Η Τουρκία έκλεισε τα στενά στα πολεμικά πλοία, προξενώντας πονοκέφαλο τόσο στη Μόσχα όσο και στη Δύση.
Ο υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ανέφερε τα εξής:
«Προειδοποιήσαμε όλες τις παράκτιες και μη παράκτιες χώρες να μην περάσουν πολεμικά πλοία από τα Στενά».
Ο Τσαβούσογλου ο οποίος προέβη σε δηλώσεις από την τουρκική πρωτεύουσα επανέλαβε ότι είναι σε ισχύ η Σύμβαση για το Καθεστώς των Στενών που υπεγράφη το 1936.
«Αν η Τουρκία δεν είναι αντιμαχόμενο μέρος στον πόλεμο, έχει την εξουσία να μην επιτρέπει την διέλευση των πλοίων των χωρών που είναι αντιμαχόμενα μέρη του πολέμου. Αν το πολεμικό πλοίο επιστρέφει στη βάση του στη Μαύρη Θάλασσα, η διέλευση του δεν εμποδίζεται», δήλωσε.
«Προειδοποιήσαμε τις παράκτιες χώρες της Μαύρης Θάλασσας να μην περάσουν πολεμικά πλοία από τα Στενά της Ιστάνμπουλ και του Τσανάκκαλε», είπε ο τούρκος υπουργός και πρόσθεσε τα παρακάτω:
«Μέχρι στιγμής δεν υπήρξε αίτημα διέλευσης και από τις δυο χώρες».
Σε προηγούμενες δηλώσεις του ο Τσαβούσογλου είχε πει ότι η ρωσική στρατιωτική παρουσία στην Ουκρανία που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου «έχει μετατραπεί από επιχείρηση σε πόλεμο».
Εντωμεταξύ ο Τσαβούσογλου είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αμερικανό ομόλογο του, Άντονι Μπλίνκεν, για την κατάσταση στην Ουκρανία.
Μέσα από αυτό το πρίσμα έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το πώς βλέπει τον πόλεμο στη Ουκρανία, η Τουρκία.
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα ήρθε να δώσει η μελέτη-ανάλυση του καθηγητή Μουράτ Γιεσίλτας, διευθυντή Ερευνών Ασφαλείας στη SETA.
Γράφει ο καθηγητής στο πλέον φιλοκυβερνητικό think tank:
«Ο Πούτιν, όπως ήταν αναμενόμενο προτίμησε την εμβάθυνση της κρίσης στην Ουκρανία αποδεχόμενος τις απαιτήσεις ανεξαρτησίας των δήθεν δημοκρατιών του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ στην περιοχή του Ντονμπάς και στη συνέχεια στέλνοντας τη Ρωσική Ειρηνευτική Δύναμη σε αυτήν την περιοχή, αντί να λύσει την κρίση μέσω διπλωματικών διαπραγματεύσεων. Μετά άρχισε να επιτίθεται στην Ουκρανία. Με αυτόν τον τρόπο, το Πρωτόκολλο του Μινσκ, το οποίο αποτελεί τη βάση των διαπραγματεύσεων για λύση από το 2014, έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί. Μη ικανοποιημένος με αυτό, ο Πούτιν απαρίθμησε νέες συνθήκες όπως η αποδοχή της προσάρτησης της Κριμαίας, η κατάργηση και η απόρριψη της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και τέλος ο αφοπλισμός της Ουκρανίας.
Αν και η περιοχή του Ντονμπάς ξεχωρίζει ως το κύριο σημείο εστίασης στο στάδιο της κρίσης, η ίδια η περιοχή δεν θα είναι το κομβικό σημείο όπου θα επιλυθεί η κρίση. Τουλάχιστον προς το παρόν, ο Πούτιν πιστεύει ότι εξακολουθεί να έχει στο χέρι του την κλιμάκωση της κρίσης και προσπαθεί να κάνει κάθε βήμα πολύ προσεκτικά για να πετύχει τους μεγαλύτερους γεωπολιτικούς του στόχους. Αυτό περιλαμβάνει την εισβολή στην Ουκρανία.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Πούτιν βλέπει την Ουκρανία τόσο ως βασικό στοιχείο της ρωσικής γεωπολιτικής φαντασίας όσο και ως τόπο λογαριασμών με τη Δύση, φαίνεται ξεκάθαρο ότι δεν θα δεχτεί μια λύση κρίσης που θα περιορίζεται στο Ντονμπάς. Με άλλα λόγια, το Ντονμπάς δεν αποτελεί λύση για τις ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια και τις γεωπολιτικές ανησυχίες προς τη Δύση. Σε αυτό το σημείο, το πρώτο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι τι είδους δράση μπορεί να κάνει ο Πούτιν για το υπόλοιπο Ντονμπάς. Λαμβάνοντας υπόψη τα πρότυπα στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας το 1999 στην Τσετσενία, το 2008 στη Γεωργία, το 2014 στην Κριμαία και άλλα εκτός της «εγγύς περιφέρειας», η πρώτη κίνηση της Ρωσίας μπορεί να είναι να αναγκάσει την Ουκρανία να αποσυρθεί από την υπόλοιπη περιοχή του Ντονμπάς. Η υλοποίηση αυτού του σεναρίου σε αντίθεση με το 2014 μπορεί να είναι δυνατή με την εγκατάλειψη από την Ουκρανία των εδαφών που ελέγχονται σήμερα μη επιλέγοντας να τα υπερασπιστεί, μπορεί εάν τα εμπάργκο που θα εφαρμοστούν σταδιακά από τη Δύση είναι αναποτελεσματικά και με την περαιτέρω αύξηση της καταναγκαστικής στρατιωτικής ισχύς του ρωσικού στρατού, θέτοντας πλήρη απειλή πολέμου στο Κίεβο.
Η δεύτερη πιθανότητα είναι να ξεκινήσει μια επίθεση στην πρώτη γραμμή και να πολεμήσει αποτελεσματικά στο πεδίο με το πρόσχημα της προστασίας της ρωσικής μειονότητας εδώ, αναγκάζοντας την Ουκρανία να αποσυρθεί από όλα τα σύνορα που σημειώνονται στον χάρτη από τις αυτονομιστικές δημοκρατίες. Διότι το γραπτό κείμενο με το οποίο ο Πούτιν αποδέχτηκε τα αιτήματα ανεξαρτησίας των δύο εν λόγω δημοκρατιών καλύπτει ολόκληρη την περιοχή του Ντονμπάς. Με άλλα λόγια, ο ουκρανικός στρατός έχει περιοριστεί στη θέση του «κατόχου» στο δικό του έδαφος, σύμφωνα με το έγγραφο αναγνώρισης της Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι η Ουκρανία θα εγκαταλείπει την περιοχή του Ντονμπάς, της οποίας αυτή τη στιγμή ελέγχει το 70% και το πιο σημαντικό, το λιμάνι της Μαριούπολης, το οποίο βρίσκεται στην Αζοφική Θάλασσα και βρίσκεται επί του παρόντος υπό τον έλεγχο της Ουκρανίας, θα περάσει επίσης στα χέρια του Ντόνετσκ, στο “πληρεξούσιο κράτος”.
Εάν υλοποιηθεί αυτό το σενάριο, η στρατηγική υπεροχή της Ρωσίας στην Αζοφική Θάλασσα θα οριστικοποιηθεί και το σημαντικότερο οικονομικό σημείο σύνδεσης της Ουκρανίας θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Ρωσίας. Η Ρωσία μπορεί να δημιουργήσει με αυτό τον τρόπο μια χερσαία γραμμή σύνδεσης με την Κριμαία. Ο ουκρανικός στρατός, ο οποίος κατάφερε να προστατεύσει αυτή τη στρατηγική περιοχή ενόψει της επίθεσης των αυτονομιστών το 2014, μπορεί να μην μπορέσει να αντέξει μια εξίσωση στην οποία εμπλέκεται περισσότερο η Ρωσία και μπορεί να παραδώσει την πόλη στη Ρωσία. Αυτό σημαίνει ότι η κρίση στρέφεται εναντίον της Ουκρανίας, τόσο στρατηγικά όσο και συμβολικά. Διότι η Μαριούπολη είναι και το σημαντικότερο από τα κύρια κέντρα διοίκησης όπου διαχειρίζεται την επιχείρηση στην περιοχή Ντονμπάς της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα, αυτό δεν σημαίνει οικονομική απώλεια αλλά και αποδυνάμωση της αμυντικής γραμμής εφοδιασμού προς την περιοχή του Ντονμπάς σε επίπεδο επιμελητείας. Εάν ο επόμενος στόχος της Ρωσίας είναι να καταλάβει το υπόλοιπο Ντονμπάς, οι επιλογές που έχει στη διάθεσή της μπορεί να την αναγκάσουν να πολεμήσει στο πεδίο. Ένας τέτοιος πόλεμος δεν είναι εύκολος για τη Ρωσία. Ο Πούτιν αυτή τη στιγμή κάνει ανάλυση κόστους-οφέλους περισσότερο από ποτέ. Για το λόγο αυτό, ο Πούτιν θα προσπαθήσει να καταλάβει το Ντονμπάς μέσω πληρεξούσιων κρατών με καταναγκαστικές μεθόδους σε πρώτο στάδιο.»
