Για κάθε F-35 μαχητικό ή κάθε F-22 Raptor που εισάγεται στην αεροπορία, υπάρχει μια μεγάλη λίστα ανταγωνιστών μαχητικών που δεν κατάφεραν ποτέ να πάρουν το πράσινο φως για διάφορους λόγους.
Κάποιες φορές, μαχητικά δεν επιλέγονται επειδή είναι ξεκάθαρα κατώτερα από τους ανταγωνιστές τους... αλλά αυτός δεν είναι ο λόγος πίσω από όλες τις επιλογές του αμερικανικού στρατού.
Όπως όλες οι ένοπλες δυνάμεις έτσι και οι αμερικανικές πρέπει να ισορροπούν την ποιότητα με την ποσότητα. Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία αν έχεις 300 από τα πιο εξελιγμένα μαχητικά του πλανήτη αλλά χρειάζεσαι 500 μαχητικά για να επιτεύξεις την αποστολή σου. Οπότε οι ειδικοί στην άμυνα πρέπει να ισορροπούν την τιμή των εξελιγμένων μαχητικών με την ποσότητα τους (τον αριθμό δηλαδή των αεροσκαφών) που χρειάζεται για να εκτελεστεί η αποστολή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Dragon's Eye Radar Pod : Το νέο ραντάρ για τα F-16
5. F-16XL: Το Καλύτερο F-16
Για παραπάνω από 40 χρόνια, το F-16 Lightning Falcon έχει υπηρετήσει ως βάση του στόλου μαχητικών της αμερικανικής αεροπορίας. Όμως, ένα χρόνο πριν ξεκινήσει την υπηρεσία του το F-16, η ομάδα πίσω από την ανάπτυξή του είχε ήδη αναπτύξει ένα καλύτερο F-16, το F-16XL.
Το μαχητικό ήταν τόσο ικανό που στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία τεχνολογική επίδειξη των δυνατοτήτων της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας. Αν και αποτέλεσε ανταγωνιστή του F-15E, τελικά έχασε την μάχη εξαιτίας του κόστους παραγωγής του και των περιττών συστημάτων του. Βέβαια, ακόμη και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι το F-15XL ήταν πολύ καλύτερο από το F-15E.
4. A-12 Avenger II: Το Πρώτο Πραγματικό Stealth Μαχητικό Της Αμερικής
Τον Ιανουάριο του 1988, μία ομάδα από την McDonnell Douglas και την General Dynamics βραβεύτηκε με ένα συμβόλαιο ανάπτυξης για το αεροσκάφος που αργότερα θα ονομάζονταν A-12 Avenger II.
Αφού ολοκληρώθηκε, το ναυτικό A-12 είχε σχεδιασμό ιπτάμενου φτερού ("flying wing") που θύμιζε το θρυλικό B-2 Spirit της αεροπορίας. Ο αιχμηρός του σχεδιασμός σε συνδυασμό με το τριγωνικό του σχήμα βοήθησε στο να αποκτήσει το αεροσκάφος το παρατσούκλι "το ιπτάμενο Dorito" ("the flying Dorito").
Για κάποιο χρονικό διάστημα, φαινόταν πως το πρόγραμμα του A-12 προχωρούσε ανενόχλητο, αλλά τότε, χωρίς καμία προειδοποίηση το πρόγραμμα τερματίστηκε από τον γραμματέα Άμυνας, Dick Cheney τον Ιανουάριο του 1991.
3. YF-12: Το Μεγαλύτερο Και Γρηγορότερα Μαχητικό Της Ιστορίας
Το SR-71 Blackbird μπορεί να είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αεροσκάφη του Ψυχρού Πολέμου, αλλά ο εντυπωσιακά γρήγορος σχεδιασμός του δεν σκοπεύονταν να λειτουργήσει μόνο για αναγνωριστικές αποστολές.
Στην πραγματικότητα, μία εκδοχή του SR-71 προγράμματος, το γρηγορότερο A-12 μπορούσε να πετάξει πολύ ψηλότερα από το Blackbird. Το A-12 είχε ένα πανομοιότυπο "αδελφό", το YF-12. Οι μεγαλύτερες τους διαφορές ήταν πως το YF-12 είχε ένα δεύτερο πιλοτήριο για έναν υπεύθυνο ελέγχου πυρός, ο οποίος θα διαχειρίζονταν τον οπλισμό αέρος-αέρος.
Αλλά η χαρακτηριστικότερη και σημαντικότερη διαφορά τους συνέβει αργότερα όταν και το YF-12 εξοπλίστηκε με πανίσχυρες κάμερες και επιπρόσθετο αναγνωριστικό εξοπλισμό. Μία από τις τέσσερες θέσεις πυραύλων του μετατράπηκε σε βάση για εξοπλισμού ελέγχου πυρός, ενώ οι άλλες τρεις θέσεις κουβαλούσαν από τρεις Hughes AIM-47 Falcon πυραύλους αέρος-αέρος.
2. ASF-14 Super Tomcat Για Τον 21ο Αιώνα
Αν και το F-14D πήρε την ονομασία "Super Tomcat", η προσπάθεια εκμοντερνισμού του F-14 ξεκίνησε με την ονομασία "ST21" που αποτελεί τα αρχικά για την ονομασία "Super Tomcat For 21st Century" δηλαδή "Super Tomcat Για Τον 21ο Αιώνα", και αυτό θα γινόταν αφού το αεροσκάφος θα εξοπλιζόταν με βελτιωμένα ηλεκτρονικά, περισσότερη ισχύ, μεγαλύτερη εμβέλεια και περισσότερες δυνατότητες στο σύνολο.
Αλλά ενώ και το ST21 και το AST21 θεωρήθηκαν προγράμματα ανακατασκευής του υπάρχων Tomcat αεροσκάφους, η πρόταση της Grumman για το πολεμικό ναυτικό συμπεριλάμβανε ένα ολοκαίνουριο Tomcat, το ASF-14.
Το ASF-14 θα έμοιαζε με τους προκατόχους του F-14, αλλά οι ομοιότητες θα ήταν πολύ επιφανειακές. Το ASF-14M με καλύτερη ώθηση και καλύτερη αναλογία ώθησης-βάρους από το F-14D, thrust vector controls, τεράστιες εσωτερικές δεξαμενές καυσίμου, πολλές δυνατότητες βαριού οπλισμού και εντυπωσιακά συστήματα και ραντάρ, θα μπορούσε να είχε γίνει ένα τέταρτης γενιάς μαχητικό, με πολύ λίγους ή καθόλου συναγωνιστές σήμερα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Για αυτόν το λόγο η Αμερική δεν εξάγει το κορυφαίο F-22 Raptor
1.YF-23: Το Raptor Συναντάει Τον Ανταγωνιστή Του
Σχεδόν μιάμιση δεκαετία μετά την εισαγωγή του F-22 Raptor, το αεροσκάφος της Lockheed Martin αποτελεί ένα μαχητικό αεροπορικής υπεροχής χωρίς κανέναν ανταγωνισμό. Για ένα χρονικό διάστημα στη δεκαετία του '90 όμως, το F-22 συνάντησε τον ανταγωνιστή του, το YF-23 της Northrop.
Δύο πρωτότυπα της YF-23 χτίστηκαν στο σύνολο. Το πρώτο, εξοπλισμένο με ένα ζευγάρι Pratt & Whitney κινητήρων κατάφερε να πετάξει στα 1.43 μαχ, στο πρώτο γύρο δοκιμαστικών πτήσεων που εκτέλεσε.
Το δεύτερο YF-23, βαμμένο γκρι και αποκαλούμενο "γκρι φάντασμα" λειτουργούσε με κινητήρες General Electric YF120, οι οποίες και του πρόσφεραν βελτιωμένες δυνατότητες που είχαν αποτέλεσμα να φτάσει τα 1.6 μαχ στις δοκιμαστικές πτήσεις, λίγο πάνω από τα 1.58 μαχ του YF-22.
Τελικά όμως, αν και το YF-23 μπορούσε να συναγωνιστεί το YF-22 σχεδόν σε όλα, η Lockheed νίκησε την μάχη αφού κατάφερε να επιδείξει τις ικανότητες του αεροσκάφους της με έναν πιο δυναμικό τρόπο. Οι πιλότοι δοκιμών της Lockheed έδειξαν τις ικανότητες του αεροσκάφους επιχειρώντας μια ποικιλία από διαφορετικές κινήσεις, έριξαν πυραύλους και εκτέλεσαν απαιτητικούς ελιγμούς οι οποίοι άσκησαν περισσότερα από 9G δύναμης στην άτρακτο του YF-22.
Αν και το YF-23 μπορούσε να κάνει το ίδιο, η Northrop δεν το έκανα κατά την διάρκεια της επίδειξης, Πολλοί θεωρούν πως οι ικανότητες πώλησης της Lockheed νίκησαν την μάχη παρά οι ικανότητες του αεροσκάφους.
