"Γιατί οι κυρώσεις δεν μπορούν να σταματήσουν τον Πούτιν", είναι ο τίτλος άρθρου ανάλυσης των New York Times, τα κυριότερα σημεία του οποίου δημοσιεύει Ουκρανικό ΜΜΕ .
Αναφέρει το Ουκρανικό ΜΜΕ τα ακόλουθα:
"Οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο υπογεγραμμένο από τη συντακτική επιτροπή της έκδοσης. Υποστηρίζεται σε ένα πολύ σκεπτικιστικό πνεύμα σχετικά με τον αντίκτυπο των κυρώσεων στη Ρωσία και στην πορεία του πολέμου στην Ουκρανία. Πραγματοποιείται η ιδέα ότι η πίεση των κυρώσεων είναι κοντά στο όριο και είναι απαραίτητο να υπάρξει μια «στρατηγική εξόδου» από τον οικονομικό πόλεμο μεταξύ Δύσης και Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Το δημοσιεύουμε με μικρές μειώσεις.
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ο πόλεμος και οι επακόλουθες κυρώσεις θα μπορούσαν να διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακριβώς όπως είναι συνετό να έχουμε συγκεκριμένους στόχους και μια στρατηγική εξόδου όταν μια χώρα εισέρχεται σε στρατιωτική σύγκρουση, το ίδιο ισχύει και για τη διεξαγωγή οικονομικού πολέμου.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν αξίζει τα εύσημα που έθεσε τις βάσεις για πολυμερείς κυρώσεις.
Ακόμη και ο Πούτιν παραδέχτηκε ότι «έχουν επιτύχει ορισμένα αποτελέσματα». Αλλά η εστίαση στην οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία και τον στρατιωτικό εξοπλισμό μπορεί να είναι πιο παραγωγική από την επινοήση νέων κυρώσεων κατά της Ρωσίας.
Οι κυρώσεις από μόνες τους ,τουλάχιστον όποιες κυρώσεις θα ήταν έτοιμες να εξετάσουν τώρα οι ευρωπαϊκές χώρες, δεν θα γονατίσουν τη Ρωσία στο εγγύς μέλλον.
Όσο οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να εξαρτώνται από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, η Ρωσία θα είναι σε θέση να αποκομίσει σημαντικά οφέλη από αυτή τη σχέση.
Οι κυρώσεις της G7 απομονώνουν πραγματικά τη Ρωσία;
Όχι.
Ορισμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Μεξικού, της Σαουδικής Αραβίας, της Νότιας Αφρικής και, κυρίως, της Κίνας, παραμένουν με φιλικούς όρους με τη Ρωσία. Το γεγονός ότι ο κατάλογος περιλαμβάνει επίσης σκληρούς αντιπάλους το Πακιστάν και την Ινδία, καθώς και το Ιράν και το Ισραήλ, μαρτυρεί την επιρροή του Πούτιν ως έμπορος όπλων και μεσίτη ισχύος στη Νότια Ασία και τη Μέση Ανατολή.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να σφίξουν τις οικονομικές βίδες στη Ρωσία επιβάλλοντας δευτερεύουσες κυρώσεις.
Οι ΗΠΑ φαίνεται ήδη να το απειλούν σε συναντήσεις και τηλεφωνήματα με Ινδούς και Κινέζους αξιωματούχους.
Οι δευτερεύουσες κυρώσεις είναι ένα ισχυρό εργαλείο για να αναγκάσουν άλλες χώρες να ακολουθήσουν την πολιτική των ΗΠΑ. Όμως τα πιθανά οφέλη πρέπει να σταθμιστούν έναντι των κινδύνων και του κόστους.
Η εξωεδαφική εφαρμογή των αμερικανικών νόμων μπορεί επίσης να προκαλέσει βαθιά δυσαρέσκεια, μερικές φορές ακόμη και από Ευρωπαίους συμμάχους. Οι δευτερεύουσες κυρώσεις θα πρέπει να εφαρμόζονται με προσοχή και μόνο μετά από διαβούλευση με τους εταίρους.
Οι κυρώσεις μπορεί επίσης να έχουν άλλες ανεπιθύμητες συνέπειες. Στην πραγματικότητα, μπορούν να οδηγήσουν σε αύξηση της εξουσίας του δικτάτορα με την ενίσχυση του κρατικού ελέγχου στην οικονομία.
Μπορεί να είναι δύσκολο για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να ξεπεράσουν τον καταιγισμό των κυρώσεων, αλλά τα αυταρχικά καθεστώτα και οι κρατικές επιχειρήσεις τους βρίσκουν συχνά τρόπους να τους παρακάμψουν.
Οι κυρώσεις παρέχουν επίσης στους δικτάτορες έναν αξιόπιστο εξωτερικό εχθρό που μπορεί να κατηγορήσει για τα δεινά του λαού τους.
Αντί να πιέζουν τους ανθρώπους να επαναστατήσουν ενάντια στους ηγεμόνες τους, οι κυρώσεις συχνά έχουν αποτέλεσμα συσπείρωσης γύρω από τη σημαία.
Αξίζει επίσης να θυμηθούμε ότι ενώ η ρωσική εισβολή αποδεικνύει ότι η οικονομική ολοκλήρωση δεν είναι θεραπεία για τον πόλεμο, η οικονομική απομόνωση δεν είναι ούτε συνταγή ειρήνης. Οι κυρώσεις πωλούνται συχνά ως εναλλακτική λύση στον πόλεμο.
Αλλά μπορούν επίσης να είναι προάγγελοι πολέμου, όπως φαίνεται στο εμπάργκο πετρελαίου των ΗΠΑ κατά της Ιαπωνίας και το πάγωμα των ιαπωνικών περιουσιακών στοιχείων περίπου πέντε μήνες πριν από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.
Έτσι, αν και οι κυρώσεις μπορούν να δεσμεύσουν την οικονομία, σπάνια οδηγούν σε πολιτικές αλλαγές.
Είναι απίθανο να υπάρξουν αυτές οι αλλαγές εάν οι κυρώσεις επιβληθούν χωρίς μήνυμα για τα βήματα που πρέπει να γίνουν για την άρση τους.
Οι ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν ένα σαφές σχέδιο για το πώς και υπό ποιες συνθήκες θα ήταν σκόπιμο να αρθούν αυτές οι τελευταίες κυρώσεις. Αυτή τη στιγμή, αυτό έχει αφεθεί σκόπιμα ασαφές για να επιτρέψει στους Ουκρανούς να διαπραγματευτούν απευθείας με τη Ρωσία.
Είναι αξιέπαινο να αποτίουμε φόρο τιμής στους Ουκρανούς, των οποίων οι ζωές διακυβεύονται σε αυτόν τον τρομερό πόλεμο. Ωστόσο, ο καθορισμός σαφών στόχων και η κοινοποίηση στόχων για χαλάρωση των κυρώσεων είναι σημαντικοί παράγοντες επιτυχίας για τις κυρώσεις. Πολύ συχνά, οι κυρώσεις παραμένουν σε ισχύ για δεκαετίες χωρίς να αξιολογείται εάν επιτυγχάνουν αυτό που είχαν σκοπό να επιτύχουν.
Αναφέραμε επίσης τη δήλωση της Ουάσιγκτον ότι οι επόμενες τέσσερις εβδομάδες θα καθορίσουν την τελική έκβαση του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, με μακροπρόθεσμες συνέπειες που θα επηρεάσουν τον χάρτη της Ευρώπης και την παγκόσμια γεωπολιτική για τις επόμενες δεκαετίες"
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Από τα παραπάνω στοιχεία της ανάλυσης των New York Times που παρατέθηκαν διαπιστώνουμε ότι γίνεται σαφέστατα λόγος για το ότι θα πρέπει οι ΗΠΑ να έχουν ένα σαφές σχέδιο για το πώς και υπό ποιες συνθήκες θα ήταν σκόπιμο να αρθούν αυτές οι τελευταίες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Αυτή τη στιγμή, αυτό έχει αφεθεί σκόπιμα ασαφές για να επιτρέψει στους Ουκρανούς να διαπραγματευτούν απευθείας με τη Ρωσία.
Τι σημαίνει αυτό;
Μήπως ότι οι Ουκρανοί έχουν τη δυνατότητα να διαπραγματευθούν με την σιωπηρή έγκριση των ΗΠΑ όρους τερματισμού του πολέμου, δίνοντας στη Ρωσία ως αντάλλαγμα σταδιακή άρση των οικονομικών κυρώσεων που της έχουν επιβληθεί;
Η απόσυρση των Ρωσικών δυνάμεων από το Κίεβο και τα περίχωρά του και η Ρωσική εστίαση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ντονμπάς, μήπως τελικά έχει και πολιτικό χαρακτήρα και αποτελεί προϊόν διαπραγμάτευσης Πούτιν-Ζελένσκι;
Η απόσυρση των Ρώσων από το Κίεβο, ισοδυναμεί με πολιτική και στρατιωτική ήττα, αφού ο Ζελένσκι παραμένει στην εξουσία αν και ο Πούτιν σχεδίαζε την εξόντωσή του αρχικά, ενώ και η πρωτεύουσα της χώρας , το Κίεβο, παραμένει σε Ουκρανικά χέρια
Η Ρωσία επέδειξε στρατιωτικές αδυναμίες οι οποίες δεν τις επέτρεπαν να ελπίζει σε κατάληψη του Κιέβου και αν αυτό υποθετικά λέμε το πετύχαινε συνεχίζοντας τις επιθέσεις της, θα είχε τεράστιο κόστος σε έμψυχο υλικό, οπλικά συστήματα με μεγάλη χρονική επιμήκυνση των επιχειρήσεων εκεί, κάτι που αντιλήφθηκε λόγω των πολλών απωλειών που είχε στα πεδία των μαχών ο Ρώσος Πρόεδρος
Έτσι ο Πούτιν αναθεώρησε τους στόχους του, "μικραίνοντάς τους" και εστιάζοντας στην "απελευθέρωση" του Ντονμπάς, αφού αυτό τον εξυπηρετεί από στρατιωτικής πλευράς ενώ ταυτόχρονα του δίνει και πολιτική διέξοδο, προκειμένου να εμφανίσει ως νίκη του στο εσωτερικό της χώρας του την κατάληψη της Μαριούπολης και του Ντονμπάς
Η πορεία των εξελίξεων μετά την επικείμενη μάχη στο Ντονμπάς και η διαπραγμάτευση που αναμένουμε να επέλθει μετά από αυτήν και οι όροι της θα δώσουν απαντήσεις στα παραπάνω
