Τουλάχιστον ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δεν μπορεί να κατηγορηθεί για έλλειψη φιλοδοξίας. Από την 1η Ιανουαρίου και για έξι μήνες, η Γαλλία αναλαμβάνει την εκ περιτροπής προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με ένα πρόγραμμα που μπορεί να συνοψιστεί ως "επίτευξη μιας Ευρώπης ισχυρής στον κόσμο, πλήρως κυρίαρχης, ελεύθερης να υιοθετεί την πολιτική που θεωρεί πιο βολική και κυρίαρχη του πεπρωμένου της".
Αυτός είναι ο στόχος, για την επίτευξη του οποίου ο Μακρόν έχει οργανώσει όχι λιγότερες από τετρακόσιες υπουργικές συναντήσεις και συνεδριάσεις των κοινών οργάνων και οργανισμών των 27, καθ' όλη τη διάρκεια αυτού του πρώτου εξαμήνου. Στόχος είναι, όταν η Γαλλία θα παραδώσει τη σκυτάλη στην Τσεχική Δημοκρατία την 1η Ιουλίου, η ΕΕ να έχει εδραιώσει τη θέση της ως μεγάλη δύναμη στον αγώνα που διεξάγουν σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα και η Ρωσία στην παγκόσμια γεωπολιτική.
Τα εμπόδια που θα μπορούσαν να το αποτρέψουν αυτό είναι πολλά και εκτεταμένα.
Πρώτον, η συμπεριφορά της πανδημίας Covid-19 και η εξάπλωση της παραλλαγής Omicron, της οποίας ο βάναυσος ρυθμός μετάδοσης, αν και πολύ λιγότερο θανατηφόρος από ό,τι στα πρώτα κύματα, ανατρέπει πολλά από τα σχέδια σταθεροποίησης και ανάκαμψης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η πορεία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ από τη μία πλευρά και της Ρωσίας από την άλλη, σε σχέση με την Ουκρανία, ένα σενάριο στο οποίο δίνεται μια αποφασιστική μάχη για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του Κιέβου να αποφασίζει το πεπρωμένο του, και η προφανής επιθυμία της Ρωσίας να αποκαταστήσει μια νέα εκδοχή της αυτοκρατορίας της στην Ανατολική Ευρώπη. Η απώλειά της θα αποτελούσε τεράστιο πλήγμα όχι μόνο για την ίδια την Ουκρανία και τους γείτονές της, τις χειραφετημένες βαλτικές δημοκρατίες και την Πολωνία, και θα πιστοποιούσε τον περιορισμό της ΕΕ στον ανεπιθύμητο ρόλο του απλού θεατή των όσων συμβαίνουν όχι μόνο στον κόσμο συνολικά αλλά και, το σοβαρότερο, στην πιο άμεση περιοχή επιρροής της.
Κρίσιμες προεδρικές εκλογές
Και, σύμφωνα με τους δημοκρατικούς κανόνες που διέπουν αυτόν τον μεγάλο χώρο ελευθερίας και δημοκρατίας που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ίδια η Γαλλία θα υποστεί τις εντάσεις μιας κρίσιμης προεδρικής εκλογής. Η εξέλιξη των δύο μεγάλων ζητημάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά το τι θα εκφράσουν οι Γάλλοι ψηφοφόροι. Από σήμερα, η αριστερά και η άκρα αριστερά έχουν μια ζοφερή προοπτική, ένα πανόραμα που αντανακλάται στην ολοένα και πιο φαινομενική διαίρεσή τους και στον πολλαπλασιασμό των υποψηφιοτήτων, των οποίων ο μόνος λόγος ύπαρξης είναι ότι οι βετεράνοι σοσιαλιστές, κομμουνιστές και άλλοι υπεραριστεροί λαϊκιστές ηγέτες προσπαθούν να κερδίσουν μια θέση στον ήλιο.
Ευτυχώς, η (ακρο)δεξιά, κατακερματισμένη αυτή τη φορά μεταξύ των οπαδών της βετεράνου Μαρίν Λεπέν και του ανερχόμενου αστέρα του λαϊκισμού, Ερίκ Ζεμούρ, δεν φαίνεται να έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει το Μέγαρο των Ηλυσίων.
Όλα αυτά αφήνουν την αναμέτρηση να περιοριστεί πιθανότατα σε έναν τελικό μεταξύ του ίδιου του Μακρόν και της νέας ηγέτιδας της νεογκουγκουλιστικής δεξιάς Βαλερί Πεκρές, η οποία έχει ήδη συσσωρεύσει μεγάλη εμπειρία ως πρώην υπουργός του Ζακ Σιράκ και του Νικολά Σαρκοζί, αλλά κυρίως ως επιτυχημένη πρόεδρος της περιφέρειας Ile de France, της πιο ευημερούσας και ακμάζουσας της χώρας, που περιλαμβάνει το Παρίσι και τα περιφερειακά του διαμερίσματα.
Εάν, όπως είναι προβλέψιμο ενόψει αυτού του σεναρίου, ο Μακρόν κερδίσει και πάλι ή η Γαλλία ενθρονίσει την πρώτη γυναίκα της ως πρόεδρο της χώρας, η ευρωπαϊκή κλίση της Γαλλίας θα παραμείνει ανέπαφη και, αν είναι δυνατόν, θα τονιστεί ακόμη περισσότερο.
Αυτό όπως είναι σαφές εξυπηρετεί την χώρα μας αφάνταστα, έχοντας δημιουργήσει τόσο στενές σχέσεις με το Παρίσι.
Αν συμβεί μια έκπληξη και η αριστερά, υποστηριζόμενη από την άκρα αριστερά, κερδίσει μια νίκη που σήμερα είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, η αλλαγή θα μπορούσε να είναι δραματική. Ένα παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη στην ώρα μηδέν την 1η Ιανουαρίου. Ο Πύργος του Άιφελ και η Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι, η τελευταία για πρώτη φορά στην ιστορία, αφού έφερε πάντα τη γαλλική σημαία, ντύθηκαν με την ευρωπαϊκή σημαία, μπλε και με τα δώδεκα αστέρια, μια απόφαση που δεν άρεσε στην άκρα αριστερά και η οποία επικρίθηκε έντονα και από την άκρα δεξιά. Θα πρέπει να καταπιούν....ξύδι, αφού η χειρονομία της άπλωσης της ευρωπαϊκής σημαίας στα πιο εμβληματικά μνημεία της Γαλλίας θα επεκταθεί σε ολόκληρη τη χώρα κατά το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου και ακόμη και πέραν αυτού.
Αταλάντευτη στήριξη από τη Γερμανία
Ο Μακρόν έχει στο σχέδιό του την υποστήριξη του καγκελάριου της Γερμανίας Όλαφ Σολτς, ο οποίος με τη σειρά του προεδρεύει ταυτόχρονα στο φόρουμ των G-7, των πλουσιότερων και πιο ανεπτυγμένων δυνάμεων του κόσμου, εξαιρουμένων ακόμη της Κίνας και της Ρωσίας, το οποίο ανεστάλη μετά τη βίαιη προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας το 2014. Ο Scholz προσυπογράφει πλήρως την "επίτευξη μιας ισχυρότερης και πιο κυρίαρχης Ευρώπης", με την υποστήριξη της υπουργού Εξωτερικών του, της οικολόγου Annalena Baerbock, η οποία έχει βάλει στο ψυγείο τις αντιευρωπαϊκές της βελόνες για να "υποστηρίξει πλήρως το ευρωπαϊκό πρόγραμμα της Γαλλίας".
Άλλοι στόχοι, λιγότερο πομπώδεις αλλά όχι λιγότερο σημαντικοί, για αυτό το εξάμηνο των Γάλλων στην ηγεσία της ΕΕ είναι:
-η καθιέρωση ενός κατώτατου μισθού σε όλη την ΕΕ,
-η οριστική ρύθμιση της ψηφιακής τεχνολογίας και
-η δημιουργία ενός φόρου άνθρακα, ανάλογα με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του, ο οποίος θα επιβαρύνει τα προϊόντα που εισάγονται στην Ευρώπη.
Και τέλος, ο Μακρόν θέλει να ασχοληθεί με μια μεγάλη μεταρρύθμιση της Συνθήκης Σένγκεν, προκειμένου, όπως λέει, "να προστατεύσουμε καλύτερα τα ευρωπαϊκά μας σύνορα", ιδίως ενόψει της μεταναστευτικής κρίσης, ίσως ένα από τα πιο ευαίσθητα θέματα σε οποιαδήποτε προεκλογική εκστρατεία σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ.
Μιλάμε για νέες εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας, επομένως πολύ μεγάλα λόγια.
