Δεν ήταν από τα καλύτερα έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο κορυφαίος δραματουργός δεν είχε και τόσο πολλή ελευθερία όταν επρόκειτο για γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας (του). Ο ομώνυμος ήρωας του Ερρίκου του Η' στερούταν του βάθους και των ελαττωμάτων που χαρακτήριζαν τόσο πολλούς από τους πιο φημισμένους χαρακτήρες του.
Βέβαια, αυτό δεν αποτελούσε και καμία τεράστια έκπληξη. Ο Ερρίκος ήταν ο πατέρας της θανούσης βασίλισσας και ο προ-προ-θείος του νέου βασιλιά, Ιακώβου Α'. Για την ακρίβεια, αν δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή και... περιπετειώδης η εκτέλεση του έργου, μία ημέρα σαν σήμερα το 1613, πιθανότατα θα είχε ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Τίποτα όμως δεν προμήνυε το τι θα επακολουθούσε.
Συγκεκριμένα, σε μία στιγμής κορύφωσης του έργου, έπεσε μία προγραμματισμένη κανονιά και μερικές σπίθες προσγειώθηκαν στην αχυροσκεπή του θεάτρου, βάζοντάς της φωτιά.
Ακολούθησε ο... κακός χαμός, με το θέατρο Γκλόουμπ, που είχε φιλοξενήσει τόσο πολλές πρεμιέρες έργων του Σαίξπηρ, να γίνεται στάχτη. Σύμφωνα με το τότε... αστυνομικό ρεπορτάζ, αν και το κοινό άργησε να αντιληφθεί ότι είχε ξεσπάσει όντως φωτιά (αλλά νόμιζε πως ήταν απλά καπνός από το κανόνι), κανείς δεν τραυματίστηκε από τη φωτιά, ενώ μόνο η βράκα ενός άνδρα έπιασε φωτιά, όμως οι άλλοι θεατρόφιλοι την έσβησαν με... μπίρα.
Σε μία πόλη φτιαγμένη από ξύλο, οι καταστροφικές φωτιές δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο, και άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που άλλαζε δραματικά η τύχη του επονομαζόμενου Θιάσου του Λόρδου Τσάμπερλεϊν, του οποίου ο Σαίξπηρ ήταν συνιδιοκτήτης. Είχαν χτίσει το Γκλόουμπ αφού τα είχαν σπάσει με τον εκμισθωτή τους στο Σόρντιτς. Είναι χαρακτηριστικό πως κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων εορτασμών του 1598, οι ηθοποιοί κυριολεκτικά... έκλεψαν το θέατρο από το οικόπεδο. Το έλυσαν κομμάτι κομμάτι, το μετέφεραν διασχίζοντας τον Τάμεση και το ξανάχτισαν στο επαρχιακό Σάουθαρκ.
Μέχρι το καλοκαίρι του 1599 είχε αρχίσει να υποδέχεται Λονδρέζους που διέσχιζαν το ποτάμι για να βγουν στην έκλυτη νότια όχθη, όπου με λίγα νομίσματα μπορούσε κανείς να πληρώσει για ποτά, σεξ, κοκορομαχίες, αρκουδομαχίες και φυσικά για να παρακολουθήσει θεατρικά έργα. Δούκες και φτωχοί στριμώχνονταν στα ξύλινα στασίδια του θεάτρου για να παρακολουθήσουν Ιούλιο Καίσαρα, Άμλετ, Βασιλιά Ληρ, Μακβέθ και τη Δωδέκατη Νύχτα.
Μετά τη φωτιά, το Γκλόουμπ ξαναχτίστηκε, όμως αποδείχτηκε πως οι φωτιές αντιμετωπίζονταν πιο εύκολα απ' ότι η ηθική κατακραυγή. Το Γκλόουμπ έκλεισε τελικά κατά τη δεκαετία του 1640, καθότι το νέο καθεστώς θεωρούσε το θέατρο ως κάτι αμαρτωλό. Μάλιστα υπήρχαν κάποιες... φιλελεύθερες φωνές που ανέφεραν πως η μεγάλη φωτιά στο θέατρο ήταν θέληση Θεού! Αυτή τη φορά θα χρειαζόταν να περάσουν αιώνες μέχρι να το ξαναχτίσει κάποιος θίασος. Πλέον τα έργα του Σαίξπηρ δεν θεωρούνταν κάτι αμαρτωλό, αλλά θεμελιώδες κομμάτι της κουλτούρας των πολιτών.
