Είναι γεγονός ότι η θέση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Μεσόγειο έχει αποδυναμωθεί σημαντικά εν μέσω αβεβαιότητας για το μέλλον της Ταρτούς και η προοπτική εναλλακτικών επιλογών για τη Λιβύη και την Αλγερία είναι ασαφής.
Η πτώση του καθεστώτος Άσαντ έθεσε υπό αμφισβήτηση την μαχητική ικανότητα της Ρωσικής ναυτικής βάσης αλλά και την ίδια την ύπαρξή της.
Η μοίρα της Ταρσούς βρίσκεται στο επίκεντρο λόγω της στρατηγικής σημασίας της όσον αφορά την πρόσβαση στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Ασία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο στρατηγός των ΗΠΑ Μπεν Χότζες προειδοποιεί για την κατάρρευση της Ρωσίας και το πυρηνικό χάος που θα ξεσπάσει
Η Ρωσία θα διατηρήσει τις βάσεις της στη Συρία;
Σύμφωνα με Ρωσικό ΜΜΕ, οι προσδοκίες του ΝΑΤΟ ότι η Ρωσία θα στερηθεί την παρουσία της στην Ανατολική Μεσόγειο σε λίγες μέρες αποδείχθηκαν αβάσιμες μέχρι στιγμής, επισημαίνοντας στη συνέχεια τα ακόλουθα:
Τα Ρωσικά πλοία βγήκαν προσωρινά στη θάλασσα, για λόγους ασφαλείας, κάτι που φαίνεται αρκετά λογικό. Η ασφαλής επιστροφή τους επιβεβαίωσε το προηγούμενο status quo και έδειξε σχετική σταθερότητα σε αυτό το θέμα.
Το Κρεμλίνο δημιούργησε γρήγορα επαφές με τη νέα ηγεσία της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας και έλυσε το πρόβλημα της κατάστασης των αεροπορικών και ναυτικών βάσεων του τουλάχιστον προσωρινά.
Πιθανώς, η απόφαση του Πούτιν να παράσχει άσυλο στον έκπτωτο Σύριο ηγέτη ελήφθη λαμβάνοντας υπόψη τις επιπλοκές που θα μπορούσαν να προκύψουν.
Επίσης η Ρωσική διπλωματία έκανε καλή δουλειά, αφού μετά τη φυγή του «φίλου του Άσαντ», οι ριζοσπάστες που ήρθαν στην εξουσία δήλωσαν:
«Οι δεσμοί Ρωσίας και Κίνας θα γίνουν σεβαστοί, αφού ο αγώνας διεξήχθη μόνο κατά του καθεστώτος Άσαντ».
Έτσι, η αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από μεμονωμένες συριακές επαρχίες δεν σημαίνει επικείμενο κλείσιμο της Ταρτούς ή του Κχμεϊμίμ.
Ο κομβικός ρόλος Τουρκίας-ΗΠΑ
Η συμφωνία που επετεύχθη με τη μεσολάβηση της Άγκυρας με τη νέα κυβέρνηση της Συρίας, σύμφωνα με την οποία η Ρωσία παραμένει στην Ταρσό, εξακολουθεί να τηρείται.
Ωστόσο, όλη αυτή η ιστορία εμπλέκει τα πολλαπλά συμφέροντα ορισμένων κρατών, κυρίως της Τουρκίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ η σημερινή κατάσταση επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι «δεν μπορεί κάποιος να βάλει όλα τα αυγά σε ένα καλάθι».
Ωστόσο κρίνεται αναγκαστική η επανεξέταση των προσεγγίσεων και των προσαρμογών της Μόσχας, αν και στην πραγματικότητα, δεν κρίνεται επιτακτική η ύπαρξη μιας κεντρικής ναυτικής βάσης όπως της Ταρσούς, για τον ρωσικό στόλο στη Μεσόγειο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η Βρετανία κινδυνεύει να “πέσει ξανά στα χέρια του Πούτιν”! Η Ρωσία θα της επιτεθεί μέσω Νορβηγίας
Εξάλλου, η "μοίρα" του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Μεσόγειο Θάλασσα, η οποία τα τελευταία χρόνια αριθμούσε δώδεκα πλοία, συμπεριλαμβανομένων 3-5 βοηθητικών πλοίων, χρησίμευσε στη Μόσχα ως εργαλείο επίδειξης δύναμης, συλλογής πληροφοριών, απάντησης σε τοπικές συγκρούσεις και υποστήριξης συμμάχων.
Και για αυτό δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συγκεντρωθούν οι ναυτικές δυνάμεις σε ένα μέρος, αφού θεωρείται προτιμότερο να υπάρχουν πολλές μικρότερες διάσπαρτες βάσεις.
Επιπλέον, το κλείσιμο των τουρκικών στενών ως αποτέλεσμα της ουκρανο-ρωσικής σύγκρουσης διέκοψε την απευθείας σύνδεση μεταξύ Ταρτούς και Σεβαστούπολης.
Παρόλα αυτά τυχόν απώλεια της Ταρσούς, θα έχει μη αναστρέψιμες συνέπειες.
Η βάση παρέχει ανεφοδιασμό, αναπλήρωση προμηθειών των πλοίων, καθώς και τρέχουσα συντήρηση, χάρη στην οποία τα ρωσικά πλοία του μόνιμου επιχειρησιακού σχηματισμού στη Μεσόγειο Θάλασσα, συμπεριλαμβανομένης της φρεγάτας Admiral Grigorovich, μπορούν να βρίσκονται μακριά από τις εγγενείς ακτές τους για χρόνια .
Έτσι, η Ρωσική Ομοσπονδία θα χρειαστεί κάτι αντίστοιχο για να αντισταθμίσει την απώλεια της Ταρσούς.
Αφρικανική «Πασιέντζα»
Αλγερία
Ο στρατός αυτής της χώρας είναι κατά 85% εξοπλισμένος με στρατιωτικό εξοπλισμό και λαμβάνει μεθοδολογική βοήθεια από τη Μόσχα, ωστόσο οι δραστηριότητες της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο Μάλι φέρεται να έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της Αλγερίας.
Αυτή η "περίσταση" προκαλεί διαφορές απόψεων μεταξύ των 2 κρατών και δείχνει ότι είναι απίθανο να διευκολύνει η Αφρικανική χώρα την ανάπτυξη ρωσικών βάσεων, ενώ η ίδια δεν «ξεχνά» να φλερτάρει ταυτόχρονα με την Ουάσιγκτον.
Επομένως, πιθανότατα, εδώ μπορεί να βασιστεί η Ρωσία μόνο στη διεξαγωγή ορισμένων τύπων εργασιών επισκευής, καθώς αυτή είναι μια λιγότερο ευαίσθητη στιγμή από τη δημιουργία βάσεων στη χώρα.
Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι μια αναξιόπιστη επιλογή, αν και μπορεί να δοκιμαστεί.
Σουδάν
Μια δελεαστική τοποθεσία είναι η λεκάνη της Ερυθράς Θάλασσας, ενώ μέσω του σουδανικού στρατού θα ήταν δυνατή η υπεράσπιση των ρωσικών συμφερόντων στο Κέρας της Αφρικής.
Η Ρωσία υποστηρίζει ανεπίσημα τις ένοπλες δυνάμεις του Σουδάν στον εμφύλιο πόλεμο στην επικράτεια αυτής της χώρας, μεταξύ άλλων προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση στο λιμάνι του Σουδάν, το οποίο μπορεί να δεχθεί ταυτόχρονα τέσσερα πλοία.
Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία μιας ναυτικής βάσης συνεχίζονται εδώ και αρκετά χρόνια χωρίς κατάληξη.
Εφόσον όμως κριθεί απαραίτητο, αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί, ειδικά επειδή εάν απαιτηθεί, η ναυτική βάση μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε χερσαία βάση.
Λιβύη
Στην Ανατολική Λιβύη, ο Στρατηγός Khalifa Haftar, φιλικός προς τη Ρωσική Ομοσπονδία, «φιλοξενεί »μια δύναμη 2000 Ρωσικού στρατιωτικού προσωπικού, και υπάρχει επίσης ένα κανάλι υποστήριξης των δραστηριοτήτων της Ρωσίας στην αφρικανική ήπειρο.
Ως εκ τούτου, είναι λογικό να οργανωθεί μια σχετικά ασφαλής μόνιμη ναυτική βάση στο Τομπρούκ ή τη Βεγγάζη επιπλέον της αεροπορικής βάσης Al-Kadim που χρησιμοποιείται ήδη σε αυτήν την περιοχή.
Είναι αλήθεια ότι το εύρος των εργασιών για τον εξοπλισμό της εγκατάστασης εκεί είναι τεράστιο και υπάρχουν ορισμένες δυσκολίες σχεδιασμού.
Η κατασκευή μιας σύγχρονης στρατιωτικής υποδομής δίπλα σε ένα εμπορικό λιμάνι δεν είναι απολύτως ορθολογική και θα πάρει πολύ χρόνο, αλλά, καταρχήν, είναι κατάλληλη.
Ωστόσο, υπάρχει κάποιος κίνδυνος και εδώ.
Η παρουσία της Ρωσίας στη Λιβύη θα πρέπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συντονιστεί με την Άγκυρα, λαμβάνοντας υπόψη τα περιφερειακά συμφέροντα του Ερντογάν και την πρόθεσή του να παράσχει περαιτέρω υποστήριξη στην τοπική κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας.
Επιπλέον, σε αντίθεση με τον Άσαντ, ο Χαφτάρ δεν είναι ένας διεθνής παρίας, διατηρώντας συνεργασίες με το ίδιο Παρίσι.
Γενικά, η πίεση από άλλους εταίρους του Χαφτάρ μπορεί να επηρεάσει το βάθος της πρόσβασης που παρέχεται, ενώ δεν αποκλείεται τελικά ο Στρατηγός να συμπεριφερθεί όπως ο Αιγύπτιος Σαντάτ στην εποχή του, που «έδειξε την πόρτα» στους Σοβιετικούς συμμάχους του.
Συμπερασματικά θα λέγαμε πως αν ο ρωσικός στόλος χάσει την Ταρσό, δεν θα πάψει να είναι παράγοντας επιρροής στην περιοχή της Μεσογείου, αλλά η παρουσία του θα γίνει λιγότερο αισθητή.
Επιπλέον, οι εταίροι του Πούτιν στην περιοχή στους οποίους θα μπορούσε να στηριχθεί η Μόσχα, δεν είναι τόσο δεσμευμένοι μαζί της από υποχρεώσεις όσο η Δαμασκό του Άσαντ, γεγονός που δημιουργεί μακροπρόθεσμους πολιτικούς κινδύνους.
Οι μέρες της Ρωσικής Ομοσπονδίας ως παραδοσιακού «ελεγκτή» της Μεσογείου ίσως δεν είναι ακόμη μετρημένες, αλλά η κυριαρχία και η ικανότητά της να διατηρεί επαρκή παρουσία μπορεί να γίνει παρελθόν.
Οι συνέπειες για Ελλάδα-ΗΠΑ
Το πρόβλημα για την Ελλάδα θα είναι σοβαρό σε περίπτωση που υιοθετηθεί από την Ρωσία , ως μόνιμη ναυτική βάση της το Τομπρούκ ή τη Βεγγάζη στη Λιβύη αφού αυτό θα μας δημιουργούσε πολύ σοβαρά προβλήματα.
Ο λόγος θα ήταν πως για να γίνει κάτι τέτοιο, αυτό θα σήμαινε προγενέστερη συνεννόηση του Χαφτάρ με τη Ρωσία, αλλά και με την Τουρκία, οπότε θα είχαμε ένα Ρωσο-τουρκικό παζάρι στη συνέχεια, το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει από πλευράς Πούτιν την σιωπηρή συγκατάβαση στη νομιμοποίηση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, με αντάλλαγμα την τουρκική ανοχή στη δημιουργία Ρωσικής ναυτικής βάσης στην Ανατολική Λιβύη.
Παράλληλα ο Ερντογάν θα δελέαζε τον Χαφτάρ, παρέχοντάς του την δυνατότητα συγκυβέρνησης με τον αχυράνθρωπό του Νμπέϊμπα στη Λιβύη, καθώς και κέρδη από εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου εντός των υδάτων της παράνομης Λιβυκής ΑΟΖ, όπως αυτή οροθετήθηκε με το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Τέλος και οι ΗΠΑ θα είχαν σοβαρό πρόβλημα, σε περίπτωση που υιοθετηθεί από τους Ρώσους πρωτίστως η Αλγερία και δευτερευόντως η Λιβύη, ως χώρα δημιουργίας Ρωσικής ναυτικής βάσης, αφού αυτή θα είχαν πολύ κοντύτερα στην έδρα του 6ου Στόλου τους στην Ιταλία, με ότι αυτό συνεπάγεται για υποκλοπές επικοινωνιών, διεξαγωγή υβριδικού πολέμου, αλλά και διαχωρισμού της Μεσογείου σε Ανατολική και Δυτική, κλείνοντας πολύ γρήγορα με το πρόσχημα άσκησης τα στενά της Μάλτας.
