Με τη στρατιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής, οι ΗΠΑ και η Κίνα απέχουν μόνο ένα βήμα για να συμβεί ατύχημα και μια λανθασμένη απόφαση που θα οδηγήσουν στον καταστροφικό πόλεμο.
Οι δύο μεγάλες δυνάμεις έχουν φτάσει κοντά σε έναν πόλεμο που θα μπορούσε να μετατραπεί σε πυρηνική σύγκρουση , σύμφωνα με το Foreign Policy .
Το πρωί της 5ης Απριλίου 2023, ο Πρόεδρος της Ταϊβάν Τσάι Ινγκ-γουέν συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Βουλής των ΗΠΑ Κέβιν ΜακΚάρθι στην Καλιφόρνια. Ήταν μια συνάντηση στην οποία το Πεκίνο αντιτάχθηκε σθεναρά.
Η Κίνα αντέδρασε πραγματοποιώντας στρατιωτικές ασκήσεις και στέλνοντας πολεμικά πλοία και πολεμικά αεροσκάφη στην Ταϊβάν. Η κεντρική γραμμή αεράμυνας και η ζώνη αναγνώρισης της Ταϊβάν έχουν παραβιαστεί.
Το αεροπλανοφόρο Shangdong εισήλθε σε νερά ανοιχτά της νότιας Ιαπωνίας. Η παραβίαση της Κίνας δεν θα μείνει ατιμώρητη, ήταν το μήνυμα του Πεκίνου.
Και για να το μεταφέρουμε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, η Κίνα αύξησε περαιτέρω τον κίνδυνο ενός πολέμου. Η αντίδραση της Κίνας στη συνάντηση μεταξύ Τσάι και Μακάρθι δεν έχει προκαλέσει τόση ανησυχία όσο η επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν το 2022.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Politico: Η επιλογή του νέου αρχηγού άμυνας από τον Πούτιν δείχνει κλιμάκωση του πολέμου
Η έλλειψη προσοχής στο περιστατικό δείχνει κάτι πολύ πιο σοβαρό: η στρατιωτική δραστηριότητα που συμβαίνει στην περιοχή πλέον , έχει γίνει φυσιολογική. Μια εβδομάδα μετά τη συνάντηση στην Καλιφόρνια, οι ΗΠΑ και οι Φιλιππίνες ξεκίνησαν τις μεγαλύτερες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Η οποία περιλαμβάνει ακόμη περισσότερα πλοία και αεροπλάνα που κινούνται όλο και πιο κοντά το ένα στο άλλο, αμοιβαίες αντεγκλήσεις και καχυποψίες και από τις δύο πλευρές.
Στην «άκρη του χάους», δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους
Οι μαθηματικοί μιλούν για την «άκρη του χάους»: το τελικό σημείο που διαχωρίζει την τάξη από το χάος. Σε ένα σύστημα που λειτουργεί οριακά δεν υπάρχει περιθώριο λάθους. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία πλέον έχουν καταλήξει οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ταϊβάν.
Το 1954-55, το 1958 και το 1996 έφτασαν κοντά στον πυρηνικό πόλεμο. Τώρα, φαίνεται να ζουν μόνιμα στο χείλος του πολέμου.
Τον Νοέμβριο του 2021, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έστειλε την πρώτη του αντιπροσωπεία στο νησί που διεκδικεί το Πεκίνο. Ένα χρόνο αργότερα, η Λιθουανία έστειλε διπλωματική αποστολή στην Ταϊβάν, εξοργίζοντας την Κίνα και η Ουκρανία έδειξε αλληλεγγύη σε μια χώρα που είναι σε αντίθεση με την Κίνα και έχει επικρίνει σκληρά τις ενέργειες της Ρωσίας.
Η Κίνα ευθύνεται αποκλειστικά για την άνοδο της διπλωματικής θέσης της Ταϊβάν. Ο εθνικισμός και η απροθυμία της να διακόψει τις σχέσεις της με τη Μόσχα την οδήγησαν στην απώλεια της υποστήριξης της από την Ευρώπη, με την οποία η Κίνα βρίσκεται τώρα επίσης σε εμπορικό πόλεμο .
Οι ΗΠΑ φαίνονται αποφασισμένες να αποκαταστήσουν μια αμυντική συνθήκη με την Ταϊπέι την οποία κάποτε προσπάθησαν για μια δεκαετία να καταρρίψουν. Η Ταϊβάν έχει γίνει εργαλείο για την Ουάσιγκτον για να δείξει στο Πεκίνο πόσο σκληρή μπορεί να είναι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Επικίνδυνες οι εθνικές θέσεις του Χ. Ροζάκη: Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε με την Τουρκία θέματα κυριαρχίας και αποστρατιωτικοποίησης νησιών
Απειλές τακτικών πυρηνικών όπλων
Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δεν έχουν εξηγήσει ακριβώς πώς βοηθάει μια πιο σκληρή στάση απέναντι στο Πεκίνο , αλλά η «αποτροπή» είναι η έννοια που επικαλείται συχνότερα. Η ιδέα είναι ότι μια επίδειξη δύναμης θα αποτρέψει τις επιθετικές ενέργειες της Κίνας. Τι γίνεται όμως αν αποτύχει η αποτροπή;
Εάν το Πεκίνο αισθάνεται στριμωγμένο από όλες τις πλευρές, η μόνη διαθέσιμη επιλογή είναι να επιτεθεί. Από αυτή την άποψη, η Ουάσιγκτον έχει λίγες απαντήσεις εκτός από την προετοιμασία για πόλεμο. Ορισμένοι αμερικανοί αναλυτές συζητούν με ενθουσιασμό πώς οι ΗΠΑ θα πολεμούσαν για να υπερασπιστούν την Ταϊβάν.
Ένας πρώην αξιωματούχος της άμυνας των ΗΠΑ αναφέρθηκε ακόμη και στη χρήση «τακτικών πυρηνικών όπλων χαμηλής απόδοσης» σε μια σύγκρουση με την Κίνα (οι βόμβες που έπεσαν στις ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία).
Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσει ο Πούτιν τέτοια όπλα έχει προκαλέσει φρίκη σε όλο τον κόσμο, αλλά η ιδέα της χρήσης τους σε έναν πόλεμο με την Κίνα έχει γίνει φυσιολογική σε ορισμένους κύκλους. Όπως η Κίνα, έτσι και οι ΗΠΑ βυθίζονται στον σοβινισμό και τη σύγχυση. Όπως το Πεκίνο, έτσι και η Ουάσιγκτον δεν έχει σχέδιο για το ενδεχόμενο αν ξεφύγουν τα πράγματα.
Η διαφορά μεταξύ ειρήνης και πυρηνικής αποκάλυψης
Στην άκρη του χάους, μια και μόνο επιλογή μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ τάξης και καταστροφής. Περισσότερα από 90 χρόνια μετά τη Διακήρυξη του Καΐρου, η οποία υποστήριξε ότι η Ταϊβάν θα «επιστραφεί στη Δημοκρατία της Κίνας» στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, βλέπουμε ότι υπήρξαν πολλές στιγμές που θα μπορούσαν να είχαν διαφορετικές συνέπειες - καλώς ή κακώς .
Αν ο Πρόεδρος Franklin D. Roosevelt είχε επιμείνει στο δικαίωμα της Ταϊβάν στην αυτοδιάθεση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εάν δεν είχε συμβεί ο πόλεμος της Κορέας, εάν το Πεκίνο ήταν σε θέση να κάνει την αρχή "μία χώρα, δύο συστήματα" να λειτουργήσει, εάν η Ταϊβάν θα είχαν πυρηνικά όπλα εάν το αεροπλάνο της Πελόζι δεν είχε γίνει στόχος των κινεζικών δυνάμεων - αν κάποιος είχε λάβει διαφορετική απόφαση σε οποιαδήποτε από αυτές τις στιγμές, ο κόσμος θα ήταν σε μια πολύ διαφορετική κατάσταση σήμερα.
Όταν η αποθάρρυνση, η σκληρότητα και η υπερηφάνεια επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις, δεν υπάρχει χώρος για λάθη. Η Κίνα, η Ταϊβάν και οι ΗΠΑ βρίσκονται σε ένα σημείο όπου οι επιλογές που κάνουν θα μπορούσαν να σημαίνουν τη διαφορά μεταξύ ειρήνης και πυρηνικής αποκάλυψης.
