Την τελευταία δεκαετία έχουμε παρατηρήσει την ταχεία εξέλιξη του κυβερνοπολέμου. Όσοι οι στρατοί όλου του κόσμου προσπαθούν να χτίσουν επιχειρησιακές δυνατότητες κατά του κυβερνοπολέμου, ψάχνουν παράλληλα ευκαιρίες να συνεργαστούν και να συντονιστούν σε αυτόν τον νέο τρόπο πολέμου.
Αλλά, στον ψηφιακό τομέα η συνεργασία είναι δυσκολότερη από την πραγματικότητα. Η μεταφορά ψηφιακών όπλων, αν και τεχνικά είναι ευκολότερη, είναι πολύ πιο περίπλοκη από την συμβατική παράδοση όπλων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Είναι το NATO προετοιμασμένο για αστικό πόλεμο; (Εικόνες)
Η πώληση μαχητικών jets σε έναν σύμμαχο δεν κάνει τα αεροσκάφη του δικού σου στόλου λιγότερο αποτελεσματικά. Αλλά όταν μοιραστείς μία ψηφιακή ευπάθεια ή ένα ψηφιακό εργαλείο με μία χώρα και αυτή ξεκινήσει να το χρησιμοποιεί, η χρησιμότητά του μειώνεται για και για τα δύο κράτη. Αυτό στην ουσία σημαίνει πως οι κυβερνήσεις είναι πιθανότερο να βοηθήσουν άλλα κράτη να παράξουν τις δικές τους αμυντικές δυνατότητες, παρέχοντας εξειδίκευση στην εύρεση ευπαθειών και στην ανάπτυξη εργαλείων. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τεχνική εκπαίδευση ή ακόμη και την πώληση ψηφιακών υποδομών εκπαίδευσης. Αλλά, μία χώρα που διαθέτει ισχυρές δυνατότητες κυβερνοπολέμου, προφανώς και πρέπει να λάβει υπόψη αυτόν τον τύπο μεταφοράς γνώσης και τεχνολογίας μόνο σε πολύ συμμαχικές χώρες.
Όλα αυτά εξηγούν και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το NATO τον τομέα του κυβερνοπολέμου: η συμμαχία προωθεί ενεργά τις ασκήσεις και την εκπαίδευση, αλλά προτείνει και ζητά από τα μέλη της να μην μοιράζονται τις δυνατότητές τους.
Γιατί δεν Δουλεύει η Μεταφορά Τεχνολογίας στον Τομέα του Κυβερνοπολέμου;
Κανονικά, όπως όλοι πολλοί καλά γνωρίζουμε, οι χώρες μεταφέρουν όπλα και τεχνολογίες μέσω αγορών και πωλήσεων. Έτσι οι αμυντικές βιομηχανίες γίνονται επικερδείς επιχειρήσεις και εξελίσσονται. Στον τομέα όμως του κυβερνοπολέμου, τα πράγματα δεν δουλεύουν ακριβώς έτσι.
Για να το εξηγήσουμε με απλά λόγια πρέπει να σταθούμε στα δύο σημαντικότερα στοιχεία των ψηφιακών δυνατοτήτων ενός κράτους. Αυτά είναι οι οι ευπάθειες και τα εργαλεία. Οι ευπάθειες (exploit) περιέχουν κώδικα που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες ενός λογισμικού ή υλισμικού για να αποκτηθεί, να διατηρηθεί ή να αυξηθεί η πρόσβαση σε στοχευμένα δίκτυα. Τα εργαλεία από την άλλη είναι κώδικες που χρησιμοποιούνται για την δημιουργία, τον εντοπισμό σφαλμάτων (debug), την συντήρηση ή εναλλακτικά την υποστήριξη προγραμμάτων ή εφαρμογών.
Τα κράτη δεν είναι πρόθυμα να μοιράσουν αυτά τα δύο στοιχεία γιατί πολύ απλά οι ευπάθειες και τα εργαλεία έχουν παροδική φύση, δηλαδή μικρή διάρκεια ζωής. Η μακροζωία τους δεν είναι στατική, αντίθετα επηρεάζεται από έναν αριθμό παραγόντων, όπως ο αριθμός των στόχων, η χρήση τους κλπ.
Συμπέρασμα
Για να μην γίνουμε υπερβολικά αναλυτικοί όμως, εκλαϊκεύοντας θα αναφέρουμε πως τα ψηφιακά στοιχεία που βοηθούν τους στρατούς χωρών να αμυνθούν κατά κυβερνοεπιθέσεων χάνουν την αποδοτικότητά τους όταν τα μοιραστούν με άλλα έθνη. Έτσι, η συμμαχία του NATO προτείνει οι χώρες-μέλη της να βοηθούν η μία την άλλη να δημιουργούν νέα στοιχεία, παρά να μοιράζονται τις υπάρχοντες ευπάθειες και τα εργαλεία τους.
