Πάνω στην Κασπία Θάλασσα, στα ανοικτά των ακτών του Αζερμπαϊτζάν βρίσκεται η σοβιετική πόλη Neft Dashlari.
Πρόκειται για μια πόλη που έχει τη μορφή ενός εκτεταμένου δικτύου τεχνητών νησιών που κατασκευάστηκε από τον Στάλιν για να καλύψει τις απαιτήσεις πετρελαίου της Σοβιετικής Ένωσης.
Σύμφωνα με τη Sun, λέγεται ότι είναι η μεγαλύτερη και παλαιότερη υπεράκτια εξόρυξη πετρελαίου στον κόσμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αυτή ειναι η σκληροπυρηνική αποικία κρατουμένων στην Σιβηρία όπου «έσβησε» ο Ναβάλνι
Το έργο του Στάλιν
Έχει μήκος 77 χιλιόμετρα και χτίστηκε το 1949 ως μέρος ενός πενταετούς σχεδίου υπό την ηγεσία του Στάλιν, αφού οι Σοβιετικοί μηχανικοί βρήκαν τεράστια αποθέματα πετρελαίου, χιλιάδες μέτρα κάτω από τη θάλασσα.
Ξεκίνησε ως ένα «μονοπάτι» στη θάλασσα και κατέληξε να γίνει ένα δίκτυο τεχνητών νησιών που συνδέθηκαν το 1952 μεταξύ τους με τσιμεντένιες γέφυρε.
Σύντομα άρχισε η κατασκευή του οικισμού για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου που βρίσκονται κάτω από την Κασπία Θάλασσα.
Μέσα σε μόλις δύο χρόνια, κατασκευάστηκαν όλες οι απαραίτητες υποδομές, συμπεριλαμβανομένων πλατφόρμες γεώτρησης και δεξαμενές πετρελαίου και ξεκίνησε η εξόρυξη.
Μια εκπληκτική αφήγηση των αρχικών γεγονότων βρέθηκε στο διαδίκτυο, με έναν πρώην μηχανικό, τον Seyyad Ibrahimov, να περιγράφει πώς ένιωθε όταν έβγαζε την πρώτη παρτίδα πετρελαίου για τη Σοβιετική Ένωση.
«Κανείς δεν μπορούσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ… Εκεί, στα ανοικτά των ακτών του Αζερμπαϊτζάν, θα σηματοδοτούσε την πρώτη φορά που ανακτήθηκε πετρέλαιο από βάθη στη θάλασσα. Το πετρέλαιο βρέθηκε σε βάθος 1.100 μέτρων κάτω από την Κασπία.
Και όταν εκείνο το μαύρο, χοντρό σιντριβάνι άρχισε να ξεχύνεται, κανείς δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό και την εξόριξή του. Όλοι έσπευσαν να το νιώσουν, να βάλουν τα χέρια τους μέσα και να το αλείψουν στα χέρια και στο πρόσωπό τους, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον και φωνάζοντας από χαρά».
Μεταμορφώθηκε σε μια πόλη, αλλά κατέρρευσε
Τα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκαν στιβαρές κατασκευές στην «πλωτή πόλη» για τους εργάτες με πολυτελή αξιοθέατα όπως κινηματογράφο, γήπεδο ποδοσφαίρου, εργοστάσιο λεμονάδας και πάρκο με δέντρα.
Ακόμα, δημιουργήθηκαν και ξενώνες πολλαπλών επιπέδων, σταθμοί παραγωγής ενέργειας, ακόμη και πολιτιστικά κέντρα για να σχηματίσουν έναν ουτοπικό κόσμο.
Για μια περίοδο ζούσαν πάνω από 5.000 εργάτες στην πόλη και στα πρώτα 60 χρόνια από τη δημιουργία της, η πόλη παρήγαγε πάνω από 170 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου.
Ωστόσο, με την πτώση της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης, η μεγάλη εξέδρα πετρελαίου άρχισε να ερειπώνεται, με τα κτίρια και άλλες εγκαταστάσεις να καταρρέουν.
Το 2012 είχαν μείνει μόνο 32 χιλιόμετρα οδοστρωμάτων σε χρήση, ενώ τα υπόλοιπα είχαν καταρρεύσει στη θάλασσα ή σκούριασαν σε σημείο που δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πλέον.
Πλέον η πόλη συνεχίζει να βυθίζεται σιγά-σιγά και εξακολουθεί να φιλοξενεί 2.500 άτομα.
Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι περίπου 30 εκατομμύρια τόνοι πετρελαϊκών πόρων εξακολουθούν να εξορύσσονται και πως η τοποθεσία μπορεί να λειτουργήσει για περίπου 10 χρόνια.
