Είναι γεγονός αναμφισβήτητο,ότι είς τήν εποχή μας, μάς προβληματίζει το αν είναι κάποιος πλούσιος καί το πόσον πλούσιος είναι.
Ο ένας πλούσιος καί έχει τα πάντα στη διάθεσή του,ώστε να μην αντιμετωπίζει τήν παραμικρή δυσκολία. Έχοντας τήν ανεση να κινείται καί να ζει χωρίς δυσκολίες,βλέπει καί ζυγίζει τα πάντα με υπεροψία. Το πιστεύω του είναι ότι για τα πάντα είναι ικανός καί με μονάδα μέτρησης το εγώ του,έχει τήν ψευδαίσθηση ότι ο πλούτος είναι η μοναδική δύναμη πού τον καθιστά δυνατόν, άτρωτον.
Κήρυγμα πρωτ.Παναγιώτη Δ.Ρούβαλη
Ο άλλος φτωχός,αδυνατεί έστω καί στοιχειωδώς να συντηρήσει τήν οικογένειά του,να τής προσφέρει τα απολύτως απαραίτητα,ένα πιάτο φαγητό,λίγο γλυκό ψωμί.
Απέναντι τής κοινωνίας αισθάνεται ότι ευρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Τον αποφεύγουν,απορρίπτουν τήν γνώμη του,δεν τού δίδουν τήν πρέπουσαν σημασίαν ώς αδελφός καί συνάνθρωπός τους. Καί αυτός προσπαθεί να αμυνθεί πιστεύοντας ότι τήν αξίαν τήν έχει ο άνθρωπος καί όχι η ύλη. Η σκληρή όμως πραγματικότητα καί τα κτυπήματα πού δέχεται τού κλονίζουν τήν πεποίθησιν,αρχίζουν οι αμφιβολίες καί τέλος παύει να πιστεύει στόν άνθρωπο.
Αυτός ο πλούτος πού διαλύει τον ανθρώπινον σύνδεσμον καί δημιουργεί αγεφύρωτα χάσματα,είναι δώρον Θεού ή διαβολική εφεύρεσις;
Το πρόβλημα τού πλούτου είναι τόσον παλαιόν,όσον και ο άνθρωπος. Ουδέποτε όμως υπήρξε τόση οξύτητα τού προβλήματος,όσον υπάρχει στις μέρες μας.
Πολλοί επεχείρησαν να το λύσουν καί από τη Χριστιανική πλευρά,αλλά καί από τήν αντίθετη παράταξη,πλην όμως ακόμη παραμένει άλυτο.
Άλλοι ευλογούν τον πλούτον καί άλλοι τον καταριούνται. Είναι τέτοια η έλξις του,πού να φθάνει η διείσδυσή του ακόμη καί μέχρι τών λειτουργημάτων καί η προσπάθειά του,άν είναι δυνατόν να εξαπατήσει και αυτόν τον Θεόν με εκδηλώσεις αγαθοεργίας,προκαλεί το μίσος κατ'αυτού. Θεωρούν τον πλούτον ότι είναι η αιτία καί η ρίζα όλων των κακών. Τού αποδίδουν τούς πολέμους,τήν διαφθοράν,τήν εξαχρείωσιν τής κοινωνίας,τον φθόνον καί το μίσος καί πολλά άλλα δεινά.
Υπάρχουν όμως καί οι διαφορετικά σκεπτόμενοι,οι οποίοι λέγουν ότι ο πλούτος δέν είναι τίποτε περισσότερο από μία μονάδα συναλλαγής. Μόνον από τον τρόπον της χρήσεώς του θα φανεί το όφελος ή η ζημία πού προκαλείται.
Υπάρχει όμως μία πικρή αλήθεια.
Εάν ο άνθρωπος δέν διαπλάσει τον εαυτόν του με υψηλά ιδανικά,πάντοτε θα υπάρχει κάποια αιτία καί αφορμή πού θα ταράζει τήν ηρεμία του. Τελικά ο πλούτος τί είναι; Είναι προϊόν κολάσεως ή ευλογία Θεού;
Δέν είναι λίγοι αυτοί πού περιμένουν να δοθεί μία ικανοποιητική απάντησις από τήν στιγμήν πού έφθασε το χαρμόσυνο μήνυμα εξ ουρανού,το μήνυμα τού Ευαγγελίου,για τήν απελευθέρωση τού ανθρώπου.
Καί ποιά άραγε είναι η απάντησις τού Ευαγγελίου; Όλα τα προβλήματα πού παρουσιάσθηκαν ανά τούς αιώνες,ο Χριστιανισμός τα αντιμετώπισε καί έδινε τήν λύσιν σύμφωνα με τήν διδασκαλίαν τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού καί τών θεοπνεύστων Αγίων Αποστόλων. Δέν τα αγνόησε.
Οι πραγματικοί χριστιανοί είτε πτωχοί είναι, είτε πλούσιοι, στήν ουσία έχουν βρει τήν λύσιν. Οι μεν πτωχοί έχουν τήν συνείδησή τους αναπαυμένη καί δέν έχουν τήν παραμικρή ηθική καταπίεση,οι δε πλούσιοι έχουν απαλλαγεί από το σαράκι τής εγωπάθειας καί τιμούν τήν ανθρώπινη αξία,τήν εικόνα τού Θεού.
Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος : Το χρήμα σημαίνει χρήση,όπως φανερώνει καί το όνομά του,πρέπει να χρησιμοποιείται,να κυκλοφορεί.
Ο μέγας Βασίλειος,ο οποίος διέθεσε όλη τήν πατρικήν του περιουσίαν για να προσφέρει τροφή είς τον λαόν σε δύσκολους χρόνους,με τόλμη αναφέρει ότι τα διπλά ζεύγη υποδημάτων καί ενδυμάτων μας προέρχονται από κάποιον άνθρωπον,κάποιον αδελφόν μας ανυπόδητον καί γυμνόν.
Εμείς οι χριστιανοί πού γευόμεθα τίς ευεργεσίες του Χριστιανισμού καί βιώνουμε τον πραγματικόν ανθρωπισμόν,πρέπει να είμεθα συνεπείς στις αρχές μας καί να κάνουμε τήν θεωρίαν πράξιν για να μη μάς κατηγορήσουν ώς ψεύτικους,ώς ανθρώπους μόνον τών λόγων,μόνον τής θεωρίας. Μην απατηθούμε και δελεασθούμε από το άψυχο χρήμα καί το θεωρήσουμε ώς κάτι το πολύτιμον. Τήν ύψιστην αξίαν τήν έχει ο άνθρωπος καί τούτο μάς το έδειξε ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός,ο οποίος από αγάπη δέν εδίστασεν να σταυρωθεί για το πλάσμα του για να μάς δώσει το παράδειγμα καί να μάς δείξει τον δρόμον,ίνα αγαπάμε αλλήλους.
Η συμπεριφορά μας προς τον Θεόν καί τον πλησίον με βάση τήν εντολήν τής αγάπης,θα κρίνει τήν θέσιν μας είς τήν αιωνιότητα ,χωρίς να παραγνωρίζεται ότι καί είς τήν παρούσαν ζωήν η αγάπη είναι τεράστιον κεφάλαιον. Είναι ο σύνδεσμος τής τελειότητος,ο οποίος οδηγεί στο « καθ' ομοίωσιν » καί εξυψώνεται ηθικώς ο άνθρωπος καί βαίνει προς τον υψηλόν του προορισμόν « γινόμενος οικτίρμων καθώς καί ο πατήρ ημών οικτίρμων εστί».
