Σε επικίνδυνα μονοπάτια το τουρκικό καθεστώς - Έλεγχος της εκπαίδευσης, προσηλυτισμός με τυφλή υποταγή στον «σουλτάνο», φίμωση και τιμωρία αντιφρονούντων - Στο στόχαστρο ακόμα 12χρονα παιδιά που τολμούν να γράψουν στο Διαδίκτυο εναντίον του Ερντογάν.
Το καθεστώς Ερντογάν έχει κατηγορηθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια για συμπεριφορές που περισσότερο προσομοιάζουν αυταρχικά καθεστώτα τύπου Βόρειας Κορέας, παρά ενός σύγχρονου κράτους που διαπνέεται από τα Δυτικά πρότυπα.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και αποτελούν αδιάψευστο κριτή της πραγματικότητας. Το τελευταίο που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας και ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά, είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις σε εκατοντάδες ανήλικους στην Τουρκία λόγω υποτιθέμενης προσβολής του Προέδρου της. Και όταν στη γείτονα λένε «ανηλίκους» δεν εννοούν ολοκληρωμένους ανθρώπους λίγο πριν την ενηλικίωση, αλλά ακόμα και παιδιά 12 ετών!
Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, εκατοντάδες ανήλικοι βρέθηκαν στο στόχαστρο της δικαιοσύνης τα τελευταία έξι χρόνια, συνήθως για δημοσιεύσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ το 2015 είχε ασκηθεί δίωξη από την τουρκική δικαιοσύνη εναντίον δύο αγοριών 12 και 13 ετών με την κατηγορία ότι είχαν σκίσει αφίσα με τη φωτογραφία του Ερντογάν.
Ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν «πασχίζει» σε κάθε ευκαιρία να επιβεβαιώσει την αντίληψη που έχει για το δημοκρατικό πολίτευμα από την εποχή ακόμη που ήταν Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, όπου είχε πει ότι: «Η δημοκρατία είναι σαν ένα τρένο, όταν φτάσεις στον προορισμό σου, κατεβαίνεις». Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, όμως η πορεία που διαγράφει ο τρόπος της εξουσίας του, τον επιβεβαιώνει απόλυτα.
Από που να ξεκινήσει κανείς: από την φίμωση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, από το κυνήγι των φερόμενων ως αντιφρονούντων, από τις εκκαθαρίσεις που επιχειρεί ακόμη και σήμερα τέσσερα και πλέον χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο για πολλούς πραξικόπημα, από τους ένοπλους πολιτοφύλακες στους δρόμους των πόλεων, ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Και το «κερασάκι στη τούρτα» είναι το τελευταίο κατόρθωμα του καθεστώτος. Οι διώξεις σε βάρος παιδιών για «προσβολή» στο πρόσωπο του Ερντογάν.
Βέβαια όσο παράλογο και αν ακούγεται σε κάποιον που προέρχεται από τον δυτικό τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων, τόσο λογικό είναι για κάποιον που ζει στη σύγχρονη Τουρκία. Διότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας επανειλημμένα έχει δείξει την «ευαισθησία του» στις τρυφερές ηλικίες. Και το έχει κάνει με την συνεχή προσπάθεια αλλαγής του εκπαιδευτικού συστήματος και την προσαρμογή του στα μέτρα που ταιριάζουν σε αυτόν, μέσω της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και μεταστροφής από την κοσμικότητα στον ισλαμισμό και μάλιστα στην πιο ακραία του μορφή.
Ο απόλυτος έλεγχος άλλωστε της εκπαίδευσης, τον οποίο διακαώς επιδιώκει ο Τούρκος Πρόεδρος, έρχεται να επιβεβαιωθεί με την παντελώς αναξιοκρατική επιλογή του Μελίχ Μπουλού ως πρύτανη στο πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας και εκκολαπτηρίου της ελίτ της γείτονος. Η αποτυχία του Μπουλού να εκλεγεί με το κόμμα AKP φαίνεται ότι εξαργυρώθηκε από τον Ερντογάν με ένα δημόσιο και μάλιστα ακριβοθώρητο θώκο, προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις του εκπαιδευτικού προσωπικού του πανεπιστημίου καθώς και των φοιτητικών κινημάτων, οι οποίοι δήλωναν ότι «Δεν θέλουμε πρύτανη διορισμένο από την εξουσία».
Οι τρόποι ολίσθησης της Τουρκίας από ένα σύγχρονο κράτος με δημοκρατικούς θεσμούς όπως αυτάρεσκα δηλώνει ότι είναι, σε ένα αυταρχικό καθεστώς, λίγο πολύ είναι γνωστοί, όπως η περίπτωση της Βόρειας Κορέας περίτρανα αποδεικνύει. Προσηλυτισμός από μικρή ηλικία από τη μία, και τυφλή υποταγή στον Αρχηγό του κράτους από την άλλη, χωρίς τη δυνατότητα ύπαρξης εναλλακτικών φωνών. Μία προσέγγιση τόσο ακραία, που φτάνει ακόμη και στην τιμωρητική διάθεση παιδιών που πάνω στον ενθουσιασμό της εφηβείας, «πιάνουν το πληκτρολόγιο» για να εκφράσουν την αντίδραση τους, μία συμπεριφορά απόλυτα φυσιολογική σε μία τέτοια ηλικία. Όχι όμως στην Τουρκία, γιατί εκεί τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά...
Και για να αντιληφθούμε το μέγεθος του αυταρχισμού, δεν έχουμε παρά να συγκρίνουμε μία παρόμοια περίπτωση σε μία άλλη χώρα. Τι γίνεται λοιπόν όταν ένα παιδί προσβάλει τον Πρόεδρο ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους όπως η Γαλλία και μάλιστα μπροστά στις κάμερες; Το 2018 στο Παρίσι, ο Πρόεδρος Μακρόν χαιρετούσε μαθητές, όταν ένας πιτσιρικάς πετάχτηκε μέσα από το πλήθος και του είπε: «Τι κάνεις Μανωλάκη (How it’s going Manu);». Ο μικρός πήρε βέβαια άμεσα την απάντηση του από τον ίδιο τον Πρόεδρο Μακρόν, όμως το παράδειγμα παρατίθεται για να φανταστούμε τι θα γινόταν σε αντίστοιχη περίπτωση στην Τουρκία! Μάλλον ο μικρός θα έψαχνε άμεσα για νέα υπηκοότητα...και αυτό στην καλύτερη περίπτωση.
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε για ακόμα μία φορά το ποιόν της γείτονος. Μία χώρα που εδώ και χρόνια έχει παρεκκλίνει από την κανονικότητα και έχει μπει σε περίεργα μονοπάτια. Και αυτό είναι κάτι που δεν κρύβεται πλέον εύκολα, αφού και η επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Νάνσι Πελόζι πρόσφατα έχει εξομοιώσει απόλυτα το καθεστώς της Βόρειας Κορέας με αυτό της Τουρκίας.
Αυτό που απαιτείται από μεριάς της Χώρας μας, είναι πολύ μεγάλη προσοχή και συνεχής επαγρύπνηση, διότι όπως είναι λογικό η συμπεριφορά ενός αυταρχικού και αλλοπρόσαλλου καθεστώτος δεν είναι εύκολα προβλέψιμη.
