«Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή· πρός σέ καταφεύγω, τήν Κεχαριτωμένην· ἐλπίς ἀπηλπισμένων, σύ μοι βοήθησον». (Μεγαλυνάριον Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος)
Ἀγαπημένα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Παναγίας μας,
Προβάλλει καί πάλι μέσα στόν καύσωνα τῶν καιρῶν καί τῶν ἡμερῶν μας, τόν φόβο καί τήν ἀβεβαιότητα, τήν ἀγωνία γιά τίς μεταλλάξεις καί τίς μεταδόσεις τῶν ἰῶν καί τῶν ἀσθενειῶν, τῆς ἀνησυχίας γιά τό αὔριο, τό μέλλον τῆς ζωῆς μας καί τοῦ κόσμου ὅλου, τοῦ πόνου καί τῆς ὀδύνης τῶν καταστροφικῶν πυρκαγιῶν· προβάλλει καί πάλι τό κυρίαρχο καί ἀληθινό Πρόσωπο τῆς Κεχαριτωμένης Μαρίας. «Πεποικιλμένο τῇ Θείᾳ Δόξῃ», πανέμορφο καί καθάριο τό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας· γεμάτο φῶς, χάρι, δύναμη, ἀγάπη καί ζωή. Πάγκαλο προβάλλει στό ξέφωτο, στίς στράτες τῆς ζωῆς μας καί τοῦ κόσμου ὅλου, στά μικρά καί τά μεγάλα σταυροδρόμια τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς, στίς χαρές καί τίς λύπες μας, στίς ἀγωνίες καί τίς ἀνασφάλειές μας, στίς ἀρρώστιες καί τούς πόνους μας· προβάλλει γιά νά μᾶς δροσίσει, νά μᾶς ξεκουράσει καί ἀνακουφίσει, νά μᾶς ἐλεήσει καί στηρίξει, κυρίως, ὅμως, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τούς φόβους καί τίς ὀδύνες μας.
«Ὁ Αὔγουστος, θά πεῖ ὁ μακαριστός καί λόγιος Ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἀοίδιμος Μητροπολίτης Πέργης κυρός Εὐάγγελος, ὁ Αὔγουστος ἔχει τή χάρη του. Εἶναι τό ὕστατο χαῖρε τοῦ καλοκαιριοῦ. Ἀλλά ἔχει καί τή «χάρη» του. Εἶναι «ἡ Παναγία τοῦ Δεκαπενταύγουστου», μέ τό χαῖρε, «ἐκ γῆς πρός οὐρανόν»… Ἡ ἵλεως τῆς Θεοτόκου σέ ἀναζήτηση. Τήν θυμᾶται μέ πάθος ὁ Παρακλητικός. Αὐτήν πού κατέστησε τά ἐπίγεια οὐρανό. Καί πού δέν εἶναι ἁπλός σταλαγμός λυτρώσεως. Οὔτε ἁπλή μαρτυρία συναισθηματικῆς χροιᾶς. Ἀλλά καταστάλαγμα ἱστορημένων ἐμπειριῶν. Ἀναμόχλευση μνήμης. …Τήν Παναγία ἡ Ρωμιοσύνη τήν ἔχει σέ ἀδιάσπαστη ἑνότητα μαζί της… Χώρα Της, θεωρεῖ τήν Πόλη».
Μέ πάθος, λοιπόν, ὁ Παρακλητικός Κανόνας, μέ πάθος καί πόθο ἱερό, οἱ Ἱερές Παρακλήσεις τῆς Παναγίας μας, τῆς εὐλογημένης αὐτῆς περιόδου ἀλλά καί ὅλου του ἔτους, ἱκετεύουν καί παρακαλοῦν τήν Μητέρα τοῦ πόνου καί τῆς ζωῆς, τήν «ἐλπίδα τῶν ἀπηλπισμένων», νά θεραπεύσει, νά λυτρώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀσθένεια καί τόν πόνο. Πονεμένη ἱκεσία πού ἀπευθύνεται στήν πονεμένη Μάνα τοῦ Σταυροῦ.
Τιμοῦμε, καί εὐχαριστοῦμε τήν ἰατρική ἐπιστήμη γιά τά ἐπιτεύγματά της καί τούς ἰατρούς γιά τήν πολύτιμη προσφορά τους στήν διαφύλαξη τῆς ὑγείας, ὡς δῶρο Θεοῦ, καθώς ὅπως παραγγέλλει καί ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλιβίτης: «Πρέπει νά πηγαίνουμε στούς γιατρούς, ἀλλά μέ τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη στόν Θεό». Ὅπως δέ σημειώνεται στή Σοφία Σειράχ: «Τίμα ἰατρόν πρός τάς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καί γάρ αὐτόν ἔκτισε ὁ Κύριος» (Τίμα τόν ἰατρό, ὅπως τοῦ ἁρμόζει, ἔχων ἄλλωστε ὑπ’ ὄψιν σου τίς ὑπηρεσίες του εἰς τίς ἀνάγκες σου, διότι ὁ Κύριος ἔκαμε αὐτόν). Καί συνεχίζει: Τέκνον, ἐν ἀρρωστήματί σου μή παράβλεπε, ἄλλ εὖξαι Κυρίω, καί αὐτός ἰάσεταί σε». (Τέκνον μου, ὅταν ἀρρωστήσεις μήν ἀδιαφορήσεις διά τόν ἰατρό καί τά φάρμακα. Συγχρόνως ὅμως παρακάλεσε καί τόν Κύριο· καί αὐτός θά σέ θεραπεύσει). (Σοφ. Σειράρχ, κεφ. 38, στ. 1 & 9).
Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλγη, πόνοι καί τραύματα βαθύτερα, ἐσωτερικά, ψυχικά στόν ἄνθρωπο πού, σέ κάποιες περιπτώσεις, ἡ ἐπιστήμη φαίνεται νά ἐξαντλεῖται στήν διάγνωση καί τήν ἀγωγή. Εἶναι οἱ περιπτώσεις ἐκεῖνες, πού ἐσωτερικές καταστάσεις πληγώνουν καί, ὡς ρομφαία, διαρρηγνύουν τήν ψυχή καί τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ὁδηγώντας σέ ἀπόγνωση, ἀπελπισία, ἀπογοήτευση, ἄρνηση τῆς ζωῆς. Οἱ αἰτίες; Πολλές καί ποικίλες: Μιά ἀνίατη ἀσθένεια, μιά ξαφνική ἀπώλεια ἀγαπημένου προσώπου, μιά προσωπική ἀπογοήτευση, ἕνας χωρισμός· οἰκονομική κατάρρευση, ἄρνηση καί ἀποκλεισμοί ὡς καί πλῆθος ἄλλων καταστάσεων, πού βιώνει ἡ ψυχή, καί πού δύσκολα μποροῦν ὄχι μόνο νά θεραπευτοῦν, ἀλλά σέ πολλές περιπτώσεις ἀκόμα καί νά διαγνωστοῦν.
Ἐκεῖ, λοιπόν, πού νιώθουμε ὅτι ὅλα καταρρέουν καί μᾶς ἐγκαταλείπουν, πώς βαθύ σκοτάδι ἁπλώνεται γύρω μας καί μέσα μας· ἐκεῖ, σέ αὐτές τίς ὁριακές στιγμές τῆς ζωῆς, ἔρχεται τό πανάγιο πρόσωπο τῆς Μάνας Παναγίας μας νά μᾶς ἀνορθώσει καί ἀναστήσει, νά μᾶς στηρίξει καί ἐνδυναμώσει, νά σφουγγίσει τά δάκρυα καί νά ἄρει τό βαρύ φορτίο τῆς ζωῆς. Νά μεταμορφώσει τήν ἀπελπισία σέ ἐλπίδα, τήν ἀδυναμία σέ δύναμη, τήν ἀσθένεια σέ εὐεργεσία, τήν λύπη σέ χαρά. «Ἔχεις λύπη; ὁ Χριστός σοῦ λείπει», σημειώνει ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Αὐτή ἀκριβῶς τήν διαρρηχθεῖσα σχέση μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία ἀποκαθιστᾶ τό πάγκαλο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου Μαρίας , καθώς στό δικό Της πρόσωπο συναντήθηκαν ἡ γῆ μέ τόν Οὐρανό, τό κτιστό μέ τό Ἄκτιστο, ἡ ὕλη μέ τόν Πλάστη, ἡ εἰκόνα μέ τό Πρωτότυπο.
Τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀγαπημένοι μου ἀδελφοί, αὐτό τό πανάγιο καί πανίερο Πρόσωπο ἄς ἐμπιστευτοῦμε καί ἐμεῖς καί σέ αὐτό ἄς προστρέχουμε ὄχι μόνο τίς δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς μας, ἀλλά κάθε στιγμή τοῦ βίου μας. Ἐάν ἀληθινά ἐπιθυμοῦμε νά ζήσουμε τό θαῦμα τῆς ζωῆς, ἄς μήν παγιδευτοῦμε στά ψευδοδιλήμματα τῶν καιρῶν μας: «πίστη ἤ ἐπιστήμη», «λογική ἤ ψυχή». Θά πεῖ ὁ διάσημος Βιολόγος Alexis Carrel στό ἔργο του «Ὁ Ἄνθρωπος, αὐτός ὁ ἄγνωστος»: «…ἄλλο, λέει, εἶναι ἡ ἐπιστήμη καί ἄλλο τό θαῦμα. Τά δύο ταῦτα δέν συνταυτίζονται, ἀλλά καί ἡ ἐπιστήμη δέν ἀποκλείει τό θαῦμα».
Ἄς ἀνοίξουμε, λοιπόν, ἀδελφοί μου, διάπλατα τίς θύρες τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδιᾶς μας, γιά νά γεμίσουν μέ τό θαῦμα τῆς Θεϊκῆς παρουσίας καί τῆς γλυκιᾶς μας Παναγίας. Γιά νά διαλύσει ὁ ἐρχομός τους τά σκοτάδια τῆς ζωῆς, τούς φόβους καί τίς ἀγωνίες μας. Γιά νά πλημμυρίσουμε φῶς, χαρά, δύναμη, ἐλπίδα καί ζωή. Θέλει ταπείνωση, σεβασμό καί ἀγάπη γιά νά ζήσω τήν ὀμορφιά καί τήν χαρά αὐτή τῆς ζωῆς· γιά νά ὁδηγηθῶ στόν τόπο τῆς ἐν ἐλευθερίᾳ ὑπακοῆς στό ἅγιο καί σωτήριο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἄς γίνει αὐτός ὁ Δεκαπενταύγουστος ἡ ἀπαρχή γιά ἕνα πνευματικό ταξίδι, στό ὁποῖο θά βάλουμε τόν Χριστό καί τήν Παναγία Μητέρα Του, τήν Μάνα ὅλου τοῦ κόσμου, συνοδοιπόρους στό δρόμο γιά τή μόνη καί ἀληθινή σωτηρία μας, στό δρόμο τῆς μεγάλης συνάντησης τοῦ Θεοῦ μέ τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Ἄς προσευχηθοῦμε, τέλος, γιά τούς ἀδελφούς μας τούς πυρόπληκτους νά ἀντέχουν στήν σκληρή αὐτή δοκιμασία τῆς ζωῆς καί ἄς δείξουμε ἔμπρακτα πρός τά πρόσωπα καί τίς ἀνάγκες τους τήν ἀλληλεγγύη μας, τήν ἀγάπη μας καί τό ἐνδιαφέρον μας.
Καλή Παναγιά!
Μετ’ εὐχῶν καί πολλῆς τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης,
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
Ὁ Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ
