Και πριν από τις εκλογές της Αμερικής, ο κόσμος ήταν ασταθής, με τους πολέμους να μαίνονται στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, μεταξύ άλλων, και τις εντάσεις στον Ειρηνικό.
Οι επόμενες δέκα εβδομάδες θα μπορούσαν να φέρουν νέους κινδύνους . Ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να ανατρέψει την αμερικανική εξωτερική πολιτική, αλλά δεν θα αναλάβει καθήκοντα μέχρι τις 20 Ιανουαρίου.«Οι επόμενες δέκα εβδομάδες μπορεί να φέρουν νέους κινδύνους, όπως αναφέρει ο Economist.
Η εξουσία της κυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν συρρικνώνεται. Αυτό το διάστημα δημιουργεί ένα μεγάλο κενό, το οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν οι εχθροί της Αμερικής, παραβιάζοντας τους κανόνες και κλιμακώνοντας τις συγκρούσεις για να εξασφαλίσουν κέρδη. Παρά τις διαφορές τους, οι ομάδες του Μπάιντεν και του Τραμπ πρέπει να συνεργαστούν για να τους αποτρέψουν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Έρχεται κατάρρευση του ευρώ; Βόμβα Πούτιν- Η επιστροφή στη δραχμή θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα
Οι πρώτοι διορισμοί του Trump δείχνουν ότι η εξωτερική του πολιτική θα είναι ριζοσπαστική.
Ο Μάρκο Ρούμπιο και ο Μίχαελ Βαλτς, οι επιλογές του για υπουργό Εξωτερικών και Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας, αντίστοιχα, μπορεί να φαίνονται παλιομοδίτες, με αυστηρή στάση απέναντι στην Κίνα και το Ιράν.
Ωστόσο, βρίσκονται εκεί που βρίσκονται επειδή έχουν υιοθετήσει τις θέσεις του Trump: πίστη στον ηγέτη, ανυπομονησία για το ΝΑΤΟ και τον πόλεμο στην Ουκρανία.Ο νέος επικεφαλής του εμπορίου μπορεί να είναι ο Robert Lighthizer, ένας ακραίος υπέρ του προστατευτισμού που επιθυμεί να ξεκινήσει νέο δασμολογικό πόλεμο.
Το Πεντάγωνο θα διοικηθεί από έναν αρχάριο που επιδιώκει να καταστρέψει το βαθύ κράτος.
Ο Τραμπ φαίνεται πρόθυμος να κλείσει συμφωνίες και να δεχτεί ανορθόδοξες συμβουλές.
Το προσωπικό του δεν έχει ακόμη δεσμευτεί να χρησιμοποιεί ασφαλείς επικοινωνίες και αγνοεί τον κανόνα ότι μια νέα κυβέρνηση αποφεύγει επαφές με ξένους μέχρι να αναλάβει καθήκοντα.
Στις 8 Νοεμβρίου, τηλεφώνησε στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι τον πρόεδρο της Ουκρανίας, με τον Elon Musk στη γραμμή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η ΕΥΠ για πρώτη φορά έδωσε στη δημοσιότητα απόρρητα έγγραφα για την τουρκική εισβολή τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ανά τον κόσμο χώρες έχουν κίνητρο να διαμορφώσουν τετελεσμένα επί του πεδίου που θα τις θέσουν σε ευνοϊκή θέση τον Ιανουάριο.
Ορισμένα από αυτά τα γεγονότα είναι καλοδεχούμενα: για παράδειγμα, σύμμαχοι της Αμερικής που αποφεύγουν να συμβάλουν επαρκώς στην άμυνα ξαφνικά αυξάνουν τις αμυντικές δαπάνες.
Άλλα μπορεί να είναι διαταρακτικά. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μπορεί να κλιμακώσει την επίθεσή του για να καταλάβει περισσότερα ουκρανικά εδάφη πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την ειρήνη.
Το Ισραήλ μπορεί να χτυπήσει τη Γάζα, τον Λίβανο και πέρα από αυτούς, ελπίζοντας ότι η νέα κυβέρνηση θα το αφήσει να «ολοκληρώσει τη δουλειά» στο Ιράν και να επιτύχει άνισες εκεχειρίες.
Η Κίνα μπορεί να δοκιμάσει μέχρι ποιου σημείου μπορεί να εκφοβίσει την Ταϊβάν ή τις Φιλιππίνες χωρίς να προκαλέσει σοβαρή αντίδραση – οι εντάσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας αυξάνονται.
Οι κυβερνήσεις του Μπάιντεν και του Τραμπ απεχθάνονται η μία την άλλη, αλλά έχουν κοινό συμφέρον να αποτρέψουν τέτοια πράγματα.
Μπορεί να είναι ένα άχαρο καθήκον, αλλά η ομάδα του Τζο Μπάιντεν έχει το καθήκον να χρησιμοποιήσει την επιρροή της, η οποία προέρχεται κυρίως από τη στρατιωτική υποστήριξη στους συμμάχους, για να αποτρέψει το χάος της μεταβατικής περιόδου.
Αν ο Τραμπ πιστεύει ότι ένα χαοτικό τέλος στην προεδρία του Μπάιντεν θα τον βοηθήσει να λάμψει σε σύγκριση, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί.
Αν αναλάβει καθήκοντα με μια ήττα στην Ουκρανία, μια φωτιά στη Μέση Ανατολή και κινεζικά πλοία να περιπλανώνται ανεξέλεγκτα, η δουλειά του θα είναι πολύ πιο δύσκολη.
Και οι δύο ομάδες θα πρέπει επομένως να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πλαίσιο για την μεταβατική περίοδο.
Για να συγκρατηθεί ο Βλαντίμιρ Πούτιν, η Αμερική πρέπει να στείλει περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και να άρει τους περιορισμούς στη χρήση πυραύλων μεγάλης εμβέλειας.
Στη Μέση Ανατολή, και οι δύο ομάδες θα πρέπει να καταστήσουν σαφές στο Ισραήλ ότι μια μονομερής επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν τις επόμενες εβδομάδες δεν θα λάβει την αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη, την οποία πιθανότατα θα απαιτούσε για να επιτύχει.
Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η Κίνα πρέπει να ακούσει ότι η αμερικανική θέση για τα δικαιώματα στη θάλασσα δεν έχει αλλάξει.
Οι μελλοντικοί ιστορικοί μπορεί να περιγράψουν τις επόμενες δέκα εβδομάδες ως τη στιγμή που η Αμερική μετατοπίστηκε από τη διεθνιστική της στάση μετά το 1945 σε μια νέα και πιο απομονωτική εξωτερική πολιτική.
Αλλά αν οι ομάδες των Μπάιντεν και Τραμπ δράσουν σοφά, η μεταβατική περίοδος δεν χρειάζεται να φέρει παγκόσμιο χάος.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μπορεί να κλιμακώσει την επίθεσή του για να καταλάβει περισσότερα ουκρανικά εδάφη πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την ειρήνη.
Το Ισραήλ μπορεί να χτυπήσει τη Γάζα, τον Λίβανο και πέρα από αυτούς, ελπίζοντας ότι η νέα κυβέρνηση θα το αφήσει να «ολοκληρώσει τη δουλειά» στο Ιράν και να επιτύχει άνισες εκεχειρίες.
Η Κίνα μπορεί να δοκιμάσει μέχρι ποιου σημείου μπορεί να εκφοβίσει την Ταϊβάν ή τις Φιλιππίνες χωρίς να προκαλέσει σοβαρή αντίδραση – οι εντάσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας αυξάνονται.
Οι κυβερνήσεις του Biden και του Trump απεχθάνονται η μία την άλλη, αλλά έχουν κοινό συμφέρον να αποτρέψουν τέτοια πράγματα.
Μπορεί να είναι ένα άχαρο καθήκον, αλλά η ομάδα του Μπάιντεν έχει το καθήκον να χρησιμοποιήσει την επιρροή της, η οποία προέρχεται κυρίως από τη στρατιωτική υποστήριξη στους συμμάχους, για να αποτρέψει το χάος της μεταβατικής περιόδου.
Αν ο Trump πιστεύει ότι ένα χαοτικό τέλος στην προεδρία του Τζο Μπάιντεν θα τον βοηθήσει να λάμψει σε σύγκριση, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί.
Αν αναλάβει καθήκοντα με μια ήττα στην Ουκρανία, μια φωτιά στη Μέση Ανατολή και κινεζικά πλοία να περιπλανώνται ανεξέλεγκτα, η δουλειά του θα είναι πολύ πιο δύσκολη.
Και οι δύο ομάδες θα πρέπει επομένως να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πλαίσιο για την μεταβατική περίοδο.
Για να συγκρατηθεί ο Βλαντίμιρ Πούτιν, η Αμερική πρέπει να στείλει περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και να άρει τους περιορισμούς στη χρήση πυραύλων μεγάλης εμβέλειας.
Στη Μέση Ανατολή, και οι δύο ομάδες θα πρέπει να καταστήσουν σαφές στο Ισραήλ ότι μια μονομερής επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν τις επόμενες εβδομάδες δεν θα λάβει την αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη, την οποία πιθανότατα θα απαιτούσε για να επιτύχει.
Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η Κίνα πρέπει να ακούσει ότι η αμερικανική θέση για τα δικαιώματα στη θάλασσα δεν έχει αλλάξει.
Οι μελλοντικοί ιστορικοί μπορεί να περιγράψουν τις επόμενες δέκα εβδομάδες ως τη στιγμή που η Αμερική μετατοπίστηκε από τη διεθνιστική της στάση μετά το 1945 σε μια νέα και πιο απομονωτική εξωτερική πολιτική.
Αλλά αν οι ομάδες των Μπάιντεν και Τραμπ δράσουν σοφά, η μεταβατική περίοδος δεν χρειάζεται να φέρει παγκόσμιο χάος.
