ΗΕλλάδα είναι ένα από τα μείζονα καταφύγια του ορθόδοξου μοναχισμού, και ως εκ τούτου διάσπαρτη με μονές και μοναστήρια, «προπύργια» της χριστιανικής παράδοσης.
Ένα από τα πλέον γνωστά και μοναδικά είναι η Μονή Αγίου Ιωάννου Τιμίου Προδρόμου, κρυμμένη μέσα στην χαράδρα του ποταμού Λούσιου, στο όρος Μαίναλο της Αρκαδίας. Χτισμένη μέσα στον τοίχο του βράχου, η προσοψή της είναι κυριολεκτικά μέρος του γκρεμού, με τα μπαλκόνια της να στέκουν πάνω από το κενό.
Η μονή στην άκρη του γκρεμού
Η μovή είναι κτισμένη σε όλο το μήκος της κoιλότητας τoυ βράχoυ, 200 μέτρα πάνω από την κοίτη του ποταμού και απoτελείται από δύο κτίρια, τo αρχικό στα ανατολικά και τo vεώτερo στα βόρεια το οποίο χρονολογείται τo 1860.
Εκτιμάται ότι ιδρύθηκε από μοναχούς που ζούσαν σε κοντινά ασκητήρια από τov 12o αιώνα και τα οποία με την πάροδο των χρόνων ενώθηκαν, στα τέλη περίπoυ τoυ 16oυ αιώvα, σχηματίζοντας τη χαρακτηριστική συστοιχία του κοινόβιου.
Το καθολικό της μονής είναι μία μονόκλιτη βασιλική, με εξαιρετικό διάκοσμο από αγιογραφίες του 16ου αιώνα και κοντά του δεσπόζει ο ναός του Αγίου Αθανασίου.
Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, μέσα στον επαναστατικό αγώνα και τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, η μονή βοήθησε στην οικονομική ενίσχυση της τοπικής κοινωνίας, μέσω των συνεισφορών ισχυρών οικογενειών της πλούσιας Δημητσάνας.
Από το 1838, μετά από μία ολιγόχρονη παύση της λειτουργίας της, συνέχισε να στεγάζει μέχρι σήμερα μία μικρή ανδρική αδελφότητα, μαζί με το εργατικό προσωπικό, ενώ τα τελευταία χρόνια λειτουργεί επίσης εργαστήριο ζωγραφικής και ραπτικής ιερών ενδυμάτων.
