Το πρόσφατο φόρουμ πλοιοκτητών Tradewinds στο Posidonia 2022 επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά μια παγιωμένη πραγματικότητα - οι κυρώσεις δεν λειτουργούν και σε πολλές περιπτώσεις είναι αντιπαραγωγικές.
Μερικές από τις παρατηρήσεις (που αναφέρονται στα μέσα ενημέρωσης) που έγιναν από κορυφαίους Έλληνες εφοπλιστές στο φόρουμ είναι τρομακτικά ειλικρινείς, αναφέρει το splash247.
«Αυτοί (οι Ρώσοι) κερδίζουν τουλάχιστον τα διπλάσια από αυτά που κέρδιζαν προπολεμικά. Δεν ξέρω τι είδους ποινή είναι αυτό» - «Οι κυρώσεις δεν είναι ξεκάθαρες, υπάρχουν πολλές γκρίζες ζώνες. Αυτό μόνο προβλήματα δημιουργεί»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
"Μύλος" στη Συρία- Η Ρωσία φαίνεται ότι δίνει υπό όρους την έγκριση για εισβολή των Τούρκων -Όχι από τις ΗΠΑ
Ορισμένες από αυτές τις παρατηρήσεις δεν ήταν επιδεκτικές – προκαλώντας αντίδραση από την ΕΕ.
Είναι ίσως εύστοχο να σχολιάζουν οι Έλληνες τις πρόσφατες κυρώσεις στη Ρωσία. Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό – οι πρώτες καταγεγραμμένες κυρώσεις επιβλήθηκαν από την Αθηναϊκή Αυτοκρατορία όταν απαγόρευσαν τους εμπόρους των Μεγάρων από τις αγορές της – γνωστό ως « Μεγαρικό Ψήφισμα», τον πέμπτο αιώνα π.Χ. Έτσι, είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι οι Έλληνες γνωρίζουν ένα ή δύο πράγματα για τις κυρώσεις. Δεύτερον και σημαντικότερο, η Ελλάδα έχει τον μεγαλύτερο αριθμό πλοιοκτητών και ως εκ τούτου γνωρίζουν τι λειτουργεί και τι όχι εκτός από το ότι διακυβεύονται πολλά.
Σχεδόν πάντα οι κυρώσεις επιβάλλονται και εφαρμόζονται από χώρες που έχουν τη δύναμη και το προνόμιο να τιμωρούν όσους παραβιάζουν τη γραμμή τους. Αποτελούν ένα μέσο για τον έλεγχο, την καταστολή, την αποδυνάμωση των εθνών/οντοτήτων για πολιτικά ή/και οικονομικά μέσα για την επίτευξη στόχων εξωτερικής πολιτικής.
Το υψηλότερο ηθικό έδαφος, το ανθρωπιστικό ή ηθικό επιχείρημα είναι απλώς μια τακτική εκτροπής. Διαφορετικά, θα βλέπατε την ΕΕ να επιβάλλει κυρώσεις στις ΗΠΑ (και κατά καιρούς την ίδια) για τις πολλές στρατιωτικές (κακές) περιπέτειες που έγιναν σε όλο τον κόσμο που προκάλεσαν πολλές καταστροφές ζωής, περιουσίας και για να μην ξεχνάμε το περιβάλλον.
Οι κυρώσεις είναι μια λέξη που ακούγεται πολύ στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, καθώς δημιουργεί πολλές ιστορίες γύρω της επιτρέποντας μια καλή ροή περιεχομένου. Βοηθά στην παρουσίαση μιας αφήγησης ότι λαμβάνονται κάποια μέτρα κατά της χώρας/οντότητας που αντιμετωπίζει τις κυρώσεις. Λειτουργεί επίσης ως μέτρο εξοικονόμησης προσώπου, ιδιαίτερα εάν είστε αβοήθητοι σε μια κατάσταση.
Τα ναυτιλιακά μέσα δεν έχουν ανοσία σε αυτό, καθώς πολλές κορυφαίες δημοσιεύσεις αρπάζουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν «ειδικές σελίδες» ή «ενότητες» γύρω από μια συγκεκριμένη κύρωση. Η φράση «διεθνείς κυρώσεις» χρησιμοποιείται επιδέξια για να υπονοήσει τον «παγκόσμιο» χαρακτήρα των κυρώσεων. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χρησιμοποιούν συχνά το «διεθνές» για αποτέλεσμα όταν δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το «παγκόσμιο» – οι τρέχουσες κυρώσεις κατά της Ρωσίας και των οντοτήτων της από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ωστόσο, αυτές οι χώρες αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού – κάθε άλλο παρά παγκόσμιες.
Η κατάσχεση πολυτελών γιοτ Ρώσων ολιγαρχών («επιχειρηματίες» όταν δεν είναι Ρώσοι) βοηθάει λίγο στην οπτική, αλλά πέρα από αυτό δεν βοηθάει πολύ. Το να ακυρώνετε συναυλίες, διαγωνισμούς και νεκρούς Ρώσους συγγραφείς ενώ συνεχίζετε να αγοράζετε πετρέλαιο και φυσικό αέριο από τη Ρωσία ακούγεται μάλλον ανόητο και ακόμη και γελοίο. Επί τόπου, ωστόσο, οι κυρώσεις σχεδόν πάντα βλάπτουν τους φτωχούς στις χώρες υποδοχής, καθώς οι πλούσιοι είναι καλά θωρακισμένοι.
Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα για το πώς οι κυρώσεις είναι συχνά αντιπαραγωγικές. Οι χώρες και οι οντότητες βρίσκουν έναν τρόπο να τις αντιμετωπίσουν. Άρα το αν λειτουργούν πραγματικά είναι το μεγάλο ερώτημα.
Κατά τη δεκαετία του 1990, η απάντηση της Μαντλίν Ολμπράιτ – στο γεγονός ότι μισό εκατομμύριο παιδιά από το Ιράκ είχαν πεθάνει ως αποτέλεσμα των κυρώσεων των ΗΠΑ – «Πιστεύουμε ότι το τίμημα αξίζει τον κόπο» είναι μια ανατριχιαστική υπενθύμιση των φρικιαστικών αποτελεσμάτων των κυρώσεων.
