"Τα όσα λέγονται περί της Τουρκίας εκτός των τειχών δεν είναι θεωρία αλλά πράξη. Πέραν της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και της περιοχής του Καυκάσου και δη των τουρκογενών περιοχών, η Άγκυρα βάζει χέρι προ καιρού στα Βαλκάνια, καθώς και στο Ιόνιο" αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα Σημερινή της Κύπρου, ο διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκών Σπουδών Γιάννος Χαραλαμπίδης.
Η ανάλυση του Γιάννου Χαραμπίδη και οι αποκαλυπτικοί χάρτες:
Και η πολιτική αυτή αναδεικνύεται μέσα από τον διπλωματικό τσαμπουκά των Σκοπίων και της Αλβανίας. Ο στρατηγικός κύκλος, όπως φαίνεται και στους χάρτες που δημοσιεύουμε, φτάνει μέσω Λιβύης και Κρήτης στην Κύπρο.
Από τα Βαλκάνια ώς την Κύπρο
Τα Βαλκάνια ώς τη Λιβύη από τη μια και τα Βαλκάνια ώς την Κύπρο από την άλλη μέσω Αιγαίου είναι στρατηγικά τόξα και σχεδιασμοί του Ταγίπ Ερντογάν, που δεσμεύουν και τους Κεμαλιστές στη βάση του νεο-οθωμανισμού. Κάποιοι είτε δεν θέλουν να βλέπουν τις αλήθειες είτε τις κρύβουν κάτω από το χαλί του ελλαδοτουρκικού διαλόγου και των αναποτελεσματικών προσπαθειών για τη λύση του Κυπριακού, που παραμένει εγκλωβισμένο στην εμμονική αντίληψη του σχεδίου Α περί ομοσπονδίας, η οποία εξελίχθηκε σε νομική και διπλωματική πλατφόρμα για την ισότιμη κυριαρχία και τη συνομοσπονδία των δύο κρατών.
Η συνάντηση της Άγκυρας και το σημάδι για την Κύπρο…
Καθόλου τυχαία δεν ήταν η επίσκεψη του Αλβανού Πρωθυπουργού Έντι Ράμα στο Γαλάτσι για προεκλογικό και η ορκωμοσία της νέας Προέδρου των Σκοπίων ή, όπως την ονομάζει η Συνθήκη των Πρεσπών, Βόρεια Μακεδονία. Με τη διαφορά ότι η νέα Πρόεδρος αφαίρεσε τον γεωγραφικό προσδιορισμό. Και ορκίστηκε στο όνομα «Μακεδονία». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Αυτά, δε, συνέβησαν λίγο προτού φτάσει στην Άγκυρα, στις 13 Μαΐου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, για να συναντηθεί με τον Τούρκο Πρόεδρο, Ταγίπ Ερντογάν, την ίδια, μάλιστα, στιγμή, κατά την οποία ο Ερσίν Τατάρ έλεγε, ορθά κοφτά, προς την κ. Ολγκίν, ότι δεν θα δεχθεί καμιά συζήτηση, είτε διμερή είτε τριμερή, εάν δεν γίνει δεκτή από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη η αξίωσή του για ισότιμη κυριαρχία, που παραπέμπει σε δύο κράτη.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα της Τουρκίας εντός και εκτός των τειχών, με τρεις μεγάλους κύκλους, που καλύπτει Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Και υλοποιείται μέσω των τουρκόφωνων του Καυκάσου, των τόξων στα Βαλκάνια, των Βάσεων από τη Λιβύη ώς τη Σομαλία και των στρατιωτικών συμφωνιών με χώρες της Αφρικής και αλλού, συν των διαφόρων στρατιωτικών πολυεθνικών αποστολών ή των μονομερών επεμβάσεων και εισβολών σε Κύπρο, σε Συρία και Ιράκ.
Επί τούτου διατυπώνονται οι εξής παρατηρήσεις:
- Όταν δεν μπορεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός να διαχειριστεί την Αλβανία και τα Σκόπια πώς να μαζέψει την Τουρκία, με την οποία συμβιβάζεται, υιοθετώντας το ακόλουθο δικό της αξίωμα: Ήρεμα νερά σημαίνει το πάγωμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο και αλλού, για να μην προκαλείται η Άγκυρα και για να μη χαλάσει ο «μήνας του μέλιτος». Διότι, σε ποιον ανήκουν τα κυριαρχικά δικαιώματα, που τίθενται υπό αμφισβήτηση; Δεν ανήκουν στην Τουρκία, αλλά στην Ελλάδα. Το δεύτερο τουρκικό αξίωμα λέει ότι: Εφόσον δεν παίρνω από εσάς τα κυριαρχικά δικαιώματα που θέλω και εφόσον δεν προχωρούμε σε συνεκμετάλλευση, δεν θα σας επιτρέψω να ασκείτε τα κυριαρχικά σας δικαιώματα, που θέτω υπό αμφισβήτηση! Ως εκ τούτου, η Αθήνα δεν τολμά να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από 6 σε 12 ναυτικά μίλια. Ούτε σε εκμετάλλευση των θαλάσσιων φυσικών της πόρων προχωρεί. Ούτε ΑΟΖ καθορίζει.
- Στη Λευκωσία, ο Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης ανέμενε σημάδι, όπως έλεγε, από τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν για Τριμερή, αλλά εισέπραξε ό,τι και η κ. Ολγκίν από τον Τατάρ. Ότι, δηλαδή, μόνο εάν γίνει δεκτή η ισότιμη κυριαρχία και η ίση διεθνής εκπροσώπηση θα πάνε οι Τούρκοι σε συνομιλίες. Ήταν, δε, σαφής ο Τούρκος Πρόεδρος: Θέλει, λέει, λύση στη βάση των πραγματικοτήτων, δηλαδή των δύο κρατών και της νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής.
- Τόσο το Κυπριακό όσο και το Αιγαίο είναι ζητήματα, των οποίων το βάρος δεν μπορεί ν' αντέξει ο ελλαδοτουρκικός διάλογος, που δίνει άλλοθι στην Άγκυρα και καθαρό ποινικό μητρώο. Γιατί; Διότι ποιος κατέχει την Κύπρο; Η Τουρκία. Και όταν η Αθήνα συζητά με την Άγκυρα, χωρίς να είναι το Κυπριακό στην πρώτη γραμμή της ατζέντας, πού οδηγούνται τα πράγματα; Κινούνται προς την εξής κατεύθυνση: Το πρόβλημα εγκλωβίζεται στον δικοινοτικό του χαρακτήρα και στις τουρκικές αξιώσεις περί δύο κρατών, χωρίς να καταγγέλλεται η πολιτική της Άγκυρας. Αντιθέτως, στέλνεται η εικόνα «φιλίας» και εμπορικής συνεργασίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, πώς θα ασκηθούν πιέσεις στην Τουρκία, για τις οποίες γίνεται κατά καιρούς λόγος; Ποιες πιέσεις; Εδώ Αθήνα και Λευκωσία τάζουν στην Άγκυρα οφέλη από την ΕΕ και η Τουρκία δεν συγκινείται. Κλασική περίπτωση ουτοπικού εξευμενισμού. Με την Τουρκία να καθιστά σαφές ότι δεν δέχεται σύνδεση του Κυπριακού ή των Ελλαδοτουρκικών με την πορεία της στην ΕΕ.
Η κατάργηση της βίζας και η κατοχή
Ποια όμως σύνδεση και συντονισμός Ελλάδας - Κύπρου μπορεί να υπάρχει, όταν: Από τη μια η Λευκωσία συνδέει το θέμα της κατάργησης της βίζας για τους Τούρκους πολίτες εντός της ΕΕ με τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού και, από την άλλη, η Αθήνα ζητά άδεια από τις Βρυξέλλες και δη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για κατάργηση της βίζας σε 10 ελληνικά νησιά! Ερώτημα: Τι θα πει η Ελλάδα όταν η Κύπρος θα εγείρει το θέμα της κατάργησης της βίζας των Τούρκων πολιτών, με την Αθήνα να έχει ήδη ζητήσει απόκλιση από το κεκτημένο για να την προσφέρει απλόχερα στους Τούρκους πολίτες; Τι θα μας πουν οι Ευρωπαίοι; Καλά, μας δουλεύτε; Για τα ελληνικά νησιά υπάρχουν οικονομικά οφέλη και καταργήσατε τη βίζα στους Τούρκους πολίτες, και δεν υπάρχουν για μας; Για μας υπάρχει κατοχή της Κύπρου και ως εκ τούτου θα πρέπει να ασκηθεί πίεση επί της Τουρκίας, ενώ για την Ελλάδα δεν υπάρχει;
Ο χάρτης αποτυπώνει την ολιστική στρατηγική της Τουρκίας, που ξεκινά από την ίδια, περνά μέσω Βουλγαρίας στα Βαλκάνια (Σκόπια, Αλβανία και πίσω Βοσνία) και Αλβανία, όπου διαθέτει Ναυτική Βάση στο πλαίσιο στρατηγικής συμφωνίας που έχει υπογραφεί το 1992. Ο σχεδιασμός συνεχίζεται μέσω Ιονίου προς τις Βάσεις που έχει πλέον στη Λιβύη και από εκεί τραβά γραμμή προς Κύπρο. Η Βάση στην Αλβανία είναι το μακρύ χέρι της Τουρκίας στην εν λόγω περιοχή, με στόχο, όταν το επιδιώξει, τα στενά του Οτράντο. Στόχος είναι ο έλεγχος και των θαλασσίων οδών από και προς Σουέζ και Γιβραλτάρ, η περικύκλωση της Ελλάδας και η απομόνωση της Κύπρου στη λογική ότι η Ανατολική Μεσόγειος θα γίνει τουρκική λίμνη.
Οι περί χρήματος αντιλήψεις
Επειδή περί χρημάτων ο λόγος και διπλασιασμού, όπως ελέχθη μετά τη συνάντηση της Άγκυρας, του όγκου των συναλλαγών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, υπενθυμίζουμε το εξής: Αυτή η λογική του νεο-φιλελευθερισμού -ότι δηλαδή το χρήμα είτε επιλύει συγκρούσεις είτε ομαλοποιεί χωρίς κινδύνους τις όποιες λυκοφιλίες- απέτυχε παταγωδώς στις σχέσεις Ρωσίας και Γερμανίας και λοιπής ΕΕ, καθώς και στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ. Τα κέρδη, μάλιστα, μετατράπηκαν σε δυσβάστακτες ζημιές. Αυτά λέγονται και στο Κυπριακό. Ότι θα «πέσει χρήμα» και θα είμαστε όλοι «happy». Ωραία, γιατί το χρήμα και οι επενδύσεις δεν έλυσαν το πρόβλημα ώς τώρα; Διότι οι Τούρκοι θέλουν όπως οι όποιες συναλλαγές οδηγούν πριν από τη λύση στον προκαθορισμό της, δηλαδή των δύο κρατών. Και αυτό είναι εμφανές και από τον τρόπο που θέτουν τη λογική των ΜΟΕ στην υπόθεση της Αμμοχώστου και της Τύμπου. Ας πάμε και στον αντίποδα, επί τη βάσει του οποίου εγείρεται άλλο ένα ερώτημα: Γιατί οι κομμουνιστές, αλλά με καπιταλιστικές τσέπες του ΑΚΕΛ, δεν έλυσαν το πρόβλημα με τον σύντροφο Τατάρ, αφού ήταν ταξικό;.. Δεν το έλυσαν, διότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, κατοχής, και αποτυπώνει τον τουρκικό επεκτατισμό, τα ισοζύγια και ανισοζύγια δυνάμεων. Είναι πρόβλημα γεωπολιτικό.
Οι σχεδιασμοί της Άγκυρας
Γι' αυτό και ο Ταγίπ Ερντογάν κτίζει, μαζί με άλλα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά τόξα, εκείνο των Βαλκανίων, που αναφύεται σήμερα μέσω των Σκοπίων και της Αλβανίας. Και το τόξο αυτό ξεκινά από τη χώρα του, περνά στη μειονότητα της Βουλγαρίας, στα Σκόπια, στην Αλβανία και από εκεί στη Λιβύη και μετά προς την Κύπρο. Από τα Βαλκάνια ώς τη Λιβύη κυκλώνει την Ελλάδα με δορυφόρους και βάζει χέρι στο Ιόνιο μέσω της Αλβανίας και των εκεί ευρισκομένων τουρκικών ναυτικών Βάσεων, ενώ, ταυτοχρόνως, επιδιώκει με ή χωρίς λύση του Κυπριακού να αποκόψει γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά την Κύπρο από την Ελλάδα και να ελέγχει τις πύλες εισόδου και εξόδου στο ανατολικό Αιγαίο, στη γραμμή Κρήτη, Κάρπαθος, Ρόδος. Εκεί όπου διεξάγονται, εκτός των άλλων, οι ασκήσεις «Θαλασσόλυκος» και «Έφεσος». Η Αλβανία χρησιμοποιείται από την Τουρκία ως στιλέτο στην πλάτη της Ελλάδας. Και είναι πρόδηλον ότι η Τουρκία δεν περιορίζεται μόνο στη διχοτόμηση του Αιγαίου και στην κυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά θέλει να επεκταθεί στο Ιόνιο και να ενώσει τον χώρο με τη Λιβύη. Για να ελέγχει: 1) Τις θαλάσσιες οδούς από και προς το Σουέζ και το Γιβραλτάρ. 2) Να ελέγχει πλήρως την Ανατολική Μεσόγειο με την αποκοπή της Κύπρου από την Ελλάδα. 3) Να διχοτομήσει το Αιγαίο και να ελέγχει τις εξόδους και εισόδους του, στα βόρεια (Δαρδανέλλια) και τα ανατολικά (Κρήτη, Κάρπαθος, Ρόδος). 4) Να περικυκλώσει την Ελλάδα από τον χώρο των Βαλκανίων ώς τη Λιβύη. Πέραν τούτων, η Τουρκία εκτείνεται στις περιοχές της Ασίας ώς την Κίνα και δη στις τουρκογενείς χώρες και προς την Αφρική κατόπιν στρατιωτικών συμφωνιών και Βάσεων, τις οποίες διαθέτει, όπως εκείνη στη Σομαλία.
Σκοτώνουν την εναλλακτική στρατηγική
Αυτήν τη μεγάλη εικόνα αρνούνται να δουν πεισματικά Κύπρος και Ελλάδα. Και επιδίδονται σε διπλωματικούς ακροβατισμούς για τις ίδιες και όχι για την Τουρκία, η οποία είναι η επιτιθέμενη. Υπό αυτές τις συνθήκες εξουδετερώνεται η εναλλακτική στρατηγική της αποτροπής, που θα μπορούσε να εξελιχθεί στη βάση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, καθώς και τα εργαλεία εντός της ΕΕ, που θα ήταν δυνατό να επιφέρουν κόστος και πίεση στην Τουρκία, για την αλλαγή στάσης και στα Ελλαδοτουρκικά και στο Κυπριακό. Άρα, ο διπλός διάλογος με τον τρόπο που διεξάγεται σε Κύπρο και Αιγαίο προσφέρει καθαρό ποινικό μητρώο στην Τουρκία και παγιώνει τις γκρίζες ζώνες και όποια άλλα διχοτομικά τετελεσμένα στην Κύπρο. Και το χείριστο είναι ότι η κρίση θα είναι πάντα στο τραπέζι. Γιατί, χωρίς αποτροπή, η Τουρκία θα την προβάλλει όποτε κρίνει σκόπιμο. Και για ν' αγοράζουν η Κύπρος και η Ελλάδα το πρόβλημα, θα υποχωρούν. Και είτε μέσω του χρόνου είτε μέσω της αθέατης εξουδετέρωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων η Άγκυρα θα οικοδομεί σιγά, αλλά σταθερά, διά της σκιάς και μόνο της ισχύος της, τους στρατηγικούς της στόχους… Αυτά είναι τα επίχειρα όταν η πολιτική γίνεται εμμονή, κολλημένη στο σχέδιο Α, δηλαδή στον εξευμενισμό και δεν θέλει να δει την εναλλακτική στρατηγική της αποτροπής, την οποία πολλάκις έχουμε αναλύσει. Και η οποία μπορεί να μας βγάλει από τα αδιέξοδα.
