Ανήμερα των ονομαστηρίων του σήμερα, 11 Ιουνίου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος τέλεσε τον Αγιασμό στην Πατριαρχική Αστική Σχολή Μαρασλή, με αφορμή την ολοκλήρωση της ανακαίνισής της.
«Το μέλλον ανήκει σε μία παιδεία, η οποία προσφέρει στον άνθρωπο διέξοδο από τους λαβυρίνθους της κλειστής αυτοπραγμάτωσης και της αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο», δήλωσε ο Παναγιώτατος.
Κατά την είσοδό του, στο επιβλητικό κτήριο της Σχολής, που από σήμερα θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του Πατριαρχείου, ο Πατριάρχης αποκάλυψε αναθηματική πλάκα.
Συμπροσευχόμενοι ήταν, μεταξύ άλλων, πλήθος Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου και άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Στη συνέχεια, ο Παναγιώτατος τέλεσε τον Αγιασμό στην παρακειμένη «Πατριαρχική Αστική Σχολή Μαρασλή», με αφορμή την ολοκλήρωση των έργων της εκ βάθρων ανακαινίσεώς της.
Στην ομιλία του, ο Παναγιώτατος, εξέφρασε την συγκίνησή του που η Μαράσλειος άνοιξε και πάλι τις πόρτες της και ευχαρίστησε όλους όσοι συνέβαλαν με κάθε τρόπο για την ανακαίνιση του ιστορικού αυτού κτηρίου.
«Με πολλή συγκίνηση και χαρά τελέσαμε την Ακολουθία του Αγιασμού, με την οποία εγκαινιάζεται, με τη χάρη του φιλανθρώπου Θεού, το νέο κεφάλαιο στην ιστορία και τη λειτουργία της Μαρασλείου Αστικής Σχολής ή επισήμως, της «Πατριαρχικής Αστικής Σχολής Μαρασλή».
Σχετικά με την αναβίωση της Μαρασλείου Σχολής, ο Παναγιώτατος σημείωσε πως θα λειτουργεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του Πατριαρχείου και όχι για να πραγματοποιούνται μαθήματα. Ωστόσο, όπως υπογράμμισε «παραμένει σύμβολο και τόπος διδαχής και μαθητείας. Ένα κόσμημα κτιριακό, που ενσαρκώνει με την αρχιτεκτονική του, τη μεγαλόπρεπη είσοδο με τους ωραιοτάτους κίονες, με τη γενικώτερη διαρρύθμισή του, τα ιδανικά της παιδείας και την αρχοντιά της Πολίτικης Ρωμιοσύνης. Μαζί με τα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο, που περιβάλλουν το συγκρότημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η Μαράσλειος εκπροσωπεί το πνεύμα και το ήθος της Μεγάλης Εκκλησίας, της οικουμενικότητας και της φωτεινότητάς της. Οι καμπάνες του Πατριαρχικού Ναού και ο κώδων των σχολείων, που καλεί τους μαθητές στο μάθημα, εκφράζουν το ίδιο μήνυμα, τον προσανατολισμό της ζωής προς την Αλήθεια, την γνώση και την πίστη ως ενιαία δύναμη αυθεντικής ελευθερίας. «Ελευθερία εστί το της αρετής όνομα», έλεγαν οι Αρχαίοι».
Ο ίδιος έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη βαθιά συμβολική σημασία του έργου, καθώς η παιδεία του Γένους κατάφερε να παραμείνει ζωντανή χάρη στην υποστήριξη του πατριαρχείου. Όπως τόνισε: «Χάρη στη μέριμνα του Πατριαρχείου άνθησε η παιδεία του Γένους, από την Άλωση μέχρι και την εποχή μας. Γραμμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία της παιδείας μας θα παραμείνη το όνομα του Πατριάρχου Γενναδίου του Σχολαρίου, συνδεδεμένο με την ίδρυση της Πατριαρχικής Σχολής Κωνσταντινουπόλεως ή την επανίδρυση της Πατριαρχικής Ακαδημίας. Με πρότυπο τον Πατριάρχη Γεννάδιο συνεχίσθηκε επιτυχώς η στήριξη και η προστασία της παιδείας του Γένους από την Μεγάλη Εκκλησία».
Στη συνέχεια, ο Παναγιώτατος έκανε εκτενή αναφορά στην ‘εκπαιδευτική διαδρομή’ του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καθώς συνέβαλε καθοριστικά στη διάσωση της πνευματικής και πολιτισμικής ταυτότητας του ελληνικού έθνους ιδρύοντας σχολεία και Ακαδημίες αλλά και επιλέγοντας σοφούς δασκάλους . Η συμπόρευση Σχολείου και Εκκλησίας στο πέρασμα του χρόνου, λειτούργησε ως θεματοφύλακας για τη διάσωση και την καλλιέργεια των αξιών της Ορθοδοξίας. Όπως είπε συγκεκριμένα, «το Οικουμενικό Πατριαρχείο έσωσε κυριολεκτικά την πνευματική και πολιτισμική ταυτότητά μας με την ίδρυση σχολείων και Ακαδημιών, με την επιλογή σοφών διδασκάλων, αλλά και με το μορφωτικό και μεταμορφωτικό έργο που επιτελεί η ίδια η ζωή της Εκκλησίας, η θεία λατρεία, η πίστη στον Θεό της αγάπης και η αγάπη προς τον πλησίον στην αδιάσπαστη ενότητά τους, η πνευματικότητα και η κοινωνική μαρτυρία. Σχολείο και Εκκλησία σφυρηλατούσαν στους μαθητές την πεποίθηση, ότι αποτελεί μέγα προνόμιο να ανήκουν στην ολόφωτη παράδοση της Ορθοδοξίας, ότι αποτελούν φορείς αυτής, που οφείλουν να αγωνισθούν για τη διάσωση και την καλλιέργεια των πολυτίμων αξιών της. Εδώ η εκπαίδευση δεν ήταν απλώς μετάδοση γνώσεων, αλλά μόρφωση και μεταμόρφωση, «θεραπεία ψυχής», ανθρωποποιία».
Δεν παρέλειψε, επίσης, στην ομιλία του να κάνει μνεία στην ‘έκπτωση’ που παρατηρείται στο χώρο της σύγχρονης παιδείας, αντιδιαστέλλοντάς την με εκείνη του παρελθόντος, όταν τα «παλαιά σχολεία είχαν κάτι πνευματικό», ενώ η σήμερα «η παιδεία παραμελεί την πνευματική φύση του ανθρώπου». Σύμφωνα με τον ίδιο, «είναι χαρακτηριστικό ότι στη Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη και τον Πόντο, τα σχολεία μας είναι παντού κτίρια μεγαλοπρεπή και εμβληματικά, αφού εκπροσωπούν το ιδεώδες της παιδείας, που ταυτίζεται με τον «ανθρωπισμό» και τον υψηλό προορισμό του ανθρώπου. Το βλέπουμε αυτό σήμερα και σε πολλά μέρη της Ελλάδος. Τα νέα σχολικά κτίρια είναι απλώς χρηστικά, ενώ τα παλαιά σχολεία έχουν κάτι πνευματικό, κάτι που εκφράζει τιμαλφή ιδεώδη, που υπερβαίνει το απλώς χρήσιμο.
Δυστυχώς, η σύγχρονη παιδεία παραμελεί την πνευματική φύση του ανθρώπου, ενώ διογκώνει το εγώ του και τις ιδιωτικές επιθυμίες του. Με την έννοια αυτή, το λεγόμενο «σχολείο των ευτυχισμένων παιδιών» μάλλον δεν προετοιμάζει τη νέα γενιά για την ευτυχία, αλλά για μια αδιέξοδη δουλεία στις εξ ορισμού ακόρεστες ανάγκες του ανθρώπου. Ο προσανατολισμός στον εαυτό μας και στην ικανοποίηση των ατομικών αναγκών σημαίνει συρρίκνωση της ύπαρξής μας».
