Η ιδέα να μετατραπεί ένας αστεροειδής σε μία τεράστια, περιστρεφόμενη διαστημική βάση υπάρχει εδώ και καιρό, ωστόσο η τεχνολογία δεν είχε αναπτυχθεί επαρκώς για να μελετηθεί σοβαρά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο David W. Jensen όμως, ένας συνταξιούχος επιστήμονας του Technical Fellow του Rockwell Collins, έδωσε στη δημοσιότητα ένα 65σέλιδο paper στο οποίο αναλύει ένα εφικτό πλάνο με τη σημερινή τεχνολογία.
Η ανάλυση του Jensen αποτελείται από τρεις κύριες κατηγορίες. Την επιλογή του κατάλληλου αστεροειδούς, την αρχιτεκτονική της βάσης και τη στρατηγική της αποστολής για να φτάσουμε εκεί.
Η επιλογή του αστεροειδούς θα βασιστεί στα υλικά από τα οποία αποτελείται ο διαστημικός βράχος, στην απόστασή του από τη Γη και το συνολικό του μέγεθος. Ο αστεροειδής Atira φαίνεται ως κατάλληλος υποψήφιος, αφού έχει διάμετρο 4.8 χιλιόμετρα και κινείται σε μία σταθερή τροχιά στο Ηλιακό σύστημα σε απόσταση περίπου 80 φορές αυτή της Σελήνης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τι συμβαίνει αν κάποιος πεθάνει στο διάστημα; - Tα πρωτόκολλα
Στο θέμα της διαστημικής βάσης, πρέπει να δημιουργηθεί μία τεχνητή βαρύτητα μέσω της φυγόκεντρου δύναμης, καθώς η μακρά παραμονή σε συνθήκες χαμηλής βαρύτητας έχει επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία. Έτσι, για να δημιουργηθεί μία φυγόκεντρος δύναμη, ο σταθμός πρέπει να περιστρέφεται με μία ταχύτητα που θα μιμείται τη βαρύτητα της Γης. Επιπλέον πρέπει να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως η αντοχή των υλικών για να αντέχουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις, καθώς και ένα εξωτερικό περίβλημα που θα προστατεύει τους ανθρώπους από την ακτινοβολία και τους μικρομετεωρίτες.
Πώς θα κατασκευαστεί όμως μία τέτοια τεράστια κατασκευή; Η απάντηση του Jensen είναι μέσω αυτο-παραγόμενων ρομπότ. Μία μόνο κάψουλα με 4 ρομπότ-αράχνες και τα απαιτούμενα ηλεκτρονικά, είναι αρκετά για να παραχθούν επιπλέον 3.000 ρομπότ-αράχνες με 8.6 τόνους υλικών από τον αστεροειδή και χωρίς επαφή με τη Γη.
Μερικοί πρόχειροι υπολογισμοί του Jensen θέτουν το κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος στα $4.1 δισεκατομμύρια, το οποίο σημαίνει κόστος περίπου $4.10 ανά τετραγωνικό μέτρο. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το χρονοδιάγραμμα το οποίο θα χρειαστεί η κατασκευή, το οποίο υπολογίζεται στα 12 χρόνια. Το σχέδιο του Jensen φαίνεται εκ πρώτης όψεως αρκετά εφικτό με τη σημερινή τεχνολογία, θεωρητικά πάντα.
