“Απ’τις πλέον συγκλονιστικές ποιμαντικές μας εμπειρίες είναι όταν καλούμεθα να ψάλλουμε την εξόδιο ακολουθία από τους γονείς για το παιδί τους. Ιδιαίτερα όταν μιά μάνα είναι πάνω από το φέρετρο και βλέπει το νεκρό σώμα του παιδιού της. Και τότε καλούμεθα να πούμε τι σημαίνει όντως ζωή. Δεν υπάρχουν λόγια να παρηγορήσουνε. Μόνο η παρουσία, η προσευχή και η υπενθύμιση ότι ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ανάσταση για όλους μας. Δεν μπορούμε να απαντήσουμε στο γιατί, αλλά μπορούμε να πούμε ότι ο Χριστός παρηγορεί, τότε μεν ανέστησε τον γιό της χήρας. Σήμερα εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο αλλά μπορούμε να πλημμυρίσουμε τις καρδιές μας με την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού κι αυτή η πίστη, να γίνει πίστη όλων και τότε ο Θεός παρηγορεί. Η μάνα αντέχει τον πόνο, ο πατέρας στέκεται δίπλα και είμαστε όλοι μιά αγκαλιά που μοιραζόμαστε τον πόνο του επίγειου χωρισμού αλλά κρατάμε ζωντανή την πίστη και την βεβαιότητα στην Ανάσταση. Αυτό ο Χριστός μας κάλεσε να κάνουμε έργο και ζωή μας.”
