Με αφορμή την σημερινή ημέρα μνήμης του Μελιγαλά ο κ. Λάμπρος Τζούμης, αντιστράτηγος ε.α. και διατελέσας σε καίριες θέσεις στον τομέα της Άμυνας καταθέτει τις δικές του σκέψεις.
Ακολουθεί η παρέμβασή του:
- Ένα από τα χαρακτηριστικά της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι η συστηματική παραχάραξη και αλλοίωση της ιστορίας, αλλά και η προσπάθεια φίμωσης όσων αναφέρονται σε εγκλήματα που διαπράχτηκαν από τις δυνάμεις της την περίοδο 1944-1949. Το 1982 η κυβέρνηση στο πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης αναγνωρίζει την Εθνική Αντίσταση που για πρώτη φορά περιλαμβάνει και τους μαχητές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.
- Μέχρι τότε στον Μελιγαλά ελάμβαναν χώρα εκδηλώσεις για όσα συνέβησαν τον Σεπ. 1944 κατά την πολιορκία της πόλης από δυνάμεις του ΕΛΑΣ (11-13 Σεπ.) και όσα επακολούθησαν μετά την κατάληψή της (13-20 Σεπ.). Από το 1982 αποφασίζεται πως το κράτος δε θα συμμετέχει στη γιορτή μίσους «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό».
- Αναφορικά με τα γεγονότα στο Μελιγαλά λίγα λόγια: Το ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι οι εκκαθαρίσεις στην αγορά Μπεζεστένι και στη συνέχεια στην περίφημη «Πηγάδα», η οποία «αποτελεί είδος φρέατος που είχεν ανορυχθεί δια την ύδρευσιν της κωμοπόλεως», αφορούσε άνδρες των ταγμάτων ασφαλείας που είχαν οχυρωθεί σ΄ αυτή. Ο αριθμός όσων εσφάγησαν ανέρχεται από 800 έως 1.200 άτομα. Όπως αναφέρει ο «Ριζοσπάστης» (Η αλήθεια για τον Μελιγαλά, 11-9-2005) το αγριεμένο πλήθος ήταν εκτός εαυτού και με μαχαίρια και τσεκούρια προσπαθούσε να εκδικηθεί τους συνεργάτες των καταχτητών αλλά, ίσως και να λύσει προσωπικές διαφορές. Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει το ΚΚΕ είναι πως είναι δυνατόν 14χρονα παιδιά που θανατώθηκαν να ήταν συνεργάτες των «καταχτητών».
- Ο Γιάννης Καραμούζης ήταν δικηγόρος, γραμματέας του ΕΑΜ Μεσσηνίας την περίοδο της Κατοχής. Μαζί με τον επίσης δικηγόρο Βασίλη Μπράβο ήταν οι δύο επικεφαλής της επιτροπής που καταδίκασε αιχμαλώτους σε θάνατο στη σφαγή στο Μελιγαλά. Το 1949 συνελήφθη αιχμάλωτος και κατά τη διάρκεια της δίκης του αποκήρυξε τον κομμουνισμό. Στη συνέχεια εξέδωσε δυο βιβλία με τίτλους : «Να, γιατί σας πολεμώ. Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του ανθρώπου» και «Πατριώτες και προδότες στο Μωρηά» στα οποίο ερμηνεύει τα γεγονότα διακρίνοντας μεταξύ μιας αρχικής περιόδου, κατά την οποία το ΕΑΜ ήταν «πανεθνική» οργάνωση με ευρεία αποδοχή, και μία δεύτερη, από τα μέσα του 1943 και εξής, οπότε εξελίχθηκε σε ένα τρομοκρατικό μηχανισμό του ΚΚΕ.
- Η οργανωμένη σφαγή στο Μελιγαλά κράτησε τέσσερις ημέρες. Ξεκίνησε 16 Σεπτεμβρίου, και τελείωσε το μεσημέρι, 20 Σεπτεμβρίου. Επειδή ο Καραμούζης ήταν αυτός που συμμετείχε στην απόφαση για τις εκτελέσεις έχουν ενδιαφέρον κάποιες αναφορές του στα γεγονότα στα οποία πρωτοστάτησε ο Άρης Βελουχιώτης ως καπετάνιος και ο Νίκος Μπελογιάννης ως πολιτικός επίτροπος του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Ο Καραμούζης γράφει: «Ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς (γραμματέας ΕΑΜ) και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν. Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν»…«Τόσον ο Άρης όσον και ο Κουλαμπάς έβαλαν πόστα τα στελέχη του ΕΛΑΣ γιατί δεν εξετελέσθησαν όλοι επί τόπου, αλλά τους έπιασαν ζωντανούς»
- Συγκλονιστική είναι η αναφορά στα γεγονότα του ιερέα Μελιγαλά Παν. Παπαδόπουλου, η οποίο περιέχεται στο βιβλίο του Ηλία Θεοδωρόπουλου: «Η Πηγάδα του Μελιγαλά»: Οι εις Μπεζεστένι ευρισκόμενοι ήσαν εις την διάθεσιν του κάθε καπετάνιου, όστις πήγαινε μέσα και συνελάμβανε όποιον ήθελε της αρεσκείας του, όπως ο τσοπάνος διαλέγει εκείνο το σφακτό που θέλει να σφάξη, τον οδηγούσε έξω και τον εκτελούσε. Ακολούθως το τραγικώτερον που συνέβει και απαίσιον στον αιώνα ήτο δύο-δύο έδεναν από τα χέρια με καλώδιο με μόνον το υποκάμισον και το εσώβρακον στη γραμμή κατά ομάδας και τους οδηγούσαν στην ιστορικήν Πηγάδα. Τους έκοβαν, άλλων το κεφάλι, τα χέρια, την μύτην, δηλαδή τους κακοποιούσαν, τους εβασάνιζαν πρώτα επάνω εις ένα κορμόν συκιάς με μάχαιραν ή πέλεκυν και τους έρριπτον εις την Πηγάδα έως ότου εκκαθάριζον εκείνους που ήθελον”.
- Το ερώτημα που προκύπτει μετά τα παραπάνω είναι γιατί οι τελετές στο Μελιγαλά ή στο στρατόπεδο Μακρυγιάννη είναι «γιορτές μίσους» αλλά όταν το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν προσκύνημα στον Γράμμο είναι «γιορτές μνήμης»;
