Οι μεταναστευτικές ροές στην Ιταλία δεν σταμάτησαν ούτε λόγω της επιδημίας του κορονοϊού. Την ώρα που άλλες χώρες έσπευσαν να κλείσουν τα σύνορά τους για προστασία ενάντια στον ιό, πλοία με μετανάστες συνέχισαν να καταφθάνουν στα λιμάνια της Σικελίας και μάλιστα να σημειωθεί αύξηση στους αριθμούς σε σύγκριση με το 2019.
Επιδημία, καραντίνα, απομόνωση. Καταστάσεις νέες με τις οποίες ήρθε φέτος αντιμέτωπος ολόκληρος ο πλανήτης λόγω του νέου κορονοϊού. Παρά όμως το ξέσπασμα της COVID-19 και την εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση στην Ιταλία με τα χιλιάδες κρούσματα και τους θανάτους, οι ροές των μεταναστών δεν σταμάτησαν ποτέ.
Σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, πολλοί δήμοι της Σικελίας κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μια απότομη αύξηση των μεταναστευτικών ροών. Ο Ίντα Καρμίνα, δήμαρχος του Πόρτο Εμπέντοκλε (του κόμματος Κίνημα Πέντε Αστέρων), ζήτησε βοήθεια από την κυβέρνηση:
«Δεν υπάρχουν κρούσματα κορονοϊού στην πόλη μας, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να υποφέρουμε από επιλογές που δεν εξαρτώνται από εμάς. Η κυβέρνηση πρέπει να θέσει ένα τέλος σε αυτό, και προτού πουν το οτιδήποτε, ας έρθουν εδώ να δουν τα προβλήματά μας ιδίοις όμμασι».
Επί του παρόντος, οι μετανάστες που φτάνουν στο λιμάνι του Πόρτο Εμπέντοκλε με τα πλοία των ΜΚΟ, μεταφέρονται στο πλοίο «Moby Zazà» για να περάσουν την περίοδο της καραντίνας.
Παρακάτω η συνέντευξη του Μάουρο Ιντελικάτο στο Sputnik:
Μπορούμε να πούμε ότι παρατηρείται μια πραγματική αύξηση στις αφίξεις των μεταναστών σε σύγκριση με πέρυσι; Ποια είναι η τρέχουσα κατάσταση;
Τα στοιχεία που παρέχονται από το Υπουργείο Εσωτερικών δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο αριθμός των μεταναστών αυξήθηκε κατά 162% σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο του 2019. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι υπήρξε μια περίοδος απομόνωσης, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, και ο αριθμός των μεταναστών μειώθηκε, αλλά παρ' όλ' αυτά, σημειώθηκε μια τόσο σημαντική αύξηση. Και ας μην ξεχνάμε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στον τομέα της δημόσιας υγείας, η οποία γενικά έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα για ολόκληρο το σύστημα υποδοχής μεταναστών στην Ιταλία.
Η κατάσταση στο σύστημα δημόσιας υγείας είναι αρκετά δύσκολη σήμερα. Πώς είναι τα πράγματα στις πόλεις και τα λιμάνια της Σικελίας;
Εγώ ο ίδιος μένω στη Σικελία, και μαζί με τη συνάδελφό μου, Σοφία Ντινόλφο, παρακολουθούμε τις πρώτες αφίξεις από το διάστημα της καραντίνας τον Απρίλιο. Καταλαβαίνω ότι αυτή η κατάσταση πραγματικά δεν άρεσε στους Ιταλούς. Ήδη τον Απρίλιο, το κλίμα ήταν αρκετά βαρύ. Όταν οι άνθρωποι σε ολόκληρες κοινότητες αναγκάστηκαν να μείνουν στο σπίτι, να σταματήσουν τις δραστηριότητές τους, και ταυτόχρονα να παρατηρούν ότι οι αποβιβάσεις και η υποδοχή των μεταναστών δεν σταμάτησαν, θύμωσαν πολύ.
Αρκετοί δήμαρχοι της Σικελίας, από τον Απρίλιο, είχαν στείλει επιστολή στην κυβέρνηση να αναλάβει άμεση δράση και είχαν γράψει και στους νομάρχες για να επισημάνουν ότι η παρουσία μεταναστών σε ορισμένες δομές ήταν σαφώς αντίθετη με τα μέτρα για την καταπολέμηση του κορονοϊού. Πολλοί πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν προκειμένου να πιέσουν τις Αρχές να βρουν κάποια λύση στο πρόβλημα. Σήμερα η κατάσταση βρίσκεται στο όριο. Ο αριθμός των μεταναστών που φτάνουν και μεταξύ των οποίων υπάρχουν άτομα θετικά στον κορονοϊό, αυξάνεται και αυτό προκαλεί πανικό στον λαό. Οι Ιταλοί γνωρίζουν ότι η κορύφωση του κορονοϊού πλησιάζει στη Λιβύη και φοβούνται ότι θα έρθουν και άλλα κρούσματα από τη συγκεκριμένη χώρα.
Ο δήμαρχος του Πόρτο Εμπέντοκλε απαιτεί από την κυβέρνηση να λάβει συγκεκριμένα μέτρα για να αντιμετωπίσει τις αφίξεις και γενικά αυτή τη δύσκολη κατάσταση.
Η κατάσταση στο Πόρτο Εμπέντοκλε είναι ενδεικτική. Από τον Μάιο, λειτουργεί το ειδικό πλοίο «Moby zazà» με σκοπό να φιλοξενεί τους μετανάστες για την περίοδο της καραντίνας. Αυτό το πλοίο έπρεπε να καθησυχάσει τους ανθρώπους, αλλά στην πραγματικότητα αποδείχθηκε ότι έχει μικρή χωρητικότητα και αρκετά υψηλό κόστος. Για να καταλάβετε, κοστίζει 900.000 ευρώ τον μήνα. Λόγω της παρουσίας του στο Πόρτο Εμπέντοκλε, ο τουρισμός δεν έχει επιστρέψει. Η Σικελία ζει με τον φόβο ότι θα απομονωθεί και η μεταναστευτική κρίση η οποία θα αντικαταστήσει την επιδημία του κορονοϊού, θα έχει ακόμη σοβαρότερες οικονομικές συνέπειες για την κοινωνία.
Ποιος είναι ο ρόλος των πλοίων των ΜΚΟ σε όλα αυτά;
Τον Ιούνιο, τα πλοία των ΜΚΟ ξανάρχισαν τη δουλειά τους. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, τα πλοία «Aita Mari» και «Alan Kurdi» ήταν αγκυροβολημένα στο Παλέρμο. Εξαιτίας τους αυξήθηκε ο αριθμός των μεταναστών. Ωστόσο, τους περισσότερους μετανάστες τους φέρνουν ανεξάρτητα πλοία, τα λεγόμενα «πλοία-φαντάσματα», τα οποία μεταφέρουν χιλιάδες ανθρώπους αποφεύγοντας τον συνοριακό έλεγχο της Ιταλίας.
Σήμερα, τα πλοία των ΜΚΟ παίζουν πιο πολύ πολιτικό ρόλο, καθώς η παρουσία τους στα χωρικά ύδατα και στο Πόρτο Εμπέντοκλε δημιουργεί ακόμη περισσότερες παρεξηγήσεις στον πληθυσμό. Και το γεγονός ότι οι περισσότεροι θετικοί στον κορονοϊό μετανάστες έφτασαν στη χώρα με τα πλοία των ΜΚΟ, συμβάλλει περαιτέρω στην αύξηση της έντασης στην κοινωνία.
Με τον Ματέο Σαλβίνι ως υπουργό Εσωτερικών, ο αριθμός των αφίξεων μεταναστών ήταν σημαντικά χαμηλότερος. Κατά τη γνώμη σας, μπορούν οι πολιτικοί να επηρεάσουν πραγματικά την κατάσταση ή οι ροές των μεταναστών είναι ασταμάτητες;
Το μεταναστευτικό φαινόμενο δεν μπορεί να σταματήσει από μόνο του, ωστόσο η προσπάθεια μιας κυβέρνησης να επηρεάσει την παράνομη ροή των μεταναστών είναι πολύ σημαντική. Έχω ήδη αναφέρει τα στοιχεία για την Ιταλία. Μπορούμε να αναφέρουμε τα στοιχεία για την Ισπανία και την Ελλάδα. Στην Ισπανία εξουσιάζουν οι σοσιαλιστές, ενώ στην Ελλάδα οι κεντροδεξιοί. Ωστόσο, και οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν πολύ σκληρά το ζήτημα της μετανάστευσης.
Η Ελλάδα έχει θωρακίσει τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία, γεγονός που μείωσε τη ροή των μεταναστών. Σε σύγκριση με πέρυσι, οι αφίξεις των μεταναστών μειώθηκαν κατά 4.000 άτομα.
Στην Ισπανία, ακόμη και η σοσιαλιστική κυβέρνηση ακολουθεί μια πιο σκληρή γραμμή ενάντια στις ΜΚΟ για ενάμιση χρόνο, γεγονός που οδήγησε επίσης σε μείωση των μεταναστευτικών ροών. Οι ροές των μεταναστών δεν ελέγχονται, εάν όμως οι πολιτικοί αναλάβουν την πρωτοβουλία, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.
Η σημερινή κυβέρνηση της Ιταλίας ελπίζει ότι η Ευρώπη θα βοηθήσει με τη μετεγκατάσταση των μεταναστών. Σε τελική ανάλυση, η Ιταλία έχει λίγες πιθανότητες να λύσει αυτό το πρόβλημα μόνο με στήριξη της Ευρώπης ή όχι;
Σήμερα η κυβέρνηση προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα που σχετίζεται με τη Συνθήκη του Δουβλίνου, που δημιουργεί πονοκεφάλους στην Ιταλία για τουλάχιστον 30 χρόνια. Ο συγκεκριμένος κανονισμός αποδίδει το βάρος της φιλοξενίας στη χώρα της πρώτης άφιξης μεταναστών. Και αμφιβάλλω ότι σε δυο τρεις μήνες η Ιταλία θα έχει τη δυνατότητα να καταφέρει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει μέσα σε 30 χρόνια.
