Έναν χρόνο και δύο μήνες μετά την τραγωδία στα Τέμπη, που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, οι συγγενείς των θυμάτων αναζητούν τη δικαίωση, σύμφωνα με το marieclaire.gr
Ο Διονύσης Γεωργιάδης, πατέρας του νεαρού Γεράσιμου, του μοναδικού επιζώντα από το πρώτο βαγόνι της αμαξοστοιχίας Intercity 62, που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία, μίλησε σε εκδήλωση που έγινε στον Βόλο για τα Τέμπη, το περασμένο Σαββατοκύριακο και συγκίνησε.
«Ονομάζομαι Διονύσης Γεωργιάδης κι έχω την ευλογία να έχω τρία παιδιά. Τον Γιώργο, τον Κωνσταντίνο και τον Γεράσιμο, που είχε την κακή στιγμή στην ζωή του, να βρίσκεται πάνω σε αυτό το τρένο», ξεκίνησε την ομιλία του και συνέχισε λέγοντας:
«Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ, παρά το ότι δεν ήθελα να μιλήσω καθόλου, είναι για να ευχαριστήσω τους καθηγητές και τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω συναισθήματα. Ο Γεράσιμος εκείνη την νύχτα, πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζει στο Τμήμα Μηχανολόγων- Μηχανικών του Αριστοτελείου. Επί 416 ημέρες, δίνει την μάχη της ζωής του, άλλες φορές μέρα- μέρα, άλλες φορές ένα πεντάλεπτο, άλλες φορές ένα λεπτό. Το ότι είναι μαζί μας ο Γεράσιμος, λίγες χιλιάδες μίλια μακριά, είμαι σίγουρος ότι είναι θέλημα Θεού, γιατί αυτά που έχει βιώσει και βιώνει μέχρι τώρα είναι πέραν της λογικής.
Είναι ένα παιδί, που το αποκαλώ “το χαμόγελο της ζωής”. Τρομερά ευφυής, ευγενής, όμορφος, ταλαντούχος, με μεγάλη αγάπη για τους συνανθρώπους του, ένα παιδί, που μόνο καλό έχει να δώσει στην κοινωνία.
Προ του δυστυχήματος, 9 λεπτά πριν την αναχώρηση του τρένου από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Βόλου, ο Γεράσιμος έπαιζε στο πιάνο ένα τραγούδι που το βελτίωνε. Εκείνη την ώρα, κοιτούσα τα κλειδιά του αυτοκινήτου κι έλεγα “να βάλω ρούχα να τον πάω Θεσσαλονίκη, ή να βάλω μια φόρμα να τον πάω στον σταθμό του τρένου;”, νομίζοντας ότι τον στέλνω με ένα ασφαλές μέσο μεταφοράς στον προορισμό του, επέλεξα το δεύτερο και δεν θα το ξεπεράσω ποτέ αυτό.
Το τρένο το προλάβαμε για 10 δευτερόλεπτα. Για να μην χάσουμε χρόνο στους χαιρετισμούς, γιατί το τρένο το έφευγε, έβαλε το κεφάλι του από παράθυρο του συνοδηγού για να τον φιλήσω, στο σημείο που χτύπησε. Έφυγε από εκεί. Στις 11:20 σκέφτηκα να τον πάρω τηλέφωνο, επειδή θα έφτανε στη Θεσσαλονίκη. Είπα ότι θα κοιμάται και του έστειλα μήνυμα στο Viber. Αυτή η διαδικασία ολοκληρώθηκε στις 11:23.
Εκείνη τη νύχτα αποφεύχθηκε για την οικογένειά μου μια δεύτερη τραγωδία. Η ξαδέρφη του ήταν να ταξιδέψει μαζί του, αλλά λόγω μιας ασθένειας δεν μπήκε στο τρένο.
Ο Γεράσιμος ήταν από τα πρώτα παιδιά που περισσυλέχθησαν εκείνη την νύχτα. Με κάποιον τρόπο πετάχτηκε από το βαγόνι, μακριά από τις φωτιά, δυτικά των γραμμών, εντοπίστηκε έγκαιρα και μεταφέρθηκε πολύ γρήγορα στο νοσοκομείο της Λάρισας. Οι γιατροί δεν πίστευαν τις εκτεταμένες πληγές που είχε ο εγκέφαλός του. Με το που είδαν τι είχε συμβεί, πήραν πολύ δύσκολες αποφάσεις, αλλά αποδείχθηκαν σωτήριες. Ξεκίνησαν τα χειρουργεία, που με ένα μικρό διάλειμμα, τελείωσαν την επόμενη μέρα το απόγευμα.
Επί 8μιση μήνες στη Λάρισα έτυχε μοναδικής ιατρικής φροντίδας και από τα παραλειπόμενα, που δεν θα ειπωθούν ποτέ, η πολιτεία έδρασε τόσο γρήγορα σε φάρμακα και μηχανισμούς, γιατί οι χρόνοι δεν υπήρχαν ούτε για υπογραφές ούτε για τίποτα – πραγματικά, αν δεν είχε συμβεί αυτό… Οι γιατροί μάς έλεγαν να μη φύγουμε. Υπήρξε και ένα διάστημα 10 ημερών που πήγε στη Γερμανία, αλλά λόγω ενός πολύ σοβαρού μικροβίου οι γιατροί εκεί έκριναν να γυρίσει πίσω. Εδώ που είχαν αντιμετωπίσει εξ αρχής την κατάσταση με μεγάλη επιτυχία.
Από τις 18 Νοεμβρίου, νοσηλεύεται στο MGA της Βοστώνης, όπου και εκεί οι γιατροί δίνουν τιτάνια μάχη. Είναι πολύ φειδωλοί στις προβλέψεις τους. Όπως είπαν και οι γιατροί στη Λάρισα από την πρώτη στιγμή, είναι στα χέρια της Παναγίας. Πρέπει να ψάξουν πολύ τα ιατρικά δεδομένα, τη βιβλιογραφία για να δουν αν έχει υπάρξει ξανά άλλο τέτοιο περιστατικό με τόσα που έχει περάσει να δείχνει τέτοια αντοχή.
Ως πατέρας θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό, τους γιατρούς και κάθε άνθρωπο που βοήθησε το παιδί μου να φτάσει ως εδώ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στην οικογένειά μου. Ένα ευχαριστώ και στην πολιτεία, γιατί μετά το δυστύχημα βοήθησε να κρατηθεί το παιδί μου στη ζωή.
Δεν μπορώ να παραλείψω τον μεγάλο μου τον γιο, τον αδερφό του Γεράσιμου, που επί 8μιση κοιμόταν στο πλευρό του Γεράσιμου, αναλαμβάνοντας έναν μεγάλο πόνο δυσανάλογο με την ηλικία του. Δεν είναι τυχαίο μάλλον το ότι ο Γεράσιμος, ενώ οι γιατροί πιθανολογούν φυτική κατάσταση, η φωνή του Γιώργου, κάποιες φορές δίνει αντιδράσεις».
Λίγο πριν ολοκληρώσει τόνισε την ανάγκη η ελληνική δικαιοσύνη να κάνει σωστά τη δουλειά της.
«Για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα που έστειλε στον ουρανό 57 ανθρώπους, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν παιδιά, για τις οικογένειές τους, που κάποιους τους έχω γνωρίσει τους ανθρώπους και είναι ζωντανοί νεκροί, για τον Γεράσιμο που δίνει μάχη, για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεπεράσουν σωματικά και ψυχικά τραύματα, πιστεύω και ελπίζω ότι η ελληνική δικαιοσύνη θα κάνει αυτό που πρέπει και αυτό που έχει δώσει όρκο.
Κάτω από τη διερεύνηση που γίνεται με πνίγει ένα γιατί. Γιατί το Υπουργείο Μεταφορών άφηνε να υπάρχει αυτό το φέρετρο πάνω στις ράγες. Περιμένω από την ελληνική δικαιοσύνη να τους τιμωρήσει όλους. Όχι μόνο τους πιο ευάλωτους. Εάν η επικινδυνότητα της σιδηροδρομικής γραμμής ήταν γνωστή ο Γεράσιμος και κανέναν παιδί δεν θα ταξίδευε. Τίθεται, επίσης, ένα άλλο μεγάλο θέμα: Όταν εμπλέκονται οι ανθρώπινες ζωές δεν λέγεται αδιαφορία – λέγεται εκτέλεση. Αυτό για εμένα είναι αδιανόητο».
Λίγο πριν ολοκληρώσει την ομιλία του είπε: «Κάθε πρωί που ξυπνάω, όταν κοιμάμαι, ξυπνάω με μια ελπίδα για τον Γεράσιμο, για τα παιδιά μου, για όλους τους ανθρώπους. Εύχομαι να υπάρξει από εδώ και πέρα μια εντελώς διαφορετική πορεία στην αντιμετώπιση της ανθρώπινης ασφάλειας».
