Η κυπριακή γκάφα υπογραμμίζει το βαθύτερο ελάττωμα πολιτικής, γράφει ο αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν στο 1945: Η υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ δεν ξεχώρισε όταν, σε συνέντευξη Τύπου στην Κύπρο κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στην Ευρώπη, μίλησε για μια επικείμενη συνάντηση με τον Ερσίν Τατάρ, τον ηγέτη του κατεχόμενου βόρειου τμήματος της χώρας. «Θα πάω στο βορρά και θα περάσω λίγο χρόνο με τον Πρόεδρο Τατάρ», είπε πριν κάποιος από το ακροατήριο αμφισβητήσει τη νομιμοποίηση της κατοχής αποκαλώντας τον Τατάρ «πρόεδρο». «Υποθέτω ότι ήταν λάθος», είπε αφού επιβεβαίωσε με τους βοηθούς.
Αφήστε στην άκρη την προβολή σε Κύπριους του γεγονότος ότι τους επισκέφτηκε χωρίς να γνωρίζει την κατάσταση. Όσοι γνωρίζουν τα ζητήματα που προκύπτουν από μια σχεδόν 50χρονη κατοχή δεν χρειάζεται να ξεφυλλίσουν αδέξια σημειώσεις.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πιστεύει ότι είναι σκόπιμο να μιλήσει με οποιονδήποτε τρόπο στον Τατάρ. Ο Τατάρ είναι μια μαριονέτα της Τουρκίας, δεν διαφέρει από τον Philippe Pétain στο Vichy της Γαλλίας ή τον Vidkun Quisling στη Νορβηγία της εποχής του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, που ήταν μαριονέτες της Γερμανίας.
Ο Τατάρ είναι ένας παράνομος ηγεμόνας, εξουσιοδοτημένος όχι από Κύπριους, αλλά από Τούρκους αποίκους. Ως εκ τούτου, είναι το πρόσωπο της πολιτιστικής γενοκτονίας που διεξάγει ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο νησί, καθώς προσπαθεί να ριζοσπαστικοποιήσει την παραδοσιακά μετριοπαθή μουσουλμανική μειονότητα της Κύπρου. Εάν η Τουρκία και οι πληρεξούσιοί της αναζητούσαν πραγματικά μια διπλωματική λύση για τη διχοτόμηση του νησιού, θα υπήρχε μια λύση πριν από δεκαετίες. Η πραγματικότητα είναι ότι η βόρεια Κύπρος εμπλέκεται στη διπλωματία ανειλικρινά, ως μια τακτική για να καθυστερήσει την επίλυση, ενώ αλλάζει τη δημογραφία.
Ένα ευρύτερο πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παραμένει τυφλό σε τέτοιες τακτικές. Τα αδίστακτα καθεστώτα συνήθως χρησιμοποιούν πληρεξούσιους για να προωθήσουν τους στόχους πολιτικής τους, αποφεύγοντας παράλληλα τη λογοδοσία για τις ενέργειές τους. Το να μιλάς με τον Τατάρ αντικατοπτρίζει το ίδιο λάθος που έκανε ο ειδικός απεσταλμένος Zalmay Khalilzad και οι κυβερνήσεις Τραμπ και Μπάιντεν όταν διαπραγματεύονταν με τους Ταλιμπάν και τους αντιμετώπιζαν ως λειτουργικά διαφορετικούς από το Πακιστάν που τους διηύθυνε, τους χρηματοδότησε και τους έλεγχε.
Δεν θα ήταν επίσης διαφορετικό από το να μιλάμε με τον Χασάν Νασράλα, τον γενικό γραμματέα της Χεζμπολάχ, και να πιστεύουμε ότι είναι ανεξάρτητος από το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, όπως κάνουν ορισμένοι Ευρωπαίοι διπλωμάτες και Αμερικανοί προοδευτικοί. Ομοίως, θα ήταν εξίσου παράλογο με το να αντιμετωπίζουμε τον Denis Pushilin, τον ηγέτη της «Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνιετσκ» ως οτιδήποτε περισσότερο από έναν φύλακα του Κρεμλίνου.
Αν ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν θέλουν πραγματικά να αναβιώσουν την αμερικανική διπλωματία, δεν χρειάζεται πρόσθετα χρήματα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλά ένα τέλος στην pro forma βλακεία. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται να παραμείνουν υπερδύναμη, δεν θα πρέπει να αποσπούν την προσοχή τους με αντιπροσώπους εχθρικών δυνάμεων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Εμπλοκή της Τουρκίας στα ενεργειακά της Μεσογείου ζήτησε η Νούλαντ από τον Αναστασιάδη
Ένας εμπειρικός κανόνας θα πρέπει να είναι ότι εάν κάποιος πολιτικός δεν μπορεί να συνάψει συμφωνία χωρίς την έγκριση ενός καθεστώτος σε μια ξένη πρωτεύουσα, τότε δεν αξίζει να ασχοληθεί. Η διπλωματία με πληρεξούσιους έχει υψηλό κόστος τόσο επιτρέποντας στους επιτιθέμενους να αποσπούν την προσοχή και να καθυστερούν όσο και νομιμοποιώντας τους κατακτητές. Σίγουρα, όλοι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ συμφωνούν ότι οι άμεσες συνομιλίες με τους ηγέτες στο Ντόνιετσκ όχι μόνο θα ήταν άσκοπες, αλλά θα προκαλούσαν πραγματικά σοβαρό κακό με το να προσδώσουν νομιμότητα σε ένα παράνομο καθεστώς.
Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Ντόνιετσκ και της βόρειας Κύπρου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις στους βορειοκύπριους όπως κάνουν και στους Ουκρανούς, όχι να τους νομιμοποιήσουν. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν ειρήνη στην Κύπρο, πρέπει να καταλάβουν ότι η βόρεια Κύπρος αποσπά την προσοχή.
Ο δρόμος προς την ειρήνη βρίσκεται με τη μέγιστη πίεση στην Άγκυρα μέχρι την επιστροφή όλων των Τούρκων εποίκων στην Τουρκία και την εξάρθρωση οποιουδήποτε υπολείμματος της μακροβιότερης κατοχής της Ευρώπης.
