Μόλις έμαθες τα νέα για την πορεία του καρκίνου, σήκωσες το τηλέφωνο και παρήγγειλες μια πολύ όμορφη κρέπα. Ζήτησες να είναι πλούσια σε μερέντα και τριμμένο μπισκότο. Μου την έστειλες φωτογραφία. Πραγματικά υπέροχη. Ξέρεις κάτι;
Πιο αναστάσιμη κίνηση δε μπορούσες να κάνεις. Ανάσταση είναι να ειρωνεύεσαι τον θάνατο, όταν σε απειλεί με σοβαρό στυλάκι. Να γελάς κόβοντας του τον τσαμπουκά. Ενώ εκείνος ζητάει να παραιτηθείς από το σήμερα της ζωής για το αύριο του θανάτου, εσύ να κάνεις όνειρα και προγραμματίζεις διακοπές στο ευτυχισμένο νησί. Του έκοψες τα πόδια.
Το κατάλαβες; Γιατί αυτός ποθεί να δει την απουσία της ζωής από το πρόσωπο σου. Ξέρεις τι μου θύμησες; Τον άγιο Παίσιο, που όταν του ανήγγειλαν ότι ο καρκίνος έχει προχωρήσει γέλασε και είπε «έτσι μου έρχεται βρε παιδιά, να σηκωθώ και να χορέψω ένα τσάμικο»…
