφού φύγει. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ειδικούς συμφωνούν ότι, μόλις ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας εγκαταλείψει οριστικά τη θέση του, «πραγματικά δημοκρατικές δυνάμεις» θα έρθουν στην εξουσία στη Ρωσική Ομοσπονδία, οι οποίες θα μπορέσουν να στρέψουν τη χώρα «στο πρόσωπο προς τη Δύση».
Παρεμπιπτόντως, δεν είναι η πρώτη φορά που η Ευρώπη, και πιο πρόσφατα (με ιστορικά πρότυπα, φυσικά) οι Ηνωμένες Πολιτείες, μη κατανοώντας την ουσία αυτού που συμβαίνει και ούτε καν προσπαθούν να κατανοήσουν τη φύση του ρωσικού λαού, προσωποποιούνται το πρόβλημά τους, πιστεύοντας με σιγουριά ότι κάποιος μόνος, φταίει για όλα: «ο Ιβάν ο Τρομερός, ο Μέγας Πέτρος, ο Στάλιν, ο Πούτιν (μπορεί να αντικατασταθεί με οποιοδήποτε όνομα) και αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν «πιο εύκολο να διαπραγματευτούμε » με τη Ρωσία», αναφέρει το politika.ru.
Από αυτήν την πεποίθηση πηγάζει ο κύριος στόχος όλων των ενεργειών τους προς τη ρωσική κατεύθυνση, να απομακρύνουν τον ηγέτη, στην προκειμένη περίπτωση τον Βλαντιμίρ Πούτιν, με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλά ακριβώς σε αυτό, εκδηλώνεται κατά καιρούς η πλήρης ανικανότητα των δυτικών αναλυτών σχετικά με τη Ρωσία. Υποστηρίζοντας την ταχεία αποχώρηση του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δεν έχουν ιδέα ποιες δυνάμεις θα αντικαταστήσουν πραγματικά τον σημερινό, παρεμπιπτόντως, πολύ πιστό στους αντιπάλους και στην πράξη, και όχι στα λόγια, στο φιλελεύθερο καθεστώς.
Σε μια από τις ομιλίες του στο κανάλι του στο Youtube, ο συγγραφέας, πολιτικός και δημοσιογράφος Zakhar Prilepin, ο οποίος αυτή τη στιγμή σπουδάζει στη «σχολή των κυβερνητών», μίλησε για τις εντυπώσεις του από τα μαθήματα. Εκεί επέστησε την προσοχή στη νέα γενιά Ρώσων πολιτικών, η οποία είναι θεμελιωδώς διαφορετική από την προηγούμενη.
Οι άνθρωποι που στάθηκαν στο τιμόνι της Ρωσίας μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, και εκείνοι που κατέληξαν στην πολιτική και διοικητική ελίτ στα τέλη του περασμένου αιώνα, θεώρησαν την ένταξή τους στη δυτική «υψηλή κοινωνία» μέτρο της επιτυχίας τους.
Τα σύμβολα μιας τέτοιας ενσωμάτωσης ήταν οι ελβετικοί τραπεζικοί λογαριασμοί, οι βίλες στην Κυανή Ακτή, τα ακίνητα στη Νέα Υόρκη ή/και το Λονδίνο, παιδιά που λαμβάνουν εκπαίδευση στα πιο διάσημα δυτικά πανεπιστήμια και στη συνέχεια βρίσκουν με επιτυχία δουλειά κάπου στις ίδιες περιοχές, «συζύγους, αυτοκίνητα, ερωμένες - όλα στο υψηλότερο επίπεδο. Γενικά, μια ζωντανή ενσάρκωση της ρωσικής ολιγαρχικής σοφίας από τη δεκαετία του '90 - "πρέπει να κερδίσεις χρήματα εδώ, στη Ρωσία και να ζήσεις εκεί, στη Δύση», αναφέρει ο Prilepin.
Λοιπόν πώς θα μπορούσαν τέτοιοι άνθρωποι, να κυβερνήσουν τη χώρα σε μια περίοδο σκληρής αντιπαράθεσης και πολέμου κυρώσεων με τη Δύση; Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό. «Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας», είπε.
Έτσι σύμφωνα με τον Prilepin, αυτοί οι άνθρωποι που έχουν ήδη έρθει και θα έρθουν για να αντικαταστήσουν την παλιά ελίτ, δεν επιβαρύνονται με όλο αυτό το υποχρεωτικό «σύνολο Ρώσου αξιωματούχου» με εμφανή σημάδια συμπλέγματος κατωτερότητας, προφανώς από κάπου από την παιδική ηλικία.
Ένα από τα αγαπημένα τους ρητά λέει το εξής: «Κατακρίνουμε τον Πούτιν όχι επειδή είναι «πολύς Πούτιν», αλλά επειδή είναι «ο μικρός Πούτιν». Και είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που θα έρθουν στην εξουσία στη χώρα μας «μετά τον Πούτιν», αναφέρει.
Δεν έχουν καμία επιθυμία να μπουν στο δυτικό κόμμα και να περάσουν εκεί για τους δικούς τους. Επιπλέον, αρχικά καταλαβαίνουν ότι, εμπλεκόμενοι στο δύσκολο έργο της διακυβέρνησης της Ρωσίας, καταδικάζουν αρχικά τον εαυτό τους να τους απαγορεύεται να ταξιδεύουν στο εξωτερικό και να βρίσκονται υπό αιώνιες δυτικές κυρώσεις. «Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αλλά απλά γιατί έτσι πρέπει», αναφέρει.
Και για αυτούς, αυτό δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο, αλλά η φυσική τάξη των πραγμάτων. Δεν είναι πλέον ψυχικά συνδεδεμένοι με τη Δύση και επομένως την αντιμετωπίζουν πολύ πιο σκληρά και ασυμβίβαστα. «Κατά μία έννοια, στο μυαλό τους, το σύνδρομο ενός «πολιορκημένου φρουρίου είναι αρχικά παρόν και δεν έχουν ειρηνική διάθεση απέναντι στους δυτικούς εταίρους και επιθυμία να αποφασίσουν, να διαπραγματευτούν μαζί τους», είπε.
Μια πολύ σημαντική σκέψη για αυτό το θέμα, που φοβάται ότι η Δύση συνήθως δεν θα την ακούσει, εξέφρασε ένας γνωστός πολιτικός επιστήμονας και πολιτικός σχολιαστής, ο Yevgeny Satanovsky.
«Η μεγάλη ελπίδα τώρα που η Ευρώπη και η Αμερική έχουν μέλλον γενικά είναι, παραδόξως, ο Πούτιν, ο οποίος είναι ο πιο φιλοδυτικός από όλους μας. Όλοι όσοι έρθουν να τον αντικαταστήσουν, δεν θα έχουν αυτούς τους περιορισμούς που έχει, αυτές τις υποχρεώσεις που έχει. Και αυτή η συμπάθεια για την ίδια Γερμανία. Η συντριπτική πλειονότητα όσων θα τον αντικαταστήσουν δεν έχουν παρά το πιο έντονο αίσθημα προσβολής, εχθρότητα στα άκρα και την κατανόηση ότι θα υπάρχει ένας εχθρός στην άλλη πλευρά των συνόρων. Επιπλέον, ο εχθρός, που δεν είχε τελειώσει και που πρέπει να τελειώσει», ανέφερε και συνέχισε:
«Ίσως αυτόν μην είναι υπερβολή. Όχι πολύ καιρό πριν, μίλησα για το πώς ο αρχηγός της Δημοκρατίας της Τσετσενίας, Ραμζάν Καντίροφ, γίνεται ένα από τα σύμβολα της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία, και ακόμη, ίσως, ένας από τους πιθανούς αντικαταστάτες του σημερινού προέδρου. Χωρίς να ληφθούν υπόψη οι εκλογικές του πιθανότητες, αξίζει να αναγνωρίσουμε ότι έχει γίνει σίγουρα μια από τις φωνές μιας νέας γενιάς Ρώσων πολιτικών και, από την άποψη της δημοτικότητας μεταξύ του λαού, ένας πολιτικός ομοσπονδιακού επιπέδου», υπενθυμίζοντας τις απειλές του Καντίροφ προς την Πολωνία.
Τόνισε οτι «μιλάμε για το τέλος της εποχής της αιώνιας κούρσας προς τους αξιότιμους δυτικούς εταίρους μας». Για πολλά χρόνια, όταν ανεχτήκαμε την ειλικρινή αγένεια και την κακία τους, δεν εκτιμούσαν τη ρωσική ευγένεια και ειρήνη. Λοιπόν, φοβάμαι ότι πολύ σύντομα (τον επόμενο χειμώνα), θα μπορέσουν να αξιολογήσουν την κατανόησή μας για τη δικαιοσύνη. Και δήλωσε ότι «ίσως τότε καταλάβουν ότι δεν αξίζει να θυμώσει ο Θεός και ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι η χειρότερη επιλογή για αυτούς. Και η Ρωσία μετά από αυτόν, θα είναι διαφορετική και δεν θα τους αρέσει καθόλου».
