Την πάσα αλήθεια μας γνωστοποιεί το ινστιτούτο Cato Institute, αλλά και το National interest, για την επικείμενη στάση των ΗΠΑ, καθώς και την τρομερή διαμάχη που έχει ξεσπάσει παράλληλα με την Γαλλία, λόγω της ελληνοτουρκικής κρίσης που θα μπορούσε να μετατραπεί σε πολεμική σύγκρουση.
Συγκεκριμένα στο σενάριο ενός ελληνοτουρκικού πολέμου: “η απάντηση της Ουάσινγκτον σε αυτήν την περίπτωση αντανακλούσε την πεποίθηση που υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος του μηχανισμού της αμερικανικής γραφειοκρατίας, ότι η Τουρκία είναι πιο πολύ σημαντική σύμμαχος από την Ελλάδα όσον αφορά τα στρατηγικά ζητήματα.
Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η στάση των ΗΠΑ έχει αλλάξει σήμερα. Ακόμα κι αν είχαμε μια κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία δεν θα συμμεριζόταν τον προφανή θαυμασμό του Ντόναλντ Τραμπ για τον αυταρχικό πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τόσο τα ζητήματα ασφαλείας όσο και οι οικονομικοί υπολογισμοί θα ωθούσαν την Ουάσινγκτον προς αυτό το συμπέρασμα μιας "ήπιας" αντιμετώπισης των Τούρκων.
Πλέον όμως υπάρχει μια σημαντική διαφορά σήμερα σε μια νέα αντιπαράθεση μεταξύ της Αθήνας και της Άγκυρας σε σχέση με αυτή του 1974.
Οι βασικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, ιδίως η Γαλλία και η Ιταλία, δεν είναι καθόλου ευχαριστημένες με τον ολοένα και πιο αλαζονική στάση του Ερντογάν και της κυβέρνησής του, που συχνά είναι υπέρ της Ρωσίας σε θέματα ασφάλειας.
Επιπλέον, η Γαλλία αμφισβητεί ανοιχτά την πρόσφατη χερσαία επέκταση της Τουρκίας σε Συρία-Ιράκ ενώ το ίδιο ισχύει και για την Ανατολική Μεσόγειο (για να ακυρώσει το σχέδιο προσάρτησης εδαφών (Εθνικός Όρκος) σε πρώην γαλλικές αποικίες).
Άλλωστε στα τέλη Αυγούστου, γαλλικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη συμμετείχαν σε μια κοινή στρατιωτική άσκηση με Ελλάδα και Κύπρο, δίνοντας ένα ισχυρό μήνυμα δυσαρέσκειας στην Άγκυρα, η οποία το προσπέρασε.
Οι ΗΠΑ όμως σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο να “σύρουν” τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, ώστε να υιοθετήσουν μια φιλοτουρκική στάση σε περίπτωση ένοπλης αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, όπως είχαν κάνει το 1974.
Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 και κατέλαβε σχεδόν το 40 τοις εκατό του νησιού, εκδιώκοντας τους Ελληνοκύπριους από αυτήν την περιοχή, ενώ η κατοχή συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Για την ιστορία, υπό την καθοδήγηση του υπουργού Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ, οι Ηνωμένες Πολιτείες τότε, είχαν πιέσει ασφυκτικά και τις δύο χώρες να περιορίσουν τη διαμάχη τους, ενώ ο Κίσινγκερ είχε χρησιμοποιήσει την μέγιστη πίεση για να “πείσει” όλα τα υπόλοιπα μέλη του ΝΑΤΟ να υιοθετήσουν την ίδια θέση.
Ωστόσο, η στάση του Κίσινγκερ δεν ήταν καθόλου ουδέτερη. Παρόλο που η Τουρκία ήταν ο επιτιθέμενος, οι Ηνωμένες Πολιτείες, σύντομα όλοι οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, τάχθηκαν υπέρ της θέσης της Άγκυρας.
Το Κογκρέσο ανάγκασε βέβαια την κυβέρνηση του τότε προέδρου Τζέραλντ Φορντ να επιβάλει κάποιες κυρώσεις κατά της τουρκικής κυβέρνησης, αλλά ο Λευκός Οίκος κινήθηκε αναπόφευκτα για να αμβλύνει αυτά τα μέτρα το συντομότερο δυνατό.
Αυτή η προσέγγιση συνεχίστηκε και υπό την κυβέρνηση του Τζίμι Κάρτερ, στις αρχές της δεκαετίας του 1980”
Η απλή προοπτική ενός πιθανού ελληνοτουρκικού πολέμου υπογραμμίζει ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα των Ηνωμένων Πολιτειών ως χώρα-ηγέτιδα μιας στρατιωτικής συμμαχίας σχεδόν 30 μελών.
Η Αμερική εμπλέκεται αυτόματα σε παράπονα και φιλονικίες καθενός από αυτά τα μέλη. Και όταν δύο χώρες μέλη είναι σε τόσο μεγάλη κόντρα μεταξύ τους όπως Έλληνες και Τούρκοι, τότε αυτή η κατάσταση μπορεί να δημιουργήσει όχι μόνο πονοκέφαλο, αλλά ένα σοβαρό εφιάλτη για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η καρδιά της Συνθήκης του ΝΑΤΟ είναι το άρθρο 5, το οποίο διακηρύσσει ότι όταν έχουμε μια επίθεση σε οποιοδήποτε μέλος της Συμμαχίας, αυτή θεωρείται επίθεση σε όλους.
“Η υποκείμενη υπόθεση είναι ότι αν υπάρξει ένα τέτοιο γεγονός τότε θα είχαμε μια συλλογική αντίδραση για να αναχαιτιστεί και να “τιμωρηθεί” ο επιτιθέμενος.
Προφανώς όμως αυτή η προσέγγιση δεν θα λειτουργήσει εάν δύο μέλη του ΝΑΤΟ (Ελλάδα-Τουρκία) ερχόντουσαν σε κατάσταση πολέμου μεταξύ τους.
Ακόμη και ο καθορισμός το ποια χώρα ήταν ο “επιτιθέμενος” θα μπορούσε να είναι αρκετά προκλητικό ζήτημα για τη συμμαχία", αναφέρει μεταξύ άλλων το αμερικανικό ινστιτούτο.
Η νεο-Οθωμανική πολιτική του Ερντογάν έχει προκαλέσει στα ίσια την Γαλλία και τα συμφέροντα της, τα οποία συγκρούονται ξεκάθαρα με τα τουρκικά, ενώ δεν μιλάμε πλέον για μια περιστασιακή στάση του προέδρου Μακρόν, αλλά για μια εδραιωμένη γεωπολιτική άποψη μιας ολόκληρης μερίδας του γαλλικού κράτους, για την Άγκυρα και τα σχέδια της στην Μεσόγειο.
Αν η Τουρκία επιτύχει τα σχέδια της, τότε δεν θα κινδυνεύει μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η νότια Ευρώπη, που θα εκβιάζεται και θα διασύρεται από ένα υπερμέγεθες τουρκικό Χαλιφάτο.
Επειδή αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ και οι ΗΠΑ απέχουν πολλές χιλιάδες μίλια μακριά από την Μεσόγειο, εκτιμάται ότι ο άξονας Ελλάδος, Αιγύπτου, Γαλλίας κά χωρών, θα συγκρουστεί πιθανόν στρατιωτικά με την Άγκυρα, η οποία θα συρρικνωθεί εδαφικά ακόμα πιο πολύ από ότι είναι σήμερα, λόγω και του Κουρδιστάν το οποίο είναι το κράτος που θα δημιουργηθεί στο μέλλον.
