Εμείς στην εκκλησία λέμε την παράκληση, ψάλλουμε ύμνους και προσευχές αιώνες τώρα σε μια Γυναίκα. Τι πήγε λάθος και δεν μάθαμε ακόμη να αγαπάμε τις γυναίκες μας; Την μάνα, την αδελφή, την φίλη, την σύντροφο, την γυναίκα και μάνα των παιδιών μας;
Σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνδρες έτσι. Όχι δεν είναι. Υπάρχουν υπέροχοι άνδρες που αγαπάνε και σέβονται τις γυναίκες. Γενικά το πρόσωπο και την αξία της Γυναίκας. Ξέρουν τι θα πει άνδρας και τι σημαίνει αγαπώ την απίστευτη ομορφιά μιας Γυναίκας. Ομως το κακό έχει παραγίνει. Δεν αντέχετε πλέον και απαιτεί αντίδραση.
Μην ακούτε σας παρακαλώ τις ανοησίες που λένε «θόλωσε το μυαλό μου, δεν ήξερα τι έκανα…». Ούτε θόλωσαν, ούτε δεν ήξεραν τι έκαναν. Μια χαρά γνώριζαν τι έπρατταν. Διότι πριν βγάλουν το μαχαίρι ή πνίξουν τις γυναίκες αυτές με τα ίδια τους τα χέρια, επι χρόνια τις σκότωναν καθημερινά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
π. Λίβυος: Ξέρεις τι μου θύμησες; Τον Άγιο Παΐσιο
Ο Χριστός είναι ξεκάθαρος. Φόνος δεν είναι να βγάλεις μαχαίρι να σκοτώσεις. Αλλά να δολοφονείς τον άλλον κάθε μέρα με λόγια και πράξεις. Πολύ πριν σκοτώσουν αυτές τις γυναίκες, είχαν ασκήσει πάνω τους βία σωματική και λεκτική. Βία συναισθηματική. Έλεγχος, εξουσία, αυταρχικότητα, ενοχές, φόβος, χειριστικότητα, απειλές, αποκλεισμός και πολλά άλλα αποτελούσαν την καθημερινότητα αυτών των γυναικών και όχι μόνο. Γιατί αυτές είναι οι δολοφονημένες τώρα το πόσες είναι οι καθημερινά κακοποιημένες σε γάμους και σχέσεις δεν το συζητάμε γιατί θα σοκαριστείτε.
Κανένα λοιπόν μυαλό δεν θόλωσε εκείνη την στιγμή. Το μυαλό τους είναι άρρωστο χρόνια πριν. Εκείνη την ώρα της δολοφονίας απλά έβγαλαν όλο το σκοτάδι και την κόλαση που κουβαλούσαν χρόνια μέσα τους. Και πλέον στην εποχή μας δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Εάν δεν είσαι καλά αντί να σκορπάς το θάνατο καθημερινά πήγαινε και ψάξου. Υπάρχουν δεκάδες τρόποι να θεραπεύσεις τα μέσα σου αντί να τα περιφέρεις και να δηλητηριάζεις την ζωή των άλλων. Και όπως πολύ σωστά έλεγε ένας φίλος συγγραφέας «αν και οι γονείς δεν είναι επ' ουδενί άμοιροι ευθυνών σ' ό,τι αφορά τη διαμόρφωση χαρακτήρα μας, μετά από κάποια ηλικία οι δικαιολογίες δεν πείθουν καθόλου. Ακόμα και για τους πλέον τραυματισμένους, υπάρχει πάντα και η ψυχοθεραπεία. Και καμιά φορά το καθίκι είναι απλώς καθίκι...»
