Μεγάλα θηλαστικά στην προϊστορική νότια Αμερική ζούσαν μαζί με ανθρώπους για πολύ περισσότερο διάστημα από όσο υπολόγιζαν οι παλαιοντολόγοι.
Για πολλά χρόνια θεωρούνταν βέβαιο πως η μεγαπανίδα –μεγάλα, προϊστορικά θηλαστικά όπως μαμούθ, σουβλερόδοντες τίγρεις και γιγάντιοι βραδύποδες– εξαφανίστηκαν στις αρχές της Ολόκαινης περιόδου, δηλαδή πριν από περίπου 11.700 χρόνια. Ωστόσο, η πρόσφατη χρονολόγηση προϊστορικών ειδών από τη νότια Αμερική εγείρει αμφιβολίες σχετικά με τη χρονική αλληλουχία.
Η ομάδα με επικεφαλής τον γεωλόγο Φάμπιο Ενρίκε Κόρτες Φαρία από το πανεπιστήμιο του Ρίο ντε Τζανέιρο εξέτασε δόντια προϊστορικών θηλαστικών από την τοποθεσία Ιταπιπόκα στη βορειοανατολική Βραζιλία και από την κοιλάδα δίπλα στον ποταμό Μιράντα στα νοτιοδυτικά. Η χρονολόγηση δύο δοντιών με ραδιενεργό άνθρακα, το ένα από ένα γιγάντιο παλαιολάμα «Palaeolama major» και το άλλο από ένα θηλαστικό, το «Xenorhinotherium bahiense», το οποίο μοιάζει με καμήλα, άλλαξαν τα δεδομένα.
Αυτά τα είδη κατοικούσαν στη νότια Αμερική πριν από 3.500 χρόνια. Και μοιράστηκαν την ήπειρο με τους ανθρώπους για πολύ περισσότερο από ό,τι ισχυριζόταν προηγουμένως. Σύμφωνα με την τρέχουσα έρευνα, οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες έφτασαν στη Νότια Αμερική περίπου πριν από 17.000 ή 20.000 χρόνια.
Οι παράγοντες που συνέβαλαν στην εξαφάνιση των προϊστορικών θηλαστικών
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Journal of South America Earth Sciences, θα μπορούσε να αναζωπυρώσει τη συζήτηση σχετικά με την εξαφάνιση των μεγάλων ζώων.
«Στη νότια Αμερική», γράφουν οι μελετητές, «η εξαφάνιση της μεγαπανίδας έχει αποδοθεί σε πολλές αιτίες, όπως κλιματικές και περιβαλλοντικές αλλαγές». Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και ο ανθρώπινος παράγοντας, καθώς η μεγαπανίδα θεωρείται πως κυνηγήθηκε έντονα από τον Homo sapiens, με αποτέλεσμα… να εξαφανιστεί.
Σύμφωνα με τη νέα χρονολόγηση, η εξαφάνιση των μεγάλων θηλαστικών στη Νότια Αμερική κράτησε πολύ περισσότερο από ό,τι πιστεύαμε μέχρι τώρα. Και θα μπορούσε να είχε συμβεί σε διαφορετικά μέρη με διαφορετικές ταχύτητες. Ωστόσο, οι μελετητές υποστηρίζουν ότι είναι επίσης πιθανό οι περιοχές από τις οποίες ελήφθησαν τα δείγματα να ήταν καταφύγια για ορισμένα είδη. Οι ίδιοι μάλιστα, «δείχνουν» ως κύριους υπεύθυνους για την εξαφάνισή τους τους ανθρώπους της εποχής, οι οποίοι δεν ήταν τόσο «αθώοι». Επισημαίνουν ότι η κυνηγητική τους δράση επιτάχυνε την εξαφάνιση των μεγάλων θηλαστικών.
