Η Ουκρανία πληρώνει το τίμημα για την περιφρόνηση της Μόσχας. Ενθαρρυμένο από τη Δύση από την Πορτοκαλί Επανάσταση του 2008 , το Κίεβο συνέχισε τη δέσμευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Για περισσότερο από μια δεκαετία, αρνιόταν να διαπραγματευτεί την ουδετερότητα ή μια στενότερη σχέση με τη Μόσχα. Παρά τις επανειλημμένες ρωσικές απειλές και τις «κόκκινες γραμμές», το Κίεβο αντιστάθηκε στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αυτή η αντίσταση οδήγησε τελικά στην απώλεια της Κριμαίας, ένας εμφύλιος πόλεμος που υποδαύλισε η Μόσχα στο Ντονμπάς και τώρα, ένας ανοιχτός πόλεμος με τη Ρωσία. Οι δυτικές δημοκρατίες ενθάρρυναν την Ουκρανία να ακολουθήσει αυτή την Κιχωτική προσέγγιση, παρόλο που κατέστησαν σαφές ότι, η Ουκρανία δεν είχε καμία βραχυπρόθεσμη ευκαιρία για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η ουσία είναι ότι οι Ουκρανοί αφέθηκαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Παρόλα αυτά, είναι πιθανό η Ουκρανία, με εξοπλισμό που προμηθεύεται από το ΝΑΤΟ, να βγάλει τώρα το αδύνατο: να επιβραδύνει τη ρωσική εισβολή σε στρατιωτικό αδιέξοδο.
Οι όροι υπό τους οποίους ο Πρόεδρος Volodymyr Zelenskyy και η Ρωσία, ενδέχεται να τερματίσουν τις εχθροπραξίες θα εξαρτηθούν κυρίως από τους αντιμαχόμενους εταίρους. Μετά τη ρωσική εισβολή, η Ουκρανία υπαναχώρησε από τη θέση της για ουδετερότητα. Παρά το σύνταγμα της Ουκρανίας που ζητά ένταξη στο ΝΑΤΟ , ο Ζελένσκι έθεσε την ευθυγράμμιση της Ουκρανίας ως θέμα πιθανής διαπραγμάτευσης, μόλις τρεις ημέρες μετά την επίθεση των Ρώσων.
Η διαπραγματευτική ουδετερότητα θα είναι δύσκολη. Τόσο ο Ζελένσκι όσο και ο Πούτιν πιθανότατα, θα ζητήσουν δεσμεύσεις realpolitik από την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ που θα εγγυώνται νομικά το ουδέτερο καθεστώς της Ουκρανίας, πιθανώς παρόμοιο με την αυστριακή κρατική συνθήκη του 1955. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν ένα μέρος που επικύρωσε την αυστριακή συμφωνία ουδετερότητας, μαζί με τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Έχοντας παρακολουθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποχωρούν από την ιρανική πυρηνική συμφωνία, η Μόσχα μπορεί να επιμείνει ότι η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ, εγγυώνται την ουκρανική ουδετερότητα με συνθήκη αντί για μια λιγότερο δεσμευτική νομική δέσμευση, όπως μια εκτελεστική συμφωνία. Η μεταφορά μιας συνθήκης μέσω της Γερουσίας των ΗΠΑ θα ήταν δύσκολη, υπενθυμίζοντας τον ανεπιτυχή αγώνα του Προέδρου Γούντροου Γουίλσον να πείσει τη Γερουσία των ΗΠΑ, να εγκρίνει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πιθανότατα, θα πρέπει να αναζητήσει μια εναλλακτική λύση ικανοποιητική, τόσο για τη Μόσχα όσο και για το Κίεβο, εκτός από μια επίσημη συνθήκη.
Η επινόηση μιας φόρμουλας ουδετερότητας για την Ουκρανία και τη Ρωσία, θα είναι μόνο η αρχή των διπλωματικών εμποδίων της Ουάσιγκτον. Ο Πούτιν αναμφίβολα, θα προσπαθήσει να επιτύχει τον τερματισμό των δυτικών κυρώσεων ως άλλη απαίτηση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών. Η αποχώρηση των κυρώσεων θα αντιταχθεί από τους παγκόσμιους φιλελεύθερους, που τονίζουν την ευθύνη των Ηνωμένων Πολιτειών να υποστηρίξουν τους «ελεύθερους λαούς».
Θα δυσκολευτούν να δεχτούν να μην τιμωρήσουν τη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία, και για τη στρατιωτική κατοχή της Κριμαίας και του Ντονμπάς, ακόμα κι αν η Ουκρανία αποδεχθεί τελικά αυτές τις κατοχές για να τερματίσει τις μάχες. Οι παγκοσμιοποιητές θα θέλουν να δουν τη Ρωσία να τιμωρείται, όπως οι νικητές στις Βερσαλλίες ήθελαν να πληρώσει η Γερμανία για τις αμαρτίες της.
Η εύρεση μιας φόρμουλας ειρήνης για την Ουκρανία, θα συνορεύει με το αδύνατο, εάν η Δύση είναι απρόθυμη να αποδεχθεί μια λύση που δεν αφήνει καμία πλευρά ταπεινωμένη. Η διαπραγματευτική διαδικασία είναι πιθανό να λήξει και ο πόλεμος θα παραμείνει αδιέξοδος. Είναι πιθανό, η Ουάσιγκτον να το βλέπει αυτό ως ένα αποδεκτό σενάριο με την ελπίδα ότι, αυτό θα μπορούσε να αιμορραγήσει τόσο το ρωσικό κράτος όσο και την εξουσία του Πούτιν.
Ενώ η Ουκρανία έχει διαλυθεί, η εισβολή της Ρωσίας προκαλεί μια αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων που θα παράγει στρατηγικά οφέλη, όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά και για την παγκόσμια ασφάλεια. Η ανοησία της Ρωσίας στην Ουκρανία, έχει αφυπνίσει τους Ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής. Οι χώρες του ΝΑΤΟ ξεκινούν τη διαδικασία αναβάθμισης των στρατιωτικών τους δυνάμεων, ώστε να μπορούν να αμυνθούν καλύτερα από τη ρωσική επιθετικότητα χωρίς πυρηνικό πόλεμο.
Οι Ευρωπαίοι μπορούν να το καταφέρουν αυτό. Το συνολικό ΑΕΠ των Ευρωπαίων συμμάχων του ΝΑΤΟ είναι περίπου 20,4 τρισεκατομμύρια δολάρια , σχεδόν ίσο με αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών . Το ΑΕΠ της Ρωσίας είναι μόλις 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια . Η Ρωσία έχει πληθυσμό 146 εκατομμυρίων που μειώνεται, σε σύγκριση με έναν αυξανόμενο πληθυσμό περίπου 600 εκατομμυρίων για τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία, μαζί με είκοσι έξι άλλους ευρωπαίους συμμάχους, θα πρέπει να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν κάθε ανόητη ρωσική απόπειρα εισβολής σε χώρα του ΝΑΤΟ. Μόνο τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν ήδη μια συνδυασμένη δύναμη περίπου 1,26 εκατομμυρίων στρατιωτών , σε σύγκριση με 900.000 εν ενεργεία ρωσικά στρατεύματα πριν από την εισβολή στην Ουκρανία.
Μια κορυφαία προτεραιότητα εξωτερικής πολιτικής για τις Ηνωμένες Πολιτείες, πρέπει να είναι η εργασία σε ένα πολυετές σχέδιο για να μετατεθεί το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την ευρωπαϊκή αμυντική ηγεσία στους συμμάχους. Η σταδιακή μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, δεν θα σηματοδοτήσει την επιστροφή στον αμερικανικό απομονωτισμό. Αντίθετα, μια στρατηγική αναπροσαρμογή των στρατιωτικών πόρων θα επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να αναδιατάξουν, τις υπερβολικά τεντωμένες δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν άλλες παγκόσμιες προκλήσεις. Η αναδιοργάνωση των στρατιωτικών ευθυνών και πόρων μεταξύ των δημοκρατιών στην Ευρώπη έχει καθυστερήσει πολύ.
Για να επιτευχθεί αυτή η αλλαγή, το μεγαλύτερο εμπόδιο μπορεί ειρωνικά να μην είναι τόσο η ευρωπαϊκή αντίθεση όσο η νοοτροπία στην Ουάσιγκτον. Τα τελευταία εβδομήντα πέντε χρόνια, σχεδόν έναν αιώνα, η πολιτική εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ έχει προσκολληθεί στην αρχή ότι, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ασκήσουν παγκόσμια στρατιωτική ηγεσία για να διαφυλάξουν τη δημοκρατία.
Καθώς η Ευρώπη εξετάζει εναλλακτικές λύσεις για τη δημιουργία μιας πιο αποτελεσματικής μαχητικής δύναμης, οι διπλωμάτες των ΗΠΑ και το Πεντάγωνο πρέπει να αποδεχθούν το ιστορικό αναπόφευκτό της. Είτε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ είτε σε συνδυασμό με άλλες εναλλακτικές λύσεις, όπως η Ευρωπαϊκή Αμυντική Δύναμη, η Strategic Compass πρωτοβουλία που εγκρίθηκε πρόσφατα από τους υπουργούς Άμυνας της ΕΕ, στόχος πρέπει να είναι η υποστήριξη των Ευρωπαίων συμμάχων στην εξεύρεση της σωστής φόρμουλας για τη δική τους ασφάλεια.
Η Ουκρανία διεξάγει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, για την αποφασιστικότητά της να ακολουθήσει έναν δρόμο ανεξάρτητο από τη ρωσική κυριαρχία. Ένα στρατηγικό αποτέλεσμα της εισβολής της Ρωσίας, πρέπει να είναι ότι οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες απορρίπτουν μια αναχρονιστική, ψυχροπολεμική δομή που έχει επικεντρωθεί πάρα πολύ καιρό σε μια υπερβολικά εκτεταμένη, αμερικανική ασπίδα.
