"Πώς η Τουρκία Αγκαλιάζει τη Νέα Παγκόσμια Τάξη", είναι ο τίτλος άρθρου έγκριτου Διεθνούς ΜΜΕ, του οποίου τα κυριότερα σημεία είναι τα ακόλουθα:
"Ονομαστικά μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία δεν βλέπει πλέον τον εαυτό της υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών και σχηματίζει νέες συμμαχίες.
Το 1964, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ismet Inönü ήλπιζε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επενέβαιναν στη σύγκρουση μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων στην Κύπρο. Εάν δεν το έκανε, προειδοποίησε ότι η δυτική συμμαχία θα διαλυόταν και ένας νέος κόσμος θα δημιουργηθεί υπό νέες συνθήκες.
Η Τουρκία θα έβρισκε επίσης τη θέση της σε αυτόν τον κόσμο.
Αν και αυτό ήταν σχεδόν εξήντα χρόνια πριν, κάτι παρόμοιο συμβαίνει στο πλαίσιο της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ονομαστικά μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία δεν βλέπει πλέον τον εαυτό της υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών και σχηματίζει νέες συμμαχίες.
Πριν από την επίσκεψή του στον Κινέζο υπουργό Εξωτερικών Γουάνγκ Γι, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ότι τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα και οι «συμπαθείς» τους θα κινηθούν μαζί προς μια «πολυπολική, δίκαιη και δημοκρατική παγκόσμια τάξη».
Σε μια ομιλία του Ιουλίου για το Ίδρυμα Ditchley, ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ παρατήρησε ότι η Δύση είχε φτάσει σε ένα νέο σημείο καμπής.
Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη γεωπολιτική αλλαγή αυτού του αιώνα θα έρθει από την Κίνα και όχι από τη Ρωσία.
Σύμφωνα με τον Μπλερ, είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που η Ανατολή μπορεί να είναι επί ίσοις όροις με τη Δύση σε αντίθεση με το 1945 ή το 1980 (κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης), όταν η δυτική δημοκρατία ήταν ουσιαστικά ανερχόμενη.
Ο Μπλερ πιστεύει ότι φτάνουμε στο τέλος της δυτικής πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας και ότι ο κόσμος θα είναι τουλάχιστον διπολικός και πιθανώς πολυπολικός.
Πού βρίσκει λοιπόν αυτό στην Τουρκία;
Κατά τη διάρκεια της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου, η Τουρκία ήταν σταθερό μέλος του ΝΑΤΟ,με την εξωτερική πολιτική της να συμβαδίζει με τον δυτικό προσανατολισμό.
Αλλά όπως σημείωσε ο Τούρκος φιλόσοφος «Γενειοφόρος» Τζελάλ: «Η Τουρκία είναι ένα πλοίο που κατευθύνεται προς την Ανατολή. Οι επιβαίνοντες πιστεύουν ότι κατευθύνονται προς τη Δύση. Στην πραγματικότητα, απλώς τρέχουν προς τα δυτικά με ένα πλοίο που πλέει προς τα ανατολικά».
Η επίσημη κεμαλική ιδεολογία της Τουρκίας επικρίθηκε, για παράδειγμα, από τον σκληροπυρηνικό ισλαμιστή Νετζμετίν Ερμπακάν, του οποίου το Κόμμα Refah («Πρόνοια») απαγορεύτηκε το 1998.
Στη δεκαετία του 1970, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ήταν επίσης επικεφαλής του κλάδου νεολαίας της Κωνσταντινούπολης, το προηγούμενο Κόμμα Εθνικής Σωτηρίας του Ερμπακάν.
Μαθαίνοντας από τα λάθη του μέντορά του, το 2001 ο Ερντογάν ίδρυσε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), το οποίο ανήλθε στην εξουσία τον επόμενο χρόνο ως μεταρρυθμιστικό κόμμα. Ωστόσο, παρά τη διεθνή αναγνώριση, σταδιακά έγινε φανερό ότι ο Ερντογάν και το AKP είχαν άλλη ατζέντα.
Όπως συμπέρανε ο Βρετανός βουλευτής Andrew Duff, πρώην υποστηρικτής, το AKP είχε απλώς αντικαταστήσει τον κεμαλισμό με τον ισλαμισμό.
Αυτή η κοσμοθεωρία έχει διαμορφώσει τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Το 2001, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο μελλοντικός κύριος σύμβουλος, υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός του Ερντογάν, υποστήριξε με το «Στρατηγικό Βάθος», ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας πρέπει να οικοδομηθεί στη δέσμευση με χώρες με τις οποίες μοιράζεται κοινό παρελθόν και γεωγραφία.
Όπως εξήγησε ο Νταβούτογλου σε μια ομιλία του στο Σαράγεβο το 2009, «Όπως τον 16ο αιώνα, όταν τα Οθωμανικά Βαλκάνια "ανέβαιναν", θα κάνουμε ξανά τα Βαλκάνια, τον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή, μαζί με την Τουρκία, το κέντρο της παγκόσμιας πολιτικής. το μέλλον."
Δεν υπήρχαν όρια στις φιλοδοξίες του. Όπως εξήγησε σε ένα συνέδριο του AKP στο Ικόνιο τρία χρόνια αργότερα,
«Στην πορεία του ιερού μας έθνους, το Κόμμα ΑΚΡ σηματοδοτεί τη γέννηση μιας παγκόσμιας δύναμης και την αποστολή για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων».
Η παγκόσμια τάξη (nizam-i âlem) ήταν μια οθωμανική έννοια, σύμφωνα με την οποία η παγκόσμια τάξη σε όλες τις πτυχές της, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές, διοικούνταν από τη θρησκεία (Ισλάμ).
Ένα δεκαπενθήμερο αργότερα, ο Νταβούτογλου διακήρυξε το όραμά του για τη Μέση Ανατολή στο τουρκικό κοινοβούλιο: «Μια νέα Μέση Ανατολή πρόκειται να γεννηθεί. Θα είμαστε ο ιδιοκτήτης, ο πρωτοπόρος και ο υπηρέτης αυτής της νέας Μέσης Ανατολής».
Δυστυχώς, η πολιτική του για «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες» συγκρούστηκε με την πραγματικότητα και ο Νταβούτογλου, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί ως «πραγματικός εγγονός των Οθωμανών», παραιτήθηκε το 2016.
Τον Οκτώβριο του 2012, ο ισλαμιστής Ιμπραήμ Καλίν, ο οποίος αργότερα έγινε ο κύριος σύμβουλος και εκπρόσωπος του Ερντογάν, έθεσε ένα νέο γεωπολιτικό πλαίσιο στο Φόρουμ της Κωνσταντινούπολης που απέρριψε το ευρωπαϊκό μοντέλο της κοσμικής δημοκρατίας, της πολιτικής και του πλουραλισμού.
Αντίθετα, ζήτησε μια εξωτερική πολιτική βασισμένη σε αξίες και αρχές, χωρίς να εξηγήσει ποιες αξίες και αρχές είχε στο μυαλό του.
Έξι χρόνια αργότερα, η επικεφαλής διεθνών σχέσεων του Ερντογάν, Ayse Sözen Usluer, κατέστησε σαφές ότι η Τουρκία δεν ένιωθε ανάγκη να επιλέξει μεταξύ Δύσης και Ανατολής ή μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας.
Εξήγησε ότι η Τουρκία προτιμούσε από καιρό να διαφοροποιήσει τις επιλογές της στην εξωτερική πολιτική
Η Τουρκία δεν έβλεπε πλέον την εξωτερική της πολιτική στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου ή των συμμαχιών Ανατολής εναντίον Δύσης.
Μια τριμερής σύνοδος κορυφής μεταξύ των ηγετών της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας και μια συνάντηση μεταξύ του Ερντογάν και του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στην Άγκυρα υπογράμμισαν τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας και όχι μια μετατόπιση άξονα.
Από τη μια πλευρά, στην Αγία Πετρούπολη το 2013, ο Ερντογάν κάλεσε τον Πούτιν να αφήσει την Τουρκία στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης
Ωστόσο, τον Ιανουάριο, ο Ερντογάν δήλωσε ότι η ένταξη στην ΕΕ εξακολουθεί να παραμένει στρατηγική προτεραιότητα, γεγονός που δείχνει πόσο σκληρά πιέζεται από την κατάρρευση της οικονομίας της Τουρκίας.
Τον Μάρτιο στο Φόρουμ της Ντόχα στο Κατάρ, ο Ιμπραήμ Καλίν επανέλαβε την έκκλησή του για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στον κόσμο, εγείροντας και πάλι το ερώτημα τι ρόλο θα παίξει η Τουρκία.
Όσον αφορά τη δηλωμένη ουδετερότητα της Τουρκίας στη σύγκρουση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, η Άγκυρα προσπαθεί να "έχει το κέικ της και να το φάει επίσης".
Όχι μόνο καταδίκασε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά την ίδια στιγμή κάλεσε τους Ρώσους ολιγάρχες να επενδύσουν στην Τουρκία."
Την ίδια στιγμή, η φωτογράφιση των Εμπραίμ Ραΐσι, Ερντογάν και Πούτιν με συνδεδεμένα χέρια στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής στην Τεχεράνη έχει δυσοίωνο δαχτυλίδι.
Θυμίζει την ομιλία του Τζορτζ Μπους για τον «άξονα του κακού» και απέχει πολύ από το ρητό του Κεμάλ Ατατούρκ για «ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσμο».
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Στην παραπάνω ανάλυση-άρθρο αποτυπώνεται διαχρονικά η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας μεταξύ Ανατολής-Δύσης αλλά και η προσπάθεια της να εκμεταλλευθεί τις διεθνείς συγκυρίες και καταστάσεις για εξυπηρέτηση των δικών της Εθνικών στόχων, οι οποίοι με τον Ερντογάν θέλουν την Τουρκία έναν ανεξάρτητο πόλο ισχύος που θα κυριαρχεί από τα Βαλκάνια και τον Καύκασο μέχρι και τη Μ.Ανατολή.
Ο Ερντογάν έχει αντικαταστήσει τον κεμαλισμό με τον Ισλαμισμό, αφού τον βλέπει ως όχημα διασύνδεσης των απομειναριών μουσουλμανικών πληθυσμών των πάλαι ποτέ κατακτήσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την Τουρκία.
Ο Τούρκος Πρόεδρος ονειρεύεται πράγματι την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γεγονός που αποδεικνύεται με τους χάρτες Μπαχτσελί και της Γαλάζιας Πατρίδας.
Ο "Εθνικός όρκος" των Τούρκων και η "Γαλάζια Πατρίδα", αποτελούν το "τουρκικό πεπρωμένο" για τον Ερντογάν, αφού πιστεύει ότι η σημερινή Τουρκία ασφυκτιά στην χερσαία και θαλάσσια έκταση της και πρέπει να επεκταθεί.
Αυτή η επέκταση μπορεί να γίνει με την κατάργηση των προβλέψεων της Συνθήκης της Λωζάνης αρχικά και για τον λόγο αυτό δίνονται από τους Τούρκους αυθαίρετες ερμηνείες άρθρων της, προκειμένου να κατηγορηθούν γειτονικά κράτη για την υποτιθέμενη μη τήρηση της.
Έτσι θα έχουν οι Τούρκοι την επίφαση να επιτεθούν κατά γειτονικών κρατών, καταπατώντας οι ίδιοι τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Σε αυτή τους την προσπάθεια οι Τούρκοι βρίσκουν για μια φορά απέναντι τους τον Ελληνισμό.
Ελλάδα και Κύπρος θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η συγκρουσιακή εξωτερική πολιτική της Τουρκίας μαζί τους δεν είναι κάτι προσωποπαγές ή παροδικό, αλλά θα έχει διάρκεια και συνέχεια, με ή χωρίς τον Ερντογάν στην εξουσία της Τουρκίας.
