Οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν την οπτική υψηλής ανάλυσης του Webb και την παραμόρφωση στο διάστημα για να αποκαλύψουν την ύπαρξη δεκάδων άγνωστων μέχρι πρότινος αστέρων, δήλωσαν οι ερευνητές σύμφωνα με δημοσίευμα του Nature Astronomy.
Η ανίχνευση ενός «θησαυρού» αστεριών ήταν δυνατή μόνο επειδή το φως από τα 44 νέα αστέρια μεγεθύνθηκε από ένα μεγάλο σμήνος γαλαξιών, που ονομάζεται Abell 370, σύμφωνα με το Κέντρο Αστροφυσικής.
Η τεχνική είναι γνωστή ως «βαρυτικός φακός» και λειτουργεί ως εξής: Μια τεράστια ποσότητα ύλης - όπως ένα σμήνος γαλαξιών - δημιουργεί ένα βαρυτικό πεδίο που παραμορφώνει και μεγεθύνει το φως από μακρινούς γαλαξίες που βρίσκονται πίσω του αλλά στην ίδια οπτική ευθεία-γραμμή, σύμφωνα με τη NASA. Το φαινόμενο είναι ουσιαστικά σαν να κοιτάμε μέσα από έναν γιγαντιαίο μεγεθυντικό φακό.
Η ισχυρή βαρυτική μεγέθυνση επέτρεψε στους αστρονόμους να ανιχνεύσουν αμυδρές πηγές φωτός και να μελετήσουν τις εσωτερικές τους δομές, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στον εντοπισμό μεμονωμένων αστέρων σε μακρινούς γαλαξίες.
Ο βαρυτικός φακός είναι επίσης γνωστός ως «δακτύλιος του Αϊνστάιν», επειδή ο διάσημος φυσικός Άλμπερτ Αϊνστάιν προέβλεψε τη δυνατότητα αυτή στη θεωρία της σχετικότητας.
Κόκκινοι υπεργίγαντες
Ένα ορατό τόξο που δημιουργήθηκε από τον βαρυτικό φακό και την κάμψη του φωτός έξω από τον Abell 370 ονομάστηκε «Τόξο του Δράκου».
Οι ερευνητές, μετά την προσεκτική ανάλυση των χρωμάτων καθενός από τα αστέρια μέσα στο τόξο του Δράκου, διαπίστωσαν ότι πολλά από αυτά είναι κόκκινοι υπεργίγαντες, δηλαδή αστέρια στα τελευταία στάδια της ζωής τους.
Η ανακάλυψη έρχεται σε αντίθεση με προηγούμενα ευρήματα, τα οποία κατά κύριο λόγο εντόπιζαν μπλε υπεργίγαντες, οι οποίοι συγκαταλέγονται μεταξύ των λαμπρότερων αστέρων στον νυχτερινό ουρανό, σύμφωνα με το Κέντρο Αστροφυσικής.
Στον γαλαξία μας αλλά και σε κοντινούς γαλαξίες, όπως ο γαλαξίας της Ανδρομέδας, οι αστρονόμοι μπορούν να παρατηρήσουν τα αστέρια ένα προς ένα. Αλλά για γαλαξίες που βρίσκονται δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, τα αστέρια εμφανίζονται αναμεμειγμένα μεταξύ τους λόγω της απόστασης.
«Οι γαλαξίες που είναι πολύ μακριά συνήθως μοιάζουν με μια διάχυτη, ασαφή κηλίδα», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Yoshinobu Fudamoto, επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Chiba της Ιαπωνίας, με το Κέντρο Αστροφυσικής να παρομοιάζει τις πιθανότητες να εντοπιστούν μεμονωμένα αστέρια με το να «σηκώσουμε τα κιάλια στο φεγγάρι με την ελπίδα να διακρίνουμε κόκκους σκόνης μέσα στους κρατήρες του».
Η ανακάλυψη έγινε τυχαία, καθώς οι αστρονόμοι έψαχναν για έναν γαλαξία στο φόντο αλλά αντ' αυτού εντόπισαν τα μεμονωμένα αστέρια, σύμφωνα με τον Fengwu Sun, μεταδιδακτορικό ερευνητή στο Κέντρο Αστροφυσικής και συν-συγγραφέα της μελέτης.
«Αυτή η ανακάλυψη δείχνει, για πρώτη φορά, ότι η μελέτη μεγάλου αριθμού μεμονωμένων αστέρων σε έναν μακρινό γαλαξία είναι δυνατή», δήλωσε ο Sun. «Έχουμε πλέον τη δυνατότητα να αναλύουμε αστέρια που προηγουμένως ήταν πέραν των δυνατοτήτων μας».
