Τη Μεγάλη Δευτέρα 18 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ναούσης.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Τόν νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν». Ἐνώπιον τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ ψάλαμε ἀπόψε κατά τό Τυπικό τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας τήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Τρίτης, κατά τήν ὁποία «μνείαν ποιούμεθα τῆς τῶν δέκα παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου», σύμφωνα μέ τό Συναξάριο τῆς ἡμέρας.
Καί αὐτή τήν παραβολή μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ διπλῆ προτροπή τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου, «Τόν νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν», ὑποδεικνύοντάς μας συγχρόνως δύο προϋποθέσεις, προκειμένου νά μήν ἀκολουθήσουμε τίς μωρές παρθένες τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς, ἀλλά νά συναριθμηθοῦμε μέ τίς φρόνιμες.
Ὁ Νυμφίος Χριστός δέν εἶναι μόνο Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως θά ψάλλουμε τή Μεγάλη Πέμπτη. Εἶναι ὁ νυμφίος τῆς κάθε ψυχῆς, τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τοῦ κάθε πιστοῦ, τόν ὁποῖο μέ ἀγάπη καλεῖ καί προσκαλεῖ νά ἑνωθεῖ ὁ Χριστός μαζί του, γιά νά εἰσέλθει στόν νυμφώνα του, δηλαδή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Σ᾽ αὐτή τήν ἀγάπη τοῦ Νυμφίου τῶν ψυχῶν μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀγάπησε τόσο πολύ, ὥστε νά ταπεινωθεῖ καί νά γίνει ἄνθρωπος καί νά πάθει καί ἐν τέλει νά σταυρωθεῖ, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου καί νά μᾶς χαρίσει τή βασιλεία του, ἕνας τρόπος ὑπάρχει γιά νά ἀνταποκριθοῦμε.
Καί αὐτός εἶναι ἡ ἀγάπη μας πρός Ἐκεῖνον. Νά προσπαθήσουμε νά τόν ἀγαπήσουμε καί ἐμεῖς, ὅπως μᾶς ἀγάπησε καί Ἐκεῖνος. Νά τόν ἀγαπήσουμε, ὅπως μᾶς ζητᾶ ὁ ἴδιος, «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας» μας, νά τόν ἀγαπήσουμε περισσότερο καί ἀπό τά οἰκεῖα καί προσφιλῆ μας πρόσωπα, οὐσιαστικά, ἐνεργητικά, ὄχι μόνο στά λόγια ἀλλά καί στά ἔργα.
Συχνά νομίζουμε ὅτι εἴμεθα ἐντάξει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐκτελοῦμε τά θρησκευτικά καθήκοντά μας. Ὅταν ἐκκλησιαζόμεθα, ὅταν μετέχουμε τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ὅταν προσευχώμεθα ἤ μελετοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἄς προσέξουμε ὅμως, γιατί ὅλα αὐτά, πού εἶναι ἀσφαλῶς χρήσιμα καί ὠφέλιμα καί καλῶς τά κάνουμε καί πρέπει νά τά κάνουμε. Γιά νά εἶναι ὅμως καί ἀποτελεσματικά, εἶναι ἀνάγκη νά γίνονται ἀπό ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί ὄχι ἀπό συνήθεια ἤ ἀπό ὑποχρέωση. Δέν ἀρκεῖ νά ἐρχόμαστε στόν ναό, γιατί ἔτσι ἔχουμε μάθει, ὁ νοῦς μας ὅμως δέν εἶναι στόν Χριστό πού πάσχει γιά τή σωτηρία μας, ἀλλά εἶναι στίς ὑποχρεώσεις μας, στίς μέριμνες καί τίς φροντίδες πού ὁ καθένας μας ἔχει.
Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος μᾶς προτρέπει νά ἀγαπήσουμε τόν Νυμφίο Χριστό, γιατί ἄν τόν ἀγαπήσουμε, τότε θά θέλουμε νά βρισκόμαστε κοντά του καί θά κάνουμε τό πᾶν καί γιά νά εἴμαστε μαζί του καί γιά νά τόν εὐχαριστοῦμε μέ τή ζωή μας.
Ἡ ἀγάπη, ἄλλωστε, πρός τόν Χριστό νοεῖται μόνο ὡς τήρηση τῶν ἐντολῶν του, ὅπως λέει καί ὁ ἴδιος. Ὅποιος τηρεῖ τίς ἐντολές μου, «ἐκεῖνος ἐστίν ὁ ἀγαπῶν με». Ἡ τήρηση, λοιπόν, τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού ἀποδεικνύει τήν ἀγάπη μας πρός Ἐκεῖνον, ἀλλά καί αὐτή πού μᾶς βοηθᾶ νά κάνουμε πράξη καί τή δεύτερη προτροπή, τήν ὁποία μᾶς ἀπηύθυνε σήμερα ὁ ἱερός ὑμνογράφος. «Τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν», μᾶς εἶπε.
Ἄν λαμπάδα εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό, πού ἄναψε μέσα μας τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία μέ τό ἱερό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος εἰσήλθαμε στήν Ἐκκλησία καί γίναμε μέλη τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τά ἔργα τῆς πίστεως, τά ἔργα τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ἐλεημοσύνης καί τῶν ἀρετῶν γενικότερα εὐτρεπίζουν τή λαμπάδα τῆς πίστεως καί μᾶς προετοιμάζουν γιά τήν ὑποδοχή τοῦ Νυμφίου.
Ἄς μήν νομίζουμε ὅτι τό νά εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ἐξασφαλίζει αὐτόματα καί τή σωτηρία μας ἤ ἀκόμη ὅτι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά μᾶς σώσει, χωρίς ἐμεῖς νά προσπαθήσουμε. Ἀπαιτεῖται ἡ δική μας προσπάθεια, γιατί ἀποδεικνύει ὅτι ὄντως θέλουμε νά εἴμεθα μαζί μέ τόν Χριστό καί σέ αὐτή τή ζωή, ἀλλά καί στή μέλλουσα. Καί ὅπως κάθε πρόσωπο πού ἀγαποῦμε, θέλουμε νά τό εὐχαριστοῦμε καί φροντίζουμε νά τό ἱκανοποιοῦμε καί μέ τήν ἐμφάνισή μας καί μέ τή συμπεριφορά μας, τό ἴδιο κατά μείζονα λόγο θά πρέπει νά κάνουμε καί γιά τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον στόν κόσμο, ὥστε θυσιάσθηκε γιά ἐμᾶς, γιά τόν καθένα μας.
Ἄς ἀκούσουμε, λοιπόν, ἀπόψε τήν διπλῆ προτροπή τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου καί ἄς φροντίσουμε ὄχι μόνο νά αὐξήσουμε τήν ἀγάπη μας στόν Χριστό, ἀλλά καί νά τοῦ τήν ἀποδείξουμε μέ τήν ὑπακοή μας στίς ἐντολές του, νά τήν ἀποδείξουμε μέ τίς πράξεις μας, νά τοῦ τήν ἀποδείξουμε φροντίζοντας νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας καί νά τήν εὐτρεπίσουμε μέ τίς ἀρετές, στολίζοντας ὄχι μόνο τίς λαμπάδες πού θά κρατοῦμε τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά καί τίς λαμπάδες τῆς ψυχῆς μας, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά συνεισέλθουμε στόν νυμφώνα του καί νά συναριθμηθοῦμε μετά τῶν φρονίμων παρθένων στή βασιλεία του.