Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προειδοποίησε την περασμένη εβδομάδα ότι η κρίση στην Ουκρανία θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Πόσο πιθανό είναι αυτό το τρομακτικό σενάριο; Και πώς ένας συμβατικός πόλεμος θα μπορούσε να επηρεάσει την Ελλάδα-μέλος του ΝΑΤΟ και τις σχέσεις της με την Τουρκία;
Ο John Sitilides ο οποίος είναι ειδικός σε θέματα κυβερνητικών υποθέσεων και γεωπολιτικών κινδύνων και σύμβουλος διπλωματίας με σύμβαση με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ,σε συνέντευξή του στο Greek Reporter λέει ότι ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι εξαιρετικά απίθανος, αλλά όχι αδύνατος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πάμε σε γενικευμένη σύρραξη! Τουρκικό Bayraktar έπεσε στο Ντονμπάς εν μέσω ραγδαίας κλιμάκωσης στην Ουκρανία
Εξηγεί επίσης γιατί μια άμεση στρατιωτική απάντηση του ΝΑΤΟ στις ρωσικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία είναι επίσης εξαιρετικά απίθανη.
Ο Σιτιλίδης σκιαγραφεί τη στρατιωτική στρατηγική της Ρωσίας λέγοντας ότι πιθανότατα θα αναλάμβανε στρατιωτικές επιχειρήσεις χαμηλού επιπέδου που υπονομεύουν σταδιακά την ουκρανική κυριαρχία με τρόπο που να αποφεύγει να πυροδοτήσει μια στρατιωτική απάντηση του ΝΑΤΟ.
Συζητά επίσης τον ρόλο που θα έπαιζαν οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα σε μια πιθανή σύγκρουση στην Ουκρανία και εμβαθύνει στις πιθανές συνέπειες της σύγκρουσης για τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας.
Ακολουθεί η συνέντευξη
Ο κίνδυνος ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου
Η Ρωσία έχει εκφράσει τις στρατηγικές της ανησυχίες για την επέκταση του ΝΑΤΟ ρπος ανατολάς κατά το τελευταίο τέταρτο του αιώνα και τώρα επιδιώκει να καταστήσει την Ουκρανία ως ένα τεράστιο χερσαίο διαχωριστικό χώρισμα μεταξύ των μελών της συμμαχίας και των δικών της δυτικών συνόρων.
Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία και το ΝΑΤΟ προετοιμάζονται για πιθανές στρατιωτικές επιχειρήσεις εντός της Ευρώπης που ενδέχεται να αναδιαμορφώσουν μόνιμα το πλαίσιο ασφαλείας της ηπείρου, ειδικά καθώς η συμμαχία και οι εμπορικοί δεσμοί της Γερμανίας με τις ΗΠΑ είναι ολοένα και πιο τεταμένες. Ωστόσο, το σημερινό επίπεδο και η θέση των 130.000 ρωσικών στρατευμάτων και τεθωρακισμένων που περιβάλλουν την Ουκρανία στη Ρωσία και τη Λευκορωσία είναι ανεπαρκή για μια μαζική εισβολή σε ολόκληρη τη χώρα.
Μιμούμενη την αποτελεσματική προσέγγιση του Πεκίνου από το 2014 για την κατασκευή στρατιωτικών βάσεων σε τεχνητά νησιά σε όλη τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η Μόσχα μπορεί να αναλάβει στρατιωτικές επιχειρήσεις χαμηλού επιπέδου που υπονομεύουν σταδιακά την ουκρανική κυριαρχία φθάνοντας στο όριο που θα αποφεύγει την πυροδότηση στρατιωτικής απάντησης του ΝΑΤΟ.
Ένα πιο πιθανό σενάριο περιλαμβάνει στρατηγική υβριδικού πολέμου στη γκρίζα ζώνη, κατευθυνόμενη από τη Ρωσία, που αποτελείται από επιθέσεις στον κυβερνοχώρο για τη διάδοση του πανικού μεταξύ του πληθυσμού και των κυβερνητικών αρχών. Η Ρωσία θα μπορούσε να στοχεύσει κρίσιμες υποδομές όπως σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, κινητές επικοινωνίες, Διαδίκτυο, κυβερνητικές επικοινωνίες και συστήματα μεταφορών, για να αποσταθεροποιήσει περαιτέρω και να αποθαρρύνει την ουκρανική κοινωνία και να εξουθενώσει ψυχολογικά τον στρατό και την επιβολή του νόμου, κάτω από σταθερά υψηλά επίπεδα απειλής, χωρίς να διασχίσει το όριο πυ θα οδηγούσε σε στρατιωτική απάντηση του ΝΑΤΟ .
Αυτό θα δημιουργούσε μια βαθύτερη ρήξη μεταξύ των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Πολωνίας από τη μια πλευρά που υποστηρίζουν περισσότερο το Κίεβο, και τα μέλη του ΝΑΤΟ όπως η Γερμανία και η Γαλλία που επιδιώκουν μια πιο διπλωματική προσέγγιση του ρωσικού τυχοδιωκτισμού στην Ευρώπη, ειδικά δεδομένων των αυξανόμενων ενεργειακών και εμπορικών σχέσεών τους με Ρωσία.
Ένα άλλο εύλογο σενάριο περιλαμβάνει την κατάληψη του μικροσκοπικού αλλά στρατηγικά τοποθετημένου νησιού Snake Island της Ουκρανίας στη Μαύρη Θάλασσα από το ρωσικό ναυτικό, ελέγχοντας ουσιαστικά την ουκρανική οικονομία περιορίζοντας την πρόσβαση στους ναυτιλιακούς διαδρόμους της Μαύρης Θάλασσας.
Με την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, η Μόσχα μπορεί σύντομα να ξεκινήσει τη διεξαγωγή μιας σειράς κυλιόμενων επιχειρήσεων που μπορεί να ξεκινήσει και να σταματήσει ανά πάσα στιγμή της επιλογής της, σε ξηρά και θάλασσα, ανάλογα με την αντίδραση των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας.
Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι εξαιρετικά απίθανος, αλλά όχι αδύνατος
Λάβετε υπόψη ότι καθώς τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί ηγέτες των ΗΠΑ δείχνουν να ανησυχούν μονομερώς για τη Ρωσία, η Κίνα συνεχίζει να εκφοβίζει την Ταϊβάν προκειμένου να παραδοθεί τελικά στην εξουσία του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Δεδομένης της απεριόριστης στρατηγικής σημασίας της Ταϊβάν ως ο κορυφαίος κατασκευαστής προηγμένων ημιαγωγών ζωτικής σημασίας για τις ΗΠΑ και τις παγκόσμιες οικονομίες, καθώς και ως βασικός θαλάσσιος εταίρος που περιορίζει το ολοένα και πιο επιθετικό ναυτικό της Κίνας, οποιαδήποτε βίαιη κατάληψη της Ταϊβάν από την Κίνα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως άμεση επίθεση σε ζωτικής σημασίας συμφερόντων εθνικής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών και να πυροδοτήσει έναν μεγάλο πόλεμο στον Ειρηνικό.
Ταυτόχρονα, το Ιράν συνεχίζει να επιδιώκει την απόκτηση πυρηνικών όπλων με τα οποία να απειλεί και να κυριαρχεί σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τις γραμμές εφοδιασμού υδρογονανθράκων στην Ευρώπη και την Ασία.
Συνεπώς ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι εξαιρετικά απίθανος, αλλά όχι αδύνατος.
ΝΑΤΟ, Ουκρανία και Ελλάδα
Μια άμεση στρατιωτική απάντηση του ΝΑΤΟ στις ρωσικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία είναι επίσης εξαιρετικά απίθανη.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν ενδιαφέρεται να προκαλέσει άσκοπα μια ενιαία και άμεση υπερατλαντική απάντηση που θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο όταν οι στόχοι του παραμένουν εστιασμένοι στην εξουδετέρωση της Ουκρανίας ως πιθανής εχθρικής δύναμης ή ως ελκυστικού πολιτικού μοντέλου για τις ρωσικές δυνάμεις υπέρ της δημοκρατίας.
Ωστόσο, πιθανές ναυτικές επιχειρήσεις στη Μαύρη Θάλασσα που απειλούν τη Ρουμανία ή τη Βουλγαρία ενδέχεται να απαιτήσουν ενισχυμένες δυνάμεις από την Τουρκία και την Ελλάδα, οι οποίες διεξήγαγαν επίσης κοινές ναυτικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή μόλις πριν από επτά μήνες.
Σε μια τέτοια περίπτωση, θα περίμενε κανείς επίσης αυξημένες στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ από τη Ναυτική Εγκατάσταση του Κόλπου της Σούδας στην Κρήτη και τη στρατιωτική βάση της Ελλάδας στην Αλεξανδρούπολη υπό τους όρους της τρέχουσας Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας ΗΠΑ-Ελλάδας.
Ο ρόλος των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα στην κρίση της Ουκρανίας
Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ περιγράφει την Ελλάδα ως «ένα μεγάλο μέρος της μεγαλύτερης και συστηματικής προσπάθειας των ΗΠΑ να διασφαλίσουν την ευθυγράμμιση με τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους, καθώς ανταποκρινόμαστε σε αυτό που η Ρωσία απειλεί να κάνει στην Ουκρανία».
Το αμερικανικό αεροπλανοφόρο USS Harry S. Truman έφτασε στον κόλπο της Σούδας στα τέλη Δεκεμβρίου για τις προγραμματισμένες περιφερειακές ασκήσεις του έκτου στόλου των ΗΠΑ και «για τη διατήρηση της θαλάσσιας σταθερότητας και ασφάλειας και την υπεράσπιση των συμφερόντων των ΗΠΑ, των συμμάχων και των εταίρων στην Ευρώπη και την Αφρική», σύμφωνα με το ναυτικό των ΗΠΑ.
Χρησιμοποιώντας δεδομένα γεωχωρικής χαρτογράφησης ανοιχτού κώδικα και λογισμικό παρακολούθησης πτήσεων, παρατηρήσαμε αναγνωριστικά αεροσκάφη RC-135V να πετούν από τον κόλπο της Σούδας για να διεξάγουν αποστολές συλλογής πληροφοριών πάνω από την ανατολική Ουκρανία, πλησιάζοντας σε απόσταση πενήντα μιλίων από το έδαφος που κατέχεται από δυνάμεις που υποστηρίζονται από τη Ρωσία στο Ντονμπάς περιφέρεια.
Παρόμοιες επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών που ξεκίνησαν στον κόλπο της Σούδας στα μέσα Φεβρουαρίου περιπολούσαν στη Μαύρη Θάλασσα στα ανοικτά των ακτών της Κριμαίας, καθώς και κοντά στα σύνορα της Ουκρανίας με τη Λευκορωσία.
Παρατηρήσαμε επίσης αποστολές αεροσκαφών συλλογής πληροφοριών EP-3 που απογειώθηκαν από τον κόλπο της Σούδας και έφτασαν στη Μαύρη Θάλασσα, σε θέση τέτοια ώστε να παρακολουθούν πλοία του ρωσικού πολεμικού ναυτικού, συμπεριλαμβανομένων έξι αποβατικών πλοίων που έφτασαν στις αρχές Φεβρουαρίου, καθώς και να αξιολογήσουν ευρύτερες ρωσικές στρατιωτικές δραστηριότητες στην Κριμαία.
Η Ρωσία έχει τώρα μια μεγάλη ναυτική και αεροπορική βάση στη Συρία και ανέπτυξε 1.200 Ρώσους μισθογόρους στον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη και διεξάγει μια σειρά από στρατιωτικές ασκήσεις στην ανατολική Μεσόγειο με τη συμμετοχή όλων των ρωσικών στόλων από τον Ειρηνικό έως τον Ατλαντικό.
Σε αυτές μετέχουν 10.000 στρατιωτικοί, 140 πολεμικά πλοία και δεκάδες πολεμικά αεροσκάφη, έχοντας στη διάθεσή τους και υπερηχητικούς πύραυλους
Αναμένουμε από τις αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ να συνεχίσουν να παρακολουθούν αυτές και όλες τις άλλες στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας και άλλων μεγάλων δυνάμεων σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Πρόσφατα ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Pyatt, περιέγραψε την αξία της Αλεξανδρούπολης, η οποία είπε ότι «έχει αναδειχθεί ως βασικός κόμβος υλικοτεχνικής υποστήριξης, ειδικά για τον στρατό (των ΗΠΑ) στην Ευρώπη και για τη μετακίνηση δυνάμεων και πόρων από τη νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ».
Θα μπορούσαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα να γίνουν στόχοι σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο;
Μόνο σε ένα εξαιρετικά απίθανο σενάριο, καθώς η Ελλάδα είναι μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, η οποία θα απαντούσε δυναμικά σε οποιαδήποτε ρωσική επίθεση στην Ελλάδα ή σε οποιοδήποτε άλλο μέλος της συμμαχίας.
Φυσικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα μπορούσε να ξεκινήσει μια ισχυρή εκστρατεία παραπληροφόρησης στην Ελλάδα για να σπείρει πολιτική και κοινωνική διχόνοια σχετικά με την ουκρανική αντιπαράθεση, εάν πίστευε ότι θα μπορούσε να αποδυναμώσει την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης να τηρήσει τις δεσμεύσεις της συμμαχίας και να διαρρήξει τις σχέσεις Ελλάδας-ΝΑΤΟ.
Ακόμη και όταν κάποιος αμφιβάλλει ότι η Ρωσία θα επιτεθεί στρατιωτικά στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε από τις βάσεις της, είναι αφελές να υποτιμά την ικανότητα του Πούτιν να εκμεταλλεύεται και να επιδεινώνει τις αντιλαμβανόμενες πολιτικές και διπλωματικές αδυναμίες και ευπάθειες των αντιπάλων του.
Αυτό ισχύει για την Ελλάδα και κάθε άλλο μέλος του ΝΑΤΟ το οποίο θεωρεί δυνητικά ότι εμποδίζει την ικανότητά του να επιτύχει τους στρατηγικούς του στόχους στην Ουκρανία σήμερα, και ενδεχομένως αλλού στην Ανατολική ή Κεντρική Ευρώπη στο μέλλον.
Πώς θα αντιδρούσε η Τουρκία σε μια πιθανή σύγκρουση στην Ουκρανία;
Ο ρόλος της Τουρκίας είναι μοναδικός, ως μέλος του ΝΑΤΟ και ως δύναμη της Μαύρης Θάλασσας που απολαμβάνει ειδικές σχέσεις τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Ουκρανία.
Παρόλο που η Τουρκία και η Ρωσία υποστηρίζουν αντιπάλους στη Συρία, τη Λιβύη και στον πόλεμο Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν το 2020, έχουν διαλύσει με επιτυχία αυτές τις διαφορές για να διατηρήσουν επικοινωνίες υψηλού επιπέδου σε μια σειρά στρατηγικών θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος, όπως η απόκτηση από την Τουρκία του Ρωσικού Αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος S-400 που έχουν βλάψει σοβαρά τις σχέσεις της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον.
Ο Πρόεδρος Πούτιν είναι έξαλλος που η Τουρκία, ο μεγαλύτερος ξένος επενδυτής στην Ουκρανία, συνεχίζει να πουλά στο Κίεβο τα φονικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar, που χρησιμοποιεί τώρα εναντίον των αυτονομιστών που υποστηρίζονται από τη Ρωσία.
Η Τουρκία και η Ουκρανία μόλις υπέγραψαν συμφωνία ελεύθερου εμπορίου 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων, καθώς και επικερδείς κοινές συμφωνίες παραγωγής αεροσκαφών και κινητήρων αεριωθουμένων, και η Ουκρανία σχεδιάζει να αγοράσει τουρκικά θωρηκτά.
Αλλά η Τουρκία εξαρτάται επίσης σε μεγάλο βαθμό από τη Ρωσία για περισσότερο από το 40% των αναγκών της σε φυσικό αέριο, και αυτό αναμένεται να αυξηθεί στο πλαίσιο μιας νέας διμερούς ενεργειακής συμφωνίας.
Η Άγκυρα δεν ακολούθησε τις ΗΠΑ και την ΕΕ όταν επέβαλαν κυρώσεις στη Ρωσία για την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014.
Εάν η Τουρκία απαντήσει στην Ουκρανία με τρόπο δυσάρεστο στον Πούτιν, μπορεί να απειλήσει ότι θα διακόψει τα καύσιμα στην Τουρκία, όπως ακριβώς έκανε στην Ευρώπη τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτό θα κατέστρεφε μια ήδη χτυπημένη τουρκική οικονομία, τώρα στην πιο αδύναμη φάση της των τελευταίων δεκαετιών. Ο Πούτιν μπορεί επίσης να διατάξει νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία που θα στείλουν εκατομμύρια επιπλέον Σύριους πρόσφυγες στην Τουρκία.
Στο τέλος, η Τουρκία πιθανότατα θα σταθεί στο πλευρό της Ουκρανίας και ταυτόχρονα θα επιδιώξει να αποφύγει οποιαδήποτε άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Πώς θα επηρεάσει η απάντηση της Τουρκίας τις σχέσεις με την Ελλάδα;
Επειδή υπάρχουν τόσα πολλά πιθανά σενάρια σε περίπτωση που η αντιπαράθεση στην Ουκρανία κλιμακωθεί σε στρατιωτική σύγκρουση, είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με σαφήνεια ο αντίκτυπος στις σχέσεις Τουρκίας-Ελλάδας.
Δυνητικά, οι κοινές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας θα μπορούσαν να δουν ένα άνοιγμα στην άμεση στρατιωτική συνεργασία. Εξίσου πιθανή είναι η επιμονή της Άγκυρας να περιοριστούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Μαύρης Θάλασσας στους παράκτιους συμμάχους του ΝΑΤΟ, Τουρκία, Ρουμανία και Βουλγαρία.
Ωστόσο, η πολιτική του Ερντογάν τον τελευταίο καιρό παραμένει σταθερά επικεντρωμένη στην αμφισβήτηση των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) της Ελλάδας στη Μεσόγειο Θάλασσα, αποτρέποντας την Αθήνα να επεκτείνει τα κυρίαρχα χωρικά της ύδατα και τον εναέριο χώρο της στο Αιγαίο Πέλαγος και αρνούμενη να αναγνωρίσει την κυβέρνηση της Κύπρου ως αφετηρία για την επίλυση αυτής της μισού αιώνα διαφωνίας.
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η αποτροπή μιας ελληνοτουρκικής στρατιωτικής σύγκρουσης είναι ο πρωταρχικός στόχος. Ακόμη και μικρές αψιμαχίες που προκύπτουν από εικονικές αερομαχίες μπορούν γρήγορα να κλιμακωθούν, ειδικά εν μέσω αυξημένων εντάσεων.
Μόλις πυροδοτηθεί, η στρατιωτική κλιμάκωση είναι δύσκολο να ελεγχθεί και να εκτονωθεί με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο.
Η στρατηγική του Προέδρου Ερντογάν στην ενεργειακή εξερεύνηση και την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων πιέζει το χέρι σχεδόν κάθε χώρας στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, του Ισραήλ και του Λιβάνου.
Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη UNCLOS, προτιμά να εφαρμόζει τα πρότυπά της στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας όπου δεν έχει αμφισβητήσεις ΑΟΖ και να απορρίπτει αυτά τα πρότυπα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο Θάλασσα, όπου η UNCLOS υποστηρίζει τις θέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου.
Οι ΑΟΖ πρέπει να οριοθετούνται μεταξύ γειτονικών παράκτιων κρατών και να μην δηλώνονται μονομερώς από τα αιτούντα κράτη.Χωρίς αμοιβαία κατανόηση της UNCLOS, οι διαφορές δεν μπορούν να επιλυθούν και οι εντάσεις θα διαρκέσουν. Η συμφωνία ΑΟΖ της Τουρκίας με τη Λιβύη, αγνοώντας τη γεωπολιτική πραγματικότητα της Κρήτης, της Ρόδου, του Καστελλόριζου και άλλων ελληνικών νησιών, δεν έχει διεθνή νομική υπόσταση.
Η μονομερής ανακήρυξη της ΑΟΖ από την Τουρκία σε ολόκληρο το νησί της Κύπρου δεν έχει επίσης διεθνή νομική υπόσταση. Ως αποτέλεσμα, η Τουρκία απομονώνεται ολοένα και περισσότερο εντός της γειτονιάς της, απολαμβάνει σχέσεις με το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν και τη Λιβύη και αποξενώνει όλο και περισσότερο την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τον Λίβανο, τα Ηνωμένα Αραβικά
Τα Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία και το μεγαλύτερο μέρος της ΕΕ διακηρύσσουν την αλληλεγγύη με τα συνάδελφά τους, Ελλάδα και Κύπρο. Η Ουάσιγκτον επιδιώκει να διατηρήσει τις ισχυρότερες και πιο αποτελεσματικές πολιτικές, οικονομικές σχέσεις και σχέσεις ασφαλείας με την Ελλάδα και την Τουρκία, καθώς και με την Κύπρο, για να αποτρέψει τη σύγκρουση εντός του ΝΑΤΟ για την οποία δεν υπάρχει μηχανισμός επίλυσης και να προωθήσει την ειρηνική διπλωματική επίλυση των περιφερειακές διαφορές.
Ιστορικά, στην ανατολική Μεσόγειο και σε όλο τον κόσμο, οι ΗΠΑ δεν επιλέγουν πλευρές μεταξύ των συμμάχων και των εταίρων τους όταν εμπλέκονται σε διμερείς διαφορές. Αλλά η Ουάσιγκτον σέβεται επίσης την ουσιαστική δέσμευση των ηγετών της ΕΕ, ειδικά στο Βερολίνο και το Παρίσι.
Το γεωπολιτικό δίλημμα της ανατολικής Μεσογείου δεν είναι μόνο η Ουάσιγκτον που βοηθά στην επίλυση. Η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν μακροχρόνιους δεσμούς του ΝΑΤΟ , ενώ η Αθήνα και η Λευκωσία συνεχίζουν να πιέζουν τις Βρυξέλλες για ισχυρότερες και πιο αποφασιστικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης.
Η Ουάσιγκτον συντονίζει επίσης οποιεσδήποτε προσπάθειες επίλυσης συγκρούσεων με την Ιερουσαλήμ και το Κάιρο, με κοφτερό βλέμμα προς τη Μόσχα, της οποίας η στρατιωτική παρουσία στη Συρία και τη Λιβύη περιπλέκει περαιτέρω την κατάσταση σε μια από τις πιο τεταμένες περιοχές του κόσμου, καθώς και προς το Πεκίνο, που χτίζει τη στρατιωτική του παρουσία στην περιοχή και επιθυμεί να εμπλακεί σε ληστρικές πολιτικές στα Βαλκάνια, σε πολλές χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
